100% Anne en of we niet beter allemaal dood kunnen gaan 

Het was 2019. Met op de achtergrond het geluid van fluitende vogels, lag ik op mijn buik op een matje. Mijn shiatsu-therapeut draaide mijn schouder en bovenarm alsof haar leven er vanaf hing. Ik voelde me alsof ik een stoomlocomotief uitbeelde bij hints. ‘Kdeng kdeng’, klonk het in mijn hoofd.

Bij dat soort sessies, van Oosterse of zweverige therapieën waar ik op een of andere manier erg toe aangetrokken ben, word ik altijd én heel giechelig én ik ga lastige vragen stellen.

Eerder deed ik dat al bij een cranio-sacraal-therapeut. Een paar jaar daarvoor.

‘Ik vind het leven dodelijk vermoeiend’, zuchtte ik toen. ‘Het is dweilen met de kraan open. Je doet je best om een goed mens te zijn, om gelukkig te zijn en dan komt er elke keer wel weer een moment waarop je dat voor elkaar hebt, maar dan komt er meteen weer een nieuwe uitdaging, een probleem, of gewoon gedoe. Soms vraag ik me wel eens af: kunnen we niet gewoon met z’n allen een pil nemen waardoor we, allemaal tegelijkertijd, heel vredig op een pijnloze manier dood gaan. Dan zijn we van het gedonder af.’

Die cranio-sacraal-therapeut die schrok daar niet van. Ze wist dat ik mezelf heus niks aan zou doen, maar dat het meer een soort filosofische gedachte was.

Terwijl ze haar duimen in mijn oren stopte (want dat gebeurt soms bij die therapie), zei ze wijs:

‘Maar Anne, denk je echt dat dat de reden is voor ons bestaan? Ik weet niet wat de reden wel is, maar… we zullen toch niet op de aarde gezet zijn om daarna zo snel mogelijk maar weer dood te gaan?’

Daar had ze een goed punt.

Terug naar het matje, waar de shiatsu-therapeut inmiddels aan mijn tenen trok.

Ik vertelde dat het goed met me ging en dat ik al mijn lessen aanging. ‘Want’, zei ik wijs, ‘ik ga er maar vanuit dat we daarom hier op aarde zijn. Om allerlei lessen te leren. Da’s wel vermoeiend want ik heb het liever ook gewoon leuk dan dat ik allerlei shit moet leren, maar ja…‘

Ze reageerde geschokt. ‘Dat is toch een ontzettend naar en demotiverend idee?! Ik denk helemaal niet dat we hier zijn om van alles te leren. Ik denk dat we hier alleen maar zijn om 100% te zijn wie we moeten zijn. Dus jouw enige taak in het leven, is om gewoon 100% Anne te zijn!’

Mijn ogen werden als schoteltjes en – en dat komt niet vaak voor – voor een paar minuten was ik stil.

100% Anne zijn. Als dat alles is… Nou, dat kan ik wel!

Sindsdien probeer ik dat te doen. 100% Anne zijn.

En dus doe ik geen ‘Zaterdag Zangtipdag’ op mijn blog, omdat marketeers aanraden om regelmatig vakinhoudelijke kennis te delen met je niche. Ga ik op een schommel zitten, of van de kabelbaan als ik langs een speeltuin loop. Deel ik soms stories op Instagram over mijn poes Kroepoek, of van mezelf in mijn pyjama, gewoon omdat ik het leuk vind om dingen te delen met anderen.

Omdat ik nu 100% Anne ben, ga ik niet meer uit beleefdheid meteen ongevraagd afruimen als ik bijvoorbeeld bij mijn schoonouders mee heb gezeten. Want de Anne die ik werkelijk ben, blijft eigenlijk liever zitten. En omdat ik 100% Anne ben, stuur ik geen ‘nieuwsbrieven’ meer, maar ‘Brieven van Anne’, waarin ik gewoon tegen je aan ouwehoer alsof we op het terras zitten.

Oh. Er is een uitzondering. Zaterdag 3 en zondag 4 september 2022 ben ik niet 100% Anne. Dan ben ik ‘Aquarella’, de Zingende Zeemeermin. Mocht je een van onze familievoorstellingen willen komen bekijken, we zijn de ene dag in Zwolle en de andere dag in Leiden. Meer informatie vind je via https://www.zingendezeemeerminnen.nl.

Houdoe en veel liefs,

Anne Ermens

P.S.

Die foto bovenaan deze blog, is genomen na een optreden van de Zeemeerminnen. Geen zorgen, ik heb dus geen unieke en onoplosbare huidziekte, dat zijn gewoon mijn schubben.