Brief aan Hanna, mijn eerste nichtje

Op 11 oktober, precies een maand geleden werd ik voor het eerst in mijn leven tante. Een maand daarvoor schreef ik onderstaande brief, voor mijn nichtje: 

Lieve Hanna,

Dit wordt geen kleffe brief vol zoetsappige woorden. Je woont nu namelijk nog in de buik van mijn zusje, en ik ken je dus eigenlijk nog helemaal niet. Toch wilde ik je alvast iets schrijven. Het wordt waarschijnlijk een onsamenhangend verhaal en dat spijt me. Ik had graag een brief geschreven waarbij de tranen over je wangen zouden rollen als je ‘em later zou lezen. Maar ik ben soms ook gewoon een beetje onsamenhangend, dat zal je nog vaak genoeg gaan merken.

Het zal niet lang meer duren voordat ik je ontmoet: vanaf gisteren, 10 september mocht je officieel ter wereld komen. Dat gebeurde alleen niet, en toen ik mijn zusje om de ‘deadline’ vroeg, bleek dat er zelf een kans is dat je pas op 15 oktober verschijnt! Dat vind ik niet zo handig, eerlijk gezegd, want ik moet wat zakelijke dingen plannen. En die kan ik niet zomaar ineens annuleren als jij besluit dat je geboren wil worden.

Geheim

Je heet Hanna, Hanna. En dat mocht ik eigenlijk nog niet weten. Je vader – wat gek dat ik hem nu voor het eerst ‘vader’ noem – heeft zijn mond voorbij gepraat: maar liefst vier keer. De eerste keer had ik het niet door, en – ondanks mijn voornemen goed op te letten – ging ook de tweede keer aan me voorbij. De derde keer had ik geluk. We hadden vuur gemaakt in de tuin en zaten chips te eten toen hij de zin “..en ik denk dat als Hanna er is…” abrupt pauzeerde en met grote ogen naar me keek.

Dit keer had ik hem gehoord. Hij leek in paniek en ik sprak met hem af dat ik zou doen alsof ik van niks wist. Maar de volgende dag versprak hij zich weer. Je moeder, had het graag geheim willen houden maar kon er gelukkig om lachen.

Wen er maar aan Hanna, je komt in een familie terecht waarin eigenlijk nooit iets een geheim blijft. Omdat het niet nodig is. Niet alleen jouw eigen ouders, maar ook je opa en oma zijn zo enorm warm, open en liefdesvol dat je veilig bent. Als kind, maar ook als je later groot bent en over volwassen dingen wil praten.

Je hebt geluk dat je bij dit gezin, in deze familie, mag opgroeien.

Spannend

Het is dubbel. Je bent zo ontzettend welkom en ik kijk er naar uit je te ontmoeten en je te mogen zien opgroeien. Maar tegelijkertijd vind ik het spannend.

(Hier is in overleg met ‘ de betrokkenen’ een stukje weggelaten.)

Ook weet ik niet wat het met mij doet. Ik hou namelijk niet zo van baby’s en – hoewel ik je moeder aflopen maanden standaard eerst begroette met een “Hallo kleine baby” tegen haar buik – weet ik niet zeker of ik meteen op een roze wolk zit als ik je zie. In het begin ben je ook gewoon een baby die nog niet echt iets kan.

Je komst maakt me een beetje in de war. Het is vreemd dat mijn kleine zusje ineens meer volwassen lijkt dan ik. Ik vind het raar om liefde te voelen voor iets wat ik niet ken, wat nog in een buik zit. En het is raar dat je me nu al hebt beïnvloed, zonder dat je dat zelf van plan was.

Want jouw komst heeft me doen besluiten dat ik terug ga. Terug naar huis, terug naar Brabant. Ik wil dichterbij zijn. Bij jouw moeder, vader, maar ook jouw opa en oma (mijn ouders). En bij jou. Ik wil een tante zijn naar wie je toe kan fietsen als je op een dag – tot tegenzin van je moeder – besluit dat je misschien wel eens makeup wil dragen. Bij wie je uit school spontaan even langs kan gaan om te zeuren over stomme leraren. Ik wil je meenemen naar de Efteling. Naar de kinderboerderij. En naar de intocht van Sinterklaas en daarna samen pepernoten bakken.

Ik kan niet wachten

Lieve Hanna, ik kan niet wachten tot je er bent. Niet alleen omdat ik daarna weer gewoon planningen kan maken. Maar omdat jij mijn eerste nichtje bent, en ik eigenlijk zeker weet dat je geweldig bent. Dat jouw huilen veel beter te verdragen is dan dat van andere kinderen. En dat ik je niet alleen vast dúrf te houden, maar het ook echt wil.

Houdoe, tot heel gauw en veel liefs,

Tante Anne