Deze blog begint al goed want ik hou van allitererende titels. Daarnaast was het ook gewoon een prima week. Gelukkig maar, want vorige week was niet bepaald om over naar huis te schrijven.
Maandag 3 Februari
Als ik wakker word voel ik me gezegend. Mijn Facebook-relatie-status is veranderd naar ‘heeft een relatie met…’ en de ‘zegeningen’ – a.k.a. likes, hartjes en vleiende opmerkingen – stromen binnen.
Ik voel me niet alleen gezegend, maar ook een stukje beter dan de dagen daarvoor. Na een wandeling langs de koeien en moestuin hier in de buurt, besluit ik dus ook gewoon te kunnen gaan werken. Dat is mooi, want mijn ‘damesclub’ komt en we maken vol enthousiasme een begin met ‘You’re the one that I want’ uit Grease.
Rechts: ik maak ‘even’ een arrangement.
Dinsdag 4 Februari
Op dinsdag doe ik een waardevol experiment. Ik arrangeer 2 liedjes voor mijn damesclubje. Want ‘misschien is het helemaal niet zoveel werk’ en ’toch handig om er mooie bladmuziek van te hebben’.
Het is wel veel werk. Een uur per lied. En dan niet het hele lied, maar gewoon een refreintje. Dat ga ik niet meer doen. (Het was ook nooit de bedoeling dát ik dat zou doen, maar nu weet ik dus nog zekerder dat het ook niet gaat gebeuren.)
Op dinsdagavond zingt een leerling ‘Jouw hart is als Chocolade’.
Hoewel dit niet perse mijn lievelingslied is, is het werken eraan met deze leerling toch wel het hoogtepunt van mijn dag. Ze straalt zo hard als ze het zingt, dat het bijna zomer lijkt te worden.
Over stralen gesproken. Mijn moeder belt.
“Ik heb het er met je vader over gehad en…”
Als iemand zoiets zegt, wéét je gewoon dat er iets belangrijks gaat komen.
“…we hebben eigenlijk heel erg spijt dat we je onze zonnebank hebben gegeven. Gisteren ging het erover in De Wereld Draait Door en er stond iets over in de krant. En met jouw huid is het sowieso natuurlijk geen goed idee.”
We weten allebei ‘eens gegeven, blijft gegeven’, maar ik probeer haar wel gerust te stellen en beloof binnenkort eens met de huisarts te overleggen of/hoe ik mijn zonnebankgedrag moet aanpassen. (Eerlijk, ik rook niet, ik drink niet, werk niet met schadelijke stoffen, dus die 20m zonnebank per week zouden toch moeten kunnen?)
Woensdag 5 Februari
Zodra ik mijn ogen open doe zie ik dit. Ik weet niet of ze zo dichtbij is omdat ze van me houdt of omdat ze weet dat ik ieder moment kan opstaan en haar eten geef.
Na het Brokjes-Ritueel gedeeld te hebben op Instagram, ga ik aan het werk. Ik geef een hoop lessen en dat is eigenlijk zo’n beetje mijn dag.
Donderdag 6 Februari
Ik vertrek richting de randstad. In de avond heb ik een meeting met muzikanten (waarover binnenkort meer). We werken volgens de werkvorm ‘Hoeden van de Bono’. Daar heb ik nog nooit van gehoord, maar het klinkt leuk en dat is het ook.
Overdag breng ik door bij O. in Amsterdam. Het plan is om het centrum in te gaan en een museum te bezoeken. Dat plan wordt alleen niet uitgevoerd, we bakken rustig broodjes shoarma en kijken Prison Break en het is alsnog een topdag.
Ohja. Die gember op de foto. Groot he?! Ik was zo onder de indruk dat-ie op de foto moest.
Vrijdag 7 Februari
Vrijdag draait om een uitvaart. Daar heb ik geen foto’s van zoals je begrijpt.
Hoewel ik niet perse dol ben op uitvaarten is het een mooie dag waar de liefde van afspat.
Zaterdag 8 Februari
Ik doe wat werk-klusjes en vertrek daarna richting een reünie van mijn oude klas. We hebben het over ‘of ik misschien geen influencer moet worden’ en ik vertel dat ik daar niet aan moet denken:
“Als ik dat zou zijn, zou ik nu de hele tijd bezig zijn met camera’s wegzetten, content maken en toestemming vragen of jullie op beeld mogen. Ik wil gewoon lekker eten, drinken en praten.”
Er wordt die middag dus ook geen foto gemaakt.
Als ik thuiskom, liggen er twee pakjes voor me. Een verdacht kleine, waar mijn Sneeuwwitje-kostuum in zou moeten zitten en een reusachtige, namelijk mijn nieuwe wasrek.
Het Sneeuwwitje kostuum blijkt nogal kort en uit weinig stof te bestaan. Ik deel een wazige foto met afkeurende blik, onderkin en slecht licht op Instagram. Het verrast me dat ik een flinke hoeveelheid reacties krijg: goedkeurende reacties, alsof ik er sexy uitzie. Terwijl ik me een beetje ongemakkelijk voel – ik was helemaal niet uit op dat soort reacties – en me afvraag wat Gaby Blaaser wel niet voor reacties moet krijgen, trek ik een joggingbroek onder mijn pakje aan en hang ik de was op aan mijn nieuwe wasrek.
Zondag 9 Februari
De zondag begint enorm succesvol, aangezien ik om 09.00 in de sportschool sta voor een les XCO. XCO is een les waarbij je met gevulde buizen schud. Goed voor conditie, goed voor spieropbouw én goed voor muzikaliteit, vind ik. Het is namelijk net alsof je met reusachtige sambaballen staat te shaken.
De rest van de dag komt er ineens veel tijd vrij, door ‘Ciara’ kan mijn afspraak met Charmony niet doorgaan. Super jammer, maar het voelt ook wel erg goed om in het geluid van regen en storm lekker veilig binnen te zitten, een cake te bakken en een beetje ’te keutelen’ zoals mijn vader dat noemt.
S’avonds is O. er en komen we tot de conclusie dat we allebei moeten wennen aan ‘dat we echt zo’n stel zijn’. Dat we zo ‘volwassen stellerig’ voelen, ook in gezelschap van anderen en dat dat allemaal zo vanzelf gaat. Terwijl we het erover hebben kijk ik er heel vies bij, maar eigenlijk ben ik heel erg blij dat er eens een keer geen drama en gedoe is, maar alles gewoon soepel verloopt.
En dat was ‘em weer! Komende week wordt een leuke: ik zit drie dagen in de gevangenis én kan waarschijnlijk ‘paardrijden’ van mijn bucketlist gaan afstrepen.
Liefs,
Anne
P.S.
Dit was mijn favoriete meme van de week trouwens.
