2020, Week 8: Eerste keer Carnaval in 15 jaar en Echo…

Een bijzondere week dit keer, want ik vierde voor het eerst in 15 jaar weer carnaval! Ik neem je graag mee in hoe ik het ervaren heb! Maar eerst…

Maandag 17 Februari

Ik werk, werk en werk. Er komt een nieuwe leerling die, speciaal voor een concert wat ze gaat zingen, drie zanglessen heeft ingepland. Heel tof om zo concreet aan iets te kunnen werken.

Op maandag kwam ook het weekoverzicht van week 7 online.

Dinsdag 18 Februari

Een spannende dag, want ik mag mee naar de echo van de buik van mijn zusje i.v.m. baby’s. Ik heb mijn wimpers expres waterproof gemaakt, maar op de echo is eigenlijk niet veel meer te zien dan dit:

Er wordt dus niet echt gehuild. (Ok, ok. Heel eventjes dan, maar alleen maar omdat ik de hand van mijn zusje pak en gewoon het hele idee zo bijzonder vind.)

Na het lesgeven vertrek ik s’avonds laat nog naar mijn gitarist, je weet wel, die waar ik met kerst ook mee werkte. Naast repeteren, hebben we het ook nog even over het concept ’timing’. Ik vind namelijk dat sommige mensen zoooo enorm laid back zingen, dat het niet laid back is, maar gewoon lui en uit de maat. Hij vind dat tof. Ik probeer speciaal voor hem een liedje extreem laid back te zingen, maar blijf bij mijn standpunt.

Woensdag 19 Februari

Hoewel ik het naar mijn zin heb tijdens mijn werk, is het echte hoogtepunt in de avond. Ik ga naar ‘Little Woman’ in de bioscoop en vind het GEWELDIG! Wat een hartverwarmende film. Verrukkelijk. Een hele dikke, vette aanrader.

Omdat ik overstroom van liefde en gevoelens door de film, spreek ik s’avonds nog een berichtje in op de Instagram van Bridget. (Die van André. Of nouja. Niet meer dus.) Ik stuur haar een berichtje om haar een hart onder de riem te steken met haar liefdesverdriet. Ik ken haar verder niet, misschien zit ze er niet op te wachten, maar de film heeft me een beetje ontoerekeningsvatbaar gemaakt.

Donderdag 20 Februari

Ik reis naar Velp toe om me daar te laten toetakelen door Hannah, mijn Shiatsu-therapeute. Als ze een drukpunt op mijn enkel heeft, vrees ik even dat ze mijn complete voet doorboort, maar ondanks dat – en ondanks het ‘slechte nieuws‘ – is het weer enorm de moeite waard.

In de auto luister ik de podcast van ‘Damn Honey’, ‘De podcast over alles waar je als vrouw van deze tijd mee moet dealen’. Tijdens het luisteren van deze aflevering onderbreek ik ‘em even om mijn moeder te bellen en haar te bedanken voor het feit dat:

• Ik op jonge leeftijd al op de hoogte werd gebracht van het concept ‘menstruatie’. (Blijkbaar is dat niet voor iedereen zo en schrikken sommige meiden zich dood.)
• Mijn ouders zaken als homoseksualiteit gewoon bespraken alsof het de normaalste zaak van de wereld was. (Dat is het ook, maar blijkbaar dus niet voor iedereen.)
• Al bij mijn eerste vriendje werd gezegd: “Als je aan de pil wil, zeg het dan, dan gaan we even naar de dokter”. (Er zijn volgens de podcast nog genoeg situaties waarin meiden dat ‘gewoon niet mogen’, met alle gevolgen van dien.)

Hopelijk vind jij deze dingen ook normaal. Maar blijkbaar zijn er nog veel dingen taboe en stom op de wereld. Ik ben zo blij dat de meiden van ‘Damn Honey’ daar een stokje voor steken, dat ik ze inmiddels ook financieel steun via Patreon.

Vrijdag 21 Februari

Ik begin met een wandeling door de stad met de Bredaase wandelclub. Ik ga vrijwel nooit meer met ze mee, maar vandaag mag je verkleed komen en dat motiveert me.

In de middag maak ik mijn outfit compleet door er zo’n 3,5e kilo make-up aan toe te voegen (waaronder deze lippenstift die ook daadwerkelijk blijft zitten) en maak ik mijn huis carnaval-proof door serpentines op te hangen.

Onder het genot van een broodje Döner en de adembenemende klanken van een Spotify-carnavals-playlist, komen we in de stemming. Ik ben eigenlijk zo in de stemming dat ik al voldaan ben en lekker naar bed zou kunnen gaan.

Maar de avond moet nog beginnen.

In de stad aangekomen, ben ik extreem onder de indruk van alle verkleedde mensen. Ik zie een papegaaien, eenhoorns, een indiaan, een Tarzan, iemand met een opgeblazen dinosaurus aan zijn broek (alsof-ie er op rijdt) en iemand met een pak aan waar alle Kama-Sutra-standjes op zijn afgebeeld.

Sowieso is ‘seks’ nogal een thema met carnaval. Het komt niet alleen voor in veel songteksten (zoals deze) maar is tevens ook het thema van mijn eerste gesprek in de kroeg:

De Indiaan schreeuwt: “Twee woorden, twaalf letters”

Mensen kijken hem vragend aan.

De Indiaan schreeuwt, nu nog harder: “KUTJE LIKKEN!!!”

Ik kijk zoals deze smiley 😳 en daarna zoals deze 🤨en tik hem op zijn schouder.

Ik: “Dat zijn maar elf letters”.

Eens een juf. Altijd een juf, zullen we maar zeggen.

Het is een belevenis, die avond. De lichte paniek als Prins carnaval met zijn complete aanhang en orkest aankomt en heel veel herrie maakt. Het vertrouwde gevoel, wanneer ik voor het eerst in 15 jaar weer dans op ‘Ik heb een toeter op mijn waterscooter’.

Zaterdag 22 Februari

Ik word wakker met een extra tatoeage en realiseer me dat ik die door een of andere gozer op me heb laten tekenen gisterenavond. Prima, maar wel tijd om ‘em weg te poetsen, want vandaag laat ik mijn ‘echte’ tatoeage opvullen, en ik zou het niet perse waarderen als de ‘soort van banaan’-tatoeage onderaan ook tot in de eeuwigheid wordt vastgelegd.

Na het bijwerken van ‘mijn vogels’ blijf ik de rest van de dag in omgeving Arnhem en ‘doe ik sociaal’.

Zondag

Nadat ik heb gesport, geef ik mezelf een uitdaging: de weg van de sportschool naar huis vinden zonder navigatie. De rit die normaal 9 minuten duurt, kost me nu 46 minuten, het milieu is een beetje meer vervuild, mijn tank een stukje leger, maar leerzaam, dat is het zeker.

Zondagmiddag schrijf ik mijn emotionele brief.

Met een beetje tegenzin rij ik die avond in mijn Belle-pak naar Tilburg om te carnavallen. De herrie komt me tegemoet, de parkeergarage ruikt naar urine en overal zijn mensen.

Ik overweeg meteen terug naar huis te rijden, maar blijf. Op whatsapp probeer ik de locatie van mijn collega’s – die er al langer zijn – te achterhalen.

Bereik weg.

Dik een half uur drentel ik door de kou. Zonder jas.

“Ach meske, hedde gij ut nie kouw?!”, zegt een medelevende Tilburgse. Van een vreemde man krijg ik een knuffel. Ik laat hem bijna niet meer los, want hij is zo lekker warm.

Uiteindelijk vinden twee collega’s me, bibberend voor het witte kasteel in Tilburg. Het is net een sprookje en met tranen in mijn ogen van de wind gecombineerd met mijn blijdschap, volg ik ze de feesttent in.

Het blijkt allemaal de moeite waard. Als ik niet veel later met mijn mannelijke collega, verkleed in een blauwe prinsessenjurk en met zijn witte afgezakte panty, onder de poortjes door huppel terwijl we ‘Twee emmertjes water halen’ zingen, voel ik alleen maar vreugde.

Rond 21.30 is het mooi geweest. Ik vertrek naar huis. Compleet nuchter, en dus bak ik nog een bananencake. Terwijl die in de oven staat, maak ik mijn huis schoon en niet veel later val ik moe en voldaan in slaap. Wat een week.

Liefs,

Anne