2020, Week 22: Misselijk, Muis en een Minifestival

Maandag 25 mei

Mijn vrije dag, maar eigenlijk wordt er een hoop werk verzet. Ik schrijf 2 blogs, doe een telefonisch interview met een journaliste van de Trouw (over ondernemen tijdens corona) en skate een flink stuk.

Aan het eind van de middag gebeurt er iets speciaals: de vrouwen van ‘Damn Honey‘, delen mijn blog over de vreemde man en sturen me ook nog: “Wat een dapper verhaal, GO JIJ!”

Nou hou ik altijd van complimenten, maar dat deze mensen, vrouwen die mijnsinziens écht het verschil maken in de wereld, mij een compliment geven, dat maakt me echt extreem trots.

In de avond besluiten O. (mijn vriend) en ik na een vergadering* van 30 minuten de film ‘Crazy Rich Asians’ te kijken. Hij is wel vermakelijk: een 7 wat mij betreft.

*De vergadering gaat overigens dus over films, want het aanbod is groot en ‘kiezen we wel echt de beste film uit?’ Hebben jullie dat ook? Elke keer dat eindeloze overleg?

Dinsdag 26 mei

Ik schrik om 06.00 wakker. Misselijk. Complete paniek natuurlijk: wat als ik zwanger ben? Wat moet ik dan doen? Wat als ik, door afgelopen week over moederschap te hebben geblogd en gepraat, per ongeluk een soort signaal heb gegeven aan het universum, waardoor ik nu ineens een baby in mijn buik heb?

Terwijl ik de minuten aftel voor ik de huisarts kan bellen om te overleggen, val ik weer in slaap. De rest van de dag denk ik er niet meer aan en ben ik lekker aan het werk: er komen een aantal leerlingen, ik bel met wat opdrachtgevers en ik studeer me suf op de ukelele. Dat doe ik zo goed – vind ik zelf – dat ik besluit deze semi-akoestische ukelele te bestellen.

“Jij wil gewoon weer een pakketje An”, zegt mijn vader, maar op deze opmerking was ik voorbereid, ik steek meteen een monoloog af met allerlei argumenten:

• Ik heb de TOZO stopgezet want ik kan weer meer werken en krijg heel veel mailtjes van mensen die een proefles willen, dus de financiele paniek is voorbij.
• Het is een ukelele van €128,-, geen Stadivariusviool van een ton.
• Soms ga ik met de auto naar m’n werk omdat ik teveel spullen te sjouwen heb. Als ik zowel in huis als op mijn werkplek een ukelele heb, kan ik weer gewoon met de fiets. Beter voor het millieu en mijn gezondheid.
• Het is een investering in mijn bedrijf en ik hoop op een dag zo goed te zijn dat ik ermee kan optreden. Daar ben ik nu extra gemotiveerd voor.
• Áls ik op een dag zou gaan optreden en er knapt een snaar, heb ik altijd nog een reserve-ukelele.

(Wat zou het leven rustig zijn als ik me niet altijd zou willen verdedigen.)

Dinsdag komt ook deze blog online.

Woensdag 27 mei

Gewoon een lekkere werkdag. Geen verdere anekdotes. Ook wel eens fijn.

Donderdag 28 mei

Om 09.45 sta ik een m’n joggingsbroek en een net zakelijk jasje aan in de deuropening van de slaapkamer. Er klinkt circusmuziek uit de speakers en mijn Hue-lampen knipperen vrolijk in allerlei hysterische kleuren.

“Welkom op heeeeeeeeet…. ADMINSTATIE-FESTIVAL!”, krijs ik naar O.

Helaas wordt hij nog geen half uur later opgeroepen voor werk en moet ik het festival in mijn eentje zien te overleven. Bonnetjes, excelsheets, factureren, het is misschien niet mijn grootste hobby, maar het is wel heerlijk als het allemaal op orde is. Dat krijg ik gelukkig goed voor elkaar.

Aan het eind van de dag doe ik, na lang uitstellen, boodschappen, in mijn korte broek. Een half uur later ben ik terug, pak mijn telefoon en ga live:

Ik ben zo vol vuur, dat ik het ook op Facebook deel. De rest van de avond breng ik online door, om alle reacties te beantwoorden over dit onderwerp. Niet alleen onder het filmpje wordt veel gereageerd, ook via privéberichtjes ontvang ik een hoop verhalen. (Dank daarvoor!)

Vrijdag 29 mei

Op vrijdagochtend krijg ik een mailtje van een leerling die wil stoppen.

(Ik dacht, mensen delen alleen maar hun successen en de klanten die ze ‘binnenslepen’, laat ik ook eens eerlijk vertellen dat er natuurlijk ook mensen weggaan. Deze leerling bijvoorbeeld, omdat ze denkt dat ze misschien meer plezier haalt uit zingen bij een koor dan uit zangles. Dat kan natuurlijk!)

De rest van de dag maak ik schoon, doe ik yoga, geef ik les, eet ik ijs en sluit ik de avond af met de mooie mini-serie ‘Selfmade’.

Zaterdag 30 mei

“Ka, ka, ka, kapper! Ja-la-lalalala!”, zingend zoek ik naar mijn fietssleutels want vandaag is het zover: ik ga naar de kapper. Wat een luxe, wat een symbool ‘langzaam-terugkerende-vrijheid’, wat verrukkelijk.

Het is iets minder verrukkelijk als we tot de conclusie komen dat er een hoop haar overleden is tijdens de quaraintaine. Een half uur later sta ik weer buiten, met 3 centimeter minder haar.

Toch voel ik me als nieuw en helemaal gemotiveerd besluit ik binnen 1,5 uur ook nog eens te gaan hardlopen, mijn wimpers en wenkbrauwen te verven en de fiets te pakken naar mijn ukelele-les en repetitie. Wanneer die ook nog eens voorspoedig verlopen, ben ik helemaal in mijn nopjes.

Na een korte en liefdevolle whatsappdiscussie over of vrouwen zichzelf wel of niet in bikini op Instagram zouden moeten zetten*, speel ik die avond voor de laatste keer online ‘De Andere Quiz’. Het is leuk, niet alleen omdat de quiz leuk is, maar vooral omdat ik meedoe met twee vriendinnen die elkaar nog nooit hebben ontmoet. Als ik naar de wc ga, mezelf mute, maar hen nog door mijn oortjes hoor kletsen over muntplantjes, ben ik helemaal gelukkig. Ik heb écht fijne vriendinnen.

*Hierover wellicht later meer hoop ik. Garandeer ik niet, ik heb ook maar 24 uur in een dag.

Als je denkt dat dat het hoogtepunt van de dag is: no way José! Het hoogtepunt is dat ik bij een vraag van de quiz ALLE getoonde personages uit Star Wars herken. (Prines Leia, Chewbacca, R2D2, C3PO, Stormtrooper, Darth Vader en Yoda.) O. zal trots op me zijn.

Zondag 31 mei

Nadat ik mijn bikini aantrek voor óók een activitsiche storie, besluit ik dat ik de tijd voor mezelf op die manier nog niet rijp vind. Ik besluit ook dat de tijd wél rijp is om die 3,5 km te gaan rennen waarvan de Nike-app vindt ‘dat ik dat wel kan’. Het gaat verdomde moeizaam, maar elke stap is er eentje.

Na het douchten staat er een écht uitstapje op de planning! Met échte mensen! Terwijl ik geniet van deze podcast over poepende meisjes, rij ik naar Amsterdam om daar te gaan barbecuen met O. en zijn huisgenoten. Het eten is lekker, de mensen zijn lief, ik voel me enorm welkom en de huiskat ‘Muis’ is er ook bij. In tegenstelling tot Kroepoek durft hij wél aangelijnd naar buiten.

In de avond hebben we goede gesprekken en kijken we de filmp ‘Captain Fantastic’, die ik – dwangmatig als ik soms ben – meteen na het kijken, beoordeel op de IMDB-app. Een dikke acht, krijgt-ie.

Zondag komt ook deze blog online.

Uhm… vergeet je niet iets?

Ja. Absoluut. Er is deze week een donkere man omgekomen vanwege politiegeweld. Daar heb ik uiteraard over gesproken, gepiekerd, gelezen en ga zo maar door. Het is iets wat ik niet tussen neus en lippen door in een blog als deze kan noemen, het is te complex en ik weet niet zo goed ‘hoe ik het moet doen’. Maar het niet noemen, is geen optie.

Liefs,

Anne