2020, Week 23: Eindelijk optreden en Goed Nieuws

Bij alles waar ik deze week om klaag en zeur, denk ik als ik het teruglees: lekker #whiteprivilege Anne, die problemen van jou. (Als je niet bekend bent met die term: ik vertel er binnenkort meer over. Ben ermee bezig.) Hoe dan ook, ik wilde je wederom meenemen in mijn week.

Maandag 1 juni

Met #blacklivesmatter in mijn achterhoofd, doe ik tot een uur of 18.00 elke keer hetzelfde rondje. Ik zit zwetend te tikken aan een blog over racisme, scroll door Facebook, swipe door Instagram stories, tik, scroll, swipe, tik, scroll en swipe.

Uiteindelijk beantwoord ik nog wat berichtjes, maak wat muziek, dwing mezelf te dansen voor de Wii (ik wil deze week elke dag een workout doen met mijn Apple Watch) en duik gesloopt en gedeprimeerd mijn bed in.

Dit werkt niet. Wil ik de energie hebben om wat bij te dragen aan de wereld en uberhaupt nog wat hoop te hebben, dan moet ik mezelf voeden. Met vreugde.

En dus download ik de Videoland-app en start ik met kijken van ‘The Bachelorette’.

Hoewel ik die dag liever een waardevolle bijdrage had geleverd in de vorm van een blog over racisme, kwam alleen deze blog online.

Dinsdag 2 juni

‘The Bachelorette’ blijkt een goede keuze. Tijdens mijn ontbijt kijk ik de 3e aflevering én de filmpjes met commentaar van Rijk Hofman over dezelfde serie. Heerlijk. Gezellige, liefdevolle en grappige content.

Dat is ook vandaag weer nodig om de dag door te komen. De wereld lijkt gevuld met boze mensen en ik functioneer daar niet zo goed in. Gelukkig kan ik me lekker bezighouden met werk. Dat is niet alleen leuk, het biedt ook fijne afleiding in ‘deze gekke tijd’ (kots) die nog gekker is dan ooit.

Na een thuisbezorgdmaaltijd (jep, de actie is verlengd tot 30 juni, ik vind het geweldig) ploeter ik nog flink op mijn ukelele. Dat heeft een reden: zaterdag heb ik mijn eerste optreden!

Verder ontdek ik overigens dat de lieve reactie op mijn video over mijn witte benen, van een voet/been-fetisjist is. Top. Mijn leven is een groot avontuur.

Woensdag 3 juni

De dag start op een basisschool! Ondanks corona is het toch mogelijk om daar met een klein clubje groep-achters in een grote gymzaal te werken aan de zang voor hun schoolmusical ‘De Diamantroof‘. Dat is een stuk van Spotlight Musical Productions en daar ben ik blij mee: het materiaal is zit goed en elkaar, er zijn prima opnames en fatsoenlijke bladmuziek.

Hoewel het prima gaat, realiseer ik me wel dat mijn kracht toch echt ligt in het een-op-een werken met mensen boven de 12. Waarom? Omdat ik onder die leeftijd twijfel over van alles! Of ze bijvoorbeeld weten wat ‘vicieuze cirkel’ betekent. Dat soort dingen.

Nadat ik de rest van de dag – lekker in mijn comfort zone – individuele zanglessen heb gegeven, is het thuiskomen nog beter dan gehoopt: O. heeft het huis ‘Anne-proof’ gemaakt. (Dat is geen hogere wiskunde, het houdt gewoon in dat alles ligt waar het hoort, er kaarsjes aan zijn en er thee is.)

En, als kers op de taart kijkt hij óók nog eens mee naar de nieuwe aflevering van de Bachelorette. Hij accepteert bovendien liefdevol dat ik om de 10 minuten pauzeer om mijn psychologische analyses te delen én hij doet actief mee met de nabespreking. (Unaniem eens: Andreas is favoriet maar we verwachten dat Gaby voor Jethro gaat.)

Donderdag 4 juni

Ik probeer mijn geluk niet af te laten hangen van mijn nog-steeds-niet-gerepareerde laptop en pruts in de ochtend zo goed en kwaad als dat kan op de leen-laptop aan mijn ‘Veelgestelde Vragen Pagina‘. (Die pagina’s heb ik ook op de sites van ‘Zangles in Breda‘ en ‘Volg Zangles Online’. Ik steek daar altijd veel liefde en tijd in, dus neem gerust een kijkje!)

Terwijl ik, na een uitgebreide lunchpauze die ik combineer met het kijken van de redelijk bizarre documentaire ‘Born to be an Influencer’, tekeer ga op mijn ukelele, word ik gebeld met goed nieuws: er is een gezin voor me!

Dat klinkt alsof ik word geadopteerd, maar nee, het zit anders: ik ga als vrijwilliger aan de slag voor de Voorleesexpress (een stichting die ervoor zorgt dat kinderen met een taalachterstand extra aandacht krijgen). En nu ‘hebben ze een match’ voor me! Ik ben zo benieuwd hoe het gaat zijn!

Waar ik minder benieuwd naar ben, is de film ‘Black Panther’. Maar aangezien ik geen zin heb in uren onderhandelen over films, kijk ik ‘m die avond met m’n vriend. Hij vindt ‘m top, ik vind ‘m ‘wel oké’.

Vrijdag 5 juni

“Mam, m’n laptop is nog steeds niet terug. Wat een kutbedrijf!”, krijs ik door de telefoon.

‘Mam’ – die het nooit heeft kunnen waarderen als ik grof praat – zegt dat ze niet zoveel kan doen: ze staat in de Aldi. Maar ‘mam’ heeft ook door, dat ik enorm over de zeik ben en er op dat moment maar een ding is waarmee ze me weer een beetje kan laten lachen.

“Ja An”, fluistert ze, “het is een kutbedrijf.”

Door me de gunst van het grof zijn te verlenen, tovert ze een grijns op mijn gezicht en ontspan ik weer wat.

Dat is echter niet voor lang. Als ik een uur later op de matras lig bij mijn shiatsutherapeut, blijkt de sessie iets minder relaxed dan tot nu toe. Of ik wat dieper in wilde gaan op bepaalde patronen, vroeg ze in het begin van de sessie en inmiddels lig ik in een soort van meditatieve trance met mijn ogen te knipperen alsof ik een epilepsie-aanval heb.

(Achteraf: dit was op het moment zelf niet zo leuk, maar wel waardevol. Ik merk dat het me wat heeft opgeleverd, maar ik voel niet de behoefte daar verder over uit te weiden.)

Gelukkig hoef ik de rest van de dag niks te presteren: ik ga langs bij mijn vrienden in het pittoreske Zevenaar en hoef alleen maar te zitten, te eten en te kletsen. Daar draai ik mijn hand niet voor om. Heerlijk.

Zaterdag 6 juni

Wat. Een. Top. Dag.

Om te beginnen. Ik krijg eindelijk mijn geliefde laptop terug. Dat is al fijn, maar ik vind het ook erg fijn dat ik mijn ontevredenheid in de winkel goed weet te verwoorden, de eigenaar wat aan mijn feedback lijkt te hebben én ik €20,- korting krijg op de reparatiekosten.

Daarna is het zover. Het moment waar ik zo lang naar uit heb gekeken. Na 3 maanden geen optredens vanwege corona, heb ik er nu ineens 3 op 1 dag!

Het zijn 3 korte online optredens, in samenwerking met Floorverrast.nl, waarbij ik niet alleen zing, maar mezelf ook voor het eerst op ukelele begeleid!

En, als klap op de vuurpijl zie ik voor het eerst een echte Bengaalse Kat. Ik probeer ‘m te lokken, krijg dat niet voor elkaar, maar weet nog net op tijd een foto te maken.

Prachtig he?! (Ik heb inmiddels even gezocht. Zo’n kat kost rond de €1000,-. Godzijdank dat ik het niet aandurf met Kroepoek erbij, anders zou ik er onmiddellijk een kopen en komende maanden op water en brood leven.)

Zondag 7 juni

De zondag breng ik uren door met mijn laptop. Ik ben zielsgelukkig. Eindelijk kan ik de dingen weer doen zoals ik gewend ben. Mijn systeem (lijstjes, apps, digitaaldagen enz.) weer gebruiken. Eindelijk komt er weer wat meer overzicht, wat meer rust en daardoor wat meer ruimte om te ontspannen en te genieten.

S ‘avonds staat er wat moois op de planning: een presentatie over datzelfde ‘systeem’ aan mijn vriend. Zo’n twee uur lang ben ik bezig met mijn soort van spreekbeurt. Hij lijkt onder de indruk en dat vind ik eigenlijk wel terecht: ik ben de meest georganiseerde ADHD’er ter wereld.

En daarmee sluit ik mijn blog van deze week af. Dankjewel dat je er weer was!

Liefs,

Anne