2020, Week 25: Schatzoeken, Seminars en Pannenkoeken

Maandag 15 juni

Mijn vrije dag en ik ben vastbesloten ook écht écht écht vrij te nemen en precies te doen waar ik in zin heb. Gelukkig heeft mijn vriend zin in dezelfde dingen en stappen we op de fiets om te gaan schatzoeken in de kringloopwinkel.

1. Een beautycase. Helemaal niet mooi, maar dit is dezelfde als die ik ooit kreeg bij mijn allereerste bestelling bij Yves Rocher. #jeugdsentiment
2. Hoe vet: een hele ouderwetse weegschaal! Neemt te veel ruimte in helaas.
3. Een kassa! Hoe tof om een echte kassa te hebben bij mijn lespraktijk! Alleen totaal onnodig, want je kan gewoon online betalen.
4. In deze klok zitten koekoekjes! Onweerstaanbaar! Maar heel lelijk en ik wil geen klok in mijn huis.
5. Sinds de keer dat ik voor €15,- een trouwjurk kocht, blijft het lokken. Maar nee.
6. Zou het niet tof zijn als ik mijn eigen kleding kon maken met zo’n ouderwetse naaimachine? Ik denk alleen toch niet dat dit is waar momenteel mijn prioriteiten liggen.

De kringloop is altijd een belevenis, maar wel zo intens dat ik ervan moet bijkomen en daarom gaan we lekker op een soort terras-op-een-vlot zitten bij ‘Baai’.

Voor zo’n €15,- genieten we met z’n tweeën van een drankje en een flink bak friet met rendang erbij. Het is goed geregeld bij ‘Baai’: via een QR-code kan je makkelijk online je bestelling plaatsen en betalen. Je kan zelfs via de QR-code een plekje op de WC reserveren. Daarnaast is het gewoon een toplocatie met erg vriendelijk personeel. Aanrader dus.

Overigens is dit mijn buit van de kringloop en de boekenwinkel waar we nog even langsfietsen. Inmiddels lees ik elke dag en keert langzaam mijn lang verloren liefde voor de boeken weer terug. (Ik had de boeken afgelopen jaren in de steek gelaten voor Netflix, die mij dagelijks wist te verleiden.)

Dinsdag 16 juni

De dag begint ellendig. Ik ontdek dat die STOMME NIKE RUNNING CLUB APP mijn gegevens niet heeft gesynchroniseerd. Dat betekent dat er een hele hoop hardloopgegevens verloren zijn gegaan. En dat betekent dat – gevoelsmatig – al die meters zweten en hijgen voor niks zijn geweest.

Ik laat een negatieve review achter in de app store. Dat zal ze leren. En ik ga ook lekker niet hardlopen nu. Ze bekijken het maar.

Mijn humeur knapt op als leerling Y. een berichtje stuurt: ze is aangenomen voor de vooropleiding van het conservatorium én de vooropleiding van theaterschool Rabarber. Supertof, ik ben hartstikke trots. Op haar, en ook een beetje op mezelf.

Als ik rond 21.30 thuiskom na mijn lessen, staat mijn bestelling van de Douglas klaar. Ik ben door het dolle heen, want er zou EEN VERRASSING bij zitten! Ik ben gek op verrassingen, ze zijn de reden dat ik abonnementen afsluit, Ladies Nights bezoek en spullen bestellen bij bijvoorbeeld Yves Rocher (de koning van de verrassingen.)

Omdat ik al een paar jaar probeer minimalistisch(er) te leven, kan ik de verleiding steeds beter weerstaan, maar bij het zien van de verrassing – een kleine toilettasje met maar liefst 3 luxe miniaturen van Estee Lauder – ben ik dolgelukkig, zeker omdat de lippenstift óók nog eens de perfecte kleur heeft. Top.

Op dinsdag komt ook deze blog online.

Woensdag 17 juni

“Juf Anne, zal ik weer het geluid doen?”

Een 11 jarig ‘manneke’ kijkt me stralend aan: vorige week mocht hij de liedjes van de musical aan en uit zetten, ik noemde hem ‘DJ’ en blijkbaar was dat een positieve ervaring.

Het is 10.00, in mijn ogen veel te vroeg om te zingen – eigenlijk te vroeg voor wat dan ook – maar het kost weinig moeite mijn ochtendhumeur te laten verdwijnen als ik groep 8 weer voor mijn neus heb. Als ik naderhand ook nog een compliment van hun échte juf krijg, is het helemaal feest.

Ook feest: als ik zie dat een compleet onbekende mijn actie deelt op Instagram. Mocht je ooit twijfelen om een bedrijf, een ondernemer, wat dan ook, een review te geven of te benoemen op social media, alsjeblieft, doe het. Het is zo enorm waardevol en kan écht bijdrage leveren.

Dat geldt trouwens niet alleen voor bedrijven, dat gaat ook op voor gewone complimentjes. Dus. Spread the love!

In mijn dik-verdiende-pauze tussen de gewone zanglessen door, kijk ik de documentaire ‘Is geluk te koop‘, op Videoland. Het gaat over gelukscoaches en hippe cursussen en opleidingen die je kan volgen om gelukkig te worden en alles uit het leven te halen wat er in zit. Mega interessant vind ik het. Als millennial val ik enorm in de doelgroep van dit soort aanbieders, ik ben er gevoelig voor én ik merk zelfs dat ik soms ook denk: ik zou zelf wel een goede coach zijn.

(Ja jongens, ik deel hier mijn onzekerheden, maar ik ben soms ook – wellicht ten onrechte – enorm overtuigd van mijn kwaliteiten. Dus dat laat ik ook maar gewoon zien.)

Donderdag 18 juni

Wat is het grootste verschil tussen mij en de gemiddelde blogger?

Ik laat nooit zien wat ik gekookt heb. Dat komt omdat het niet dagelijks voorkomt – koken – en het daarnaast weinig inspirerend is. Als je het echt wil weten: op donderdag gooi ik bijvoorbeeld een zak pasta met boursin, kip en spinazie, van diepvries in de pan.

Goed, mijn dag draait dus niet bepaald om culinaire hoogstandjes. Wel werk ik een hoop dingen bij, van die kleine klusjes zoals de webhost mailen ‘of het nu helemaal goed geregeld is met dat https-gedoe’.

Ik ontdek op donderdag trouwens ook deze kleurplaten van kleurrijke en verschillende mensen en overweeg die te bestellen voor mijn nichtjes.

Vrijdag 19 juni

Na een nachtmerrie waarin ik onvoorbereid het hele repertoire van Taylor Swift moet optreden op nationale televisie, word ik redelijk opgefokt wakker.

Wanneer ik later met mijn vriend voor het eerst een ‘Superhero Workout’ doe, word ik nog opgefokter. Momenteel lees ik een boek wat onder andere gaat over belemmerende overtuigingen en tja, die zitten bij mij momenteel vooral nog in de categorie ‘sport en voeding’. (Denk aan: ‘sporten is stom en zwaar’, ‘gezond eten is vies en ingewikkeld’ en ‘ik ben altijd slechter in sport dan de rest van de wereld’*)

*Behalve in dansen. Dat kan ik wel goed. Ik gaf zelfs ooit Zumba en Sh’bam les.

Na een douche ben ik klaar met mopperen en vertrek ik naar m’n werk. Het lesgeven loopt lekker en ik word sowieso eigenlijk altijd wel blij van mijn leerlingen.

De dag wordt perfect afgesloten met heel veel afleveringen Prison Break en heel veel pannenkoeken. Top.

Zaterdag 20 juni

God mag weten waarom, maar ik start mijn weekend met een ‘fitcheck’. Ik word aan alle kanten gemeten en geadviseerd over hoe ik fitter kan worden. Als de man in kwestie vraagt of ik nog doelen heb omtrent dit thema, zeg ik wijs:

“Ja, natuurlijk zou ik mijn sixpack terug willen. Maar ik weet dondersgoed dat je daar een hoop voor over moet hebben. En ik wilde gisterenavond óók na het avondeten nog drie pannenkoeken eten rond een uur of 23.00. Dus blijkbaar is mijn sixpack gewoon niet belangrijk genoeg!” (Dit sluit overigens helemaal aan op deze blog van drie jaar geleden.)

Trots dat ik me geen Herbal Life of gevoel van onzekerheid aan heb laten smeren, race ik 1,5 uur later weg om nog op tijd bij mijn gitarist te zijn voor een repetitie.

In de avond staat er nog wat leuks op de planning: ik geef een seminar.

Of nouja.

Mijn ouders waren benieuwd naar ‘mijn systeem’: mijn visie en trucjes als het gaat om plannen en dat soort dingen. Een week of twee geleden heb ik mijn vriend daar al mee kennis laten maken en inmiddels hebben ‘ons pap en mam’ dus ook interesse. Het is dus eigenlijk een soort minispreekbeurt in mijn ouderlijk huis.

Maar we noemen het een seminar. Ik vind het geweldig. Mijn ouders ook. Iedereen blij.

Zondag 21 juni

Op zondag doe ik een Tuinen-Tournee. Mocht je denken dat dat betekent dat ik allerlei buitenconcerten geef, dan heb je het mis. Het betekent dat ik richting Arnhem ga en daar op drie verschillende adressen in de tuin ga zitten om met oude vrienden te kletsen over het leven en dat soort dingen.

Als ik daarna ook nog even een kop thee drink bij de ouders van mijn vriend, zucht ik voldaan: “Ik denk dat ik dit weekend meer mensen heb gezien, dan in de afgelopen drie maanden.”

Het is zo. Langzaam begint het leven weer te lijken op hoe het was voor corona. En hoewel ik heb genoten van wat meer rust en veel minder verwachtingen, is dat toch wel heel erg fijn.

Liefs,

Anne