2020, Week 27: Kwartaalcijfers en het Beste Cadeau Ooit

Misschien een beetje een andere blog dan je gewend bent. Ik voel me namelijk een deel van de week niet zo heel sprankelend en dat ga je vast merken. Er zijn minder grapjes (normaal vind ik mezelf best grappig) en ik vertel soms wat minder uitgebreid (misschien voor jou wel fijn, maar voor mij voelt het niet helemaal als ‘mezelf’.) Hoe dan ook, het is niet anders!

Maandag 29 juni

Hoewel maandag mijn vrije dag is, vind ik dat ik achter loop met bepaalde dingen. Ik besluit dus toch maar even aan het werk te gaan en maak onder andere een gloednieuwe nieuwsbrief. (Klik hier als je ‘em voortaan ook wil ontvangen.)

Er is ook tijd voor andere dingen: O. en ik brengen een bezoekje aan de Ikea, waar het restaurant tot onze grote teleurstelling helaas nog steeds gesloten is.

’s Avonds heb ik een nieuwe tactiek als het gaat om films, namelijk:

“Ik heb zin om titel van film die ik wil zien te kijken vanavond. Kijk je mee?!”

Dit is een win-win-situatie: ik eindig niet met een film waar ik eigenlijk niet op zit te wachten én ik voorkom verspilling van mijn tijd door uren te overleggen over ‘welke film we gaan kijken’.

De tactiek werkt en dus kijken we ‘Overboard‘. Hoewel ik ‘em kan streamen op een gratis – maar niet zo legale – manier, besluit ik er gewoon netjes voor de betalen via de website van Pathé. (Sinds het schrijven van mijn ebook ben ik me er bewuster van dan ooit dat het eigenlijk gewoon echt stom en oneerlijk is als mensen illegaal je materiaal gebruiken.)

Dinsdag 30 juni

In de ochtend schuif ik wat klusjes (a.k.a. administratie) vooruit om spontaan een blog te tikken over liedjes die je kan zingen op je (eerste) zangles.

De rest van de dag geef ik les en dat gaat fijn! Mijn leerling met het syndroom van down gaat flink vooruit en dat vind ik echt een prestatie, zowel van haar als van mijzelf: het is natuurlijk compleet anders om met iemand te werken die toch wel wat beperkingen heeft.

Daarnaast geef ik ook les aan Marieke. Daar ga ik inhoudelijk niet teveel over zeggen, behalve dat het leuk is, maar ik wilde het gewoon noemen zodat ik ook een link naar haar website vermelden. Dus tada, dit is haar site! Marieke werkt als ‘natuurcoach’ en ik vind haar een heel fijn mens.

Woensdag 1 juli

“Gefeliciteerd met ons half jaar verkering !”, hoor ik als ik wakker word. Slaperig graai ik naar de verpakking mergpijpen onder het bed en leg er een op het kussen van mijn vriend, die kijkt alsof hij de gelukkigste man op aarde is.

Naast ons mini-jubileum is ook Kroepoek jarig vandaag, ze wordt alweer vijf!

Maar een hele feestelijke dag wordt het niet. Ik voel me fysiek niet goed, er zijn wat dingen stom (sorry, geen details) en als kers op de taart doet Kroepoek me een plas urine cadeau. Drie centimeter voor de ingang van haar kattenbak. Top.

Donderdag 2 juli

In de ochtend vervalt er een afspraak en dat komt eigenlijk wel goed uit. Mijn stem is moe, mijn lijf is moe en mijn todo-lijst bestaat inmiddels uit 75 taken.

Ik begin met de belangrijkste: de huisarts bellen. Bijna 2 jaar nadat ik de ‘baarmoederhals-kanker-brief’ cadeau kreeg voor mijn 30e verjaardag, maak ik dan eindelijk een afspraak voor het uitstrijkje. (Ik ‘vergeet’ daarbij dat ik ook een verwijzing wil voor therapie, maar beloof bij dezen dat ik het daar meteen over zal hebben als ik bij de huisarts ben. Echt.)

Daarna pak ik mijn document met kwartaaldoelen erbij. Hoewel ik altijd een hekel had aan wiskunde, merk ik hoe cijfers de boel lekker concreet kunnen maken. Om je wat voorbeelden te geven:

• Het aantal workshops wat ik wilde geven stond op 5. Ik gaf er 0. Daar kan ik gewoon een hele duidelijke conclusie uit trekken: ik hoef mezelf niks te verwijten, door corona kon er gewoon niks doorgaan.
• Ik wilde graag minimaal 75 volgers op het Instagramaccount van Zangles in Breda. Dat is gelukt: het zijn er zelfs 83. Volgend kwartaal wil ik groeien naar 150 (want: door meer volgers, meer naamsbekendheid en dus meer leerlingen). Dus kan ik gaan nadenken over hoe ik dat voor elkaar wil krijgen.
• Van alle tijd dat ik met werk bezig was, was zo’n 20% ook daadwerkelijk facturabel. Dat is natuurlijk te verklaren: de uren waarin ik acties opzette en experimenteerde met online lessen, werden door niemand betaald, maar zijn een investering in dingen die zich wél terug gaan betalen. Door corona kón ik ook minder betaalde uren maken, maar dat neemt niet weg dat mijn doel voor komend kwartaal is, om mijn doel wel echt te verhogen naar 40%. Anders komt dat koophuis er nooit.

Ook leuk, door in de statistieken te kijken, ontdek ik dat er een aantal bezoekers op mijn site terecht komen omdat ze gezocht hebben naar ‘blote kont’ en ‘plas verhalen’. Altijd grappig, al denk ik dat deze mensen flink teleurgesteld worden: ‘Blote kont’ komt namelijk alleen voor in een oude blog over de sauna, en ‘plas verhalen’ gaan gewoon heel praktisch over buiten plassen.

In de avond staat er wat leuks op de planning, O. en ik gaan uit eten bij ‘Sultan’ in Breda. En dat is verrukkelijk.

Vrijdag 3 juli

Met pijn in mijn keel en pijn in mijn hart, zeg ik mijn lessen voor vandaag af. Ik haat het om dat te moeten doen, zeker als ik niet echt dood en doodziek ben. Maar, mijn keel doet niet helemaal – of nouja, eigenlijk gewoon helemaal niet – wat ik wil en er zit niks anders op ‘em lekker te vertroetelen met heel veel rust, thee en stoom.

Ik probeer maar te kijken naar wat er wél kan, en ben de hele middag bezig in mijn lesruimte met alles optimaliseren voor zowel de online lessen, gewone lessen als het eventueel opnemen van filmpjes. Ik verveel me niet, nooit, maar voel me wel rot. Als ik stil moet zijn voelt het alsof ik opgesloten zit in mijn lichaam en dat is onrustig en vervelend.

Zaterdag 4 juli

Op zaterdag probeer ik er wederom het beste van te maken. Met heel veel moeite doe ik dingen die gewoon normaal zijn voor een volwassen persoon, zoals douchen, schoonmaken, mails beantwoorden, post op de post doen, boodschappen halen en koken.

Hoewel ik mezelf ergens een mislukkeling voel dat dit soort basic dingen al zo zwaar lijken op sommige dagen, ben ik tegelijkertijd trots dat ik me tóch pro-actief heb opgesteld. Niet makkelijk, maar het voelt goed. Soort van.

De avond breng ik stil maar actief door: ik speel voor het eerst Mario-kart op de Wii. Een hele belevenis, die niet perse als ‘ontspannend’ te omschrijven is, maar wel erg vermakelijk.

Zondag 5 juli

Om 09.55 reken ik voor de 17e keer een 3D-bril af in de bioscoop. Dat is nogal jammer, aangezien ik de andere 16 3D-brillen gewoon thuis heb liggen. Zielig kijk ik naar het meisje achter de balie en vraag of ik er niet gewoon een kan lenen, maar ze is genadeloos. Ik zal gewoon weer €1,50 moeten betalen.

Ik zucht. Maar, ik heb geen zin mijn humeur te laten verpesten. En dus ga ik de zaal in, zet de stoel op standje ‘comfortabel’, trek mijn schoenen uit en warme sokken aan, haal mijn armen uit de mouwen van de enorme trui van mijn vriend en doe alsof ik in een warme en grote tent zit. De film start en zo’n 120 minuten verdwijn ik in de magische wereld van ‘Onward’.

Ok, een mini-review: Onward is tof. Niet zo indrukwekkend geweldig als bijvoorbeeld ‘Coco’, maar alsnog heel tof. Hij is wat aan de stoere kant – persoonlijk kijk ik liever naar zingende dieren dan naar achtervolgingen en monsters – maar de boodschap is lekker Disney-achtig. Ik geef ‘em een 7,5.

Na een korte omweg – ik rij even naar mijn zusje en haar prachtgezin – kom ik rond 14.00 thuis. En dan gebeurt er iets wat mijn leven verandert. Iets waar ik alleen nog maar van had kunnen dromen.

Ik krijg…

Het Beste Cadeau Ooit

“Ik heb het besteld bij CoolBlue”, zei O. al eerder. (Dan is het dus iets wat op elektriciteit werkt. Een gadget. Top!)

“Het geeft licht”, verklapte hij daarna. (Raar, want mijn huis is al behoorlijk compleet met Philips Hue lampen.)

“Je mag niet in de Google Home app kijken”, lees ik in mijn WhatsApp als ik mijn auto voor het huis parkeer.

Nieuwsgierig loop ik naar binnen. Ik zie niks bijzonders in mijn huis. Ik ben gevuld met enthousiasme (ik hou van cadeaus) en ook van angst (ik hou van cadeaus, maar ben ook kritisch op wat ik in mijn huis wil hebben, wat als hij echt iets heeft gekocht waar ik niet op zit te wachten?).

“Waar is het dan?! Ik zie het niet!”, roep ik met overslaande stem, deels van de spanning, deels omdat-ie nog niet in orde is.

O. loopt de woonkamer in en wijst naar de zwarte stekker in het stopcontact naast de bank. Het snoer loopt naar beneden, naar iets onder de bank.

Mijn hart begint sneller te kloppen. Het zal toch niet?! Hij zal toch niet?!

Cliffhanger, dus een mooi moment voor een advertentie.

“Hey Google, ga eens stofzuigen!”, beveelt hij het Google Home apparaat.

Ik hoor iets onder de bank. Mijn mond valt open. Kroepoek verstijft.

Onder de bank komt een robotstofzuiger gekropen.

EEN ROBOTSTOFZUIGER! (Het is deze, een hele luxe!)

Wat een droom. Nooit meer op blote voeten in te-enthousiast-weggegraven kattenbak-korrels staan. Geen plukken haar meer in de badkamer. Niet meer die enorme herrie aan mijn oren. Geen rugpijn meer van het in-onhandige-houdingen-onder-de-bank-stofzuigen.

Oké. We gaan afronden.

(Je denkt dat je een weekoverzicht gaat lezen, maar krijgt ineens een soort liefdesverklaring aan een apparaat. Dat was niet helemaal de bedoeling, ik liet me gewoon even meeslepen.)

De rest van de zondag spelen we met onze stofzuiger (ik denk echt dat er nog nooit een vrouw zo gelukkig is geweest toen ze een stofzuiger van haar vriend kreeg), kijken naar afleveringen Prison Break en eindigen de avond met onze collega’s van Prison Escape tijdens een geweldig online spel.

Ik val tevreden in slaap. Het was geen ideale week, maar wederom eentje met heel veel dingen om dankbaar voor te zijn.

Liefs,

Anne