Hier moet ik zijn

Ik zit in mijn lesruimte en moet ineens een beetje snikken.

Ik ben ontroerd.

Dit is van mij. Deze ruimte huur ik. De apparatuur heb ik zorgvuldig met m’n vader uitgezocht, de mini-bibliotheek met boeken die leerlingen willen lenen was mijn idee, de vrolijke HEMA-slinger om 3 meter afstand te houden heb ik opgehangen. En alles is betaald met mijn zelf-verdiende geld.*

–

Aan de muur hangt een brief. Uit 1996. Een getypte brief namens theatergezelschap ‘Opus One’, als reactie op de brief die ik zelf als 8-jarige had verstuurd. Met wat tekeningen erbij.

‘Ik vond jullie musical zo mooi! Mijn handen waren helemaal blauw van het klappen’, had ik geschreven.

Wat was ik blij dat ik een reactie kreeg. Het was het begin van – in mijn ogen – een vriendschap met échte musicalsterren. Ik schreef terug, stuurde foto’s mee van mijn deelname aan een playbackshow en vroeg dingen als: ‘wat doen de acteurs als ze ineens moeten niezen in een lied?’

–

Ik ben niet altijd blij als ik hier ben, in mijn lesruimte. Soms ben ik gefrustreerd, omdat ik al uren studeer op een monoloog en het nog niet uit m’n hoofd ken. Geïrriteerd, omdat de grepen van de ukelele bijna onmenselijk ingewikkeld zijn. Ik voel me schuldig, omdat ik denk aan al die dagen dat ik niet zong, puur omdat ik niet geconfronteerd wilde worden met wat ik nog niet kon. Verdrietig, om alle momenten dat ik gewoon geen zin had om mijn eigen stem aan te moeten horen.

–

Afgelopen tijd word ik overspoeld met advertenties en berichtjes. ‘Haal alles uit het leven’, ‘Wil je ook meer verdienen zonder harder te werken?’en ‘Ik help je de ideale versie van jezelf te worden’.

Ik ben er zelfontwikkelingsmoe van. Moe van het idee dat er altijd meer coaches zijn die me nog meer kunnen leren. Online programma’s die ervoor zorgen dat ik met nog minder werk nog meer verdien. Boeken die zorgen dat alles nog beter, mooier, productiever en geweldiger zou kunnen worden.

–

Als ik reviews post op social media, of dingen op mijn website zet, dan is het soms alsof ik voor iemand anders werk. Alsof die mooie reviews niet over mij gaan.

Er zijn mensen die reageren op mijn blogs, of mail mailen om te zeggen dat ze veel herkennen en ik ze door moeilijke tijden sleep. Of me zeggen dat ze gewoon blij worden van mijn blogs. Ik realiseer me niet altijd dat dat échte mensen zijn. Van vlees en bloed.

Het zijn er 3000 per maand. 3000 mensen die mijn blogs lezen. Dat is niet veel, als je het vergelijkt met de ‘grotere bloggers’. Maar het zijn er drieduizend. Drieduizend echte mensen. Als ik een feest voor ze zou willen geven, zou ik Paleis Soestdijk af moeten huren.

–

Mensen die dezelfde opleiding(en) hebben gedaan als ik, doen verschillende dingen. Er is een aantal dat het ver schopte in ‘The Voice’ en er is een aantal dat nog steeds lijkt te wachten op de grote hoofdrol of doorbraak die tot nu toe niet gekomen is. Mensen die toch gewoon liever als psycholoog zijn gaan werken en mensen die stemmen in spreken van bijvoorbeeld Barbie. Ik heb oudklasgenoten die een hoofdrol hebben in een film en oudklasgenoten die vooral moeder zijn. Het een is niet beter dan het ander. Het is gewoon verschillend.

–

Ik denk dat ik een beetje verliefd was op de dirigente van het koor waar ik als meisje zong. Omdat zij mooi kon zingen, omdat ze zo lief was, mooie lange haren had en omdat ze alles was wat ik ooit hoopte te worden.

‘Vertel nog eens over het conservatorium?’, vroeg ik, als ik na afloop van een repetitie weer eens bij haar stond te hangen.

Magisch, vond ik het, dat je je geld zou kunnen verdienen met dingen als optreden en lesgeven. Dat je eigenlijk overal waar je kwam, mensen blij maakte.

–

In juli 2019 bedacht ik de deadline. ‘In 2020 wil ik meer hebben, meer zelfvertrouwen, meer geld en vooral meer uitzicht op een toekomst waarin ik kan groeien, naar een leven zonder huurtoeslag en zonder die eeuwige terugkerende onzekerheid.’

Ik groeide. Ik voelde me niet langer meer ‘iemand die conservatorium deed en nu dan dus maar als zzp’er haar geld verdient’, maar iemand die ‘eigen baas’ is. Iemand die zelf bepaalt, zelf verzint, zelf besluit, maakt, onderzoekt, kiest en creëert.

–

Naast die brief van dat theatergezelschap hangen mijn posters. Van m’n zanglessen, m’n cursussen en workshops. Thuis liggen nog wat foto’s die ik tussen wil plakken. Van mezelf als een van de Zingende Zeemeerminnen bijvoorbeeld. Van de voorstelling ‘Rebecca’, waar ik jaren geleden in speelde en waarvan ik bij het terugkijken van de DVD dacht: wauw, ik vind dat ik dat eigenlijk heel erg mooi doe.

Soms twijfel ik, of het niet raar is. Of het niet opschepperig lijkt, zo’n muur. Als je jezelf niet tof genoeg vindt, ben je onzeker. Maar als je jezelf eigenlijk best wel tof vindt, ben je arrogant. Dat is wat ik tot nu toe heb geleerd.

–

Als kleine Anne van 8 me nu zou zien, zou ze mij ook een brief schrijven, denk ik. Ze zou er zelfs een gipsen beeldje bij knutselen en een hartje op de onderkant tekenen, om me te laten merken dat ze me leuk vind.

Mijn bucketlist is eindeloos. De kans is vrij klein dat ik ooit alles af kan vinken en de kans is vrij groot dat er nog dingen bijkomen of dingen afvallen omdat ze toch wel, of juist niet zo belangrijk zijn. Het is prima.

Nu ben ik hier. Hier en nu. En dat is precies waar ik moet zijn.

Liefs,

Anne

* Zelf-verdiend, maaaaarrr… Als ik niet de steun zou hebben gehad van zowel ouders in het verleden (studiekosten en rijbewijs) en de regering (toeslagen en dergelijke) had het er hier toch wel wat anders uitgezien. Dus bij dezen ook dank aan zowel ‘het rijk’, mijn ouders, en iedereen die Belasting betaalt.