“Jij bent echt een levensgenieter”, zei iemand me laatst. “Je bent altijd zo lekker jezelf”, hoor ik ook vaak, net als de vraag “Hoe kan het dat jij altijd zo positief bent?”. Geloof me, het is soms een enorme klus. Want man, man, man, wat een hels karwei om je niet met constant anderen te vergelijken. Om in je eigen tempo je eigen plan te trekken en erop te vertrouwen dat dat goed is.
Zwanger
De laatste tijd is iedereen* om me heen zwanger. Als ik Facebook open vraag ik me af of:
A. Er weer een nieuwe baby in mijn omgeving geboren is.
B. Er een zwangerschap wordt aangekondigd.
C. Zowel A. als B.
Dat is altijd superleuk nieuws, want de mensen die het posten zijn over het algemeen helemaal in de wolken. Ze hebben samen nauwkeurig alle mogelijkheden overwogen hoe dit nieuws te delen. Foto’s met verliefde blikken. Plaatjes met vergelijkingen van de baby en een stuk fruit. Hippe light-boxen, buikfoto’s, echofoto’s en foto’s met het huisdier erbij (mijn favoriet). Ik heb ze allemaal al voorbij zien komen.
Maar eerlijk, soms word ik er ineens heel verdrietig van. Het is alsof de hele klas een Tamagotchi heeft, behalve ik. Alsof ik achter loop, niet snel genoeg ontwikkel en ‘er niet bij hoor’. Want ik maak geen Grote Stappen. Ik heb dan wel ‘Tinder-afkick-verschijnselen‘, maar die hebben meer met de aandacht en spanning te maken, niet persé met ‘ik-wil-een-partner-drang’. Ook samenwonen heb ik in mijn vorige relatie afgehouden. Een hoofdrol in een Musical heb ik ook niet, in tegenstelling tot sommige oud-klasgenoten. En wat baby’s betreft, daar heb ik helemaal geen behoefte heb aan**! (Dit in tegenstelling tot de Tamagotchi destijds.) Zou er iets mis met me zijn?
* Ok, niet iedereen. Degenen die niet zwanger zijn hebben een burn-out. Maar dat zetten ze meestal dan weer niet op Facebook.
**Wat ontzettend heftig overigens voor die mensen die ook ‘ge-baby-bombardeerd’ worden en een kinderwens hebben die maar niet vervuld wordt…
En dan nog iets wat me dwars zit
(Ja, ik neem even een zijspoor, maar ook dit moet ik even delen.)
Ik vind het echt mega-heftig dat het zo normaal wordt van alles aan je lichaam en gezicht te laten veranderen. Iedereen moet uiteraard zelf weten wat hij doet, maar hoe meer mensen aan zich laten sleutelen, hoe meer ik het idee krijg dat er van alles mis is met mijn uiterlijk. (Grappig, ik ontdek net dat ik vorig jaar ook al worstelde met die uiterlijke obsessies.)
Laatst had ik raar gelegen in mijn slaap en werd ik wakker met een diepe rimpel linksonder mijn neus. Ik schrok toen ik in de spiegel keek. Maar ik schrok nog harder toen ik mezelf hoorde denken ‘Jeetje, als deze niet meer verdwijnt ga ik echt op Botox-pad!’ En toen ik een paar dagen daarna een voor-en-na filmpje zag van de neus van Blake Lively (God mag weten waarom ik die ellende kijk…) vroeg ik me meerdere maken af of ik misschien blijer met mijn spiegelbeeld en selfies als mijn neus wat smaller was.
Als ik, als ‘volwassen vrouw’, al moeite ga krijgen met mijn eigen niet-model-achtige-voorkomen, hoe moeten jonge mensen hier dan mee om gaan? Meisjes van 13, die op Instagram kijken naar Koen Kardashian en Nikki Tutorials, met ‘perfecte’ (en deels gekochte) gezichten. Waarom houden we ons hier überhaupt zo mee bezig?
En dan nu het gedeelte waarin ik – hopelijk op inspirerende wijze – positief ga doen
Dat lukt natuurlijk nooit meteen. Er is ooit bewezen dat een emotie eigenlijk maar 90 seconden duurt, maar dat wil niet zeggen dat ik na anderhalve minuut nergens meer last van heb en dansend door het leven ga. Toch zijn er uiteindelijk twee dingen die me helpen:
1. Mezelf een schop onder de kont geven wat betreft het uiterlijke ge-ouwehoer.
Zowel met mijn gezicht als met mijn lichaam heb ik geluk. Alles functioneert hartstikke goed, en er heeft nog nooit iemand op straat me nagewezen omdat ik derde oor heb, een been mis, of een huidziekte als Epidermodysplasia Verruciformis heb waarbij mijn handen op boomstammen lijken. Ok, ik krijg regelmatig opmerkingen over mijn witte huid, maar dat is alles. Niet zeiken dus.
2. Denken aan het gesprek dat ik laatst had over gelukkig zijn.
Een gesprek waarin ik me realiseerde dat ik mijn leven over het algemeen een dikke negen geef. En daar ga ik even op door.
Waarom ik mijn leven een negen geef
Simpel: waar ik geen behoefte aan heb, dat heb ik niet (een baby, een enorm koophuis waarin ik heel veel kamers schoon moet maken, een rol in een musical waardoor ik elke avond op pad moet).
En waar ik wel behoefte aan heb dat heb ik wel:
De vrijheid om zonder met iemand te overleggen in mijn bikini aan de Rijn te gaan liggen. Om midden in de nacht tosti’s te eten in een busje met mensen die ik net een paar uur ken. Het verstand om dan uiteindelijk wel naar huis te fietsen zodat ik de dag daarna gewoon mijn werk kan doen. Sowieso mijn werk: afwisselend, uitdagend en het geeft me heel veel voldoening. En dan heb ik ook nog eens genoeg geld om kibbeling te kopen als ik daar ineens heel veel zin in heb. En een appartementje met meer dan een mens nodig heeft.
Maar echt!
Laatst scheen de zon en liep ik dansend door het huis, met mijn kat op mijn arm. Ik trok allemaal kastjes open en zei: “Kroepoek, wij hebben alles! Kijk, pastelkleurige markeerstiften! Een lippenstift-houder! We hebben zelfs een kiwi-schiller! Kijk hoe rijk we zijn!”
Beoordelen
School, stijldansen, functioneringsgesprekken, soms lijkt het alsof altijd vast wordt gelegd hoe iets beoordeeld moet worden. Acht van de tien plaatsen fout bij topografie? Dan staat er een twee op je rapport. We kijken nieuwsgierig wat de buurman heeft, want, was de toets moeilijk of had ik toch beter moeten leren?
Maar wanneer je gelukkig bent, wat je doelen zijn, waar je zelf waarde aan hecht, dát mag je lekker zelf bepalen. Je mag het wekelijks veranderen zelfs. Inspiratie opdoen bij de buurman?! Prima. Maar laat je niet gek maken. Het gras mag bij een ander dan groener zijn, je hebt niks aan groen gras als je hart eigenlijk sneller gaat kloppen van kiezelstenen.
Als het geen negen is
Overigens, als je leven nu geen negen maar een drie is dan was dit waarschijnlijk een waardeloze blog om te lezen. Totaal niet inspirerend. Toch hoop ik dat je dan soms alsnog kan focussen op de dingen die het in ieder geval een drie maken. En is het een ‘een’, verheug je er dan op dat het alleen maar beter kan worden. (En zoek hulp, want als je het leven standaard een ‘een’ geeft dan ga ik ervan uit dat er iets echt niet in orde is! )
Ik wens iedereen een fijne zwangerschap, vrijgezellenbestaan, wereldreis, burn-out-herstel en dergelijke toe. Of je nu Grote Stappen of kleine stapjes maakt, sprintend, met omwegen, of af en toe stil staat. Je eigen route, je eigen eindbestemming en lekker in je eigen tempo.
Liefs,
Anne
