Deze blog wordt mede mogelijk gemaakt door…
Aangezien ik het zelf raar zou vinden als ik er achter zou komen dat iemand over me zou schrijven, heb ik inmiddels een aantal ‘mensen’ op de hoogte gebracht van hun – als het goed is onherkenbare – aanwezigheid op mijn blog. Dat was een beetje raar en ongemakkelijk, en ik wil me ook niet voorstellen hoe het is als je op zo’n zelfde manier een aantal ‘mensen’ moet benaderen vanwege vervelendere zaken zoals ziektes en/of ongewenste zwangerschappen.
Het was ook raar omdat ik ineens bedacht dat sommigen misschien beledigd zouden kunnen zijn. Bijvoorbeeld omdat ik over een ander meer zinnen tekst had geschreven. Of omdat ik mijn eerste date omschreef als een combinatie van Jan Kooijman, Jim Bakkum én Nick én Simon, en verder niemand zo treffend heb kunnen omschrijven.
Bovendien was het raar omdat een van hen na zijn akkoord aan me vroeg: “Mag ik een gastblog schrijven? Over hoe ik het heb beleefd?”.
Goed, waar waren we gebleven…
Hun reacties zijn terecht. Het duurt niet lang voordat ik niet alleen Tinder weer open, maar ook Happn op mijn telefoon installeer. Hoeveel ik ook swipe, er komt geen einde aan de mannen. Alsof je online een vakantie boekt. Je googlet op ‘vakantie Barcelona’ en voor je het weet staan er 42 tabbladen open. Waarom zou je op de eerste de beste site boeken als er een kans is dat je ergens anders een betere deal kan krijgen?
En dan gaat het mis
Een pijnlijke conversatie confronteert me met het feit dat ik iemand aan het worden ben die ik niet zou willen zijn. Als dit zich verder ontwikkelt ben ik binnen de kortste keren iemand die zelfs op een terras voorbijgangers beoordeeld met een ‘Hm, nee, naar links, jakkes nee, links, oeh ja, rechts!’ Voor wie de eerste blog niet heeft gelezen, nogmaals het volgende gesprek:
Hij: Ik zou graag een huis met een tuin willen, ik wil hier ook niet voor altijd blijven wonen.
Ik: Waar wil je dan wonen? Spanje, Limburg?
Hij: Ik bedoel in dit appartement 🙂
Ik: Aha! Wel in Duiven?
Hij: Haha, je bent in de war met een ander chatgesprek. Ik kom uit Arnhem lieve schat 🙂
Hij kan er om lachen. Ik niet. Waar ben ik mee bezig? Eerlijk vertel ik een aantal andere online-date-gesprekspartners wat er is gebeurd en dat ik dus tevens stop met het online daten. Ik neem een ‘Mannen-Pauze’.
‘Mannen-Pauze’
Het stomme is dat wanneer je zoiets tegen mannen zegt, ze ineens meer interesse lijken te hebben en wat meer moeite gaan doen. Blijkbaar wordt hun jaag-instinct aangewakkerd. En – ook al ben ik nergens op uit – als er vragen worden gesteld vind ik het wel zo netjes om ze te beantwoorden. Voor ik het weet zit ik dus alsnog met een zeer beperkt aantal mannen te ouwehoeren, en niet veel later bel ik mijn moeder.
Ik: “Mam, je zal misschien wel een weddenschap hebben met papa hierover maar…”
Mijn moeder: “Ah, de mannenpauze is zeker weer voorbij?”
Ik hoor mijn vader zachtjes grinniken op de achtergrond.
Ik: “Ja, ik weet dat ik eigenlijk Mannen-Pauze had, maarja. Het is lekker weer, en eigenlijk is het ook helemaal niet verkeerd om gewoon mensen te leren kennen. Misschien was het hele idee van die pauze wel een beetje overdreven en moet ik niet altijd zo extreem doen. Dusja, ik ben nu onderweg naar een date.”
Mijn moeder: “Je moet lekker doen waar je zin in hebt. Je bent een wijze meid en je bent hartstikke bewust van waar je mee bezig bent. Wij hebben alle vertrouwen in je.”
Ze hebben gelijk
Ik heb de liefste ouders van de wereld. En ze hebben ook nog eens gelijk. Uiteindelijk ben ik een wijze meid.
Een paar dagen later ben ik er écht klaar mee. Ik voelde me steeds onrustiger worden. Elk match, elk berichtje, ik raakte ervan in de war en vroeg me af… Waar was ik nou eigenlijk naar op zoek? Was ik echt geïnteresseerd in al deze mannen of waren ze soms, als ik heel eerlijk ben, ook een soort Dealers die me elke keer wanneer ze iets stuurden een gratis shotje Dopamine gaven?
Even twijfelde ik. Op de valreep whatsappte ik een vriendin het volgende:
Ik ben klaar met het daten en dit is dus belachelijk. Maar binnenkort ga ik weer naar Brabant. En er zit toch een soort autist in mij die zegt ‘Misschien toch nog even een terrasje doen met de Andere Man met de Kat die Kiwi heet.’ Dan is de cirkel rond en kan ik het hele date-gebeuren echt compleet afsluiten. Slaat weer helemaal nergens op natuurlijk, maar toch.
Haar wijze reactie had ik niet eens meer nodig. Toen mijn eigen woorden zwart op groen zag staan voelde ik dat ik mezelf een klein beetje begon te haten. De maat was vol. Meteen daarna heb ik de hele handel verwijderd.
Het Eindoordeel
Wat ben ik blij dat ik ben overgehaald om het tóch te proberen. Ik heb een aantal bijzondere mensen leren kennen en enorm veel gelachen en geleerd. Ik heb gekregen waar ik uiteindelijk op uit bleek te zijn; bewijs dat er niet alleen maar ‘restjes’ over zijn, maar echt hele leuke, lieve én knappe mannen. Ook leuk, afgelopen maanden had ik constant gespreksstof als iemand aan me vroeg hoe het met me ging. Maar het allerfijnst, wat ben ik blij dat ik eerlijk naar mezelf heb durven kijken en op tijd ben gestopt.
Hopelijk hebben jullie genoten van mijn verhalen, ik heb ze in ieder geval met veel plezier geschreven. Leuk om jullie reacties tot nu toe te lezen en horen, bedankt!
Liefs,
Anne
