Miskraam dag ‘Laatste Druppel’

Sommige productlinks zijn ‘affiliate links’ omdat ik partner ben van bijvoorbeeld Amazon en Bol. Het scheelt jou zoeken, je betaalt niks extra en ik krijg een beetje commissie. De opbrengst gaat o.a. naar mijn kerstpakket en een donatie aan Plan International.

Miskraam dag 'Laatste Druppel' (Blog)

15 juli

Dit is de 7e blog en laatste blog in deze reeks. Heb je de vorige niet gelezen en doe je dingen graag op chronologische volgorde? Begin dan bij ‘Miskraam dag 1, Bloed in mijn Ondergoed’. Een overzicht van ál mijn blogs rondom het onderwerp ‘miskraam’ vind je hier.

Route 13. Afdeling Fertiliteit. Elke keer als ik ook maar denk voetstappen te horen, bonkt mijn hart in mijn keel.

Er wordt een patiënt binnengeroepen.

Ik herken het gezicht van de gynaecoloog en voel de tranen over mijn wangen stromen.

Goddank. Zij is het. Die lieve vrouw van de vorige afspraak. Niet ‘de-vrouw-zonder-gevoel’ die ik vorige week aan de telefoon kreeg.

Als ik aan de beurt ben, mag ik weer in de stoel met beugels plaatsnemen.

‘Meestal is het donkerder als ik mijn ondergoed uittrek’, zeg ik met de tranen nog in mijn ogen, maar een grijns op mijn gezicht. Het gaat vanzelf, humor, maar soms word ik er ook wel eens moe van en rol ik met mijn ogen.

Ze dimt het licht en stelt me gerust. Ik spreid mijn benen en terwijl ze voorzichtig het echoapparaat naar binnen brengt, kijk ik hoopvol naar het scherm.

Het is weg. Het vlekje is weg.

Ze ziet nog wat weefsel dat de doorgang blokkeert. Of ze het even weg mag halen. Ik kan niet wachten.

Ik knijp in de hand van mijn vriend terwijl ze (uiteindelijk met een soort barbecuetang) wat uit mijn baarmoedermond haalt.

‘Oh, hier zit toch nog wat.’

Tering, wat een pijn. Terwijl ze me ‘leeg maakt’, vraag ik haar of ze huisdieren heeft, zodat ik niet flauwval.

‘Willen jullie het zien?’

Even twijfel ik. Ik ben licht in mijn hoofd en hou niet van bloed. Aan de andere kant is dit waar ik al 3 weken op wacht. ‘Het ei’. De vruchtzak.

Ze haalt een bakje onder de stoel vandaan. Daar ligt het.

Symbolisch was het zo’n mooi idee, de helft van mijn vriend en de helft van mij gecombineerd in een klein mensje. Maar wat er in dit bakje zit, vind ik indrukwekkend vies. Een vlezige rode biet. Gevoelsmatig is ‘dat wat daar ligt’ inmiddels eerder een kwaadaardig gezwel dat in me zat, dan ons kindje waar ik me zo op aan het verheugen was.


16 juli

Ik kwispel mijn billen als ik wakker word en dans met poes Kroepoek door de slaapkamer. Ik ben bevrijd. Ik ben weer alleen. Het spookt niet meer in mij.

Voor het eerst sinds een week werk ik weer, maar aan het eind van de middag zeg ik toch de 3 mensen af die voor de avond op de planning stonden. Mijn lichaam is doodmoe.

Het geeft niet. Het begin is er weer. Leven.


17 juli

Op 17 mei, precies 2 maanden geleden, deed ik mijn eerste positieve zwangerschapstest.

Sindsdien is elk wc-bezoek spannend. In het begin een ongerust ‘zal er bloed zijn bij het afvegen’ en na de echo met het slechte nieuws ‘ligt er al een vruchtzak in de wc’ en ‘zitten er stolsels in mijn ondergoed’.

Vandaag is is het 17 juli. Ik doe mijn ondergoed omlaag. Ik plas. Ik veeg af.

Niks.

Het is voorbij.


24 juli

In de Efteling Facebook-groep (daar ben ik lid van want ik ben groot Eftelingfan en heb zelfs een abonnement) stelt iemand de vraag: ‘vanaf hoe oud nemen jullie je kinderen mee naar de Efteling?’

De reacties staan vol met foto’s van ouders met hun vers geboren baby’s van 3 weken oud in de Carnaval Festival of op zo’n paddestoel in het Sprookjesbos.

Ik huil.

Natuurlijk is het niet voorbij.

Rouw is niet te vangen in weken. Niet te controleren. Maar het lukt met ups en downs om eraan te wennen. Het lukt om ermee te leven en tegelijkertijd te kunnen genieten en met hoop vooruit te kijken naar de toekomst.


Het is tijd om deze blogserie af te ronden.

In een klap is alles weer zoals het daarvoor was, met als enige verschil dat niets meer is zoals het daarvoor was.

Ester Scholten

Houdoe en liefs,

Anne

Mijn blogs lees je gratis.

Alsjeblieft, heel graag gedaan en ik hoop dat je er iets aan had! Het hoeft echt niet, maar wil je tóch graag iets terug geven om je enthousiasme te uiten, me te bedanken of me te helpen, dan kan je een van de volgende dingen doen:

1. Gooi een kleine bijdrage in de fooienpot. Elke euro is er eentje en je regelt het snel en veilig met de ‘Tikkie’-link hieronder! De opbrengst gaat o.a. naar mijn kerstpakket en een donatie aan Plan International.

2. Wijs mensen op mijn gewone werk! Vertel bijvoorbeeld je buurman dat ik voice-overs inspreek, je teamleider dat ik stem, zang en muziek-workshops geef, je vriendin over de online training over spreken in het openbaar en je zus over zangles.

3. Deel deze – of een andere – blog als je denkt dat je omgeving er wat aan heeft. Via een appje of mailtje bijvoorbeeld, of openbaar via social media. 

Anne van de Blog van Anne
Anne Ermens heeft een eigen bedrijf en hielp – tot nu toe – 2689 mensen (beter) ‘van zich te laten horen’ d.m.v. zangles, sprekerscoaching en muziekworkshops. Ze is daarnaast ook zelf te horen als voice-over en zingende zeemeermin. In haar vrije tijd schrijft ze graag over haar bruisende bestaan (met af en toe een mental breakdown), ontdekkingen om slimmer te werken of leuker te leven en andere random dingen die ze kwijt wil. Lezers zijn enthousiast: vanwege Anne’s zelfspot, openheid en ‘de kracht om diepgaande dingen luchtig te maken’.
Deze blogs vind je vast ook leuk om te lezen

Reacties...

Abonneer
Laat het weten als er
guest

2 Reacties
Oudste
Nieuwste
Inline feedbacks.
Bekijk alle reacties.
Nadia
Nadia
6 augustus 2024 15:54

Hoi Anne, ik heb je blogs gelezen, en leef erg met je mee. Je hebt het hele proces mooi beschreven. Gevoelig, maar toch nuchter en ik denk ook voor veel vrouwen relateerbaar. Hoewel het verdriet natuurlijk nooit helemaal weggaat, vind ik het knap hoe je ermee om gaat en het verwerkt. Fijn dat de ellende nu fysiek iig wel voorbij is. Heel veel sterkte, en als ik iets voor je kan betekenen laat me weten ❤️

Laatst bewerkt op 2 maanden geleden door Nadia
2
0
Ga naar de reacties!x

Ik heb besloten open te zijn over mijn miskraam. Door alles op te schrijven, kan ik het beter overzien. Daarnaast draag ik graag bij aan het doorbreken van taboes én is het een mooi idee dat anderen misschien troost en steun uit mijn verhalen halen.

Voordat je verder leest, nog wel even dit:

Er zijn een paar dingen die ik niet wil, zoals salespitches van coaches die vinden dat ze me moeten helen en verwijtende opmerkingen als 'je miskraam komt doordat je bent gevaccineerd' of ‘je hebt niet goed genoeg gemanifesteerd’.

Ik ben geen rouwbegeleider, verloskundige of wat dan ook. Ik deel gewoon mijn eigen ervaring. Weet dat iedere miskraam voor iedereen anders kan en zal zijn. Misschien veel minder intens dan dat het bij mij was, of juist veel intenser. Zoek, wanneer je dat nodig hebt, altijd hulp bij geschikte (zorg)professionals.