“Jij bent echt een zzp ondernemer met een goedlopend bedrijf.”
Ik glimlach naar het scherm van mijn telefoon. Mooi dat de verzender van dit berichtje zo over me denkt, maar hij moest eens weten.
Ik neem je mee naar iets minder dan een jaar geleden.
Maar voor ik dat doe, eerst een disclaimer. Ik ben me ervan bewust dat de dingen die ik als probleem ervaar, voor anderen echt luxeproblemen zijn. Zeker in deze tijd. Als je me een beetje kent, weet je hoe dankbaar ik ben voor mijn leven, de mogelijkheden die ik krijg, de privileges die ik heb en alle andere goede omstandigheden waarin ik verkeer. Toch hoop ik dat je begrijpt dat ook ik verlang naar groei en kan worstelen met bepaalde uitdagingen.
Goed. Ik neem je mee naar juli 2019.
Juli 2019
Het is crisis. Geen coronacrisis, maar de ‘Crisis van 2019’: mijn persoonlijke crisis. Wanneer ik, na een afgrijselijk weekend, ook nog eens een enorm onaangename auditie doe, rij ik naar mijn ouders. Daar huil ik als een klein meisje.
“Als het binnen een jaar niet rustiger is in mijn hoofd, dan stop ik ermee. Dan ga ik bij de Rituals werken. Ik leid liever een gelukkig leven met rust, leuke collega’s en zonder gepieker over geld, dan dat ik hardnekkig vast blijf houden aan het ‘volgen van de droom’. Want het volgen van die droom geeft zoveel verantwoordelijkheid en gedoe, dat ik bang ben dat ik het plezier kwijtraak.”
Het liefst gooi ik meteen het bijltje erbij neer, maar ik weet ook: in deze labiele toestand moet ik geen impulsieve beslissingen nemen.
Ik ben er klaar mee
Toch is het duidelijk dat ik er klaar mee ben. Oké, misschien ervaar ik alles heftiger omdat alles rot loopt op dat moment. Dat neemt echter niet weg dat ik het alsnog zat ben: de terugkerende financiële spanning, het idee van ‘ik doe maar een beetje wat in de muziek en dus heb ik maar een eigen bedrijf’, al die projecten waar ik ziel en zaligheid in stop, maar die nooit écht enorm succesvol lijken te worden.
“Ik mag niet zeuren”, hoor ik mezelf regelmatig zeggen:
“Natuurlijk heb ik geen grote zakken geld en moet ik dus kiezen of ik op vakantie ga of een Apple Watch koop. Maar. Iedereen moet keuzes maken. Ik ben blij met mijn werk en kan een heerlijk leven leiden!”
Dat soort spreuken roep ik al jaren. Ik geloof ze alleen steeds minder. Want ja, ik zou eigenlijk ook wel onafhankelijk willen zijn van die huurtoeslag die ik al jaren krijg. Ik zou heel graag ook én op vakantie kunnen én een Apple Watch om mijn pols hebben. En dan eigenlijk ook graag het nieuwste model. Ik maak liefkozende grappen over m’n ingedeukte auto met duckttape, maar verlang stiekem naar het moment dat ik een auto rijd waarin ik niet bij elk vreemd geluidje bang ben dat ‘ie ermee op houdt.
Ja, ik schaam mezelf er bijna voor. Ik wil geen ontevreden, hebberig en materialistisch persoon zijn, maar ik verlang naar meer. Ik verlang naar autoritjes naar vrienden ver weg, zonder te denken: oei, daar gaat weer €40,- aan benzine. Naar het idee dat, als ik in de toekomst kinderen zou willen en mogen krijgen, ik ze ook te eten kan geven en ze kan ondersteunen als ze willen gaan studeren. Ik verlang naar het idee dat ik over een paar jaar een huis kan kopen in Breda, dat ik iets kan opbouwen.
(Even een advertentie, je weet maar nooit wat het bijdraagt aan dat huis.)
De Deadline
Hoewel mijn ouders kijken alsof ze denken: ach, dat Rituals-verhaal waait wel weer over, weet ik dat dit niet overwaait. Ik besluit:
In juli 2020 ga ik de knoop doorhakken. Als ik dan niet het idee heb dat het beter gaat, dat er uitzicht is op meer groei, dan is het klaar. Dan kap ik ermee. Ik ga dan niet langer meer proberen. Ook niet 1 dag in de week lesgeven, of in het weekend optreden en de rest van de tijd in loondienst werken. Dan is het gewoon klaar. Dan wil ik duidelijkheid en rust en zien wat dat me oplevert.
De maanden verstrijken
Ik overleef mijn crisis. Ik werk een poosje met een PR-bureau, waarmee ik wekelijks bel om te bespreken wat ik aan het doen ben. Niet alleen geven ze goede tips en zijn ze een geweldige stok achter de deur, het is ook heerlijk om even te voelen dat ik er – zakelijk gezien – even niet alleen voor sta.
Indrukwekkend snel voor de buitenwereld, maar te langzaam naar mijn zin, begint mijn praktijk voor zangles in Breda (die ik na 10 jaar in Arnhem gewerkt te hebben helemaal van de grond moet opbouwen) te groeien. In het najaar auditeer ik voor een productie waarvan ik niet weet of-ie bij me past, maar ik word aangenomen en het is geweldig.
Met elke nieuwe leerling, ieder optreden, elke repetitie en iedere boeking voor een workshop, groeit mijn vertrouwen. Ik hoop dat ik mijn deadline haal, bedenk ik me want: ik wil hier helemaal niet mee stoppen.
Voorjaar 2020
Als ik mijn belastingaangifte doe, zie ik dat er vrij weinig verdiend is in 2019. Dat is geen verrassing: vanwege de verhuizing en het opbouwen van mijn zakelijke netwerk en activiteiten en Breda had ik niet anders verwacht. Belangrijker is: de groei.
En die is er. En flink ook.
Dus ben ik vastbesloten door te zetten: die deadline zal ik halen. In de tijd dat ik niet repeteer, optreed of lesgeef, probeer ik nieuwe dingen te organiseren en duik ik dieper in het ondernemen. Ik lees van alles over mindset, volg cursussen, lees over sales, over online adverteren. Ik onderzoek hoe ik de zanglessen niet alleen inhoudelijk waardevoller kan maken, maar ook hoe ik ‘het gedoe eromheen’ kan verbeteren: het plannen, het mailen, de administratie…
En dan gaat het mis
Corona. Optredens worden geannuleerd, repetities komen te vervallen en ook de workshops en lessen die ik geef, kunnen niet doorgaan.
In plaats van te hyperventileren en flauw te vallen (dat doe ik meestal als er ‘shit aan het happenen is’), ga ik door. Binnen een week na de maatregelen heb ik een ‘Corona-pagina’ gemaakt en benader ik mensen voor gratis online zangles, zodat ik daarmee kan experimenteren. Een week later ben ik zo in het online lesgeven gedoken, dat ik besluit er een ebook over te schrijven en nog een week later heb ik de website volgzanglesonline.nl gebouwd.
De ideeën zijn er allemaal, maar het loopt geen storm. In april is mijn omzet €290,33 (en een paar diners). Met een hart wat voor de ene helft met dankbaarheid en voor de andere helft met verdriet gevuld is, vraag ik een uitkering aan.
Juli 2020, de deadline
Het is nog geen juli. Maar die deadline, die ga ik natuurlijk niet halen. In ieder geval niet op die manier zoals ik het bedacht had, dat is wel duidelijk.
Het kost het me even moeite door te typen…
Je hoopt misschien op een plottwist. Dat ik zeg dat het wel goed komt. Dat ik zoveel passie heb voor wat ik doe, dat ik bereid ben om te vechten voor mijn bedrijf tot ik erbij neer val en ik nooit op zal geven.
Dat is niet zo.
Ik ga niet vechten tot ik erbij neer val. Dat zou misschien filmisch zijn, maar ik heb geen zin om mezelf de afgrond in te werken. Het leven is veel te leuk om je krampachtig blind te staren op maar één ding en alle andere mogelijkheden te negeren.
Game over
Hoewel ik voorstander ben van het principe ‘afspraak is afspraak’, weet ik: die deadline is met mezelf. Ik kan die deadline niet halen, dat is vrijwel zeker. Maar ik kan ‘m wel verplaatsen.
Het is namelijk nog lang niet klaar. Het voelt nog niet ‘af’.
Het is alsof ik een bijna ‘game over’ ben in een spel, terwijl ik weet dat de spelregels stiekem zijn veranderd. Alsof het dan niet helemaal telt.
Bovendien: ik heb veel te veel vertrouwen en plezier. Zelfs in deze gekke tijden. Ik weet niet óf het goedkomt, maar het helpt me om me te gedragen alsóf het goedkomt. Om me voor te bereiden op de dagen dat het hele corona achter de rug is. Zodat ik lekker door kan gaan met waar ik mee bezig was. Met groeien.
Die deadline, die schuif ik op en de regels ervan pas ik aan. Per slot van rekening was het mijn eigen afspraak.
The End?!
Dit verhaal is niet af. Ik weet namelijk nog niet hoe het afloopt. De tijd zal het leren. Maar wat ik wel weet: voorlopig ben ik nog niet klaar.
Stoppen kan altijd nog.
Liefs,
Anne
Voor de zekerheid: met deze blog wilde ik jullie meenemen in de spanning die ik zelf heb ervaren ‘in mijn ondernemerschap’. Die spanning ervaar ik op dit moment niet zo zwaar als ik ‘m heb omschreven. Ik wil dus nogmaals benadrukken: er is geen haar op mijn hoofd wat er nu aan denkt om binnenkort te gaan stoppen. Misschien wel juist door deze blog zo zwart op wit te hebben getypt, weet ik hééél zeker dat ik nog lang niet klaar ben! Leerlingen, opdrachtgevers, wie dan ook, niemand hoeft zich zorgen te maken.
P.S.
Denk je: goh, toffe meid, ik hoop dat ze lekker bezig kan blijven? Help me dan een handje! Naamsbekendheid helpt me enorm, dus het delen van mij of mijn werk is enorm waardevol. Dat kan online, door bijvoorbeeld op social media te reageren, liken of te delen, maar ook offline, door bijvoorbeeld potentiële leerlingen of opdrachtgevers naar me door te verwijzen. Dankjewel!
Hoi Anne,
Ik was even uit beeld door omstandigheden. Maar ik neem komende week contact met je op. Ik wil je graag helpen. Weet nog niet precies hoe, maar ik heb n paar ideeën.
Hartelijke groeten, Dries
Hoi Anne,
Corona maakt het veel ondernemers en zzp’ers moeilijk , om nog maar te zwijgen over al het persoonlijke leed van ziekte en overlijden . Het zal waarschijnlijk nog een maand of vier duren , voordat er weer een echte verbetering zal zijn. Voor de economie weer naar behoren draait en de mensen weer een beetje normaal kunnen gaan leven. Zet de deadline naar december , dan ziet de wereld er vast financieel gezien weer beter uit.
Succes en hou vol !
Ik heb inmiddels besloten dat ik geen strakke deadline meer ga stellen, ik ga lekker door en vertrouw er op dat het vanzelf duidelijker wordt allemaal 🙂
OOOO lieve Anne wat liet jij ij schrikken.
Natuurlijk haal je nu ju deadline niet, maar niemand haalt dat op dit moment. Die coronavirus gooit voor iedereen roet in het eten. Maar gelukkig ik lees door en zie dat jij het bijltje er niet bij neer gooit. Die uitkering aanvragen is erg maar niet het einde ik heb hier ook twee en een half jaar gebruik van gemaakt omdat het niet anders kon. Ook mijn banksaldo is in de min maar ik mag helemaal niet klagen want ik heb een man met een goed loon maar op de zak van je man teren is net zo erg als een uitkering en toch geniet ik van alles wat ik doe omdat ik er niets aan kan doen en alleen maar heel hard mijn best kan doen om iets anders te verzinnen. Ik beleef op dit moment heel veel plezier aan Straattheater Ragebol het verdiend geen schoonheidsprijs en al helemaal geen geld maar heel leuk om te doen.
Ik wens je heel veel wijsheid en plezier in jou werk toe en ik ben blij dat je niet opgeeft. Succes met alles.
Dikke kus vanuit Klarenbeek.
Als je al zo lang samen bent, mag je toch best elkaar een beetje ondersteunen? Ik snap wat je bedoelt hoor, heb een jaar of 10 geleden een bijbaantje gehad als postbode (vreselijk) omdat ik per se de helft van de huur wilde betalen toen ik nog samenwoonde, maar inmiddels denk ik, soms mag je je ook best een beetje laten helpen door je partner.
Verder, dankjewel voor je lieve reactie, sorry dat ik je heb laten schrikken!
Dag Anne,
Covid 19 brengt ons zorgen en onverwachte tegenslag. Maar ook tijd om na te denken. En kracht, initiatief en inspiratie. Even pas op de plaats en tandjes bijten. Maar na de winter komt lente en zelfs zomer. Kan nu nog niet veel voor je doen, maar na de zomer zeker wel. Hebben we het nog wel over. Er zit altijd wel ergens muziek in…..
Liefs
Theo
Tot nu toe brengt het vooral veel adrenaline en inspiratie gelukkig, dus ik heb over het algemeen geen hele vervelende weken gehad. Eigenlijk is het nu het spannendst, nu ik weet dat ik weer mag gaan beginnen en moet nadenken over spatschermen en dat soort maatregelen.
Misschien kun je naast jouw bedrijf een baan als muziek juf op een lagere school nemen.
Blijf je in de muziek en meer zekerheid van inkomsten.
Wat een eerlijk verhaal, Anne….. de storm waar we als wereld in zitten kon je niet voorzien, hopelijk kun je snel weer les geven. Je hebt zo’n drive en passie voor wat je doet, t zou echt zonde zijn als je zou stoppen. En ja, ik lees ook je overwegingen en snap die ook heel goed. Hopelijk verzet je je deadline en geef je jezelf een reële kans iets in Breda op te bouwen.
Wij blijven graag komen, leve groet !
Claudia
Wat leuk dat je reageert Claudia! Ik ga voorlopig zeker nog geen drastische beslissingen nemen, het ging zo de goede kant op voor corona en ik hoop dat ik die draad gauw weer kan oppakken. Tot gauw!
Je liet me even flink schrikken! Ik denk dat die passie en gedrevenheid die je voelde richting de oorspronkelijke deadline al genoeg zegt. Dus ik hoop dat alles snel weer wat normaler is en je weer lekker door kunt groeien met je bedrijf!
Om door deze crisis alles op te geven, vind ik jammer. Je klinkt zo vol ideeën, dat je maximaal een part-time job voor de vaste lasten moet zoeken, en dan je lekker verder ontwikkelen met je eigen ideeën. Anders wordt je vermoedelijk zeer ongelukkig. Je bedenken kan ik begrijpen, maar geld alleen maakt niet gelukkig. Houd vol! Ga er vanuit dat een paar concurenten opgeven, en dan is er meer markt. Zo denk ik ook.
Haha, ja, dat is ook een manier om ernaar te kijken. Ik geef voorlopig niet op inderdaad, dankjewel voor je berichtje!
Lieve An, ik vind het heel goed dat je alles goed aan het plussen en minnen bent. We hebben hier al wel eens gesprekken over gevoerd. Bakken met geld verdienen is niet de wereld denk ik zo, maar altijd op bijstand niveau leven kan je gaan tegenstaan. Het plezier heeft jou altijd op de been gehouden, maar je hebt er al wel veel energie in gestoken door heel veel dingen op poten te zetten. Uiteindelijk gaat het om de balans en zoals je zegt wat je met je toekomst zou willen. Je hoeft echt nu niet te beslissen. Ik denk dat het moment vanzelf zal komen dat je denkt ik zet door of ik gooi het roer om. En je relatie zal hier ook een rol in spelen. Dus succes! En het komt goed wat je ook besluit. Xx
Daar vertrouw ik ook op inderdaad, dat dat moment vanzelf komt. Momenteel ben ik opgelucht dat het verhaal zo zwart op wit staat hier en ik heel duidelijk weet: voorlopig ben ik nog niet klaar 🙂 X
Ach Anne…wat een gevecht! Hopelijk gaat deze crisis die ons in een bizarre wereld hoeft doen belanden niet de druppel zijn om te moeten stoppen….ik duim heel hard voor je x
Je ouwe juf Mieke
Jeeeminee wat schrijf je toch mooi, scherp en écht. Ook van deze nieuwe leerling heel veel liefs en steun vanaf mijn beeldscherm naar die van jou, maar wel vanuit mn hart. Ja ik moet mn woorden omzetten naar daden. Iets met mijn uitdagingen, in actie komen en regie nemen. Knap hoe jij dat doet en daar bewust van bent.
Wat een lieve reactie, dankjewel! Enne, geef jezelf de tijd, niet alles hoeft nu! Soms moet het een beetje langer rijpen en dat mag ook!
<3
Lieve Anne,
Goed geschreven zeg. Ik ken je niet eens ‘echt’, alleen maar van online! En je vader een beetje 😉
Jij moet je deadline echt uitstellen. Dat ga je doen he??
Naast dat we dezelfde naam hebben 😉 is dit verhaal van jou voor mij en mijn leven zeer herkenbaar. Mijn man en ik beide in de muziek. Gestopt. Althans om er van te leven. En nu, met ieder een ‘gewone baan’ hervinden we onze liefde (voor muziek, die voor elkaar was gelukkig altijd blijven bestaan) sinds terug en zijn we bezig met songs schrijven en muziek opnemen…in ons gekochte (wie had dat ooit gedacht) huisje met een studio (zelf gebouwd) in de garage !!!!! Zo kan het dus ook. Ik ben trots op ons.
Maar ik was nooit een echte ondernemer. Ik moest mezelf zeg maar elke dag aan mijn schoenveters omhoog trekken uit een moeras… Jij hebt dat ondernemersbloed volgens mij wel, dat lees ik uit jouw verhaal: vuur, passie. Dus dat lesgeven en andere mensen enthousiasmeren voor zang, dat moet je blijven doen. Net als acteren en zingen!!
Wat een struggle he. Ik heb (zonder jou verhaal minder urgent te willen maken!) veel mensen om me heen die in een soortgelijk schuitje zitten. Door corona is alles wat (soort van) vanzelfsprekend was, dat ineens niet meer.
Hou vol, veel succes & sterkte, en blijf gezond.
Anne
Wat gaaf en wat stoer dat jullie destijds besloten hebben te stoppen. (Mensen vinden het vaak vooral dapper als je ergens mee begint: “Wow, wat stoer dat je voor de muziek durfde te kiezen”, maar ik vind het misschien nog wel dapperder als je ergens mee durft te stoppen.)
Dankjewel voor je lieve bericht, ik denk inderdaad dat ik het ondernemen wel in me heb, dus voorlopig wordt er inderdaad nog niet gestopt, het is nog veel te leuk.
Enne, ik heb als kleinere Anne echt met bewondering naar je zitten kijken toen je ooit bij een Omroep Brabant Jubileumconcert aan het zingen was. Ik vind het echt heel bijzonder dat jij nu zo’n reactie achterlaat bij mij. Ik kijk uit naar jullie nieuwe muziek!
Hi Lieve Anne,
Ik ken je inmiddels al een beetje en heb die betreffende periode vorig jaar kort met je meegemaakt. It’s the journey that matters, not the destination. Wijze woorden van een man die minstens zoveel moeite heeft met de (oprechte) uitvoering ervan. Maar ik pak het er telkens vaker en sneller bij. Want voor mij klopt het wel. Soms is het bijzonder lastig om jouw eigen mooie reis (want die maak je écht) te zien. Die helikopterview is soms lastig. Ook hoe moedig je bent, bijvoorbeeld om eerlijk te zijn naar jezelf en dat ook nog te delen. Maar soms ben je ongelofelijk streng voor jezelf. Ook dat zie ik op afstand.
Je mag vaker hulp vragen, ook aan mij!
Dat is lief! Ik ga graag met je op een terras zitten, fijn praten over jouw reis, mijn reis en welke keuzes we mogen nemen. Een nieuwe weg inslaan hoort ook bij te nemen keuzes!
Liefs Lex
Wat een prachtige blog, recht uit het hart! Zelf ben ik ook geveld door het coronavirus, niet letterlijk, maar wel op werkgebied. Als freelance tekstschrijver voor de evenementen- en toeristische branche dacht ik mijn kansen te spreiden. Not. Ik heb bewondering voor je. Dus een flinke opsteker van deze kant. Succes met alles!