2020, Week 49: Waarin mijn vriend dé vraag stelt en ik ziek op straat lig

Maandag 30 november

‘It’s beginning to look a lot like Christmas…’

Michael Buble schalt door alle Google Home speakers in mijn huis. (Dat zijn er twee, want mijn huis bestaat ongeveer uit een woonkamer en een slaapkamer, maar toch.) Ik neem een aanloop, spring op het bed en roep: ‘Je moet uit bed! Het is bijna kerst! We gaan er een geweldige dag van maken! Huphup, op naar het tuincentrum!’

Bij de ‘Avri’ in Dongen is het een groot feest. Blijkbaar is er een samenwerking met de Efteling, want een zaal is compleet ingericht in Eftelingthema, inclusief een mini-versie van waterspektakel ‘Aquanura’. Geweldig.

Als mijn vriend O. ook nog eens voorstelt om me te trakteren en Indonesisch te halen, lijkt het feest compleet. Enthousiast stream ik een open haard naar de tv, doe alle kaarsen aan en zet wat chille muziek op. (Geen kerstmuziek, ik heb een overdosis gehad vandaag.)

En dan. Dan is daar de vraag. De vraag die ik misschien wel een beetje aan zie komen, waar ik misschien al een poosje op hoop en oké, waarvan ik misschien wel eens mopperend heb verweten: ‘Wanneer ga je ‘em nou stellen?!’

Maar toch. Het is alsnog de vraag die me ontroert en de dag nog mooier maakt dan dat-ie al is:

‘Anne, wil je met me samenwonen?’

Dinsdag 1 december

Als je denkt dat ik de rest van de week op rozen loop en de gelukkigste vrouw op aarde ben, vergeet het maar.

Na het lesgeven fiets ik op dinsdag naar huis. Waarom weet ik niet, maar ik ben misselijk, duizelig, voel me steeds slechter en zie de kans steeds aannemelijker worden dat ik in het ergste geval af moet gaan stappen om ergens tegen een boom aan ‘mijn lichaam te bevrijden van de pijn’. (Oké, ja, ik bedoel ‘overgeven’, maar ik dacht, ik omschrijf het wat romantischer.)

Op 400 meter afstand van mijn huis gaat het mis. Ik ben te duizelig. Ik stap af, zet mijn fiets op slot*, ga op de stoep liggen en rits mijn jas open zodat ik beter kan ademen. Alles wordt zwart en ik voel mezelf helemaal wegzakken.

Ik ben alleen, in het openbaar en doodziek.

‘Mevrouw, gaat het wel?!’

Een voorbijganger schiet me te hulp. Terwijl hij O. belt en me gerust probeert te stellen (‘ik denk dat ik een beetje weet hoe je je voelt, toen ik eens een keer iets had gesnoven, ging ik ook bijna knock-out’), komt er als kers op de taart ook nog een politiebusje aansnellen.

Drie kwartier, twee instort-momenten en zo’n 39 flauwe grappen later (zodra ik bijkom maak ik flauwe grappen, blijkbaar is dat mijn overlevingsmechanisme), ben ik thuis. Bij mijn eigen wc, mijn eigen afwasteil en mijn eigen bed.

*’Altijd je fiets op slot zetten’, zei mijn moeder. Ongelooflijk dat je daar op zo’n moment aan denkt.

Woensdag 2 december

Na een helse nacht, slaap ik het grootste deel van de woensdag. Toch zijn er wat hoogtepunten:

• Het lukt me om te douchen.
• O. smeert beschuitjes voor me en doet boodschappen.
• Ik kan wat eten en drinken.
• Kroepoek ligt de hele tijd op mijn voeteneind.

Verder lukt het me om in etappes de film ‘Notting Hill’ te kijken. Ik weet niet of je zitten wachten op een review, want het is nogal een klassieker dus ik denk dat je ‘em toch al gezien hebt.

Hoe dan ook, ik vind ‘em niet zo geweldig. Het personage ‘Anna Scott’ vind ik eigenlijk maar een trut en ik snap ook niet dat de mannelijke hoofdpersoon zo over zich heen laat lopen. Gelukkig zijn Hugh Grant en Julia Roberts altijd leuk om naar te kijken en daarom komt de film er toch mee weg en geef ik ‘em een 7.

Donderdag 3 december

Ik ben uit bed, krijg weer wat praatjes en besluit wat actiever te worden. De verleiding is groot om mijn todolijst te openen, maar het lijkt me slim eerst een rustig te beginnen met dingen die vanzelf gaan, waar ik niet veel over na hoef te denkenen en geen prestatiedrang bij voel.

En dus schrijf ik. Een 1-minuut-nieuwsbrief, het weekoverzicht van vorige week en een Instagrampost met tips voor buikgriep:

Verder babbel ik wat op Instagram over hoe ik me altijd een beetje schuldig voel als ik ziek ben. Dat ik dan bang ben dat het mijn eigen schuld is, dat ik meer had moeten sporten, gezonder had moeten eten, meer had moeten mediteren of tóch die cursus van ‘Iceman’ Wim Hof moeten volgen. Blijkbaar ben ik niet de enige die zichzelf dingen gaat verwijten als-ie ziek is. Maar liefst 63% van mijn lezers herkent zich erin. En dat is toch fijn om te weten. Dat je niet de enige bent.

Nadat ik in de avond een geheime afspraak heb – ik werk mee aan iets waar ik nog niks over mag zeggen – die iets langer duurt dan ik had ingeschat, ben ik wederom gesloopt.

(Inmiddels mag ik het vertellen: wethouder Daan Quaars was op mijn locatie van Zangles in Breda, om speciaal voor de Baas-van-Breda-quiz, gehuld in een The-Masked-Singer-kostuum’, met mijn coaching én begeleiding op de piano het lied ‘Brabant’ op te nemen!)

Ik ben niet alleen gesloopt, ik heb ook gewoon te weinig eten in mijn lichaam. Terwijl ik onder een dekentje kruip, brengt O. me een boterham met een eitje. Wat een held.

Vrijdag 4 december

Het wekelijkse schoonmaakfestijn sla ik in de ochtend over, want ik wil zeker weten dat ik genoeg energie heb om vandaag weer les te kunnen geven. Dat lukt. Iets minder sprankelend en enthousiast dan normaal, maar, het lukt.

Zaterdag 5 december

Tja, na een maandag waarop mijn vriend vraagt of ik wil samenwonen en een dinsdag waarop ik ziek op straat lig, lijkt de rest ineens niet meer zo noemenswaardig he?!

Toch is het een heerlijke zaterdag. Ik maak schoon (dat vind ik niet per se heerlijk, maar een schoongemaakt huis vind ik wél heel erg heerlijk), bewerk een aantal video-en-audio-opnames en leg de laatste hand aan het Sinterklaasgedicht voor vanavond.

In de avond krijg ik misschien wel Het Beste Gedicht Ooit tijdens onze Sinterklaasavond. Mijn zusje heeft van ELKE weekblog een rijmende samenvatting geschreven, waardoor er een gedicht is ontstaan van maar liefst acht a4-tjes:

Wat een werk. Het is grandioos.

Een kleine selectie uit het gedicht:

Week 3
Die arme poes, voor het leven lang zwaar getraumatiseerd
De wandeling in een tuigje wordt door haar niet gewaardeerd

Week 27
Je doet wel iets heel belangrijks, dat je al twee jaar hebt ontweken
Binnenkort word jij bij de huisarts uitgestreken.

Week 41
Ik biecht het eerlijk op, het is misschien niet in de haak
Maar bij het zien van deze blog voel ik meteen veel leedvermaak
Bij het waxen van je wenkbrauwen is er iets misgegaan
Ze zitten vol met bultjes. Tsja, wat doe je daar nou aan?

Zondag 6 december

Als ik opsta denk ik nog dat mijn zondag niet zo spectaculair wordt. Gewoon lekker, een beetje bloggen, klusjes doen en dan in de avond pannenkoeken eten bij de huisgenoten van mijn vriend in Amsterdam.

Boy, was I wrong.

Wanneer ik de woonkamer binnenloop, vang ik een glimp op van iets rood fluweels. Mijn blik glijd omhoog, naar zijn witte jurk, zijn grote boek, baard en mijter…

Daar is-ie. Sinterklaas. Gewoon in de woonkamer.

Je snapt, ik heb de avond van mijn leven. Pannenkoeken, Sinterklaas, de aanwezigheid van een kat, fijne gesprekken… Ik ga met een dolgelukkig gevoel naar bed.

Welterusten!

Liefs,

Anne