Maandag 21 december
Op maandag krijg ik de mooiste foto van 2020 in mijn mailbox. Lisa Tang, die bezig is om 1000 katten te fotograferen voor haar boek, kwam een paar weken terug – uiteraard gehuld in mondkapje en constant op gepaste afstand – langs om een foto te maken van Kroepoek.
Naast dat ik minimaal 30x mijn telefoon open om nóg een keer naar de foto te kijken, breng ik sowieso veel tijd door achter mijn beeldscherm: ik schrijf een blog (deze) en hou me bezig met cursussen.
Cursussen ja. Voor iemand die al maanden roept dat ze ‘zelfontwikkelingspauze’ heeft, steek ik alsnog verdacht veel tijd en energie in cursussen. Op maandagochtend hou ik me bezig met een livestream van de cursus Unlimited Me (het is een Zoom-meeting, waarbij alle camera’s aanstaan, zo ontdekt mijn vriend als hij onwetend de badkamer uitkomt en ik keihard gil: ‘je bent in beeld, trek een broek aan!’), maandagmiddag start ik aan het ebook van een cursus zelfhypnose (de totale cursus kostte maar €10,- en dat kon ik niet aan me voorbij laten gaan) en in de avond worstel ik me door een 3,5 uur durende seminar heen, over Facebook advertenties.
Wat doe ik mezelf aan.
Dinsdag 22 december
Voor de verjaardag van twee vrienden uit Arnhem staat al ongeveer 9 maanden een lunch in Breda op de planning, als cadeau. Corona gooit elke keer roet in het eten en dus besluit ik, de maat is vol: ik laat thuis een lunch bezorgen en maak er hier gewoon een feestje van.
Ik doe mijn stinkende best om een echt restaurantgevoel te creëren. De muziek gaat aan, de lampen op precies de goede stand, een open haard filmpje op de achtergrond, speciale kerstservetten en versiering op tafel…
Als de setting geregeld is, zit mijn werk erop. Het eten (besteld bij lunchroom Canella in Breda) wordt aan de deur gebracht en binnen no-time zitten we te smullen. Wat een luxe om zo toch een beetje uit eten te kunnen. (En wat een luxe om niet zelf voor eten te moeten zorgen als er mensen langskomen.)
In de avond doe ik een online optreden, heb ik contact met een goochelaar (ik wil graag een keer goochelaarsassistente zijn, staat op m’n bucket list) en besluit ik nog wat te studeren op een nieuw nummer:
Woensdag 23 december
De eerste week van mijn vakantie doe ik klusjes, had ik besloten. En dus is het tijd om de administratie in te duiken. ‘Men’ doet altijd alsof dat saai is, administratie, maar ik probeer er sinds een tijdje anders naar te kijken.
Cijfers geven namelijk inzicht en da’s nuttig. En belasting betalen doet pijn, maar het geld verdwijnt niet, het geld komt in een grote pot waar veel goede dingen van worden gedaan! Oké, ja, misschien ook wat minder goede dingen.
Daarover gesproken: door een van die cursussen die ik doe, merk ik dus dat ik groeiende, belemmerende, negatieve overtuigingen heb, die vooral ook enorm gevoed worden door de media: dat de wereld vooral ingewikkeld is, het leven alleen maar zwaar en er echt heel veel mensen zijn die slechte dingen doen.
Of dat nou realistisch is of niet, die overtuiging helpt me niet en ik word er ook geen leuker mens van.
En dus is een van mijn doelen: me niet alleen bezig houden met alle tragische gebeurtenissen op de wereld, maar me vooral ook voeden met al het positieve en mooie nieuws. Zoals hieronder, in het filmpje waarin een familie ineens een verdwaalde koala in hun kerstboom vindt.
Donderdag 24 december
Mijn nichtje van twee komt en dat levert wat dilemma’s op. Want, moet je er iets van zeggen als een kind eerst de kaas van haar broodje eet en daarna pas haar brood? Of is dat geen probleem? En als een kind eigenlijk het hele pak met kaas op wil eten, is dat dan intuïtie of gewoon onverstandig? En als een kind met sokken aan wil slapen, moet je daar dan over onderhandelen of het maar gewoon zo laten?
Ondanks alle micro-dilemma’s, verloopt het voorspoedig. Ik zou willen dat ik een complete foto zou mogen plaatsen, want het meisje is echt allerliefst. Twee blonde staartjes, een lief hoog stemmetje wat ‘Poepoek’ zegt in plaats van ‘Kroepoek’ en kleine vingertjes die elk steentje wat op de grond ligt oppakken, om het te bewonderen.
Vrijdag 25 december
Het is kerst en het is gek. Niet alleen omdat we de kerst met ‘halve gezinnen’ zullen vieren, maar ook omdat ik nog aan het werk ben met ‘Trainer Tom’. Door alle kennis die ik bij hem heb opgedaan, wil ik niet alleen maar de hele dag zitten en eten. Ik wil goed voor mijn lijf zorgen.
(Als je het altijd leuk aan me vond dat ik zo lekker toegankelijk was, met mijn magnetronmaaltijden, mijn gesnoep en motto’s als ‘waarom zou je lopen als je een auto hebt’ en ‘elke minuut in de keuken, is een minuut te veel’, dan vrees ik het ergste voor je. Ik denk echt dat ik die Anne in 2020 laat.)
En dus pak ik mijn elastieken en gewichten en doe een korte work-out. En daarna pak ik de fiets om daarna óók nog een wandeling te gaan maken met mijn vriend O. en zijn zus.
Geen zorgen hoor, over mijn sportieve ontwikkelingen! Ik sla niet door, ik ben gewoon de optimale balans aan het vinden. In de avond geniet ik dus ook lekker van het kerstdiner bij O. zijn ouders.
Zaterdag 26 december
Zodra ik mijn ogen open doe, komen er tranen uit. ‘Ik wil mijn ouders knuffelen’, schok ik, ‘wat is dit voor wereld waarin het een misdaad is om je eigen ouders vast te pakken met kerst?’
Hoe dankbaar ik ook ben voor hoe – toch wel – makkelijk ik tot nu door de crisis heen kom, het hele corona-gebeuren valt me steeds zwaarder. O. weet precies wat ik nodig heb en laat me rustig uitsnikken.
Een paar uur, wat make-up en een lekker ontbijt later, is aan niets meer te merken dat ik een hoopje ellende was. Gelukkig maar, want er staat een online optreden op de planning. (Ik ben vandaag onderdeel van een verrassing, in samenwerking met het bedrijf ‘Floor Verrast’.)
Na afloop van het optreden besluit ik spontaan even live te gaan om nog wat meer mensen toe te zingen.
Eenmaal klaar, wissel ik mijn strakke en koude jurk in voor een warme foute kersttrui en een lekkere comfortabele broek en vertrekken we naar mijn ouders, voor het jaarlijkse kerst-gourmetten.
Zondag 27 december
‘Snel maten, tegenstander op stuurboord!’
Ik kijk op van mijn boek en rol liefdevol spottend met mijn ogen. O. heeft vandaag een online-game-dag. (Als je denkt, wat veel, een hele dag gamen, dan is het goed om te weten dat hij onderdeel is van een groep die jaarlijks tussen kerst en oud en nieuw afspreekt, om non-stop te gamen. Dagen en nachten achter elkaar. Bizar.)
Zoals afgesproken ben ik de hele dag de ideale vriendin. Ik breng blikjes cola, doe boodschappen, stop pizza in de oven, zeur niet om aandacht en leg af en toe zelfs brokjes bij de laptop zodat hij Kroepoek even kan aaien.
Ik ben blij als de dag voorbij is.
Maandag 28 december
We kijken ‘Soul’ af, de nieuwste Disneyfilm. Heel eerlijk?! Hij krijgt een 7, met moeite. Voor een film die over jazz zou moeten gaan, zit er maar weinig jazz in. Zelfs voor mij gaat het te veel en te overdreven over gevoelens en doelen en de zin van het leven. En dat zegt wat.
En bovendien: waarom lijken de personages op het Finder-icoon van Apple?
De rest van de dag is gewoon wel oké. Ik doe een maskertje (ik was blij toen ik ‘em had opgedaan, maar zo’n masker wordt keihard waardoor je je hoofd niet meer kan bewegen), lees wat, speel wat muziek, dat soort dingen.
Niet goed genoeg voor mij. Ik hou niet van ‘wel oké’. En dus sluit ik de avond af met een tirade tegen O. over dat we moeten zorgen dat het leven leuk blijft en we niet in een sleur moeten komen en zoveel achter beeldschermen moeten hangen.
Dinsdag 29 december
‘Een tirade’ klonk wat overdreven en het is ook echt niet zo dat ik wil of verwacht dat mijn leven alleen bestaat uit ballonvaarten, massages in rozenblaadjes en diamanten, ik wil gewoon niet dat alle dagen op elkaar lijken.
Op dinsdag doen we het dus anders. Niks groots en meeslepends, maar gewoon anders. We spelen een spelletje in de middag. Meer dan dat heb ik ook niet nodig.
Verder komt er een spannend pakje. Omdat mijn therapeut op vakantie gaat en we elkaar dus een aantal weken niet zien, heb ik afgesproken dat ik zelf actief doorga met mijn ontwikkelingen op beestjes-angst-gebied. Elke week mail ik haar een update en dit keer gaat het dus om het pakje.
In het pakje zitten plastic stokstaartjes*, die ik in allerlei keukenkastjes stop. Op die manier wordt ik regelmatig met ze geconfronteerd. Als dat goed gaat, mag mijn vriend ze eventueel op andere plaatsen gaan verstoppen. Maar nu nog niet. Dit is al spannend genoeg.
*Het zijn geen stokstaartjes, het zijn andere dieren, maar voor het gemak noem ik ze even ‘stokstaartjes’.
In de avond doe ik een meditatie en in tegenstelling tot een hoop anderen, voel ik niet veel. Er komt bij mij niks los. Even ben ik wantrouwig, maar dan realiseer ik me: misschien zat er niet zo veel vast en valt er dus ook niet zo veel los te laten. Misschien ben ik eindelijk op het magische punt in m’n leven dat ik al mijn shit heb aangepakt en het gewoon loopt allemaal en er niks onderdrukt wordt! Cool!
Woensdag 30 december
‘Nu ben ik het zat.’
Ik spring van de bank. Na dagen van irritatie en zelfverwijten (‘je moet niet zo moeilijk doen, het is logisch dat je in een flat je bovenburen hoort’) heb ik er genoeg van om de helft van de dag muziek te kunnen horen waar ik niet om heb gevraagd. Het bederft mijn rust en – misschien nog wel erger – het bederft mijn eigen behoefte aan muziek!
Terwijl ik wéér de trap oploop (de vorige keren werd er niet open gedaan) maak ik me een voorstelling van wat ik ga aantreffen.
Als het nodig is, kan ik mijn vrouwelijke charmes inzetten, besluit ik, of mijn ontwapende gevoeligheid.
Er doet een meisje open. Ze blijft half achter de deur staan – volgens mij is ze ongemakkelijk omdat ze geen bh aanheeft ofzo – en heeft een schilderspenseel in haar hand. Op de schaal van ontwapenend-heid wint ze met gemak van me, maar ik laat me er niet door uit het veld slaan.
Ze reageert lief en verontschuldigend. Als ik een minuut later mijn eigen woonkamer instap is het lekker rustig. Heerlijk.
De rest van de dag hou ik me bezig met een vriendin, pakjes van Zalando, koken (!) en het verwerken van het berichtje van Trainer Tom: hij verwacht dat ik een blessure aan een buikspier heb omdat ik te fanatiek heb getraind.
(Oké, dat laatste heeft hij niet gezegd, dat ik te fanatiek train. Dat maak ik er zelf van. Want dat vind ik een leuk idee.)
Donderdag 31 december
Dat is vandaag. Ik heb een stukje hardgelopen, een vriend gebeld voor zijn verjaardag (3 dagen te laat) en de hele middag zitten schrijven aan deze blog.
Hij was bijna af, die blog, toen mijn alarm ging: om 17.00 kon ik de hapjes die ik eerder via Social Deal had gereserveerd, gaan afhalen.
Een half uur later doe ik de voordeur van mijn huis open, mijn armen vol met sushi en satéetjes. Ik zie mijn vriend, mijn fijne huisje waar we vanaf morgen officieel in samenwonen en Kroepoek, die rustig op de verwarming ligt te chillen.
Ik voel de tranen opkomen. Voor de zoveelste keer van 2020 dringt het tot me door hoeveel geluk ik heb en spreek ik de woorden weer uit. De zin die ik vrijwel dagelijks gezegd heb, het hele jaar door.
‘Wat hebben we het toch goed’
Het is de laatste dag van het jaar.
Wat een jaar. Wat een bizar, verassend, veeleisend en bewogen jaar.
Je hebt elke dag van me mee kunnen beleven, via mijn blog. Kunnen zien hoe ik in februari nog gewoon carnaval vierde, niet wetende wat de wereld te wachten stond. Kunnen lezen hoe ik op m’n lip moest bijten, toen ik voor het eerst in de Appie stond en er vakken waren gemaakt van tape, om zo voldoende afstand te houden. Maar vooral ook, je hebt mee gekregen hoe dit jaar – voor mij – gelukkig niet alleen maar om corona draaide. Hoe mijn hoogtepunten waren, mijn dieptepunten, mijn interne discussies, mijn extreme geluksmomenten.
Er is een jaar voorbij en het was een ongelooflijk jaar. Ik ben er een beetje stil van.
Dankjewel dat je erbij was.
Heel veel liefs,
Anne Ermens
Een hartje voor Kroepoek!
☺️
Dankjewel Desirée en jullie ook de beste wensen!