Dagboekstukjes, mei 2021 (met o.a. stelen en een diploma)

Maak je borst maar nat, het is een flinke blog geworden!

4 mei

Na wat interne discussie (‘je doet al zo rustig aan met je overspannen zijn, dan ga je toch niet óók nog vakantie nemen?!’) besloot ik uiteindelijk een poosje terug dat ik de eerste week van mei een weekje vakantie zou nemen.

Lekker in de zon fietsen, dacht ik van tevoren: of weer zo’n scooter huren (net als vorige maand) en bij die boerderij in Teteringen een ijsje halen. En skaten, ukelele spelen op het balkon, met m’n nichtjes naar de speeltuin…

Maar niks daarvan. Regen. Wind. Grijs. Stom. Blegh. Da’s alles wat de klok slaat deze week. En als klap op de vuurpijl ben ik ook nog een verdrietig. Om niks. (Nouja, om niks… Ik had vanmiddag een afspraak bij de fysio en raakte ineens compleet in de stress omdat ze opmerkte dat mijn ademhaling hoog zat en ik vanuit mijn werk van mezelf verwacht dat mijn ademhaling altijd perfect ontspannen is. Wat nergens op slaat, want sowieso is niemand ooit altijd perfect ontspannen, zeker niet als-ie óverspannen is en we zijn daarnaast sowieso gewoon levende wezens met gevoelens en ja, die hebben nou eenmaal invloed op onze ademhaling. Maar toch maakte het me verdrietig.)

Na een huilbui, weet ik wat me te doen staat. Ik douche lekker warm met mijn hele sjieke, dure scrub. (Deze.) Uit de douche gekomen, trek ik m’n bikini aan – god wat heb ik behoefte aan een zomergevoel – en duik onder de zonnebank. Daarna smeer ik me in met bodylotion met gouden glitter, zodat ik extra bruin lijk en trek mijn zomerjurk aan, hoppa, over m’n bikini heen. Ik laat Ricky Martin met wat zomerse hits door de speakers knallen en het leven is weer een stuk aangenamer.

9 mei

Is het ironisch dat juist ik vanavond optreed op een online festival met het thema ‘Tijd voor Jezelf’? Misschien.

Maar dat maakt het eigenlijk ook wel weer perfect.

Het is een verrukkelijke avond. Ik weet dat veel van mijn collega’s het ‘echte optreden’ missen, maar eerlijk gezegd bevalt het me bijzonder goed, zo online. Kleinere intiemere optredens voor online events zoals deze, maar ook de nóg kleinere optredens die ik doe via mijn ‘Liedje bij de Lunch’… Het is alsof er meer verbinding mogelijk is met het publiek en meer échte aandacht voor een mooie tekst of melodie.

Misschien ben ik ook wel gewoon vergeten hoe fijn het was hoor, dat écht optreden op locatie. Maar inmiddels vraag ik me bijna af óf ik überhaupt terug wil naar optredens met uren reistijd, krappe kleedkamers, pijnlijke voeten door hoge hakken en hoofdpijn van het concentreren omdat er zoveel prikkels* om me heen zijn.

*Vergeet niet, ik kom oorspronkelijk uit de theaterhoek. Waarbij je gewoon in een stille ruimte bent met een – over het algemeen niet al te hysterisch – lichtplan en zonder afleiding je lied kan zingen of scene kan spelen. De overgang naar ‘gewone optredens’, waarbij het publiek ineens kon praten en bewegen, was destijds een hele heftige.

10 mei

Na een bezoekje aan de kringloop, waar we bovenstaande wanstaltige beelden zien liggen – en dus ook laten liggen – hebben mijn vriend O. en ik datenight. Natuurlijk moet er overlegd worden over welke film we zullen kiezen. (Het overleggen over welke film we gaan kijken, vind ik een van de stomste dingen van een relatie. Altijd al een hekel aan gehad.)

O: ‘Ja, ik heb een idee! John Wick. Dat begint met een man en een vrouw en die krijgen een relatie. En dan krijgen ze een puppy!’

Te gek. Klinkt helemaal goed. Liefde en jonge dieren, wat wil een mens nog meer?! Dit klinkt als een film voor mij.

Voor de zekerheid check ik imdb, om te kijken of andere mensen de film ook goed hebben beoordeeld. Mijn ogen schieten vluchtig door de pagina en wat zie ik?

‘An ex-hit-man comes out of retirement to track down the gangsters that killed his dog and took everything from him.’

Zucht.

12 mei

Ik droom dat ik de Ici Paris inloop en stiekem een luxe tube zelfbruiner steel. Het is levensecht, hoe ik de tube in mijn tas laat glijden, hoe ik met een nonchalante uitdrukking van ‘hmm-nou-ik-loop-denk-ik-ook-nog-even-naar-de-Douglas’ de winkel uitloop en hoe ik mijn beste acteerskills inzet om verrast op te kijken terwijl het alarm afgaat.

Als ik wakker word, ben ik in de war. Deze droom was het meest opwindende avontuur wat ik in maanden heb meegemaakt. Ik heb nog nooit iets gestolen, maar eerlijk gezegd smaakt het naar meer.

Dat doe ik niet. Jatten. Natuurlijk niet. Maar het geeft wel aan dat ik heel erg goed rustig aan heb gedaan en ik SNAK naar een beetje spanning, sensatie en opwinding. (En het geeft aan dat ‘bruin worden’ blijkbaar onbewust ook nog steeds een van mijn grote levensdoelen is.)

13 mei

‘BLEGH! Het is alleen maar meer van hetzelfde gehang! Elke dag lijkt hier wel hang-dag-vakantie-dag. Ik ben er helemaal klaar mee! Ik wil dat een vrije dag weer voelt als een vrije dag! Dat werken weer voelt als werken! Dat het klaar is met dat ge-hang! En jij bent ook niet bepaald inspirerend met al je ge-game en je tevreden gestaar naar de buitenlucht terwijl je op de bank hangt!’

Een half uur later bied ik mijn excuses aan.

O. kan er ook niks aan doen dat corona bestaat. Of dat ik overspannen ben. (Of overspannen was, want gezien mijn behoefte aan avontuur en mijn temperamentvolle uitbarstingen, denk ik dat het op zich de goede kant uit gaat allemaal.) En O. is bovendien niet verantwoordelijk voor een inspirerende werkomgeving in de woonkamer van ons niet-zo-grote appartementje. Op zijn vrije dag.

Soms ben ik echt een kreng.

16 mei

Op aanraden van wat bekenden, installeerde ik gisteren de A.S.R. Vitality App. Het idee is, dat je met die app weekdoelen krijgt om te bewegen en – nu komt het leukste – dat je kan sparen voor cadeaubonnen als je die doelen daadwerkelijk haalt. Je betaalt er €3,50 per maand voor, maar als je je doelen haalt, krijg je er elke vier weken een bol.com tegoedbon (of iets anders) van €20,- voor terug!

Gemotiveerd stap ik op de fiets. Het is nu zondag en om mijn weekdoel te halen moet ik nog 200 punten halen. Dat kan ook door 15.000 stappen te lopen maar aangezien ik daarvoor in mijn beleving 4 uur voor moet wandelen, ga ik liever voor de workout.

Als een bezetene trap ik door en kijk ondertussen obsessief op mijn pols om te checken of mijn hartslag wel hoog genoeg is. Hij moet gemiddeld 132 zijn bij een workout van minimaal 30 minuten, anders krijg ik die benodigde 200 punten niet.

Trots en hijgend laat ik me een half uur later op de bank vallen om het scherm van de app te verversen en mijn beloofde punten in ontvangst te nemen.

Kak.

Er gebeurt niks. Het is voor niks geweest. Ik heb de verkeerde app gebruikt op mijn Apple Watch.

En als ik niet alsnog die punten binnen sleep, zijn de 10.000 stappen die ik gisteren zette (wandelend DOOR DE REGEN en heen en weer rennend op de trap van mijn flat) ook nog eens voor niks geweest. Dan krijg ik mijn cadeaubon niet. Terwijl ik me er juist zo op verheugde. Ik zou er een klein aquarelsetje van kopen om een beetje voor de lol te gaan schilderen. Ik zag het al helemaal voor me.

Niet veel later zit ik weer op de fiets. Stikchagrijning. Maar die punten ga ik halen. Die cadeaubon is voor mij.

Als je meer wil lezen over deze app, kan dat via deze site. Ik word niet gesponsord erover te schrijven, maar ben wel oprecht enthousiast, omdat het – zoals je hierboven leest – enorm motiveert.

19 mei

Vannacht was een nacht waarin alles draaide (alsof ik in de Villa Volta sliep) en bij het wakker worden, voelde ik een flinke keelpijn. Dat klinkt misschien niet ideaal, maar ik ben er enorm opgetogen over: nu mag ik ook een coronatest doen!

Na eerst maanden dankbaar te zijn geweest dat er nog niemand ‘met zo’n stok in mijn neus had lopen raggen’, vond ik het afgelopen tijd namelijk wel jammer. Het was een beetje het gevoel wat ik had toen op de middelbare school al mijn klasgenootjes van die mooie, hippe beugels droegen – sommigen zelfs met verschillende kleurtjes op hun tanden – en ik ‘maar een gewoon gebit’ had. Je weet dat het misschien niet leuk is en vervelend voelt, maar toch wil je er ook een beetje bij horen.

Een ware belevenis is het. Een soort carwash, maar dan zonder dat je auto wordt gewassen en mét mensen in gekke pakken. Als ik dankbaar de folder met informatie in ontvangst neem en stralend zeg dat ik die in m’n plakboek ga plakken omdat het mijn eerste keer is, kijkt de charmante man nóg stralender terug naar me.

‘Wil je anders ook een dapperheidsdiploma?’, vraagt hij.

Dat laat ik me natuurlijk geen twee keer zeggen.

22 mei

Zo’n vier uur lang ben ik met testpersonen het bestelproces van ‘Liedje bij de Lunch’ aan het doorlopen. Waar de afzender van het liedje normaal meteen een datum moesten plannen, kan-ie inmiddels ook de ontvanger een plekje laten reserveren.

Ik vind zelf dat ik het allemaal supermooi en overzichtelijk heb gemaakt, maar dankzij mijn testpersonen heb ik alsnog drie A4-tjes vol aan verbeteringen die ik kan doorvoeren. Super ijn, want nu ik me steeds beter voel, heb ik ook zin om op korte termijn meer promotie te gaan maken voor dit UNIEKE, PERSOONLIJKE CADEAU! (Ja, dit is bij dezen ook gewoon even promotie. Ken je ‘Liedje bij de Lunch’ niet, check dan even deze pagina.)

In de avond vertrek ik naar mijn ouders – eindelijk, want nadat ze positief waren getest op corona heb ik ze afgelopen weken moeten ontwijken – om daar samen met mijn zusje het Songfestival te kijken. Ons gezin, luisterend naar een muziekprogramma op TV terwijl de tijgernootjes op tafel staan. Het is weer net alsof we in 2002 leven en met z’n allen Idols kijken.

Is het alleen maar rozengeur, maneschijn die avond? Zeker niet. Ik was vergeten hoeveel commentaar er bij ons thuis werd gegeven op muziekprogramma’s. Zoals verwacht valt de act van Servie niet in de smaak. Ik probeer de ‘Porno O’g3ne’ meiden nog te verdedigen met de woorden ‘zij zijn gewoon lekker in contact met hun seksualiteit’, maar het mag niet baten.

Na zo’n 10 keer roepen ‘laten we sowieso even het eerste couplet en refrein IN STILTE luisteren voor we erdoorheen gaan tetteren’, geef ik het op. Ach, het voelt ook wel vertrouwd.

23 mei

Ik zit in zo’n leeftijd waarin vrijwel iedereen om me heen óf net een kind heeft gehad, óf zwanger is óf zich zorgen maakt over of-er-wel-of-geen-kinderwens-is-en-wat-als-ik-straks-40-ben-en-mijn-lichaam-het-niet-kan.

Vriendin M. is in ieder geval hartstikke zwanger en dus wordt ze verrast met een babyshower.

Dankzij corona, kunnen we het klein houden, we zijn maar met z’n viertjes. Dat bevalt me prima. Geen whatsappgroepen vooraf, geen urenlange discussies of we wel of geen spelletjes moeten doen met het verschonen van luiers en geen gedoe met datumplanners.

De hele middag zitten we gezellig met z’n vieren te babbelen terwijl we ijverig proberen om met textielstiften iets moois te maken op een rompertje.

26 mei

Met de zon in m’n gezicht, rij ik op de snelweg. Langs de afslag die we vroeger namen om naar m’n opa en oma te gaan, de stad waar mijn middelbare school stond, het dorp waar ik woonde. Ik ben nu al twee jaar terug in Brabant, maar het blijft me raken. Wat heerlijk om zo’n thuis te hebben. En dat het thuis van vroeger zo veilig en warm is, dat het nog steeds zo thuis en vertrouwd voelt.

30 mei

Ik word vrolijk wakker. Afgelopen twee dagen ben ik op cursus geweest (ik volgde ‘Universal Voice Advanced’, een zangtechniekmethode), logeerde ik bij een vriendin en ook vandaag heb ik weer een volle dag op de planning staan. Het lijkt veel. Dat is het ook. Maar het kost me allemaal niet zo veel moeite.

Terwijl ik uit het reuzenrad naar buiten kijk – het ‘Smakenrad‘ staat in Breda en het is mijn eerste échte uitstapje in maanden – kan ik niet anders dan glunderen. Na al die tijd lijkt de wereld eindelijk weer op gang te komen, het dagelijks leven begint weer te bruisen en sprankelen. En ik ook.

Houdoe en veel liefs,

Anne