5 januari 2019
Om 08.00 gaat de wekker. Ik hoop dat hij ‘em niet hoort zodat ik het hele avontuur kan uitstellen. Naast me hoor ik iets onder de deken mompelen: “Zullen we nog heel even doorslapen?”
Dankbaar draai ik me om.
Om 09.00 vind ik het mooi geweest. Ik wil niet meer slapen, ik wil nu onmiddellijk vertrekken en gewoon ondervinden welk lot me te wachten staat. Liefdevol controleer ik nog een keer of de kattenvoerbak met geluid* goed staat ingesteld en probeer ik meerdere malen afscheid te nemen van Kroepoek. Drie keer word ik door haar afgewezen. Normaal zou ik het daar niet bij laten zitten, maar aangezien ik het pijnlijk vind wanneer mijn vriend nóg een keer getuige is van deze catastrofe (muahaha, ‘cat’-astrofe), besluit ik het er maar bij te laten zitten.
* Als ik weg ben hoort Kroepoek op vooraf ingestelde tijd een ingesproken bericht: “Kroepoek, brokjes!!!” waarna een klepje opengaat met haar eten erin.
Na 20 minuten rijden met de hemelse muziek van wat oude Hitzone-CD’s moet er gefloepst worden. (Als je niet weet wat ‘floepsen’ is, kan je het beste even deze blog lezen.) Nog niet in de natuur gelukkig, gewoon bij de oude vertrouwde MacDonalds. Ik zeg hem dat ik gewoon bij de toiletten wacht. En dat doe ik.
Tien minuten later heb ik ‘em nog niet de deur uit zien komen. Als ik uit het raam kijk zie ik ineens zijn bus langsrijden. “We zouden toch op elkaar wachten?” zeg ik verward. HOE IS HET MOGELIJK! We zijn nog maar in Nijmegen en het gaat nu al mis.
Shoppen?!
We rijden richting het zuiden en maken een tweede stop. Bij het Designer Outlet Roermond. Ik weet niet wat ik meemaak: dit is niet het avontuur waar ik voor vreesde, maar ook niet persé het avontuur waar ik op hoopte. Wanneer we een winkel met klimspullen inlopen klopt het plaatje weer. Hij (hij = mijn vriend en vanaf nu gewoon ‘R.’) moest nog wat inkopen doen. Ik verlekker me nog even aan een Victorinox-zakmes met 41 functies, dat ineens onmisbaar lijkt te zijn, en dan vervolgen we onze reis. Tenminste, nadat we een niet-zo’n-biologische-maaltijd hebben afgehaald bij de KFC.
*Dat zakmes heb ik overigens niet gekocht en dat is maar goed ook. Ik zag namelijk later dat er eentje is met maar liefst 80 functies en nu wil ik die. Lijkt me echt geweldig. Ik weet niet waarom maar ik hou gewoon van dingen met heel veel functies.
We vervolgen onze reis, door Duitsland, door Luxemburg (goedkoop tanken) en België (waar ik mijn favoriete chips haal genaamd ‘Monster Munch’). Wat mij betreft blijven we gewoon drie dagen rijden want ik vermaak me prima: we zingen mee met de Spice Girls, praten een uur lang – gewoon omdat het kan – in het Engels en als klap op de vuurpijl krijg ik toestemming om het voorste gedeelte van de bus te herorganiseren. Niet veel later liggen alle aanstekers, pennen en petten in een eigen vakje en voel ik me helemaal Zen. Marie Kondo zou trots zijn.
Frankrijk
Het is al donker buiten als we aankomen bij onze slaapplek. Een huisje in een gemeente van Frankrijk met 21 inwoners. Als ik mijn mond hou, hoor ik de stilste stilte die ik ooit heb gehoord. Maar natuurlijk hou ik mijn mond niet lang.
Er is geen stroom, geen licht, geen water, geen WC, geen bed. Inmiddels moet ik toch weer een keer floepsen en aangezien het buiten net zo donker is als dat het stil is, spreek ik de zin uit waarvan ik nooit gedacht had hem ooit te moeten gebruiken:
“Mag ik jouw hoofdlampje lenen?”
Met een elastieken band met een lamp op mijn hoofd en een floepspakket – bestaande uit een plastic zakje, vochtig én normaal toiletpapier – op zak loop ik naar buiten. Het lukt en ik ben zo trots als een peuter die voor het eerst wat op het potje heeft gedaan.
Minstens zo trots ben ik wanneer ik hout op het vuur van de open haard gooi: “Kijk eens hoe mooi het fikt!” roep ik uit. Tevreden staren R. en ik naar de vlammen terwijl we onze smakeloze cup a soup en een vreemd soort pasta (met ei, kaas en stukjes courgette) soldaat maken.
6 januari 2019
Na een ijskoude nacht en een ontbijtje vertrekken we weer. Alle spullen moet ik meenemen: blijkbaar keren we hier niet meer terug.
In de auto word ik opgeschrikt door mijn eigen spiegelbeeld. Natuurlijk: avontuur is leuk en interessant en het leven gaat niet om uiterlijk, dat vind ik ook. Maar dat neemt niet weg dat het toch handig is als mijn gezichtsuitdrukkingen te zien zijn. Terwijl de bus uitdagend schommelt over de wegen van Frankrijk, creëer ik als een volleerd makeup-artist een subtiele look die benadrukt dat ik wimpers en wenkbrauwen heb.
Educatieve tussenstop bij Butte de Vauqois
We stoppen bij een historische plek genaamd ‘Butte de Vauqois‘, waar ik met gemengde gevoelens rondloop door de loopgraven. Enerzijds vind ik het gewoon een raar en onvoorstelbaar idee dat hier Duitsers en Fransen lagen met geweren, ik word er zelfs een beetje giechelig van. Aan de andere kant lijkt de heftigheid toch wel tot me door te dringen en word ik een beetje verdrietig van het idee dat mensen überhaupt oorlog voeren. Ik weiger de tunnels in te lopen, omdat ik – denk ik nu achteraf – toch een angst heb dat er nog zielen rondspoken. Tegelijkertijd maak ik me druk over wat het enkelvoud is van het woord ‘loopgraven’. Het blijkt ‘loopgraaf’ te zijn. Dat vind ik vreemd want in mijn hoofd is een graaf gewoon iemand met een adelijke titel. Zoals Graaf Dracula.
Terwijl we in de bus verder rijden leer ik R. op basis van ‘Born to make you happy’ van Britney Spears, wat een ‘modulatie’ is. Ik ben blijkbaar zo onder de indruk van alle informatie die hij wist te vertellen over de Eerste Wereldoorlog, dat ik nu de onbedwingbare behoefte voel om hem te laten merken dat ik ook heus wel verstand heb van dingen.
Tijd voor de reclame
Ja jongens. Ik onderbreek mijn verhaal. De bedoeling was dat het verslag van dit tripje uit één blog zou bestaan, maar het worden er drie. Binnenkort kan je het derde deel verwachten. Daarin wordt het écht avontuurlijk, dat beloof ik.
Nu komt er een klein beetje reclame. De links hieronder zijn affiliate links, wat inhoudt dat ik een heel klein beetje commissie krijg als je iets besteld bij bol.com, zónder dat jij er extra voor betaalt. En dat is heel fijn voor mij want ik hoop binnenkort te verhuizen en dat wordt een duur grapje.
Het is trouwens een reclame voor reisproducten, want ik wilde natuurlijk wél iets toepasselijks hebben voor deze blog.
Tot het volgende deel! (En die staat inmiddels online…)
Liefs,
Anne
