Zonde

Zoals je misschien weet, ben ik een Brabantse. Dat heeft als grandioos voordeel ‘dat je dicht bij de Efteling zit’. Privileged als ik ben, ben ik dan ook gewend om vanaf mijn geboorte – voor zover ik me kan herinneren dan – elk jaar naar het pretpark te gaan.

Toen mijn zusje en ik nog piepjong waren, hadden we thuis zelfs een abonnement op de Efteling. Er waren woensdagmiddagen waarop mijn moeder gewoon met ons naar Kaatsheuvel fietste, om daar lekker te picknicken in de Wereld voor Wonderen en na een klein rondje sprookjesbos weer naar huis ‘aan te rijden’. (Zo zeggen ze dat in het Zuiden. Ik vind het ook raar.)

Een van mijn grote dromen was dan ook dat, als ik terug zou verhuizen naar Brabant, ik een abonnement op deze mooiste plek van de wereld (dat vind ik echt) zou nemen. Dat is ook gebeurd en ik ben er zielsgelukkig mee. Maar goed, dat is helemaal niet waar dit verhaal over gaat.

Terug in de tijd

Ik neem je even mee terug in de tijd, toen ik met mijn familie in de Efteling was. Zoals altijd aten we tussen de middag een frietje, met een snack erbij. Ik had een kroket besteld, net als… laten we zeggen, mijn oma.

Terwijl ik die kroket dichter bij mijn mond bracht om de eerste hap te nemen, rook ik een smerige, muffige geur. Iets in mij zei; ‘ik weet het niet met deze kroket. Ik vertrouw ‘em niet helemaal. Er is iets geks aan.’ Ik nam toch een hapje en ja… Mijn vermoeden werd bevestigd.

Het was gewoon… het was niet te vreten.

Ik legde de kroket dus weg en keek naar mijn oma, die ook met een teleurgesteld gezicht aan haar kroket zat te knabbelen. Liefdevol keek ik naar mijn oude, wijze lotgenoot en zei; ‘Oma, vind jij die kroket eigenlijk ook niet te vreten?’ Ik zag een bijna dankbare blik van herkenning; ‘nee, nee, hij is niet zo lekker…’

Ondanks de angst om ondankbaar over te komen, vertelde ik haar dat ik ‘em echt niet ging opeten. Maar Oma vermande zich en sprak zichzelf moed in; ‘Zo erg is het niet.’

Ik kon aan alles zien: zo erg was het wél. Het was gewoon smerig. Het was gewoon écht een hele smerige, ranzige kroket.

En ik vond dat zo verdrietig. Het brak m’n hart te zien dat iemand waar ik zo van hield, iemand die zo oud en wijs was, zo’n goed mens, zichzelf dwong die kroket op te eten. Ze verdiende het gewoon niet om iets te moeten doen, alleen maar ‘omdat het zo hoort’ of ‘omdat het anders zonde is’. Niemand zou zichzelf zo moeten kwellen, maar oma al helemaal niet.

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben natuurlijk helemaal tegen het verspillen van geld en voedsel, maar het ís al triest als een kroket niet aan de verwachting voldoet. Is het dan niet nóg triester als je jezelf dwingt om die kroket helemaal op te moeten eten?

Nog zoiets

Ik herinner me nog dat ik lang geleden naar de film ‘Verliefd op Ibiza’ ging. En dat was ook zo’n enorme kwelling. Het was gewoon het filmische equivalent van deze kroket van de Efteling. Maar ja, ik had een kaartje gekocht, dus – dacht ik destijds nog – ik keek ‘em maar af. Anders was het zonde.

En achteraf denk ik, ik had zo veel nuttige dingen kunnen doen met de extra tijd die ik had gehad als ik gewoon mijn verlies had genomen en na de eerste 10 minuten de zaal was uitgelopen. Ik had mijn hele huis kunnen opruimen. Ik had voor vijf dagen vooruit kunnen koken. Ik had vrienden kunnen bellen die ik al lang niet had gesproken en daarmee kunnen investeren in een relatie. Misschien had ik zelfs wel een geneesmiddel tegen ka… Ok. Dat dan weer niet.

Moraal van het verhaal

Mijn advies. Als je het Libelle zomerboek hebt gekocht en je vindt er niks aan, is dat zonde van je geld. Maar het is nog meer zonde als je jezelf dwingt om het uit te lezen en daarmee ook je tijd te verdoen. Als je met mensen samenwerkt en het loopt al vanaf het begin stroef (zoals ik met bandjes heb gehad) dan voelt het zonde om na een half jaar te stoppen, vanwege alle energie en tijd die je erin hebt gestoken. Maar het is nog veel meer zonde als je nog langer je energie laat ‘opslurpen’ door een slechte samenwerking.

Het leven is al ingewikkeld genoeg, dus kwel jezelf niet onnodig. En bestel geen kroket bij de Efteling. Mijn zegen heb je.

Houdoe en veel liefs,

Anne

Ohja

Je hebt me even moeten missen. Ik was onder andere druk met het maken van de training ‘Schaamteloos & Slim Spreken’. Het is mijn beste online training tot nu toe en er doen al 104 mensen mee!

Ik heb de smaak helemaal te pakken, want binnenkort start ik ook met het filmen van ‘Beter Zingen in 10 Dagen’ die al door zo’n 60 mensen is ge-pre-ordered.

Je kan je helaas niet meer inschrijven, maarrrr… zet je zeker even vrijblijvend op de wachtlijst: de kans is groot dat je beide trainingen in het najaar weer kan doen.