Verhuizen

Voordat ik dit bericht schreef begon ik aan een blog met mijn Aanraders in Arnhem. Een redelijk gevoelloos stuk. Ik wilde ook graag in een praktische modus zitten want dat is gewoon lekker handig als je gaat verhuizen. Maar, ik ben ook maar een mens. Met gevoelens. Een hele hoop gevoelens:

9 februari, tegen een groep vrienden

“Ik heb er alle vertrouwen in. Als je lekker in je vel zit kan je overal gelukkig worden. En qua werk maak ik me ook geen zorgen. Als mensen in Arnhem willen leren zingen zijn er vast ook mensen in Breda die dat willen.”

15 februari, tegen vriendin M.

“Het is niet dat ik geen vrienden kan maken. Maar iedereen van mijn leeftijd heeft waarschijnlijk al een vriendengroep waarin geen plek meer is voor ‘een nieuwe’. Ook al ben ik nog zo leuk. Misschien word ik echt mega-eenzaam.”

19 februari, na een bezichtiging, aan de telefoon met mijn moeder

“De huidige bewoners zijn ook zo aardig! Ze hebben een huis gekocht in de buurt, en ze hebben vier prachtige katten! Ok, ze zijn volgens mij wat jonger, maar ik heb al bedacht dat we toch vrienden gaan worden, en ik dan op hun katten ga passen als zij op vakantie zijn! Misschien hebben ze ook wel een tuin waarin we kunnen barbecuen!”

22 februari, na het verlossende telefoontje, tegen mijn vriend R.

“Jaaaa! Het is gelukt! Binnenkort ga ik verhuizen! Ik heb het! Ik ga terug naar huis! Terug naar Brabant!”

22 februari, later op de avond, tegen Kroepoek

“Wat heb ik gedaan. Waarom ga ik verhuizen naar een plek waar ik nul vrienden heb. Er zijn wat neven en nichten in de buurt, maar die zie ik normaal ook maar maximaal twee keer per jaar. Natuurlijk, mijn ouders, zusje, haar vriend en de baby wonen in de buurt, maar verliep dat contact niet juist goed omdat ik al 12,5 jaar ver weg woonde? Misschien ben ik wel naïef geweest. Pleur ik nu alles wat ik heb opgebouwd weg voor een illusie.”

Vraag je je nu al af of ik überhaupt relativerend vermogen heb? Sla dan het gevoelige stuk over en ga meteen naar het Nuchtere Hollandse Stuk.

Verhuizen.

Het maakt nogal wat los. Wat een luxeprobleem.

Hoe makkelijk zou het zijn geweest weg te gaan, als ik in een belabberd appartement op een industrieterrein had gewoond, met vreselijke flatgenoten die elke nacht dronken op het balkon zaten. Als ik in een stad had gewoond waar ik me suf verveelde. Als ik leerlingen had die me dagelijks zouden uitputten met hun vervelende persoonlijkheden.

Maar niets daarvan. Ik heb het geweldig hier.

2006

In 2006 kwam ik in Arnhem. Ik had geen idee. Ik deed auditie voor het Conservatorium, omdat het slim is je kansen te spreiden. Terwijl ik in de trein zat verbaasde ik me nog over het heuvelachtige landschap. (Mijn topografische kennis is echt schandalig slecht.) Ik werd aangenomen voor de opleiding en ging ervoor.

Ik wist nog niet dat de opleiding best een beetje tegen zou vallen. Dat ik mijn hamster op een dag stoned zou zien bibberen omdat huisgenoten in het studentenhuis hadden geblowd. Dat ik een baan zou krijgen als zangdocent. Ik wist ook nog niet dat ik zou gaan samenwonen, en een paar jaar later weer alleen zou zijn. En dat ik een kat zou gaan hebben met de naam Kroepoek. Dat ik gedoe zou hebben met bands maar daar heel veel van zou leren. Dat ik een tatoeage zou nemen.

Toen wist ik nog niet dat, als mijn moeder een dagje naar Arnhem kwam, ik het zo moeilijk zou vinden om haar uit te zwaaien als ze weer op de trein stapte. Dat ik zou gaan bloggen. Ik wist nog niet dat ik een eigen lespraktijk zou beginnen. Dat ik daarnaast zes verschillende lessen zou gaan geven op een MBO. En dat ik bijna een heel appartementencomplex zou laten af-fikken vanwege een telefoongesprek dat langer duurde dan ik verwachtte, terwijl ik een ei kookte met zo’n plastic ei – wat verkleurt op basis van de mate van de gekooktheid van het echte ei – erbij.

Dat ik zou stoppen met het doen van audities omdat ik eigenlijk helemaal niet meer in een musical zou willen spelen. Dat ik vrienden zou maken die als familie zouden gaan voelen. En dat ik genoeg geld zou gaan sparen om een échte iPhone te kopen. Ik wist niet dat ik zelf acts zou gaan oprichten. En dat er echt momenten zouden gaan komen waarbij ik schijt zou gaan hebben aan andermans mening. Dat ik ADHD zou hebben en het leven met medicijnen veel makkelijker zou worden. Dat ik met zoveel bijzondere leerlingen zou werken. Dat er vrienden en kennissen waren in Brabant die altijd hun interesse in me zouden blijven tonen en voor me klaar zouden staan.

Dat het allemaal zó goed zou komen.

(Grappig dat ik dat zeg. Ik heb namelijk net gedineerd met twee geroosterde boterhammen met Nutella en banaan.)

2019

12,5 jaar geleden vertrok ik naar Arnhem. Ik wist nog niet hoe alles zou gaan verlopen. Ik was onzeker en snel uit het veld geslagen en mijn geluk leek af te hangen van ‘of ik wel of niet succesvol zangeres of musicalspeelster zou worden’. De dingen liepen niet altijd zoals ik gepland had, onderweg werd ik regelmatig verward en verrast en uiteindelijk werd ik mezelf.

Het is goed te beseffen wat je hebt. Te weten wat de risico’s zijn. Maar wanneer je al jaren een klein beetje verlangt naar iets anders en je afvraagt ‘hoe het zou zijn als’ dan doe je jezelf tekort als je de nieuwsgierigheid niet onderzoekt. Dan wordt je een van die mensen die op z’n sterfbed zegt: “Had ik maar…“

Al jaren vroeg ik me af hoe het zou zijn terug te gaan naar Brabant. En sinds Expeditie Breda vorig jaar wist ik zeker dat ik ervoor moest gaan. En nu gaat het gebeuren. Deze week krijg ik de sleutel van mijn nieuwe appartementje in Breda.

En ik weet, het komt wel goed. Het komt wel goed, en zo niet, dan lossen we het ook wel weer op. Als die onzekere 17-jarige uit 2006 capabel genoeg was om te overleven en te ontwikkelen, dan kan ik het ook.

Liefs,

Anne

P.S. Heb ik ook nog relativerend vermogen?

Jazeker. Want inderdaad. waar hebben we het over eigenlijk he. Je bent in 75 minuten van Breda in Arnhem. Ik doe soms alsof ik naar de maan ga verhuizen. Als het tegenvalt kan ik na een jaar weer weg en in Zimbabwe gaan wonen als ik dat zou willen. En dan was het gewoon een groot leermoment. Maar zoals de meeste mensen probeer ik eventueel lijden te voorkomen. Vandaar al die gevoelens en analyses.