Update #1 Shit Happens

Vooraf over de aanrijding

In deze blog vertel ik ook over mijn aanrijding. Ik kan hier sensationeel over gaan doen, maar dat vind ik een beetje raar. Bij deze dus de grote spoiler: er zijn geen gewonden.

‘Shit Happens’

Het is het eerste wat je ziet als je mijn nieuwe huis binnenstapt: een lightbox met de tekst ‘Shit Happens’. Dat is niet omdat ik een negatief persoon ben, het is omdat in de gang ook de kattenbak staat en er dus echt ‘Shit Happens’.

Toch vrees ik dat ik met die tekst het universum heb gevraagd om wat ellende. Want, zo wordt ons regelmatig wijsgemaakt: ‘alles wat je aandacht geeft, dat groeit’. En de shit groeide.

De Verdrinking van mijn Laptop

Toen ik op een mooie dag nietsvermoedend mijn voornemen voldoende te drinken uit probeerde te voeren, sloeg het noodlot toe. Een volledige thermoskan thee vloog over mijn geliefde Macbook. Mijn zilveren vriend, waar mijn vingers al jarenlang liefdevol blogs op tikten, waar ik mijn Perfecte Plansysteem op bijhoud, opnames mee maak van mijn leerlingen en ga zo maar door…

Al bijna twee weken geleden is het, dat ik voor het laatst kon genieten van zijn heldere beeld en heerlijke software. Gisteren heb ik ‘m in coma weggebracht naar een specialist. De tijd zal leren of we elkaar nog terugzien…

(Voor het geval dat niet zo is, even een advertentie. Want alle beetjes helpen.)

Het Annuleren van mijn Workshop

Een Workshop Zang voor mensen die wel willen, maar eigenlijk niet durven zingen. Ik vond het een geweldig idee. Velen anderen vonden dat ook. Maar blijkbaar durven veel mensen écht niet te zingen. Zelfs niet als de workshop op hen wordt aangepast. En dus wordt de workshop van aanstaande zondag geannuleerd vanwege te weinig inschrijvingen. Hoe ironisch.

De Aanrijding

De grootste shit was de aanrijding die ik had. Waarbij ik meteen ook het grootste geluk had. Geen gewonden, alleen schade. Veel schade, dat wel.

Wat er gebeurde

Maandag 6 mei. Ik rij de parkeerplaats af en zie door de regen en de ruitenwissers heen dat er aan de overkant van de weg auto’s staan. Dat er ook een auto van rechts komt dringt niet tot me door, waarom weet ik niet.

Ik raak de auto en zie hoe die over de stoep tot stilstand komt. Wanneer ik mijn alarmlichten aanzet en uit de auto stap realiseer ik me: ik heb iemand aangereden. Het wordt zwart voor mijn ogen en ik val flauw, naast mijn auto.

Als ik bijkom, staan er wat dames om me heen. Vanuit de auto die ik heb geraakt, komt een oudere dame aangelopen. “Het spijt me zo”, snik ik: “ik deed het echt niet expres!”

De oudere dame, die me een beetje aan mijn oma doet denken, drukt me op het hart dat ze fysiek in orde is. “Ik ook”, zeg ik, terwijl ik adem alsof ik net de marathon heb gelopen en tril als een rietje. Wanneer me verteld wordt in te ademen door mijn neus en uit te ademen door mijn mond, lach ik al hyperventilerend: “Ik wéét hoe ik moet ademen, ik geef zangles! Maar mijn lichaam doet het gewoon even niet!”

Ik hoor hoe een buurtbewoner de 112 belt en schrik. “Ik heb niks, echt niet”, zeg ik, “dat flauwvallen is niet door het ongeluk, het is gewoon mijn persoonlijkheid!” Blijkbaar is het niet overtuigend. Dat snap ik, ik lig erbij als een hoopje ellende.

Niet veel later hoor ik sirenes. Twee politie-agenten zijn op de motor naar het ‘plaatst delict’ gekomen. Wanneer een van de twee zijn helm afzet en naar me kijkt, grijnst hij: “Je bent heel erg geschrokken he?!”

Langzaam word ik rustiger. De politie stuurt de ambulance – die inmiddels ook aan is komen rijden – weg en vertelt ons wat we moeten doen. Ondertussen maak ik stomme grappen (“Ik dacht, iemand aanrijden en flauwvallen leek me wel een originele manier om nieuwe mensen te ontmoeten na mijn verhuizing!”) en bedenk tegelijkertijd dat ik misschien maar beter nooit meer kan autorijden.

De Afloop

Als ik ‘mijn slachtoffer’ naar haar huis breng (haar auto heeft een lekke band door de aanrijding) zegt ze me meerdere malen dat ik me niet druk hoef te maken. “Het is maar een auto. Dat wij in orde zijn, dat is het voornaamste!”

Ze is ontzettend lief. Ik krijg een kopje thee met een stroopwafel en ze vraagt vol belangstelling naar mijn werk en verhuizing. Ook de dag daarna is ze, ondanks dat blijkt dat ik haar auto total-loss heb gereden, nog net zo lief. Onder het genot van een kopje thee en een mergpijp vullen we de papieren in. Als alles geregeld is en ik wegga pakt ze me vast en drukte drie dikke kussen op mijn wang. De tranen staan in haar ogen als ze me nog een keer zegt hoe blij ze is dat het zo goed is afgelopen. En daar ben ik het helemaal mee eens.

Zijn er ook nog leuke dingen?

Gelukkig wel. Even een opsomming:

• Ik heb een lesruimte in Breda! Momenteel wordt het huurcontract opgemaakt en hopelijk kan ik het dus binnenkort officieel maken!
• Hoewel een aanrijding niet leuk is, ben ik onder de indruk van hoe lief, betrokken en behulpzaam iedereen was. De mevrouw die ik aanreed die me geen moment iets heeft verweten, de mensen uit de buurt die in de stromende regen bij me stonden toen ik op de grond lag, de politie die niet eens boos waren dat ze ‘voor niks’ waren gekomen en de jongen van de garage die meteen een glas water voor me pakte toen ik nog half in paniek mompelde dat mijn auto kapot was door een aanrijding en ik eigenlijk ook nog eens mijn APK moest regelen.
• Zelfs als mijn laptop niet gered kan worden is het probleem alleen maar een financieel probleem. Ik maak als een bezetene backups en ben dus – wat er ook gebeurt – geen enkel bestand kwijt!
• Ik heb vorige week een heerlijke week gehad in Londen met mijn studenten. Daarover lees je waarschijnlijk meer in mijn favorieten. (Waarschijnlijk voeg ik die van April en Mei samen, en komen ze eind deze maand online.)
• Ik heb gekookt! (Dat klinkt logisch, maar als je dit interview hebt gelezen weet je dat dit heel bijzonder is!)

Jullie zijn weer op de hoogte. Ik ga nu mijn Lightbox veranderen, en er een positieve quote opzetten. Ik geloof niet heilig in manifesteren, vision boards en de ‘Wet van Aantrekkingskracht’, maar je weet maar nooit…

Liefs,

Anne