Crisis #7, Waarin ik een trouwjurk koop

Deze blog is onderdeel van ‘De Crisis van 2019’. Lees alsjeblieft deze blog eerst voor meer informatie.

Zo, en dan deel 3/3. Mijn lievelingsdeel. Want er ging veel goed afgelopen week. Spoiler: ik kocht een trouwjurk.

Verjaardag op de snelweg

Ik was jarig op 8 Augustus. Altijd leuk, mijn verjaardag, maar de dag ervoor ontdekte ik ineens dat ik voor het eerst in mijn leven alleen wakker zou gaan worden. Tot nu toe had ik óf een vriend, óf ik was bij mijn ouders, vriendin, of bijvoorbeeld op musicalkamp waar ik met zingende collega’s en kinderen aan mijn bed wakker werd.

Ik werd er ineens heel verdrietig van. Ik zag me al zitten, om 00.00, met een klein taartje en de kat naast me, terwijl ik driftig Facebook refreshte om te kijken of ik al gefeliciteerd was. Als een soort Bridget Jones.

Tot ik besloot. Dit gaan we gewoon niet zo doen. Ik ben de baas. Ik bepaal. En dus ben ik – toen ik op 7 Augustus om 23.30 wegreed bij vriendinnen – niet naar huis gereden. Ik ben de snelweg opgegaan, heb het gaspedaal ingedrukt en de ramen open gezet. Terwijl ik met 130 over de wegscheurde met Kensington keihard aan, riep ik zelfs even hardop: “Ik ben jarig en de baas over mijn eigen leven!”

Een beetje dramatisch?! Ja. Maar God, wat voelde het goed om even letterlijk te voelen dat ik ‘aan het roer sta’.

Trouwjurk

In diezelfde week gebeurde er iets wat ik nooit had verwacht. Ik kocht een trouwjurk.

Zonder verwachtingen liep ik met vriendin L. door de Kringloopwinkel in Breda. Er waren Heel Veel Spullen. Heel Veel Prikkels. Een beetje zoals op de kermis, dat je een gevoel van paniek hebt en tegelijkertijd van geluk. Je kan nergens anders meer aan denken. Alleen maar prikkels, prikkels, prikkels.

Ik zag een hysterische trouwjurk. “Zal ik ‘em passen?” zei ik grijnzend. L. wees naar een andere jurk en zei me dat ik die ook eens moest proberen, “want die staat je volgens mij hartstikke mooi!”

Trouwjurk nummer 2 was geen ‘grappige’ jurk, hij was mooi. En – als ik mijn ademhaling een beetje beperkte – paste hij perfect. Een beetje ongemakkelijk kwam ik het hokje uit. L. was laaiend enthousiast en zowel zij, als het personeel, als de aanwezige klanten van de kringloop keken me aan alsof ik de mooiste vrouw ter wereld was.

“Je moet ‘em gewoon kopen Anne!” zei L. waarna ze de verkoper vroeg hoeveel deze onlogische aankoop me zou gaan kosten.

“Eigenlijk is-ie duurder, maar hij past perfect, dus je krijgt ‘em mee voor €15,-“, zei de man, waarna hij daarna iets mompelde over samen uit eten gaan. (Dat deel negeerde ik maar gewoon een beetje want dat was ongemakkelijk.)

Ik dacht duizend dingen. Dat het raar is om een trouwjurk te kopen als je niet gaat trouwen. Wat andere mensen wel niet van me zouden denken. Dat ik niet wist of ik ooit wilde trouwen en überhaupt nog in liefde geloofde.

Maar uiteindelijk nam mijn inner voice het over, mijn intuïtie, mijn ziel (of misschien gewoon mijn hebberigheid) en die zei: “Hou nou eens op met die zeikerige gedachtes, je bent een plaatje in die jurk en je doet jezelf tekort als je ‘em niet koopt!” En dus kocht ik ‘em. En ik heb er geen spijt van.

Misschien trek ik ‘em af en toe voor de lol aan. Of misschien organiseer ik nog eens een feestje waarop iedereen iets aanmoet wat al jaren ongedragen in de kast hangt. En misschien, heel misschien draag ik ‘em op een dag, op mijn eigen bruiloft.

Tot de volgende update!

Liefs,

Anne