Juli 2024 was een mega-rare maand en ik ben blij dat-ie voorbij is. Niet dat een maand het verschil maakt, maar toch, dat augustus begint, voelt als een nieuwe start.
De maand stond vooral in teken van mijn miskraam, maar buiten dat gebeurde er natuurlijk nog meer. Vooral nog meer ellende eigenlijk, maar toch ook wat fijne hoogtepunten.
We gaan op bezoek bij de achterbuurvrouw. Die leerden we kennen tijdens mijn miskraam omdat haar poes Holly ontsnapt was en een dikke week in onze tuin verbleef. Vonden wij niet erg, want het was een welkome afleiding, maar ze wilde ons alsnog bedanken met een cadeau.
Voor wie wil weten hoe we Holly hebben gevangen; hier ons geheim:
- Zorg voor ‘liquid snacks’. Trek een spoor richting de deuropening en zorg dat ze je huis in gaat, zo ver mogelijk de kamer in, waar een enorm feestmaal aan eten klaarstaat.
- Let op of dat gebeurt óf – en dat deden wij – zet een sensor neer. Wij hebben standaard een ‘bewegingssensor’ op de gang en die verplaatsen we. Daarna stelden we onze lampen zo in, dat ze roze zouden kleuren wanneer de sensor beweging detecteerde. (Ja joh, ik kan zo bij de geheime dienst.)
- Als de kat eenmaal binnen is, loop superlangzaam en zachtjes buitenom naar de deur en doe de deur dicht. Dan zit-ie gevangen en kan je ‘em met gevaar voor eigen leven in een reismandje stoppen. (Daarover heb ik geen tips, sorry.)
Goed. We kregen dus een cadeau en dat vond ik een beetje spannend, want het was een enorme doos. Ik ken de achterbuurvrouw niet zo goed, maar zij heeft mij natuurlijk wel in een dieptepunt van m’n leven gezien. Even vreesde ik dus dat ze een soort troostend kunstwerk of gedenksteen voor ons had gehaald.
Maar het was iets GEWELDIGS, wat ook al jaren op mijn verlanglijstje staat. Ze had het echt niet beter kunnen bedenken.
EEN EGELHUIS!!!Ze had blijkbaar jaren geleden gezien dat er vaak een egel naar de tuin rende én ze gunde ons, nu Holly weer bij haar was, een nieuw beestje in de tuin. Is het niet geweldig? Het idee is dat de egel hier in de winter ook lekker zijn winterslaap kan houden. Ik vind het ZO GEZELLIG!
‘Ik ben zo blij dat je nooit zelfmoord hebt gepleegd,’ stuur ik naar een vriendin die hele zware jaren heeft gehad.
Dat stuur ik wel vaker. Gewoon omdat ik van haar hou en haar niet zou willen missen.
Maar dit keer stuur ik het omdat iemand anders helaas wel heeft besloten uit het leven te stappen. Het is intens verdrietig. Mijn vriend en ik hebben het erover met andere vrienden. Hoe naar het is, dat we de persoon in kwestie niet hebben kunnen helpen. Dat we het ook niet aan zagen komen. Hoe eenzaam en uitzichtloos ze zich moet hebben gevoeld.
Ik vervolg mijn berichtje naar mijn vriendin.
‘En ik hoop ook echt, echt, echt dat je me nooit met zoiets zou overvallen. En dat je weet dat, als je echt niet meer wil, het leven, ik je daar óók in zou steunen.’
Denk je aan zelfdoding? Neem hier anoniem en gratis contact op. Worstel je met rouw nadat iemand in je omgeving zelfmoord pleegde? Inmiddels heb ik in de Condole app wat gelezen over rouw na suïcide, en ik vond dat erg helpend.
‘Rouw is de prijs die je betaalt voor liefde,’ lees ik in een boek.
Nog zo’n mooie: ‘Grief is just love with no place to go’.
Mooi. Pijnlijk mooi.
Tijdens de ‘zangavond’ die ik organiseer in Breda – dit keer met het thema ‘ABBA’ – staat een man op. Hij vertelt waarom hij zo graag wil dat we zijn verzoeknummer van ABBA zingen en deelt een persoonlijke herinnering met ons.
Waar ik even bang ben dat het misschien té persoonlijk wordt, is binnen een mum van tijd duidelijk dat dit het mooiste moment van de avond is. Met een koor van 25 mensen zingen we ‘Chiquitita’ en even is het alsof… alsof er vrede op aarde is.
Wat is muziek toch mooi. Het troost, het verbindt… Ik heb echt het mooiste vak van de wereld.
Ik word gebeld door een onbekend nummer. Maar binnen 2 tellen heb ik door dat het een Vlaamse is, aan de andere kant van de lijn.
‘Ik zou graag zingen en ik wilde u vast wat laten horen.’
Tijd om haar te onderbreken. Niet voor niks noem ik op mijn zakelijke website dat mensen voor vragen over zangles even moeten mailen. Ik ben dol op mijn werk, maar ik ben óók dol op B&B Vol Liefde en ik wil dat ook gewoon ongestoord kunnen kijken.
‘Leuk dat je wil zingen,’ zeg ik, ‘maar heb je al op mijn website gekeken? Daar kan je alle info vinden. Ik vind het een leuk initiatief, maar het is niet de bedoeling dat…’
Ze onderbreekt me en begint keihard in mijn oren te tetteren. Krijsen gewoon. Het een beetje het geluid wat de draken van Game of Thrones maken. Volgens mij hebben ze daar het geluid van parende pauwen voor gebruikt.
Ben benieuwd hoeveel deze dame voor deze weddenschap heeft gekregen.
Als ik naar buiten loop om heel sprookjesachtig een tomaatje van de plant in de kas te plukken, glij ik bijna uit over naaktslakken. GADVERDAMME. Ik ben er ZO KLAAR MEE. Dagelijks ligt de hele tuin vol met die ‘kruipende drollen’.
In het schuurtje staat een doos met korrels, nog van de oude meneer die vroeger in dit huis woonde. ‘Biologische, natuurlijk oplossingen tegen slakken,’ zie ik staan. Top.
Ik strooi enthousiast met de korrels door de tuin.
‘De slak trekt zich na het eten terug naar een rustig plekje om te sterven,’ lees ik vijf minuten later op de achterkant van de verpakking. Ik schrik. Dat was niet de bedoeling. Ze moesten weg. Ver weg. Maar niet dood.
Ik overweeg het tegen mijn vriend O. te zeggen, maar realiseer me dat hij dan de slakken gaat redden. En dat wil ik óók weer niet. Dus ben ik stil.
Natuurlijk voel ik me schuldig. Heel schuldig. Tegenover de slakken, maar ook tegenover mijn vriend. Ik heb nooit geheimen voor hem.
Maar ik voel me niet schuldig genoeg.
Na 6 uur vertel ik het hem alsnog. Er is inmiddels geen slak meer te bekennen in de tuin.
Nu noemt hij me telkens ‘Anne de Slakkenslachter’.
Individuele zanglessen en stemcoaching heb ik altijd al makkelijk gevonden om te geven, maar groepslessen en workshops waren jarenlang een ‘pain in the ass’. Vooraf had ik altijd een hoop spanning en kon ik uren rondlopen om te controleren of alle spullen goed stonden en piekeren over ‘of mijn voorbereiding wel goed genoeg was’. En achteraf was ik dan vaak uitgeput, omdat het managen van een groep me zoveel energie kostte. Niet dat ik ze niet leuk vind, groepen, maar het is – misschien door mijn AD(H)D – veel pittiger om te focussen.
Afgelopen jaar merkte ik echt dat dat is veranderd, gewoon omdat ik meer ervaring heb. Tijdens een workshop ukelele & zang deze maand, ben ik niet de hele ochtend bezig met alles controleren, maar lunch ik rustig in de stad met Paulien en Antje (twee ‘Insta-vriendinnen’ die dit keer een kaartje hebben gekocht). En na afloop eet ik rustig een ijsje (mango-ijs van de Jumbo, dikke aanrader; beter dan perenijs!), klets wat na en heb binnen 45 minuten de zaal weer opgeruimd en alles afgerond.
Soms, als dingen moeite kosten en zwaar voelen, is dat misschien gewoon een teken dat je het los mag laten. Maar in dit geval ben ik zo blij dat ik altijd in mijn achterhoofd heb gehouden ‘dit kan wel eens de moeite waard zijn, ik bijt gewoon nog even door de zure appel heen’.
Bekenden van ons komen langs. Hij wil wel een biertje, maar als ik het haar vraag, valt er een stilte.
Zwanger.
De tijd lijkt even stil te staan.
De planning waar ik over fantaseerde, de dikke buik met kerst, het krijgen van een kindje begin 2025, zelfs de mensen die gaan helpen klussen aan de babykamer… De toekomst waar ik deze maand afscheid van nam, wordt nu haar toekomst.
Ik ben blij, dolblij, voor hem en haar. Onder de indruk ook, van hoe ze het vertellen en ook alle ruimte geven voor mijn verdriet. Maar pijn doet het wel.
Als het kon, zou ik een brief aanvragen bij het universum of de Goden. Zodat ik gewoon wist waar ik aan toe was. Want als het niet voor mij, voor ons, is weggelegd, een kindje, dan wil ik het NU weten. Dan kan ik nog meer teleurstellingen voorkomen. Dan kan ik me er bij neerleggen en alsnog zielsgelukkig zijn en genieten van en betrokken zijn bij de kinderen van anderen. Maar het ‘niet weten’. Dat is het zwaarst.
En ook dít was juli 2024…
- Een leerling gaf me zelfgemaakte koekjes in de vorm van katten. Superlief! Ze kwam een jaar of 10 geleden bij me terecht op musicalkamp en heeft sindsdien af en toe zangles bij me. Paar keer in Arnhem toen ik daar nog woonde, online tijdens corona en nu af en toe in Breda. Vind het zo speciaal dat sommige mensen elke keer bij je terug komen!
- Ik hou niet van wandelen, maar maak toch een hele fijne wandeling met Myrthe. Het is onze ‘eerste date’ maar het voelt alsof we elkaar al écht kennen. (Dat doen we eigenlijk ook, want we houden elkaar al een poosje in de gaten op Instagram, waar we beide een echt, eerlijk kijkje in ons leven geven.)
- Op mijn zakelijke website schrijf ik ‘Online Presenteren: de 4 beste tips voor een overtuigende Online Presentatie‘, Hoe vind je een makkelijke melodie voor een feestlied?‘ en ‘Zelf een feestlied maken – 7 tips voor een (a)meezing succes‘. Hele praktische blogs, met natuurlijk ook als doel om te zorgen dat nieuwe mensen me via google leren kennen.
- Met tegenzin – omdat ik niet wil dat het stopt – kijk ik de laatste aflevering van ‘This is Us’, een PRACHTIGE serie op Disney+. Eigenlijk was ik op zoek naar iets komischs en luchtigs en dit was eigenlijk niet heel komisch en al helemaal niet luchtig, maar het is misschien wel de mooiste serie die ik ooit keek! Nee, het gaf me nergens de slappe lach – zoals bij The Office – maar wel een non-stop warm gevoel, alsof mijn hele lichaam vol met knusse waxinelichtjes stond. (Op IMDb krijgt-ie ook een 8,7 trouwens, mocht je mij niet vertrouwen.)
- Er is een weekend waarin ik me afvraag of ik niet 35 maar 65 ben: op zaterdag hoepel en badminton ik, en op zondag lunch ik met een vriendin bij de Avri (een soort Intratuin). Maar het zal me ‘aan m’n reet roesten’; het is kneuterig en heerlijk. De tijd dat ik een Sex and the City-leven wilde, met stiletto’s die nooit lekker zitten, en cocktails en stappen, is echt wel voorbij.
- Ik schrijf over alle dingen die ik achter de schermen doe in mijn bedrijf en krijg er leuke reacties op; mensen noemen ‘em leerzaam en leuk en iemand geeft aan nu zeker te weten dat ze nooit een eigen bedrijf wil. (Het was niet mijn bedoeling mensen af te schrikken, haha.)
- Terug van weggeweest; ik kreeg weer eens een allergische reactie op een muggenbeet. Dit was echt next level, met een bloeduitstorting na afloop. Schijtirritant, maar niks om me zorgen over te maken.
- We krijgen nog meer slecht nieuws. Iets met een ernstig ziekte en iets wat misschien mijn bedrijf in gevaar zou kunnen brengen. (Ik kom hier misschien nog op terug.)
- B&B vol Liefde start weer en dat was precies wat ik nodig had. Niks lekkerders dan dit buiten kijken terwijl de zon ondergaat en ik een alcholvrije mojito opslurp.
Eerlijk, ik ben blij dat juli 2024 achter de rug is. Ondanks veel lichtpuntjes en dingen om dankbaar voor te zijn, was het vooral een aaneenschakeling van slecht nieuws en ellende. Op naar een nieuwe maand! In augustus ben ik jarig, liggen – hopelijk – de pepernoten weer in de winkel en ga ik een paar dagen kamperen.
Houdoe en veel liefs,
Anne
Ik wens je veel pepernoten en een fijne augustus! En wat een lief en doordacht cadeau is dat egelhuis!
Dankjewel Irene!!!
Wat een zware en heftige maand, ik hoop dat augustus betere dingen in petto heeft! Dat egelhuis is echt een heel lief cadeau, ik zou daar ook blij van worden 🙂
Ja het was niet per se mijn beste maand… Gek hoe het leven met zoveel slecht nieuws toch elke keer weer doorgaat en je dan alsnog heel erg gelukkig kan zijn. Hopelijk voor jou ook een fijn augustus!
💛 gewoon een knuffel voor jou! 🙂
❤️❤️❤️
Poe, wat een maand! Wat naar dat iemand uit jullie leven ervoor koos om er niet meer te zijn. En die zwangerschapsaankondiging ís ook echt even slikken. (Autocorrect maakte er eerst slakken van, hahaha). Ik voel.je pijn met de slakken ook, haha. En om vrolijk te eindigen: zo’n egelhuis is inderdaad echt een fantastisch cadeau! Staat ook op mijn wishlist. Fijn om je weer te lezen!
Ja… en diezelfde persoon heeft inmiddels ook een miskraam. Dus dat was opnieuw slikken. Het leven is maar een gek gedoe 😅 En kan niet wachten tot we foto’s van ‘onze egels’ zien op elkaars blog!