Zo, daar ben ik weer! Het is even geleden dat ik een blog voor je had, niet omdat ik geen zin had, maar omdat er dingen waren die meer prioriteit hadden dan het schrijven van blogs. (Precies daarom heb ik ook besloten te stoppen met de weekoverzichten, maar dat had je misschien hier al gelezen.)
Maar… Geschreven heb ik wel. In mijn ‘Grote Boek van 2021’: een document waar ik gewoon allerlei anekdotes, herinneringen en andere zaken in noteer. Oké, ja, eigenlijk gewoon een soort dagboek dus.
Hieronder een aantal fragmenten. Ik zou zeggen, maak je borst maar nat, want ze zijn soms een beetje doordrenkt met zelfmedelijden en drama. Het was namelijk niet per se mijn beste maand ooit.
Geen zin in gevoelens? Check dan vooral deze blog, met mijn 10 favorieten van januari.
Een aantal dagboekstukjes van januari 2021
1 januari 2021
Om 00.00 kus ik O. en kijk daarna naar de andere kant van de kamer, waar mijn zusje en haar man elkaar vasthouden. ‘Ik mag mijn zusje niet eens vasthouden’, denk ik, ‘mijn bloedeigen zusje mag ik niet eens vasthouden en gelukkig nieuwjaar wensen.’ Waar al het verdriet vandaan komt, weet ik niet, maar ik begin te huilen. Geen mooie, aantrekkelijke tranen, maar lange halen met grote snikken en snuiven en problemen met ademhalen.
Ze kijkt met medelijden. Dan vraagt ze: ‘Durf je het aan?’
Ik kijk haar vragend aan en durf niet te geloven wat ze misschien zegt. ‘Mag ik je knuffelen?’ vraag ik. Het mag. Ik hou haar vast, eindelijk. Ze houdt mij ook vast, op een manier die ik nog nooit heb gevoeld. Het is de beste en mooiste knuffel die ik ooit van haar heb gehad.
2 januari 2021
Tijdens het boodschappen doen, zie ik hoe een persoon – ik geloof zelfs een medewerker van de Albert Heijn – een voorbijganger een high five geeft. Ik word woest. Ik voel me verdomme schuldig over het knuffelen van mijn eigen zusje en hier wordt er maar een beetje in het rond ge-high-fived?! Belachelijk is het!
Tegelijkertijd weet ik, die woede die ik voel bij hen, die woede voelen anderen bij mij. Want er zijn ook mensen die hun familie al bijna een jaar niet hebben vastgehouden, terwijl ik gisteren nog mijn zusje kroelde.
13 januari 2021
Ik word huilend wakker. Na de verlenging van de lockdown – die de avond daarvoor is aangekondigd – voel ik me enorm rot. Mijn drie grootste problemen op dat moment:
- Er zijn zo veel mensen verdrietig en eenzaam tijdens de lockdown. Dat vind ik stom.
- Mijn inkomsten dalen, niet alleen vanwege het ‘nog steeds niet op kunnen treden’, maar ook omdat al mijn lessen weer online moeten en niet iedereen dat wil. In plaats van de 7/8 leerlingen die ik zie op een lesdag, mag ik nu blij zijn als er nog 3/4 op de planning staan.
- Ik mis het om leuke dingen te doen en wil weer dingen hebben om naar uit te kijken!
Een paar uur later bedenk ik ineens iets nieuws: ‘Liedje bij de Lunch’. Dé eerste stap naar een oplossing voor mijn eigen drie problemen. (En daarnaast in mijn ogen het ideale cadeau voor tijdens de lockdown, voor een ander, maar ook voor jezelf. ) Hieronder je kijken wat het inhoudt.
Omdat ik weet dat ik na een dosis inspiratie neig naar perfectionisme en daardoor dingen uitstel, besluit ik: ik geef mezelf 24 uur. Dan moet er een pagina op mijn website zijn én dan hebben mijn nieuwsbrieflezers een mailtje met een link om voor een pilotprijs mee te doen. Zo kan ik er zo snel mogelijk mee aan de slag en er komende week mee experimenteren. Bevalt het, dan kan ik het verder uitbouwen.
Inmiddels weet ik: het bevalt. Wil je ook een liedje bestellen – inclusief een persoonlijke boodschap via een greenscreen – dan kan je hier terecht!
27 januari 2021
Ken je dat stuk uit de film Zwartboek, waarin Carice van Houten schreeuwt: ‘houdt het dan nooit op’, nadat o.a. haar familie is uitgemoord en ze als landverrader wordt beschuldigd tijdens de tweede wereldoorlog? Zo compleet overstuur voel ik me nu. Omdat mijn internet het niet doet.
Ik meen het. Hoewel ik dondersgoed weet dat ik mezelf in prima omstandigheden begeef, ben ik op. Nadat daarnet voor de zoveelste keer* een online les ineens stopte omdat het internet er ineens uit lag, heb ik mijn leerling gebeld en afgesproken dat we de les kosteloos inhalen op een later moment. Normaal probeer ik de les meteen op een andere manier te hervatten, maar ik wil het nu niet. Ik wil het niet eens proberen. Ik ben niet in staat de liefde, aandacht en waarde te geven aan de les die ik normaal doe.
Het breekt me even op. Na maandenlang zo flexibel zijn, aanpassen aan dan weer wel en dan weer niet een lockdown, elke keer nieuwe ideeën bedenken en uitvoeren, wil ik er niet nóg meer uitdaging bij hebben.
*De zoveelste keer is overigens de tiende keer sinds maart ofzo. Maar alsnog 10x teveel, aangezien ik vind dat het de kwaliteit van mijn online activiteiten én bovendien mijn humeur negatief beïnvloedt. Gelukkig komt er deze week een monteur en heb ik ontdekt dat ik – als het internet op mijn werkplek het niet doet – gewoon mijn telefoon als 5g-hotspot kan gebruik. Problem solved dus.
30 januari 2021
Ergens zie ik een foto van Edinburgh (mocht jouw topografie ook niet echt je van het zijn, dat is de hoofdstad van Schotland). Het ziet er knus en Harry-Potter-achtig magisch uit.
‘Ben jij daar al eens geweest?’, roep ik richting slaapkamer, waar O. nog ligt te slapen.
Ineens dringt het tot me door. Ik spring overeind, ren naar het bed (dat is maar 5 stappen dus het is geen indrukwekkende tocht, maar toch) en spring op O.
‘DIT BLIJFT NIET VOOR ALTIJD! Straks kunnen we weer dingen doen! Soms ben ik zo gewend aan de lockdown dat het lijkt alsof het nooit meer anders wordt! Maar straks kunnen we misschien weer de grens over! Dan kunnen we weer EEN DAGJE NAAR ANTWERPEN! En misschien ook op een dag ECHT OP VAKANTIE! We hebben het al zo fijn samen in de lockdown maar als die voorbij is KUNNEN WE NOG ZOVEEL SAMEN ONTDEKKEN! Er staat een hele wereld voor ons te wachten en een heel Breda vol terrassen en restaurants die nog ontdekt moeten worden! HET WORDT GEWELDIG!’
Was het echt zo heftig allemaal?
Nou… Ja. Ik vond het een ‘uitdagende’ maand.
Tot de volgende blog, hopelijk gaat het dan weer wat beter!
Houdoe en liefs,
Anne
Dat is zo, het is februari en het kan eigenlijk haast niet anders dan dat het ergste achter de rug is…
Edinburgh is in het echt ook een soort Harry Potter achtige stad. (Een deel tenminste.) Ik was er toen er sneeuw lag en het was soort ‘echte’ Efteling. En verder heel herkenbaar allemaal, ik ben het opeens zo ongelofelijk zat. Terwijl ik niks te klagen heb, fijn huis, vast werk, lieve katten en man. Maar ik gewoon zo graag weer even een dagje uit, naar een museum, ergens wat drinken. Maar goed, ik ga ervoor dat ik dit op mijn verjaardag (september) wel kan doen.
Ook ik begrijp je ontevreden goed. Ik probeer me momenteel zo veel mogelijk in mijn eigen activiteite terug te trekken, en daar nieuwe dingen te doen. Maar dat kan ook niet eeuwig duren. Gelukkig mag ik hief als contactberoep nog werken. Dat scheelt enorm. Succes!
Jij ook succes daar Johanna!
Ik zou Edinburgh echt heel hoog op jullie post-lockdown-lijstje zetten. Het is echt mijn lievelingsstad, zo mooi en tof! Fijn om je weer te lezen <3
Lieve Anne,
Wat herken ik veel, ook ik ben het helemaal zat om mijn moeder en mijn zus niet te kunnen knuffelen (terwijl mijn zus dat zo nodig heeft op dit moment). Maar aan de andere kant wat mag ik blij zijn dat nog geen familielid ernstig ziek is geworden van het Covid19 virus. Ben momenteel werkzaam bij de GGD en je hoort zoveel schrijnende verhalen dat ik soms net als jij dubbel zo dankbaar ben dat ik het goed heb. Ook ik kijk reikhalzend uit naar de zomer waar iedereen die dat wil weer op een terrasje kunnen en mogen zitten. Gaan wij daar weer dubbel van genieten. Ik had weer een keertje aan een workshop mee willen doen maar helaas zaterdag moet (mag) ik werken en ’s avonds ga ik mijn zus steunen (gelukkig één persoon mag en ik blijf tot zondagmorgen).
Ik weet niet of je mij volgt via facebook maar wij hebben een kalfje voor de kleinkinderen gekocht “Gerrie” en Gerrie wordt onze knuffel koe (als ze dat wil tenminste).
Hou vol met positief denken en aan een zomer vol terrasjes en gezellig ronddwalen in Breda.
Dikke knuffel vanuit Klarenbeek
He, wat verdrietig, voor je zus ook. Ik probeer het zo min mogelijk te doen, maar heb inmiddels beide ouders ook al wel een keer vastgepakt.
Enne, ik zag het ja, het kalfje! Heel schattig en fijn dat er iets is om mee te knuffelen! (Henk niet overslaan he Joke!)