Als je me al langer volgt, dan weet je dat ik zélf een van de ‘Zingende Zeemeerminnen’ ben. Je kan je dus vast voorstellen dat ik al jaren uitkeek naar de live-action van Disneys ‘The Little Mermaid’. Gisteren was het zover.
‘The Little Mermaid’ – mijn verwachtingen vooraf
Ik ga het maar meteen opbiechten. Toen in 2019 werd aangekondigd dat Ariel zelf gespeeld zou worden door een Zwarte vrouw, oftewel, iemand die niet direct op de witte, roodharige uit de animatie uit 1989 zou lijken, vond ik dat lastig. ‘Da’s niet racistisch’, vond ik destijds, ‘maar ik wil gewoon dat het lijkt op wat ik gewend ben, net als dat ik het raar zou vinden als Yasmine uit Aladin ineens rood haar had gehad in plaats van zwart. Het hoort niet.’
Inmiddels weet ik beter. (Thank God ook voor vrouwen als Chanel Lodik die elke keer weer de tijd nemen anderen over dit soort pijnlijke onderwerpen te leren.) Toen de trailer uitkwam en social media overstroomde met video’s van meisjes die zich eindelijk herkennen in een Disneyprinses, realiseerde ik me pas echt hoe we het jarenlang normaal hebben gevonden dat veel films en series voornamelijk over witte mensen gingen en door voornamelijk witte mensen werden gespeeld.
Naast de ophef over de huidskleur – die sommige mensen 4 jaar later helaas nog steeds niet los kunnen laten – was er nog meer ophef: Botje (‘Flounder’) en Sebastiaan zouden er superlelijk uitzien in de live-action én dan waren er nog aanpassingen in de tekst, waardoor prins Eric eerst toestemming zou vragen om Ariel te kussen.
Misschien leuk detail, maar dit is wat Jodi Benson – de stemactrice die Ariel in ’89 voorzag van haar stem – over de aanpassingen zei:
“We’ve got to be aware of our growth as humans and what’s important now and what maybe isn’t as important. Things change. We’ve got to roll with that… But you’ve got to have growth. It’s very important to stay relevant with where we are, what’s going on around us. We need to be aware. So the adjustments and the fine-tuning that they needed to do, it was a must, but it was done in a beautiful way, and I’m very, very thrilled with it.”
Jodi Benson in Entertainment Weekly
Maar goed, laten we het hebben over wat ik ervan vond!
‘The Little Mermaid’ – recensie
Het. Was. Adembenemend. Halle Bailey is een geweldige Ariel. Een prachtige stem met vreselijke veel dynamiek, klankkleur en hier en daar een smaakvol ad-libje (dit in tegenstelling tot Beyoncé’s hysterische Nala in de remake van ‘The Lion King’.) Opvallend ook dat haar stem heel naturel klonk, alsof er amper aan is gesleuteld (dat dan weer in tegenstelling tot Emma Watson in ‘Beauty and the Beast’).
Ook op Halles acteren heb ik niks aan te merken. (En dat zegt wat, want gezien mijn eigen opleidingen, ervaring en smaak, ben ik vrij kritisch.) Halle ‘acteert’ niet dat ze Ariel is, ze IS Ariel. Naturel, vriendelijk, nieuwsgierig, zacht en oprecht.
Een mooie verandering ten opzichte van de animatie, is dat Ariel ‘minder dom’ overkomt. Dat is best een klus, want het blijft een verhaal waarin een vrouw ‘haar stem opgeeft voor een man die ze misschien 5 minuten kent’. Doordat Disney ons meer laat zien van prins Eric, begrijp ik als kijker in ieder geval veel beter waaróm ze voor hem valt en hij de druppel is die de emmer vol verlangens van Ariel doet overlopen.
Omdat de film een uur langer duurt dan de animatie – en het lied van de kok die Sebastiaan op wil vreten wordt geskipt – krijgen we veel meer dates te zien van ‘ons Eric’ en ‘ons Ariel’ en dat werkt fijn. Ariel is hierin een vrouw naar mijn hart: ze is niet afwachtend in ‘wat Eric wil doen’, maar besluit gewoon om op onderzoek uit te gaan en zelf de teugels, ‘harensnaaijers’ en roeispanen in de hand te nemen. Ook in de strijd met Ursula is Ariel veel pro-actiever; Eric is daarbij een fijne bondgenoot, maar zeker niet meer ‘de held waar de vrouw van afhankelijk is’.
Over Ursula gesproken, zij werd geweldig weggezet door Melissa McCarthy, die echt alles uit haar stem haalt om de zeeheks onheilspellend hysterisch te maken. Daarnaast zijn haar tentakels prachtig vormgegeven en krijgt ze – een beetje – meer diepgang doordat we haar verhaal ook een beetje leren kennen.
De film is een feest van herkenning, met prachtige muziek (door voornamelijk Alan Menken, die ook de muziek voor o.a. ‘Beauty and the Beast’ schreef) kleurrijke beelden en een bijzondere chemie tussen Eric en Ariel. Ik zocht wanhopig naar een ‘saai stukje’ zodat ik kon gaan plassen – Pathébioscopen hebben nooit pauzes, heel irritant – maar ik wilde geen seconde missen.
En ja, er waren ook dingen waar ik minder enthousiast over was
- Ik blijf erbij, als Ariel met pen en papier een contract kan tekenen bij zeeheks Ursula, zou ze ook gewoon op een briefje naar Eric kunnen schrijven: ‘Hey Eric, ik ben het, Ariel, de vrouw die je laatst redde toen je schip affikte’. Maar goed, misschien doe ik gewoon moeilijk.
- Koning Triton was ongemakkelijk. Javier Bardem heeft een Oscar gewonnen en zal dus vast een fenomenale acteur zijn, maar ik zag het niet. Hij leek eerder op een sneue leraar Duits die zijn klas niet onder controle had, dan op de dominante vader met anger-issues die ik me herinnerde uit de animatie. Een grotere baard had sowieso ook al geholpen.
- Botje was inderdaad spuuglelijk en beangstigend. Sorry voor de mensen die jaren aan hem hebben gewerkt, ik waardeer jullie inzet, maar, maar…nee. Sebastiaan is gewoon ‘een krab’. Daar ben ik nooit dol op geweest.
- Dát Eric ook een lied had, vond ik top, maar over het lied zelf was ik minder enthousiast. Hoewel ik dol ben op musical, groots en meeslepend, vond zelfs IK dit lied té veel doordrenkt met drama en uithalen. Wat opbouw was welkom geweest.
- Aangezien er toch liedjes bij werden geschreven (Lin-Manuel Miranda schreef o.a. een hip – maar toch smaakvol en stijlvol – nummer voor Sebastiaan en Jutter) zou ik zeggen: had er ook een lekker vurig nummer voor koning Triton ingestopt! Dat had hem wat meer autoriteit kunnen geven.
- Ik vond het compleet onnodig en gewoon smakeloos dat we in de scenes waarin Ariel haar stem kwijt was, soms tóch stem hoorden. Zo van ‘alsof je in haar hoofd meeluistert’. Dat deed echt af aan de pijnlijke situatie waarin je ingesteld bent op ‘shit, nu horen we haar stem voorlopig niet’.
- Dikke vette gemiste kans dat er geen 4DX versie is uitgebracht! (Bij 4DX heb je én 3D én draaiende stoelen én wind én regen, echt de ultieme belevenis.)
Live-Action ‘De Kleine Zeemeermin’ – Conclusie
Ondanks mijn kritiek, is deze film het beste van de animatie, maar dan beter. Het is geloofwaardiger, heeft meer diepgang en het is een film die ik mijn (denkbeeldige) dochters vol vertrouwen zou laten zien. Romantisch, sprookjesachtig, maar dan zónder achterhaalde denkbeelden.
Als laatste het vermelden waard, alle 7 dochters van Koning Triton waren actrices van een andere afkomst. Het idee dat vrijwel iedereen ‘een Zeemeermin heeft’ waar-ie op lijkt, vind ik prachtig.
(Tenminste, als je maatje 36 hebt.)
Tip
Mocht je ‘em willen zien: momenteel is er bij Kruidvat een actie waarbij je 2 bioscooptickets koopt voor maar € 12,50! Je moet dan wél naar een Pathé-bios, waar dus geen pauze is tijdens de film én waar het altijd zo’n 18 graden is. Dus neem een vestje mee.
Houdoe en veel liefs van jullie eigen Zingende Zeemeermin,
Anne Ermens
P.S. Als je zelf wil leren zingen…
- Het slechte nieuws: op dit moment (4 juni 2023) zijn de deuren nét gesloten voor mijn online training ‘Beter Zingen in 10 Dagen‘. Je kan je wél vrijblijvend inschrijven op de wachtlijst, misschien is-ie in het najaar weer beschikbaar.
- Het goede nieuws: je kan wél terecht voor individuele zanglessen, online en/of in Breda!
- Voor het ultieme strand-zon-en-zee-gevoel: doe mee met een van de workshops Ukelele & Zang, speciaal voor beginners!
De foto van mij als Zeemeermin werd genomen door Wendy Weijers van Blik Op Noordwijk.
