Speeddaten | Deel 1: Wat vooraf ging

Ik haal diep adem. Maak een dierengeluid naar mijn kat Kroepoek. Slaak een zucht. Friemel aan mijn haar. Het moet er maar eens van komen, mijn blog over Speeddaten.

Waarom ik er gemengde gevoelens bij heb

Mysterieus ben ik nooit geweest, en dat zal ik ook nooit worden. Ik heb er geen moeite mee me kwetsbaar op te stellen. Maar nu is er een kans dat ik dingen ga typen die misschien wel onaardig zijn ten opzichte van andere mensen. En daarnaast, het is toch een ongemakkelijk idee dat leerlingen, en hun ouders ook, dit kunnen lezen. Waarschijnlijk bevind ik me nu op het gebied waar ergens een bordje staat met ‘dit is de grens, je kan ook te persoonlijk worden, ga terug Anne!’.

Maar ik doe het toch maar. Ter voorbereiding voor alle vrouwen die ooit dit avontuur nog aangaan, voor alle tientallen mensen die me hebben gevraagd hoe het was en vooral; omdat ik het zonde zou vinden als het een vage herinnering wordt.

Wat vooraf ging in Goede Tijden, Slechte Tijden  mijn leven

Toen ik voor het eerst hoorde over Speeddaten dacht ik ‘Goh, dat lijkt me echt tof om mee te maken, wat een leuke manier om mensen te leren kennen!’ Destijds had ik echter een vriend, dus geen enkele reden om te gaan. Jaren later werd ik single (gek om dat voor het eerst zo zwart op wit te typen), maar was de behoefte voor nieuwe mannen ver te zoeken. ‘Als de tijd rijp is kom ik wel weer eens iemand tegen’, dacht ik, ‘het stikt van de leuke mannen!’.

Maar eerlijk? Ik kwam niemand tegen. Niet één persoon waar mijn hart ook maar een klein, miniscuul sprongetje van maakte.

Dat was niet perse erg. Ik had, en heb, het leuk in m’n eentje en verveel(de) me geen moment. Maar toen ik af en toe een grijze haar vond en mijn moeder bovendien liefdevol hintte “An, ik hoorde dat een vriendin van je zusje inmiddels een vriend heeft via online-daten…”, begon ik toch een beetje onrustig te worden.

Ik geloof namelijk echt wel dat je zonder relatie super-gelukkig kunt zijn en hoef ook echt niet nu onmiddellijk de ware te vinden. Máár… het is ook niet zo dat ik perse altijd alleen zou willen blijven. Het zou ergens toch wel leuk zijn om te weten dat mijn hart nog sprongetjes kán maken. Dus, toen een ‘soort van vriendin’ (ik ken haar eigenlijk van vroeger, had haar al zeker 10 jaar niet gezien, maar vind haar wel leuk) me vroeg om mee te gaan Speeddaten dacht ik, ‘waarom niet, ik heb ook eigenlijk niks te verliezen!’.

Weet je wat? Ik doe even alsof dit een film is en we een flashback maken. 

Een week voor het Speeddaten

De soort van vriendin appt me. Ze twijfelt, ze heeft inmiddels iemand leren kennen en voelt zich er niet ok over om te gaan. Aan de andere kant vindt ze het ook lullig mij in mijn eentje te laten gaan. Dat vind ik eigenlijk ook wel lullig. Want, klein detail, het is 1,5 uur reizen. En 1,5 uur reizen voor een avond ‘lachen en verder zien we wel-Speeddaten’ met een soort van vriendin vind ik geen probleem, maar 1,5 uur reizen in mijn eentje voor een avond Speeddaten voelt toch een beetje treurig. Maar, ik begrijp haar ook wel, en wil natuurlijk niemands prille liefdes-geluk in de weg staan. Ze laat het me nog even weten als ze de knoop heeft doorgehakt, zo spreken we af.

Ik probeer me de rest van de week te focussen op de dingen waar ik me op moet focussen, maar merk dat het me allemaal meer bezig houdt dan ik toe wil geven. Het voelt een beetje zoals een auditie, eigenlijk wil je niemand vertellen dat je gaat, want de kans is klein dat je de rol krijgt en het is zo rot als je dan, na het verwerken van een afwijzing, ook nog tientallen geïnteresseerde mensen hierover in moet lichten. Maar, en zo ging dat in het verleden ook bij audities, ik kan wederom mijn mond niet houden. Inmiddels weten collega’s, een leerling, een oud-collega, mijn ex en een verkoopster bij de H&M dat ik ga Speeddaten.

Een dag van tevoren

Het slechte nieuws? De soort van vriendin laat weten dat ze sowieso moet afhaken in verband met werk. Het goede nieuws? Haar andere vriendin gaat nog wel en ik kan gerust wat met haar afspreken. Naast twintig dates met onbekende mannen heb ik dus óók nog een date met een onbekende vrouw.

Ik loop naar mijn slaapkamer, en met beelden van ‘The Bachelorette’ in mijn hoofd (20 beeldschone mannen halen alles uit de kast om het hart van een vrouw te veroveren) en een grijns op mijn gezicht trek ik de kastdeur open. Er hangt een te gek jurkje met luipaardprint, nog een toffe gestreepte strakke jurk én ik heb een aantal geweldige pumps die erg geschikt zijn voor een avond waar je alleen maar moet zitten en een beetje ‘leuk moet doen.’. Mijn haar vind ik het leukst als ik het heb bewerkt met de krultang.

Dan besef ik me dat ik op ‘de Grote Dag’ gewoon moet werken en eigenlijk helemaal geen zin heb om me:

A. Om te kleden na mijn werk/op het werk/in een tankstation/waar dan ook.

B. In een jurk les te moeten geven.

C. Eerder op te staan om mijn haar te krullen.

Eigenlijk heb ik überhaupt geen zin om mijn haar te krullen. Bovendien, ik loop helemaal niet dagelijks op hakken met strakke jurkjes en mooi gestyled haar. Misschien moet ik maar gewoon eerlijk zijn zodat de mannen niet ‘de kat in de zak kopen’. Ik leg een ‘gewone-maar-wel-leuke’-outfit klaar, en besluit -vooruit dan maar- mijn nagels te lakken.

En hier, lieve lezers, houdt het verhaal even op. Wil je deel 2 binnenkort ook lezen, volg dan mijn blog via de Facebookpagina, of via Bloglovin!

Liefs,

Anne