Speeddaten | Deel 4: Hoe het verder ging

De vorige blog eindigde in de pauze. Inmiddels is het tijd voor…

Speeddaten, de volgende ronde

Wat leuk, mijn eerste man man na de pauze neemt het allemaal zo serieus dat mijn studenten er nog van kunnen leren. Ijverig maakt hij zijn aantekeningen. “Wat schrijf je nu op dan?” vraag ik vriendelijk. Hij vertelt me dat hij het papier eigenlijk te klein vindt voor zijn aantekeningen, maar bij mij in ieder geval alvast genoteerd heeft dat ik een sjaaltje draag met zebraprint. Tja, het is maar wat je belangrijk vindt.

De volgende man is duidelijk de grappenmaker van de avond. Het begint al met het vragen van mijn naam.

Ik: “Anne”

Hij: “Anne, uhm…met drie ‘N-en’?

Ik kijk hem verward aan en leg uit hoe je mijn naam spelt.

Hij grijnst.

Ik: “Oh, je maakt een grapje!”

Hij: “Ja! Zo had ik mijn collega’s ook te grazen genomen. Met kerst stond op een poster de kerstborrel aangekondigd, en toen zei ik… Oh, ze hebben misschien een fout gemaakt! ‘Kerstborrel’ staat met drie ‘R-en’ genoteerd!”

Hij kijkt hoopvol naar mij, alsof hij wil dat ik de grap afmaak. Ik ben stil. Als dit gefilmd zou worden zou ik vragen of ze er op dit moment van die tjirpende krekel-geluiden in zouden willen monteren, voor een extra ongemakkelijk effect.

Hij, lachend om zijn eigen grap: “Maar in het woord ‘Kerstborrel’ horen ook drie ‘R-en’ te zitten!”

Ik kan alleen maar blij zijn dat deze date maar vijf minuten duurt.

De laatste ronde

Weinig hoopvol begin ik aan de laatste ronde. Ik weet niet precies wat ik zoek, maar zal het hier waarschijnlijk niet gaan vinden vanavond. De mannen zijn aardig, maar ook niet meer dan dat. Natuurlijk, je moet dingen soms de tijd geven. Maar ik weet het altijd snel. Ik voel een vlammetje of ik voel geen vlammetje. En of dat nu is op basis van hormonen of een soort spiritueel ‘soulmate’-gevoel, ik luister naar het vlammetje. Per slot van rekening gaat het om liefde, en niet om een sollicitatiegesprek.

Mijn volgende man. Een leukerd. Vriendelijk gezicht, mooie lage stem met een heerlijk Brabants accent, en het gesprek verloopt vlekkeloos. Ook hij lijkt enthousiast. Als de bel gaat vraagt hij nog gauw naar mijn leeftijd. 29. Hij kijkt een beetje beteuterd, en wanneer ik hem naar zijn leeftijd vraag voel ook ik een vlaag van teleurstelling. Hij is bijna tien jaar ouder. Bijna 40 dus. En in mijn ogen is dat oud. Als ik het idee zou hebben dat dit echt mijn grote, ware liefde is zou ik dat allemaal voor lief nemen… In mijn hoofd hoor ik de wijze raad die mijn ouders en vrienden zouden geven. ‘Geef het een kans.’ en ‘Het kan niet altijd meteen grootste en meeslepende liefde op het eerste gezicht zijn.’ Ik twijfel.

Na deze ‘oude man’ komt er een man met een Boyband-achtige naam. Laten we hem even Justin noemen. Hij is zelfverzekerd, zo zelfverzekerd dat ik twijfel of hij niet gewoon arrogant is. Als ik hem vraag naar zijn beroep blijkt hij iets te doen in de categorie ‘Emile Ratelband’. Een soort motiverende guru. Dat vind ik dus echt superleuk, en hij vertelt er ook vol enthousiasme over. Ik vraag me af, laat ik me nu compleet inpakken door een overtuigende oplichter, of is dit een gewoon echt een leuke vent? Wederom twijfel ik.

De Laatste Man

Nog een man te gaan. Hij schuift aan. Leuk, hij lijkt wat bruisender te zijn dan de rest van de aanwezigen. Ik vraag hem of hij van tevoren een lijst met vragen heeft bedacht voor al zijn Speeddates. Hij lacht en geeft uiteindelijk toe dat hij daar inderdaad wel over na heeft gedacht. Het gesprek loopt ontspannen, ik krijg er energie van en als de bel gaat heb ik nog niet de helft van zijn vragen beantwoord. Shit. Hoewel er meerdere mannen waren met wie ik graag langer had gekletst baal ik dit keer écht een beetje van die bel.

Maar, hij is de laatste man van mijn avond speeddaten. Er komt geen nieuwe man. En dus besluiten we mooi zijn lijstje vragen verder af te werken. En daarna nog een beetje te kletsen. Na dik een kwartier besluit ik me toch maar weer bij mijn ‘vriendinnen die ik eigenlijk niet ken’, K. en C. te voegen, die met een stel andere vrouwen de avond op brute wijze aan het evalueren zijn.

De onthulling

Terwijl ik besluit alleen De Laatste Man een ‘Ja’ te geven, loopt De Tweede Man naar me toe. Hij hurkt bij mijn stoel terwijl hij kijkt alsof hij me moet vertellen dat ik nog maar een week te leven heb.

De Tweede Man: “Anne was het toch?”

Ik knik en kijk hem vragend aan…

De Tweede Man: “Anne, ik moet je iets vertellen. Ik heb tegen je gelogen. Ik voel me daar heel rot over want we hadden juist zo’n leuk gesprek…”

Gelogen? In een gesprek van 5 minuten?

De Tweede Man: “Je vroeg voor de grap of ik misschien stiekem een vriendin thuis had zitten, en ik ontkende dat natuurlijk…”

Mijn hemel. Is hij getrouwd?  Zijn juist voor dit soort mannen niet gewoon sites zoals Second Love ontworpen? Wat doet hij hier?

De Tweede Man: “En het is niet helemaal gelogen. Ik héb ook geen vriendin. Maar ik heb wel een vriend. Ik ben homo en alleen maar meegekomen met een vriendin die niet alleen durfde. Het spijt me dat ik je voor de gek heb gehouden.”

K. en C. lachen, “We zeiden toch dat er een homo tussen zat?” Blijkbaar is mijn Gaydar* minder betrouwbaar dan ik dacht (of moet de andere man sowieso nog uit de kast komen). In tegenstelling tot een paar beteuterde dames kan ik er wel om lachen. Wat een lieve vent. Geen wonder dat we zo op ons gemak waren tijdens het gesprek.

*Ik heb voor de zekerheid even bij een Betrouwbare Bron gecheckt of het woord ‘Gaydar’ niet te oneerbiedig is. “Ik zou er bij zetten dat je het hebt nagevraagd bij een echte homo, en dat ’t mocht, haha!” zei hij. Dankjewel R.!

Hoe het verder ging

Dit verhaal zou het mooist eindigen als ik de dag daarna met De Laatste Man naar Parijs zou vertrekken om daar lang en gelukkig te leven. Of wanneer ik tot de ontdekking zou komen dat niet De Laatste Man, maar een van mijn ‘vriendinnen’ K. of C. mijn ware liefde is en ze mijn voeten masseert terwijl ik dit typ.

Maar zo ging het niet.

De dag na het Speeddaten ontvang ik De Mail. Maar liefst 12 mannen hebben me een ‘Ja’ gegeven, maar omdat ik zelf mijn ‘Ja’s’ niet zomaar aan de eerste de beste cadeau doe heb ik maar één kans op een match. En gelukkig. Die heb ik. Ik heb een Match met de De Laatste Man. Dat vind ik erg leuk en spannend, en na wat telefonisch contact spreken we  af dat we dat weekend iets leuks gaan doen.

Hebben jullie nu ook het gevoel dat er iets heel dramatisch gaat komen? Zoals dat De Laatste Man ineens in coma kwam te liggen? Het is gelukkig wat minder heftig allemaal.

We hadden een hele leuke dag. En daar komt geen blog over, want de De Laatste Man was zo leuk dat ik hem tekort doe als ik hem als een soort personage in een verhaal probeer weg te zetten. Toch, hoe leuk hij ook was, het bleef bij een date. En daar, Lieve Lezers, stopt mijn Speeddate-Avontuur…

Of ik spijt heb van het Speeddaten?

Heb ik spijt? Zeker niet! Het was een enorm leuke ervaring. Ik ben blij, blij omdat ik een hele avond schaamteloos mezelf ben geweest bij onbekende mensen, en daar helemaal ok mee was. Trots, omdat ik iets ben aangegaan waar best wel een taboe op zit.

En bovendien, ik heb gezien dat er nog heel veel lieve, sympathieke mensen zijn. Mensen die openstaan voor liefde en, in plaats van een beetje heen-en-weer te swipen op Tinder**, hun moed bij elkaar rapen en tot actie over gaan.

Liefs,

Anne

*Ohja. Tinder. Daar kom ik misschien nog wel een keer op terug. (Jep…dat deed ik zeker…de eerste blog over Tinder lees je hier!)