Wekelijks bloggen: Hoe ik het deed, wat het opleverde en hoeveel ik eraan heb verdiend

Vorig jaar begon ik met wekelijks bloggen. Elke week verscheen er een weekoverzicht (en soms daarnaast nog een andere post) en op die manier heeft de hele wereld bij élke dag van mijn 2020 mee kunnen gluren.

Voor de mensen die het ook overwegen – en de mensen die gewoon nieuwsgierig zijn – leek het me leuk mijn ervaringen te delen. Komen ze:

De Voordelen van Wekelijks Bloggen

Terug lezen

Ten eerste. Ik kan elke dag van 2020 terug lezen. Élke dag. Dat vind ik ontzettend vet.

Ik heb inmiddels ook élke dag van 2020 terug gelezen. Een flinke klus, maar het was zo enorm leuk. Niet alleen gaf het veel inzicht, daarover zometeen meer, maar ik zag ook mijn schrijfstijl groeien en ja, ik kan er niet omheen, ik zag mezelf ook als mens groeien.

Klanten filteren

Nog een voordeel: het ‘filterde’ klanten. (‘Klanten’ klinkt een beetje vies vind ik, alsof ik een gladde salesman ben, maar ik bedoel natuurlijk leerlingen, workshop deelnemers, opdrachtgevers voor optredens enzovoorts.) Er zijn mensen die juist met me wilde werken, omdat ze door mijn blogs een beter beeld van me kregen.

Ik wil je even laten weten dat ik graag jouw zangles wil vanwege je openheid en humor in de blogs. Je bent voor mij de eerste waarbij ik iets ‘koop’, omdat ik de persoon behind the scenes super vind om te volgen. 

Een leerling

Op zo’n zelfde manier waren er ook mensen (of nouja, in ieder geval 1) die juist besloten niet met me te werken vanwege mijn persoonlijkheid. En ook dat vind ik positief. Het scheelt zowel mijn potentiële klant als mijzelf een hoop tijd, energie, geld én teleurstelling als mijn website al duidelijk maakt dat we geen goede match zijn.

Verwerking

De ene persoon verwerkt gebeurtenissen en gevoelens door stil te zijn. (Onvoorstelbaar.) Of door hard te lopen. (Haha. HAHAHA. Nee.)

Ik verwerk door taal. Door te praten – daarom praat ik ook de godganse dag – en door te schrijven. Het schrijven van mijn weekoverzichten dwong me om heel erg in het moment te zijn, te zien wat er speelde en gebeurde en daarmee om te gaan.

Dat ging zelfs zo ver dat ik, als ik geen tijd (of niet genoeg prioriteit) had voor het schrijven van mijn weekoverzicht, ik rusteloos werd. Ik maak geen geintje: zodra er zo’n weekblog online stond, voelde het alsof ik dingen kon afsluiten, alsof ik boven bepaalde gebeurtenissen kon gaan staan.

De waardering

Hoewel ik qua hoeveelheid reacties misschien meer had verwacht, was de inhoud van de reacties op mijn blogs zo ontzettend mooi. Ik heb prachtige berichten mogen ontvangen, niet alleen op social media, maar vooral ook in privéberichten. Mensen die zich begrepen voelden, troost uit mijn blogs haalden, herkenning, die vertelden dat ze zo hard hadden moeten lachen, ontroerd raakten of nieuwe inzichten kregen.

Dat vind ik grandioos.

De Nadelen van Wekelijks Bloggen

Het kost tijd en energie

Het kost tijd. Per blog was ik minstens 4 uur bezig en dat vind ik best een hoop. Als ik die 4 uur per week zangles had gegeven, had ik wat dikker kunnen verdienen. Had ik die 4 uur per week extra gesport, dan was ik topfit geweest.

Voor mij was het het absoluut waard, maar ik heb er absoluut wel eens bij zitten zuchten. Niet tijdens het schrijven zelf, maar tijdens het gedoe er om heen. Zoals het bewerken, verkleinen en importeren van foto’s. Het nalezen van de teksten. Het checken op spelfouten. Dat soort dingen.

De angst om mensen te beledigen

Ik ben – vaker dan ik zou willen – bang geweest dat ik mensen uit mijn omgeving beledigde. Dat leerlingen een anekdote over een les zouden lezen en zouden denken: ‘Waarom schrijft Anne niet over mij?’. Dat vriendinnen teleurgesteld zouden zijn als ik niet over ze schreef en zouden denken dat ik het dus niet leuk vond om met ze af te spreken.

Eigenlijk gewoon bang dat mensen zoveel waarde aan mijn schrijven zouden hechten, dat ze verkeerde conclusies zouden trekken uit of en wat ik juist wel of juist niet over ze schreef.

Oké, sowieso de angst voor wat anderen vinden

Er zijn momenten geweest waarin het schrijven me overbewust van mezelf maakte. Met als gevolg dat ik ineens bang was dat mensen me lui zouden vinden, als ze zouden lezen dat ik mezelf vrij gaf op maandagen. Of een slecht mens, omdat ik schreef hoe ik – na een paar weken al – stopte als vrijwilliger voor de Voorleesexpress.

Uiteraard zeggen die dingen het meest over mezelf en mijn eigen belemmerende overtuigingen. Dus dat confronterend op een nuttige en leerzame manier. Maar wel vermoeiend om mee te dealen.

Daarnaast was het moeilijk om me dingen niet persoonlijk aan te trekken. Bijvoorbeeld dat een vriendin stopte met het lezen van mijn blogs, omdat het er zo veel waren. En dat een ander tegen me zei dat ze toch ‘het idee heeft dat mensen online nooit helemaal oprecht zijn en ze altijd een vertekend beeld geven van hoe een situatie nu echt is’.

Teleurstelling

Deze is lastig om toe te geven, maar ik was soms een beetje teleurgesteld. In de hoeveelheid likes, reacties, lezers. Ik ben trots op hoe ik schrijf, zie de waarde van mijn woorden, mijn openheid en mijn tips en ja, ik had denk ik toch ergens gehoopt dat het meer groei zou geven.

Natuurlijk weet ik ook, het algoritme op social media is sowieso waardeloos. En als mensen via Facebook op m’n blog klikken, vergeten ze ‘em naderhand te liken. Ik weet ook dat het slimmer was geweest om, in plaats van weekblogs te schrijven, alles in stories te zetten op Instagram, omdat ‘bloggen een beetje dood is’.

En ja, ik begrijp eigenlijk ook wel dat mensen ‘snel snel snel’ door mijn blogs heen scrollen, omdat onze hersenen inmiddels gewend zijn aan korte 160-teken-durende teksten op internet. Dat, wanneer mijn stukken in een krant – schoolkrant desnoods – zouden staan, ze met meer aandacht zouden worden gelezen.

Bovendien weet ik dondersgoed dat de meeste mensen het fijn vinden anoniem mee te lezen en er geen behoefte aan hebben om door middel van een like of reactie hun waardering duidelijk te maken. Ik snap het.

En ja, ik weet ook dat de stijging van 12.358 bezoekers in 2019 naar 23.994 bezoekers in 2020, echt wel heel flink is.

Maar toch. Ik gunde mezelf nóg een beetje meer, denk ik.

– Dat klinkt niet zo bescheiden, maar het is wel zo eerlijk. –

Ongemakkelijk(er) in sociaal contact

Van een paar mensen weet ik dat ze mijn blogs lezen (hoi mam), maar van 99% weet ik dat niet. Dat zorgde ervoor dat, als vrienden vroegen hoe het met me ging, ik wel eens een beetje akward deed. Ik wist namelijk niet of ze eigenlijk al op de hoogte waren. Maar ik wilde ze ook niet het gevoel geven dat ik verwachtte dat ze alles zouden lezen. En ik wilde óók niet te veel ruimte innemen met grappen en anekdotes die ze misschien al kenden.

Hier, op mijn blog, mag ik delen zoveel ik wil en kunnen mensen wegklikken en vertrekken als ze klaar zijn met mijn gebabbel. In het echt kan dat niet. (Nouja, het kan, maar mensen doen het niet.) De vrijheid die ik in het schrijven voel, was meerdere malen echt in contrast met sommige sociale situaties, waarin ik krampachtig probeerde tijdbesparende samenvattingen te geven als iemand vroeg hoe het met me ging, omdat ik ineens niet meer wist hoeveel tijd je normaal mocht nemen om die vraag te beantwoorden.

Hoe ik het deed

De eerste paar keer ‘rommelde ik maar wat aan’, maar uiteindelijk ontwikkelde ik een heuse ‘bloggersroutine’. Dat ging als volgt:

• Als er door de week dingen waren waarvan ik dacht ‘dat wil ik delen’, zette ik ze in de notities op mijn telefoon. Bij weinig tijd waren dat kernwoorden, zoals ’truc met hoed’ of ‘witte benen incident’ en soms waren het complete paragrafen.
• Daarnaast maakte ik door de week foto’s. Dat deed ik zo snel mogelijk, omdat ik het niet enorm leuk vond, maar bovendien, omdat ik niet wilde dat gezelschap op me moest wachten én niet het geduld had om te wachten tot een dier op de kinderboerderij perfect poserend in het licht stond.
• Ik probeerde elke zondag of maandag een paar uur vrij te houden om te schrijven.

Tijdens mijn ‘blogmoment’ ging ik als volgt te werk:

• Ik importeerde alle foto’s van die week van mijn telefoon, klikte op het ’toverstafje’ om ze iets mooier te maken (ik ben niet iemand die nog een uur gaat nabewerken), veranderde het formaat zodat de website niet enorm traag zou worden, gaf ze een titel en voegde ze toe in mijn blog, bij de bijbehorende dag.
• Daarna kopieerde ik de notities die ik die week maakte en keek ik in mijn agenda, Toggl (systeem om je uren bij te houden) en op mijn social media om daarna nog wat extra anekdotes toe te voegen.
• Als dit geraamte stond, kon het ‘échte schrijven’ beginnen en probeerde ik een soepel lopend geheel te vormen van alle losse informatie.
• Zodra de conceptversie af was, controleerde ik ‘em. Op spelfouten, op grammaticale onhandigheden, maar ook op ‘of ik niks plaatste waarvoor ik iemand om toestemming was vergeten te vragen’.
• En dan, dan kon-ie online. Na het klikken op ‘publiceren’ in mijn blogprogramma – ik gebruik ‘WordPress – deed ik nog een rondje langs social media om de blog te delen én deelde ik de link via mijn 10-seconden-blog-nieuwsbrief.

Wat het me financieel gezien heeft opgeleverd

Er waren momenten dat ik geld en gratis spullen verdiende door mijn blogs.

Dat waren vrij weinig momenten.

Aan affiliate links (dat houdt in, jij koopt iets via een link, betaalt niks extra voor je bestelling, maar de webshop geeft mij een beetje commissie) verdiende ik €24,97.

Dat is niet per maand. Dat is het totale bedrag in 2020.

Met Google advertenties verdiende ik ook. €8,56 in totaal.

En dan had ik nog een samenwerking, waarbij ik een link plaatste in een blog. Kreeg ik €80,- voor.

En dan, als kers op de taart, kreeg ik een gratis telefoonhoesje. (Was ik wel erg blij mee hoor.)

Dat is een totaal van €113,53 en een telefoonhoesje. Omgerekend denk ik zo’n €0,54 en 1/208e telefoonhoesje per uur.

Het had meer kunnen zijn overigens, maar ik zoek niet actief naar samenwerkingen en neem ook alleen maar samenwerkingen aan waar ik zelf blij van word. (Helaas voor mij is dat niet van fotoboeken, ik kreeg namelijk een stuk of vijf aanvragen voor samenwerkingen met bedrijven die fotoalbums drukken.)

Of ik ermee doorga

Vandaag is het 11 januari en afgelopen dagen heb ik regelmatig gedacht ‘oeh, daar moet ik een aantekening van maken voor m’n blog!’

Maar ik deed het niet. Hoewel ik enorm blij en trots ben dat ik het een jaar heb gedaan – ik had het ook echt niet willen missen – is het voor nu wel even mooi geweest. Ik ben dol op schrijven, maar ik ben ook dol op zoveel andere dingen. Ik heb een enorme bucket list, een hoop zakelijke plannen én privé-plannen (zoals verbeteringen op het gebied van voeding en sport die me nu al meer tijd kosten dan ooit) en tja, er zitten maar 24 uur in een dag.

De weekoverzichten zoals ze afgelopen jaar waren, die zie je dus niet meer terug in 2021. Maar uiteraard blijf ik gewoon bloggen, want uitgepraat raak ik natuurlijk nooit. (Zo schreef ik gisteren spontaan dit stuk.)

Heb je vragen? Wil je nog iets weten? Laat gerust een reactie achter hieronder!

Liefs,

Anne

P.S. Als je nog niet zoveel van die weekoverzichten had gelezen, dit waren mijn favorieten:

• Deze, waarin het leven nog ‘normaal’ was en ik nog geen idee had wat me de rest van het jaar te wachten stond.
• Die week waarin ik ziek op straat lag, dat heel onaangenaam was, maar wel een goed verhaal.
• Deze, omdat-ie zo lekker levendig is.
• Deze laatste, die een mooie beeld geeft van een gemiddelde week vol gevoelens.