2020, Week 29: Trophy Wives en Dinosaurussen

Laat ik beginnen met het heuglijke nieuws dat ik, na het plaatsen van mijn weekoverzicht vorige week, de hele zondagavond heb gespendeerd met O. (mijn vriend) en Michael Scofield en zijn vriendjes uit de serie Prison Break.

Niet letterlijk natuurlijk, ik bedoel: Michael & Co bekeken we op de tv. Mijn vriend was wel fysiek aanwezig gelukkig.

Hoe dan ook: ik weet nu eindelijk hoe de serie is afgelopen. Na al die jaren. Blij dat we dat achter de rug hebben, want het was niet bepaald een ‘feel good’-verhaal.

Goed. Door met deze week, want ik heb genoeg te vertellen!

Maandag 13 juli

Er staat wat leuks gepland: mijn vriend O. heeft een zakelijke afspraak en ik mag mee. Binnenkort heeft hij opnames voor een serie en er moest nog wat gecheckt worden op de locatie.

Hoewel het tof is om er bij te zijn – de omgeving is ook echt prachtig – kost het wel moeite met nergens mee te bemoeien en me als een soort ’trophy wife’ te gedragen. Ik zou een waardeloze voetbalvrouw zijn, ontdek ik.

Na afloop besluiten O. en ik met zijn collega en diens vriendin uit eten te gaan. In Breda, bij ’t Zusje’, waar je voor zo’n €32,- onbeperkt allerlei soorten kleine gerechtjes kan eten. Het is leuk en hartstikke gezellig, maar qua eten ben ik niet per se onder de indruk: het is leuk omdat het veel en afwisselend is, maar als ik een van de gerechten had moeten kiezen als hoofdgerecht en er een volledig bord van leeg had moeten eten, was ik denk ik een beetje teleurgesteld geweest.

Dinsdag 14 juli

Als ik wakker word en eigenlijk uit bed moet, maar toch besluit eerst even door mijn telefoon te scrollen (slechte gewoonte), zie ik dit:

Deze theorie over Britney Spears laat me de rest van de dag niet meer los. Als ik bovenstaande teksten moet geloven, wordt de vrouw – waarvan ik 20 jaar geleden had gewild dat ik haar was – eigenlijk gewoon al van kinds af aan gebruikt. Het idee dat je een kind zangles geeft om haar eigen sound te onderdrukken, zodat ze een stem krijgt die past bij het imago dat je had bedacht, het is walgelijk. (En het lijkt waar te zijn, luister maar naar hoe ze hier klinkt!)

Gelukkig heb ik afleiding van deze (complot)theorie, want er staan vijf leerlingen in de planning die ik mijn onverdeelde aandacht wil geven. (Ik overweeg nog een actie te starten waarbij ik al mijn leerlingen Britney Spears-liedjes laat zingen om aandacht te vragen voor wat er gaande is, maar weet mezelf gelukkig af te remmen.)

Woensdag 15 juli

Mijn eerste leerling komt om 13.00 en dat geeft mooi de gelegenheid om rustig te ontbijten en ondertussen de schokkende aflevering van ‘The Bachelorette’ te kijken. En Kroepoek de aandacht te geven die ze verdient.

De rest van de dag verloopt prima. Meer dan prima eigenlijk, want ik ben enorm trots op mezelf in een situatie waarin ik mijn grenzen aangeef. (Zou er graag over vertellen maar dat kan helaas niet i.v.m. privacy anderen.)

Als ik naar huis fiets, in de wetenschap dat ik zo lekker tegen mijn vriend aankruip, denk ik aan een vage kennis die ik niet zo goed ken maar wel op Facebook heb: zij heeft door de coronacrisis haar vriend al zo’n vier maanden niet gezien*. Wat een geluk heb ik toch dat ik mijn geliefden zo dichtbij me heb!

*Door middel van deze petitie, hopen zowel deze ‘vage-Facebook-kennis’ als velen anderen, hun geliefden snel weer te zien. Zou tof zijn als jij, mijn lezer, er ook even naar wil kijken. In een minuutje heb je getekend!

Donderdag 16 juli

Na een succesvol bezoekje aan de tandarts (ik ga bij deze hele fijne in Boxtel), rij ik voor de zoveelste keer langs het Oertijdmuseum, waar de dinosaurussen me wederom uitnodigend aankijken. Ik heb geen haast, dus kan best even een halfuurtje naar binnen wippen.

Als ik de auto parkeer, denk ik: wat ben ik toch een leuk en impulsief mens, dat ik zomaar op de donderdagochtend in mijn eentje naar de dino’s ga!

Als ik 5 minuten later wegrijd, denk ik: wat ben ik toch ook een lekkere zuinige Hollandse, dat ik mijn interesse meteen verlies op het moment dat ik daadwerkelijk een los museumkaartje moet kopen omdat mijn museumjaarkaart niet geldig is.

Ach. Het idee was leuk.

Na een mega-productieve repetitie met mijn gitarist en een hysterisch druk – maar gezellig – diner bij ‘ons pap en mam’, wordt de avond perfect afgesloten: met chocolate chip cookies (de suikerverslaving is weer terug), chips en een paar afleveringen ‘New Girl’.

Even wat reclame, want alle beetjes helpen.

Vrijdag 17 juli

Ik weet niet of ik het ooit heb verteld, maar vrijdag is schoonmaakdag. Meteen na het ontbijt wordt het hele huis onder handen genomen, want ik vind het heerlijk om ‘schoon’ het weekend in te kunnen gaan. Sinds mijn ‘nieuwe aanwinst‘ (die ik inmiddels liefkozend ‘Kroepoeks gekke broertje’ noem), is dat nog sneller geregeld, dus binnen een uur slurp ik tevreden mijn kopje thee naar binnen terwijl ik tevreden rondkijk naar mijn huisje.

Verder is het deze vrijdag ‘mannendag’: op een of andere manier staan er alleen maar mannelijke leerlingen in de planning vandaag. (Daarmee bedoel ik trouwens ‘mannen’ en ‘jongens’, niet vrouwen met mannelijke trekjes. Al zijn die ook welkom trouwens, zo lang je stembanden in je keel hebt zitten, vind ik het allemaal prima.)

Zaterdag 18 juli

Na een wilde nacht – waarmee ik helaas niet bedoel wat jij denkt dat ik bedoel, maar bedoel dat ik een stuk of drie nachtmerries heb – word ik toch vrolijk wakker: vandaag ga ik lekker optreden.

Ik heb wat stress en een overleg met O. over mijn decolleté, want de grens tussen ‘het mag best de aandacht trekken’ of ‘het oog wil ook wat’ en ‘je borsten vallen nog net niet uit je jurk’ is dun. Hoewel ik me echt identificeer als vrouw, lijkt het me op dit soort momenten zo fijn om gewoon een man te zijn: gel in het haar, broek en t-shirt aan, schoenen en klaar.

Het mag de pret niet drukken, het is een heerlijke middag. We spelen bij ’t T-huis in Breda, een verrukkelijke plek midden in het park, waar we heerlijk hippie-achtig op blote voeten, zonder audioversterking en lekker zittend op een picknicktafel, muziek maken. Als ik al zingende zowel familie van O. als mijn eigen familie naar een tafeltje zie zoeken, voel ik me helemáál een gezegend mens.

Alsof het nog niet genoeg is, is ook mijn avond heerlijk. Niet alleen omdat vriendin L. kookt en ze me ‘Gü’ geeft (een goddelijk toetje wat ik nog nooit op had en wat ik nu dagelijks wil eten), maar ook omdat we wat kleding ruilen. Het gaat echt zoals in een meidenfilm, waarbij we outfits aantrekken en dan voor elkaar poseren. We doen zelfs een soort catwalk-loopje.

Rond 23.00 verlaat ik haar flat, in een comfortabele, gestreepte, stretchy broek die zij uit haar kast verbannen heeft. Ze noemt het een ‘clownsbroek’ en zingt lachend: ’tetetedededede tetetedededede’* als ik langs haar loop, maar het interesseert me niks. Ik ben een gelukkig mens.

*Ik bedoel dit deuntje: de ‘circus theme song‘.

Zondag 19 juli

Zo. Eindelijk weer een dag waar ik kort over kan zijn. Het is gewoon een fijne dag: collega en vriendin W. komt naar Breda, we bespreken wat zakelijke dingen, maar struinen vooral de leukste plekken van de stad af.

En dat was ‘em voor deze week. Tot de volgende!

Liefs,

Anne