2020, Week 42: Waarin niet alleen de titel, maar ook de blog zelf het gewoon ‘net niet is’

Maandag 12 oktober

‘ER ZITTEN CHOCOLADEMUNTEN IN MIJN SCHOENEN!’, krijs ik door het huis terwijl ik de gouden munten uit mijn schoenen vis.

Ik weet niet of jullie al een beetje walgen van mijn altijd enthousiaste verhalen over mijn vriend, maar ik kan er geen genoeg van krijgen. (Na jarenlang gedoe in de categorie ‘liefde’, vind ik het eigenlijk ook wel tijd worden dat het een keer lekker loopt.)

Niet alleen heeft hij sinterklaas-snoepgoed in m’n schoenen verstopt, ik kreeg eerder vandaag ook al een bos bloemen. ‘Omdat je leuk bent’, zei hij.

Het is sowieso een lekkere dag. Naast het aansluiten van een nieuwe internetverbinding en het opruimen van het een en ander, ben ik vooral bezig met het kijken van Sex and the City en het glunderend lezen van wat enthousiaste mailtjes die ik binnenkrijg over mijn workshop afgelopen zaterdag.

Dinsdag 13 oktober

Elke keer als ik besluit in de ochtend te sporten is het ellende. Ik word wakker, lig heel lang excuses te verzinnen waarom ik niet zou gaan en blijf net zo lang liggen tot ik het eigenlijk uberhaupt niet meer red.

Daar ben ik klaar mee. Voor andere mensen is het misschien ideaal, ’s ochtends sporten, maar voor mij werkt het niet. In ieder geval, afgelopen tijd niet en vandaag ook niet.

In plaats van urenlange interne discussies, schuldgevoelens en lichte zelfhaat, pak ik mijn telefoon en annuleer de les. Er valt een last van mijn schouders en ineens heb ik ook zin om uit bed te gaan. Met mijn sportbh aan – ik bedenk dat ik na het werk ga sporten en het alvast aanhebben van een sportbh is een soort tactiek om dat plan ook daadwerkelijk in uitvoering te brengen – maak ik ontbijt, lees rustig in m’n boek en vertrek lekker op tijd naar m’n werk.

De tactiek werkt overigens: na het lesgeven sport ik. Maar 30 minuten, maar toch.

Op dinsdag komt ook deze blog online.

Woensdag 14 oktober

En dan, vanaf 14 oktober, merk ik: het bloggen lukt ineens niet. Ik heb geen leuke anekdotes, geen grapjes, niks.

Ik ben gewoon iemand geworden die de vraag ‘hoe gaat het’, beantwoordt met: ‘het gaat z’n gangetje’.

Het is vreemd. Verontrustend stabiel. Is dit volwassen zijn?

Zelfs de persconferentie van gisteren heeft niks extreems in me losgemaakt. (Maar dat is waarschijnlijk ook omdat het voor mij – gelukkig – niet zoveel gevolgen heeft.)

Het klinkt een beetje alsof ik gevoelloos ben geworden en richting winterdepressie ga ofzo, maar dat is niet zo. Zeker als ik aan het werk ben – zoals hierboven tijdens een online les – gaat het hartstikke lekker.

Donderdag 15 oktober

Dit zijn mijn aantekeningen van donderdag:

(Meestal schrijf ik m’n ‘stukjes blog’ elke avond, maar soms maak ik alleen snel aantekeningen om later uit te werken. Die zie je dus hieronder.)

• Ik heb mijn LinkedIn bijgewerkt.
• Skaten is ingewikkeld als er overal eikels liggen.
• Ik was boos omdat het zo koud was in huis.
• Het kip eten bij mijn vriend en zijn huisgenoten was heel lekker en gezellig.

Ik kan er niet meer van maken. Ik heb wel een foto voor je van het eten. Maar als je vegetarisch bent, is dat eigenlijk ook een beetje klote. Dan kan je dus beter even snel door scrollen.

Vrijdag 16 oktober

Zelfs van mijn leuke leerlingen op vrijdag kan ik geen leuk verhaal creëren.

Dus hier. Een foto van Kroepoek. Ik hoop dat je van katten houdt.

Zaterdag 17 oktober

Nadat ik in de rij voor de Villa Volta al 37 impulsen heb onderdrukt om een mondkapjes-loos groepje aan te spreken, begint mijn hart steeds harder te bonken. Inmiddels zit ik al in de banken van mijn lievelingsattractie en zit er een onbekende man grijnzend tegenover me. Dat kan ik zien, want hij draagt geen mondkapje. Als enige in de ruimte.

Ik ben het zat.

‘Is het de bedoeling dat we onze mondkapjes ophouden of niet?’, vraag ik vriendelijk en zogenaamd onwetend aan de Eftelingmedewerkster die rondloopt om te checken of alle beugels goed genoeg zijn aangeduwd.

Tja. De Efteling, de mooiste plek van de wereld waar ik me altijd zo fijn voel, is toch een beetje anders in deze tijd. Ik schrik van mezelf, van hoe ik aan de ene kant mensen veroordeel die zich niet aan de regels lijken te houden en hoe ik aan de andere kant ook zelf meerdere keren per uur loop te zaniken over ‘hoe dat mondkapje ervoor zorgt dat ik waarschijnlijk morgen onder de puistjes zit’, ‘de boten van de Vliegende Hollander echt wel beter gevuld kunnen worden’ en ‘ik niet goed kan praten met een mondkapje op’.

Na een paar uur ben ik gewend en lukt het meer en meer om te genieten. Van de Zeven Zwanen in het sprookjesbos die ik nog niet had gezien, de frietjes die toch wel echt extra lekker smaken als je zo’n 13 kilometer gelopen hebt, de speciale Aquanura-Guus-Meeuwis-Editie maar vooral ook, mijn fijne gezelschap.

Zondag 18 oktober

Na de Efteling op zaterdag, verdiep ik me zondag in een andere wondere wereld. Namelijk: de Wondere Wereld van mijn Websites. Dik zeven uur lang knutsel ik, schuif ik, (her)schrijf ik en upload en update ik alsof mijn leven ervan af hangt.

Dat was ‘em

Het fijne van een blog die verre van geweldig was: volgende keer is-ie vast weer beter, leuker en inspirerender.

Tot dan!

Liefs,

Anne