2020, Week 43: Zakelijke successen en een film die wat losmaakt

Zo, waar ik in het weekoverzicht van vorige week weinig praatjes had, heb ik nu weer een hoop te vertellen. Dus daar gaan we!

Maandag 19 oktober

Elke maandag voelt toch weer een beetje als een nieuw begin. Extra fijn dus, als-ie zo lekker begint als vandaag: nadat ik uitgeslapen wakker ben geworden, rol ik naar de andere kant van het bed, frituur mezelf voor 6 minuten onder de zonnebank en voel me helemaal klaar voor de rest van de dag.

Naast dat ik me voorbereid op een aantal online optredens die ik dit weekend geef (er werd gevraagd om een Spaans nummer, dus dat is een leuke uitdaging), zet ik nog wat puntjes op de i op mijn website.

Dinsdag 20 oktober

Ik begrijp het als je denkt dat deze foto een foutje is. Maar ik wilde het je echt laten zien. Dat wat je ziet, is namelijk een moment van puur geluk.

Dat zal ik even verder toelichten: op de foto zie je een stuk trui waar mijn vriend in zit, een dekentje, mijn broek en spijkerblouse en Kroepoek die zich bij ons op de bank onder het dekentje heeft gewurmd. Omdat we beiden (mijn vriend O. en ik, niet Kroepoek en ik) geen ‘standaard 9-tot-5-baan’ hebben, kunnen we rustig opstarten en kijken we serie op de bank, terwijl we ontbijten. Heerlijk is het.

De rest van dag wordt er gewerkt. Ik studeer wat muziek, geef lessen, videobel met een leerling die overweegt een 90-dagen-traject met me te doen én plan mijn online workshops in. (Deze en deze nieuwe, die speciaal is voor mensen die geen toon kunnen houden!)

In de avond eindig ik met het geven van een proefles. Hoewel ik bij zo’n les altijd aangeef dat de leerling het gevoel van prestatiedruk los mag laten – ik bedoel, als docent zijnde ben ík eigenlijk de enige ben die wat moet presteren – vinden 90% van de mensen het toch altijd spannend. Zo ook vanavond: de vrouw in kwestie blijft ook zo dicht bij de deur staan, dat ik het idee heb dat ze elk moment weg kan vluchten.

Ik benoem ook gewoon lachend dat dat mag, vluchten. Niet alleen bij haar hoor, zelfs in sommige online kennismakingslessen, geef ik dat wel eens aan: je mag altijd weg.

Het is in 12 jaar lesgeven nog nooit voorgekomen dat iemand écht weg wilde, maar ik weet uit ervaring hoe lekker het is om je in nieuwe en/of spannende situaties te realiseren dat je altijd gewoon weg kan.

Gelukkig gaat ook deze vrouw niet weg: inmiddels heeft ze zich ingeschreven voor nog meer lessen.

(In mijn FAQ ga ik trouwens in op ‘of ik zomaar over mijn leerlingen schrijf’, mocht je nieuwsgierig zijn naar hoe ik dat aanpak.)

Woensdag 21 oktober

Waar het gisteren zo lekker wakker worden was, is het vandaag andere koek. O. sleept me mee naar de sportschool, waar we iets doen wat ‘CXWork’ heet. Dat is gewoon een hippe benaming voor een circuitje en het betekent dat we drie rondes moeten doen van een stuk of zeven oefeningen. Met gewichten enzo.

Hoewel ik er flink tegen op zag, is het eigenlijk best leuk. O. en ik zijn de enige deelnemers en dat maakt dat het meer voelt als een soort originele, sportieve en nuttige date, dan ‘blegh sporten’. Heel fijn, want ik heb het enorm nodig om wat positieve overtuigingen, herinneringen en gedachtes aan mijn brein toe te voegen als het gaat om sport.

Ook leuk op woensdag? Dat ik een demo maak voor een optionele stem-acteer-klus. (Oké, het nog geen nieuwe Disney-film, maar hey, ik hoef ook niet mijn hele bucketlist deze week af te werken.)

En ook leuk: de online kennismakingsles die ik geef aan een meisje in Woerden.

Serieus, deze week zijn de nieuwe mensen weer zo leuk dat ik meerdere keren zo’n gevoel heb als na een eerste succesvolle date: dat je gewoon net wat vaker je berichtjes checkt om te kijken of de ander ook zo enthousiast is en je vaker wil zien. Dat gebeurt echt vaak en ik vind het zo bijzonder dat het lijkt ‘alsof ik altijd heel erg leuke mensen krijg’. Ik vraag me af of andere zangdocenten dat ook hebben, of dat zij eigenlijk de helft van hun leerlingen gewoon maar ‘accepteren omdat ze geld in het laatje brengen’.

En ook nog leuk op woensdag… Dat ik naar de knutselwinkel ga! Ik heb namelijk iets geweldigs bedacht waarbij ik een systeem knutsel om mijn oorbellen in mijn kledingkast op te hangen.

(Ik heb het alleen nog niet uitgevoerd. De spullen liggen in de hoek van de woonkamer achter de deur bij alle andere spullen ‘waar ik nog een keer wat mee moet’. Maar als het af is, laat ik het weten.)

Donderdag 22 oktober

Ik maak websites. Schrijf ebooks. Neem op met leerlingen. Knutsel mijn eigen video-advertentie in elkaar. Heb mijn hele huis ingesteld met slimme technologie.

Maar de printer? Die werkt niet.

Gruwelijk chagrijnig word ik ervan. Ik vloek en tier en zucht en kreun en mopper en wil eigenlijk het hele ding in elkaar trappen.

Maar dat doe ik niet.

Uiteindelijk lukt het me om in ieder geval iets voor elkaar te krijgen: ik krijg een cdhoesje geprint. Dat vond ik belangrijk, want ik wilde graag een kleine goodiebag maken voor het meisje wat laatst een workshop zang op haar verjaardagsfeestje deed. En ik wil dat daar een CD in zit met een hoesje met foto’s van haar vriendinnen erop.

(Inmiddels heb ik begrepen dat heel veel mensen geen CD’s meer af kunnen spelen en dat er kinderen zijn die überhaupt niet weten wat een CD is. Maar dat moet ik maar even los laten. Het gaat om het gebaar. En de opname hebben ze ook al als super-simpel-en-makkelijk-te-delen-via-whatsapp-youtube-linkje gehad dus het is niet dat ik alleen maar met ouderwetse opties kom.)

Als mijn knutselwerk af is, tik ik een nieuwsbrief, maak wat muziek en kook verrukkelijk. (Dit recept. Echt lekker en simpel en voedzaam.)

Nadat ik in de avond telefoonloos een film kijk (The Wedding Ringer, grof maar op een grappige manier, een 7), pak ik ‘em er na de film toch even bij en zie ik plotseling in mijn mail een bericht met heel leuk nieuws.

‘OMG, schatje! Hij gaat het doen! Ik ga een 90-dagen-traject doen!’

Omdat ik mijn blijdschap niet zelfstandig kan verwerken, bel ik ook mijn ouders nog even op. Ik ben zo enthousiast over dit traject, ik vind het zo leuk en origineel bedacht van mezelf en ik heb er zo’n vertrouwen in! Heerlijk dat ik er binnenkort mee van start kan!

Vrijdag 23 oktober

Na een nacht met slecht slapen – ik was te enthousiast over dat 90-dagen-traject en lag wakker omdat ik ineens allemaal extra dingen bedacht – start de ochtend niet ideaal. Zeker niet omdat er wat ‘relationele prikkelingen rondom praktische huishoudelijke zaken’ zijn. Dat klinkt heel pedagogisch correct en het lijkt alsof ik probeer te verdoezelen dat ik slaande ruzie heb met mijn vriend, maar dat is het niet. Het is gewoon een beetje ingewikkeld. Niet groots en meeslepend dramatisch, maar gewoon een beetje vermoeiend ingewikkeld.

In de middag en avond ga ik lekker aan het werk, ik geef wat lessen – onder andere aan de leerling hierboven, met wie ik een lied opneem – geef een mini-online-optreden en heb een mini-vergadering. (Zo heerlijk dat ik allemaal verschillende en relatief korte afspraken heb vanuit een locatie, dat voelt lekker levendig zonder dat ik het idee heb mezelf voorbij te rennen.)

Zaterdag 24 oktober

Na een rustige ochtend maak ik me klaar voor twee online optredens. Dat houdt in: zorgen dat mijn bovenkant er mooi uitziet (vanaf mijn riem ben ik toch niet in beeld), de ukelele stemmen, mijn liedjes nog een keer doornemen, lampen en achtergrond klaarmaken en statieven en apparatuur klaarzetten. Prima te doen dus!

De online optredens gaan lekker. Ik vind het fijn om te doen en het comfort van het werken vanuit mijn eigen plek doet me goed. Steeds meer realiseer ik me dat het – als we ooit weer ’terug naar normaal’ gaan – echt weer wennen zal worden aan de hoeveelheid prikkels die bij een ‘gewoon optreden’ komen kijken.

(Ik dwaal even af)

Om een voorbeeld te geven qua prikkels: met mijn – inmiddels niet meer bestaande – groep ‘Charmony’, waren we meerdere malen het entertainment tijdens kerstmis in de Bijenkorf. Overal lampjes, mensen, geurtjes, kleuren, spullen, piepjes, rondlopende kerstmannen. Geweldig en ook geweldig overweldigend. (Goddank had – en heb – ik ADHD-medicatie, anders waren dat soort dingen helemaal fout gelopen, vrees ik.)

Na de online optredens, lees ik nog wat in m’n boek (ik lees deze en vind het echt heel erg lekker geschreven) en kijk wat Sex and the City. Wanneer ik merk dat ik liefde te verspreiden heb, scroll ik nog wat door mijn telefoon om op social media mensen aan te spreken op onhandig gedrag en mensen die het moeilijk hebben een hart onder de riem te steken. (Soms heb ik zo’n bui.)

Ook op de buurtapp NextDoor sla ik mijn slag: zo adviseer ik een rare flirterige man om Tinder en Happn te downloaden en vraag ik nonchalant aan een bedrijf wat Sinterklaasbezoeken verzorgt, of ze misschien per ongeluk een oude foto hebben gebruikt, omdat de Pieten zo enorm zwart zijn en we volgens mij allemaal hebben besloten dat het we willen dat het feest voor iedereen is.

Als ik moe ben van mijn pogingen de wereld te verbeteren, scroll ik nog even door de marktplaatsen van verschillende apps. Ik wil geen dingen belachelijk maken maar… maar…. Ik doe het toch. Want dit zijn echte juweeltjes wat mij betreft. Ik bedoel, wie wil nou niet een echte Red Bull lamp of een uitnodigend houten gezicht in huis?

Zondag 25 oktober

Op zondag ga ik naar de bios. En dat is heftig:

‘Buiten is het feest’ dus, een film over langdurig seksueel misbruik. Niet echt wat je noemt een ‘feel good film’. Maar wel sterk en ingrijpend. (Ik geef de film expres geen cijfer, want dat vind ik ingewikkeld bij zo’n thema.)

Het zet me aan het denken. Over dat ik gelukkig vrijwel geen mensen in m’n omgeving heb die hiermee te maken hebben of hebben gehad. Die ‘hoogstens’ te maken hebben gehad met seksuele intimidatie. Van die #metoo-achtige dingen.

Ik schrik er zelf van dat ik dat denk. Ten eerste, elke vorm van seksueel overschrijdend gedrag is niet oké. Het hoeft niet vergeleken te worden. Het is belachelijk dat we verhalen over collega’s die ongevraagd aan onze billen zitten, normaal vinden en er ook niet meer van opkijken als op straat wordt geroepen ‘dat je lekkere tieten hebt’.

Ten tweede. Dat ik niet van veel mensen in mijn omgeving heb gehoord dat ze te maken hebben (gehad) met langdurig seksueel misbruik, wil niet helaas niet zeggen dat die mensen er niet zijn. Wie weet hoeveel mensen ik in mijn omgeving heb, onder mijn social media volgers of bloglezers heb, als leerling heb, die met dit soort problematiek worstelen.

Dit is niet zo’n gezellig onderwerp, maar ik wil toch nog even de kleine speech posten die ik later op de dag online zet:

Van al het moois wat ik iedereen gun, gun ik iedereen vooral de kracht om hulp te zoeken.

Het is al mega-oneerlijk als je energie moet steken in een probleem wat een ander heeft veroorzaakt, dus alsjeblieft, gun het jezelf om het te delen. Met familie, een arts, een vriendin, docent, mentor, collega. Niemand kan je probleem in een keer wegnemen, maar geef jezelf en je omgeving de kans om je verder te helpen.

Dat is overigens ook van toepassing op andere problemen, niet alleen bij seksueel misbruik.

Goed. Door naar iets gezelligs.

De vriendin met wie ik naar de bios ga, zit niet zo lekker in haar vel. Dat op zich is niet gezellig, maar het feit dat ze ingaat op mijn aanbod om Happy Meals te halen (ik weet niet zo goed hoe ik haar anders een ietsie pietsie klein beetje gelukkiger kan maken en ik heb zelf ook gewoon zin in een Happy Meal) is wél gezellig.

En daar, lieve lezer, eindigt mijn blog. Inmiddels is het zondagavond en ga ik nog lekker even chillen voor er een nieuwe week begint.

Liefs,

Anne

P.S.

Zoals ik al zei, heb ik deze week de spreekwoordelijke puntjes op de i gezet als het gaat om mijn website. Ik vind ‘em echt mooier, beter, affer, geweldiger en ‘meer Anne’ dan ooit. Leuk als je een kijkje neemt!