2020, Week 44: Tirades, tranen en een nieuwe tactiek

Waarschuwing vooraf. Deze blog bevat grof taalgebruik. Ik weet dat dat mijn ‘keurigste-meisje-van-de-klas-imago’ wellicht schaadt, maar het geeft in ieder geval een realistisch beeld van hoe ik ben als ik er helemaal klaar mee ben. Want dat is het geval op zaterdag.

Goed. We beginnen gewoon bij het begin.

Maandag 26 oktober

Als ik door de Aldi loop, zie ik donuts. €0,40 per stuk dus mag ik er twee kopen.

Dat komt door mijn nieuwe tactiek. Omdat ik nog altijd vind dat ik gezonder zou moeten leven, heb ik bedacht dat ik voor elke keer dat ik sport, één euro in een spaarpotje mag stoppen. En alleen van het geld uit dat spaarpotje, mag ik dan snoep en chipsachtige dingen kopen. Op die manier mag ik eten wat ik wil, maar moet daar wel wat tegenover staan.

Of het dé tactiek is, weet ik nog niet, maar ik merk wel dat ik meteen bewust ben van het feit dat donuts niet lekker genoeg zijn om de centen waar ik zo hard voor heb gezwoegd aan uit te geven. Ik spaar door, zodat ik dit weekend misschien wel bugles met kaas-uit-een-tube kan kopen. Of truffel-kruidnoten.

Verder breng ik de dag door met het maken van een oorbellen-ophangsysteem en het maken van social media advertenties voor mijn online workshops. Ik heb namelijk best wat volgers en lezers, maar uit onderzoek (kuch, een Instagram-enquete) bleek dat nog geen 17% me volgt vanwege mijn werk. De rest volgt me vanwege mijn poes Kroepoek of mijn stralende persoonlijkheid. Dat vind ik natuurlijk een hele mooie eer, maar daar betaal ik de huur niet van en dus hoop ik via advertenties de juiste doelgroep te bereiken.

(Denk je: ‘OMG, ik ben de doelgroep! Ik wil meedoen aan die workshops! Check dan hier de info.)

Dinsdag 27 oktober

Op dinsdag werk ik mijn complete administratie bij. Niet alleen zorg ik dat alle bonnetjes in zijn gevoerd, facturen zijn verstuurd en bekeuringen zijn betaald, ik werk ook mijn kwartaalcijfers uit. Mijn belangrijkste doel van dit kwartaal was het omhoog krijgen van het percentage ‘facturabele uren’ en dat is gelukt! (Als je meer wil weten over mijn kwartaalcijfers, ik schreef er eerder over in deze blog.)

Na een werkdag van zo’n 8,5 uur, laat ik mezelf op de bank zakken met een aflevering Sex and the City en wat toastjes. Heerlijk. (Toastjes gaan niet van mijn spaarpot af vind ik, want ik doe er gezonde vis op. Dus die snack is een investering in mijn gezondheid.)

Woensdag 28 oktober

Al ruim voor mijn leerlingen er zijn, ben ik in mijn lesruimte om wat filmpjes op te nemen. Onderdeel van mijn 90-dagen-traject, waar binnenkort een leerling mee start, zijn namelijk wekelijkse ‘bonusvideo’s’ met extra opdrachten die aansluiten op het zingen/muziek maken/optreden.

Ik heb daar budget voor vrijgemaakt, zodat ik er ook andere experts zoals een logopediste voor in kan huren, maar zelf heb ik natuurlijk ook een hele berg aan ideeën.

Omdat het camerastatief toch nog klaar staat, besluit ik in mijn pauze meteen nog een video op te nemen, voor de #demichallenge.

Ik vind het echt tof om te merken dat, wanneer je iets vaker doet, het écht gemakkelijker wordt. Twee jaar geleden zou ik bijvoorbeeld nooit zo’n zelfgemaakt filmpje online zetten. ‘Ik heb conservatorium gedaan, dus alles wat ik laat zien en horen aan de buitenwereld, moet perfect zijn’, was mijn overtuiging toen nog.

Blij dat ik daar van af ben.

Donderdag 29 oktober

Als ik wakker word, weet ik meteen: dit is de dag. Ik trek de dekens over mijn hoofd en overweeg of ik misschien niet gewoon af kan bellen.

Ik heb mijn eerste EMDR-therapie-sessie voor mijn angst voor bepaalde dieren.

Graag zou ik typen dat het meevalt. Dat ik in een anderhalf uur gewoon HOPPA, van al mijn problemen af ben.

Maar dat is niet zo.

Het valt me vies tegen. Ik huil als een klein meisje en ben compleet uitgeput als ik weer naar huis rij.

Gelukkig was ik van tevoren al zo slim om alle therapiesessies te plannen op dagen waarop ik geen lessen of optredens geef en kan ik de rest van de dag als een zombie op de bank liggen.

Vrijdag 30 november

De vrijdag breng ik door op mijn werkplek. Ik maak muziek, geef les en eindig de dag met iets waar ik al de hele week naar uitkijk: de start van het 90-dagen-traject! (Trouwens, ik weet niet of ik ’90-dagen-traject’ echt een hele toffe naam vind. Ik noem het ook wel ‘Pakket Doelgericht’, maar ook daarvan krijg ik nog geen kriebels in mijn buik. Dus als je een toffere naam weet, let me know!)

De start houdt in: een uitgebreide intake. De man in kwestie komt naar mijn lesruimte, ik stel hem heeeel veel vragen, we maken het doel compleet en spreken de planning door (normaal plannen mijn leerlingen flexibel online in, maar voor dit traject is een beetje regelmaat wel fijn). Daarnaast gaan we inhoudelijk al wat aan de slag en krijgt hij twee opdrachten mee om thuis aan te werken.

Het is echt zó ontzettend leuk. Eerder werkte ik met dezelfde man al op de muziekschool in Arnhem, waar ik elke 20 minuten een andere leerling voor mijn neus kreeg. Dat was mijn eerste baan als zangdocent en ik vond het geweldig, maar ik kon mijn leerlingen niet altijd de aandacht geven die ik wilde geven. En nu is diezelfde man hier, in Breda, en kan ik hem super intensief begeleiden! Ik vind het zo vet!

Zaterdag 31 november

‘Stomme KUT oude mensen!’, bries ik terwijl ik de boodschappentas net iets te hard op het aanrecht zet.

Ja. Op zaterdag zit mijn emmer vol. Mijn corona-emmer. Vanaf 23 maart – de dag van de eerste lockdown – tot aan nu, lukte het om er relatief goed mee om te gaan. Ik was – en ben – regelmatig bang om het verkeerde te doen en ik werd – en word – verdrietig van het gebrek aan empathie, maar verder bleef ik positief, flexibel en hoopvol. Tot nu toe dan.

Terwijl mijn vriend me vol verwarring aankijkt, raas ik door:

‘Ik liep door de supermarkt en kreeg al amper lucht door dat klotemondkapje en ik werd gewoon aangereden door de winkelwagen van een of andere oude tang!

Zónder mondkapje!

Ik draag dat ding verdomme voor háár! Voor haar en haar man en haar vriendinnen van de bridgeclub en alle anderen mensen uit de risocogroep!’

Terwijl ik de courgette’s weg leg, neem ik een teug adem en vervolg mijn verhaal:

‘Er gaan bedrijven failliet! Mensen gaan kapot van eenzaamheid! We doen van alles om iedereen te beschermen en DAT STOMME MENS racet daar maar met haar winkelwagen zonder mondkapje op! En ze was niet de enige! Ik zag echt veel oude mensen zonder mondkapje! Stomme kut oude mensen! Ik ben er helemaal klaar mee!’

Sowieso draait de dag om corona lijkt het wel. Mijn vriend krijgt een melding van de corona-app en moet verplicht in thuisquarantaine blijven de komende dagen. In plaats van hem te vertroetelen, grom ik naar hem dat het gruwelijk irritant is dat ik dan dus komende tijd boodschappen moet doen. En dat hij heus niet hoeft te verwachten dat ik dagelijks met al die reusachtige literflessen cola en melk ga lopen sjouwen.

In de avond ben ik uitgemopperd en kijken we Borat 2. Een komische en stiekem heel erg maatschappij-kritische film. Ik vind ‘em tof.

Zondag 1 november

En op zondag doe ik rustig aan. Ik lees wat in m’n boek, douche uitgebreid met scubs en maskertjes, schrijf aan een aantal blogs, ruim wat spullen op en doe boodschappen. Gewoon zo’n ‘het-gaat-z’n-gangetje-dag’.

En daarmee sluit ik deze blog af. Tot de volgende!

Liefs,

Anne

P.S. 1

Nog even over mijn pisbui van zaterdag. Ik snapte natuurlijk ook dat de vrouw in kwestie misschien wel astma had en daardoor geen mondkapje kon dragen. En ja, ik wist ook wel dat die mondkapjes niet eens verplicht zijn. Ik was gewoon even gefrustreerd en klaar met het altijd en eeuwig begrip hebben voor alles en iedereen. Don’t worry, inmiddels ben ik weer rustig.

P.S. 2

Voor wie het zich afvraagt: pas als mijn vriend symptomen van corona heeft, moet ik ook in quarantaine. Dat is niet het geval en dus gaan al mijn afspraken deze week gewoon door. Uiteraard houden we het goed in de gaten.