Deze blog is onderdeel van ‘De Crisis van 2019‘. Lees alsjeblieft deze blog eerst voor meer informatie.
Het is weer even geleden. Dat is een goed teken. Het gaat de goede kant op. Dit gebeurde er gisterenavond:
Voor de laatste voorstelling van ‘Zeevrouwen, de Musical’ loop ik langs het water. Het is een indrukwekkende plek en langzaam wordt het donker.
Ik neem wat afstand van de spelers, muzikanten en technici en staar naar de kleine golfjes.
Zachtjes fluister ik
“Hoi Universum, dag Goden, Allah, Jezus en Co. Daar ben ik weer.”
Ik slik.
“Bedankt. Bedankt dat het zoveel beter gaat. Dat ik ruimte kon maken voor al die gevoelens die er nu eenmaal allemaal waren. Maar vooral bedankt dat ik de kracht kon vinden om te zoeken, te zien en te doen wat ik nodig had.
Een vriend bellen om 01.00 s’nachts, toen ik alleen nog maar kon huilen. Zo hard huilde dat ik er bijna niet meer van kon ademen.
De fiets opstappen om Breda te behangen met posters van mijn cursus, ook al wist ik dat er dankzij mijn beperkte naamsbekendheid best een kans was dat er toch niet genoeg deelnemers zouden zijn.
In plaats van naar Marco Borsato, die altijd als geen ander leek te begrijpen hoe heftig en ingewikkeld het leven was, te gaan luisteren naar ándere muziek. Muziek die voedde wat ik wilde hebben: een gevoel van sterk zijn, vertrouwen en onafhankelijkheid. (Ok, ik geef toe. Dat zijn liedjes van o.a. Little Mix, Megan Trainor en Fifth Harmony.)
Me afvragen ‘wat heeft mijn lichaam nu echt nodig?’ en de reep chocolade inwisselen voor een banaan.”
Ik denk na
Ik denk terug aan de week van 10 juni, de week waarin ik begon met repeteren voor dit project.
Wat een verschil met nu.
Ik zucht.
Langzaam voel ik hoe een golf van warmte mijn lichaam lijkt te vullen. Het is alsof de zon begint te schijnen, maar dan van binnen. De tranen springen in mijn ogen. Dit keer niet van paniek, teleurstelling of van verdriet, Het zijn tranen van opluchting, van bevrijding en van geluk.
“De crisis van 2019 is voorbij”, zeggen mijn gedachtes.
De crisis is voorbij. Het ergste is geweest. Ik voel het.
“Bedankt”, fluister ik nogmaals tegen de wereld.
“Goed gedaan Annie”, fluister ik grijzend tegen mezelf.
Ik besluit bij dezen dat dit het laatste bericht is in deze reeks ‘persoonlijke blogs die beschermd zijn met een wachtwoord’. En daarmee sluit ik ook ‘de Crisis van 2019’ af.
Wat nu? Dat weet ik nog niet. Misschien doe ik op een dag nog wat met de blogs van afgelopen zomer. Misschien schrijf ik nog eens een ‘Handleiding voor Persoonlijke Crisissen’, in de hoop anderen (of – maar dat hoop ik niet – mijn toekomstige zelf) te helpen. Maar nu even niet. Het is even goed zo.
Liefs,
Anne
