2020, Week 10: Bloed, BrAngelina en Haatmail

Ja, daar gaan we weer:

Maandag 2 Maart

Ik voel me best ok als ik wakker word. Dat is verassend, want nadat ik mijn blog (met het weekoverzicht van week 9) de avond daarvoor publiceerde, kreeg ik een apart mailtje binnen.

Eerlijk?

Dit is waar ik altijd bang voor ben geweest. Dat mensen niet met me willen werken, omdat ze me door mijn blog al ‘leren kennen’ en me niet mogen. Daarom waren de blogs over de ‘Crisis van 2019‘ ook een tijd beveiligd en daarom staat er ook een disclaimer op de blogpagina van mijn website.

Het mooie is. Met deze mail krijg ik dus precies waar ik bang voor was. En realiseer ik me dat ik er eigenlijk niet meer bang voor ben: ik ben helemaal ok met hoe ik het allemaal doe en – hoewel ik het liefste zou willen dat iedereen enthousiast over me is -, ik kan gewoon accepteren dat er mensen zijn die me vervelend vinden.

Inmiddels heeft de afzender een berichtje terug, waarin ik beaam dat ik écht zo ben zoals in mijn blogs, we dus inderdaad geen goede match zouden zijn en ik hoop dat ze een docent vindt die bij haar past.

(Ja, ik had ook iets boos terug kunnen sturen, of het kunnen negeren, maar ik probeerde als een soort Boeddha te handelen vanuit liefde. Net als Elfie Tromp.)

De rest van de dag geef ik een aantal zanglessen en bedenk ik manieren om mijn workshop te promoten. Als je op de afbeelding hierboven klikt, lees je er meer over.

Dinsdag 3 Maart

De dag begint filmisch. Terwijl mijn vriend O. en ik een – wederom nare -aflevering van Prison Break kijken, wordt hij gebeld.

Zijn regisseur.

Het toeval is…. Zijn regisseur is ook de mijne. Dat is eigenlijk niet echt toeval. We spelen in dezelfde productie namelijk. (Ok, ok, hij werkt ook in de gevangenis.)

Als een soort BrAngelina* luisteren we terwijl de regisseur ons over de speaker vertelt dat we beide zijn aangenomen voor de rollen waarop we hebben geauditeerd. Je snapt, dat is MEGA-VET!

*BrAngelina is de naam van het droomkoppel van 2006, bestaande uit acteurs Brad Pitt en Angelina Jolie.

En, alsof de dag al niet mooi genoeg is, gebeuren ook nog eens de volgende dingen:

• Die middag krijg ik de 9e inschrijving binnen 2 weken binnen voor een kennismakingsles. Als het zo doorgaat zit ik binnen een maand vol!
• Ik realiseer me dat ik begin te wennen aan het suikervrije leven!
• In de avond repeteer ik met gitarist Demi en proberen we zijn effecten-apparaat uit, waardoor ik ineens 3-stemmig klink in mijn eentje.
• Leerling Y. stuurt me een hele lieve review die ik meteen post op het Instagram-account van Zangles in Breda:

Woensdag 4 Maart

Mijn ochtend breng ik door bij mijn hoogzwangere zusje en haar jarige man. (Hij vraagt Spareribs aan me, wat echt een topcadeau is aangezien hij vrijwel nooit vlees eet in verband met mijn vegetarische zusje.)

Hoewel mijn nichtje me ‘Aap’ noemt en ik s’middags lekker werk, is het hoogtepunt toch wel in de avond, als ik mezelf met mijn laatste restjes energie naar de sportschool sleur.

Ik weet niet of je nu verwacht dat er een mooie anekdote komt, maar dit is het hoor. Het feit dat ik naar de sportschool ga na een lange dag, vind ik een hoogepunt.

Donderdag 5 Maart

Als een echte zakenvrouw vertrek ik, met een jasje aan – voor het zakelijke gevoel – naar Willemstad voor een meeting met iemand die wellicht iets kan betekenen voor Guilty Treasure. (Je weet wel, dat toffe trio met indrukwekkend weinig optredens, terwijl het concept zo ontzettend tof is. En de uitwerking ook. Alles eigenlijk.)

De meeting gaat meer dan goed en dat geeft hoop. Bovendien is het uitzicht prachtig, want Willemstad blijkt een hartstikke mooi vestingstadje te zijn. Aangezien het regent, ben ik te lui om de auto uit te stappen voor een mooie foto en dus krijgen jullie er een van Google:

Na de meeting rij ik door naar Hilversum voor nóg een meeting: met de leden van ‘Bandcomm’ over de lancering van ‘Bandcomm’.

Wat ‘Bandcomm’ is? Dat maken we dus duidelijk op de lancering. Dus daar kom ik nog op terug!

Vrijdag 6 Maart

De Dag des Onheils.

In de middag repeteer ik een nieuwe scene, waarbij ik naar iemand toe moet rennen om ruzie te maken. (Ik zou zo graag meer details geven, zo ontzettend graag…)

Hoe dan ook. Ik ren. Na 3 meter zak ik door mijn enkel en – hoewel ik nooit een snelle sprinter ben geweest – maak ik genoeg tempo om mijn broek, been en hand kapot te vallen.

“Ach, ik kijk er zo wel naar, het gaat wel, we repeteren nog even door”, zeg ik stoer.

Wanneer ik een half uur later toch bij de EHBO lig, word ik toch een beetje duizelig. Ik hou niet van bloed. En ik hou helemaal niet van het gevoel dat iemand met een doekje met ‘spul’ in een open wond zit te wrijven.

Hoewel het ‘maar schaafwonden zijn’, vind ik mezelf heel professioneel als ik zonder piepen of klagen gewoon de rest van de dag mijn werk doe.

Zaterdag 7 Maart

Een knie als een bowlingbal en een ‘signature walk’ waar Quasimodo jaloers op zou zijn, maar het mag de pret niet drukken: vandaag speel ik een nieuwe rol.

Ik kan zeggen dat het tof is. Of mega-leuk. Heel erg vet. Maar dat is niet voldoende. Het is echt FUCKING VET!

En zoals jullie gewend zijn, ik mag er niet zoveel over vertellen.

Maar. Ik maak wel eindelijk een fatsoenlijke foto van de gevangenis:

Zondag 8 Maart

Ik zeg wel vaker dat ik niks doe, maar zondag doe ik écht niks. Pas rond 14.00 kom ik uit bed. (En realiseer me op dat moment ook dat ik een paar uur daarvoor slaapdronken een spraakbericht heb verstuurd waarin ik een zelfgeschreven lied zong met de tekst “Als een vlinder in de storm”.)

Voor mijn gevoel heb ik elk uur slaap nodig gehad, alsof het noodzakelijk was om te herstellen van ‘de rollercoaster aan emoties van mijn personage’ die zich in mijn lichaam heeft afgespeeld.

Inmiddels is het 21.42 en is dit mijn uitzicht:

Mijn Kleine Kroepoek. Het is alsof ze zegt: “Je bent óf weg, of je ligt te slapen. Je maakt nooit meer tijd voor mij!”

Hoogste tijd om haar wat liefde te geven. En brokjes.

Tot de volgende keer,

Liefs,

Anne