2020, Week 12: Innoveren, een Vogel en een Hoed

De eerste, echte, officiële, Corona-Quarantaine-week. Je zou denken dat ik dus niks te vertellen heb, maar ‘gelukkig’ was er een hele hoop te beleven. (Ik heb heel veel gevoelens dus eigenlijk beleef ik altijd een hoop. Dat is dan weer het voordeel.)

Maandag 16 Maart

Hoewel ik al mijn leerlingen heb afgezegd, vertrek ik toch op tijd naar mijn werkruimte. Ik experimenteer wat met Online Zanglessen en begin met het maken van mijn ‘Corona-Pagina’.

Eigenlijk voel ik me prima, ik zit vol met adrenaline en ruik zelfs naar zweet als ik weer richting huis vertrek. Eerlijk? De situatie is vervelend, maar ik voel me heel gemotiveerd en voldaan.

Wanneer Rutte in de avond zijn toespraak houdt, verandert dat. Ik begin enorm te snikken. “Wat als ik mijn nichtjes nooit meer kan zien?”, “Wat als mijn ouders het krijgen en ik geen afscheid van ze kan nemen?” en “Wat als dit nog een jaar duurt?”

Ik heb nooit met medelijden naar singles gekeken, maar God, wat ben ik op dat moment dankbaar dat ik een vriend heb die me gewoon tegen zich aan trekt en me vasthoudt. Facetimen, appen, chatten, het is geweldig, maar gewoon het gevoel van iemand tegen je aan is – in mijn ogen – echt onvervangbaar.

Op maandag schrijf ik ook mijn weekoverzicht van Week 11.

Dinsdag 17 Maart

Omdat ik weet dat ik deze week veel binnen achter een laptop zal zitten, besluit ik buiten te gaan hardlopen.

Heel hard loop ik niet, maar dat geeft niet. Het is het meest verrukkelijke hardloopmoment ooit. Niks lijkt meer vanzelfsprekend, ik snuif de geur van het gras op alsof ik 5 jaar binnen heb gezeten en begroet iedereen – van een veilige afstand – alsof ze oude vrienden van me zijn. Zelfs als ik douche denk ik, ‘wat fijn dat we nog gewoon water hebben en stroom en boodschappen’.

Ik dacht altijd dat ik een dankbaar persoon was, maar op dat moment ben ik dankbaarder dan ooit.

Als ik in de avond via een Live-Stream een Kayut Yoga-les volg, ben ik niet meer zo dankbaar. “Wat ben je toch een heks”, mompel ik tegen instructrice Hannah (die me toch niet kan horen, voordeel van online les), want dit is niet zomaar ‘lig-stil-en-kom-tot-rust-yoga’. Ondanks – of misschien juist dóór – de spierpijn is het een waardevolle les, dus dat doe ik binnenkort weer.

Woensdag 18 Maart

Na weer uren te prutsen met Online Zangles geven, besluit ik: ik ga een Ebook schrijven.

Vorige week had ik het natuurlijk al over het schrijven van een boek, maar dit is anders: ik wil zorgen dat het boek ‘Online muziekles geven binnen 24 uur’, eind Maart al te koop is.

In de middag video-bel ik met Judith. Judith werkt bij PR-bureau ‘Ik ben op je’, waar ik deze zomer mee heb gewerkt, en zij bieden momenteel gratis adviesgesprekken aan voor ondernemers.

‘Ik heb eigenlijk geen vraag’, stuurde ik van tevoren, ‘maar ik vind het wel heel fijn om gewoon even te bellen’. Dus dat deden we. Fijn, om überhaupt mensen te spreken, maar extra fijn omdat Judith me toch nog wat tips geeft én fijn omdat ze me overlaadt met complimentjes over hoe ik online bezig ben.

Als ik door de supermarkt loop, bijt ik om mijn lip om niet te gaan huilen. Ik ben angstig wanneer er iemand per ongeluk tegen me aan botst en wanneer ik zie dat het gebied rondom de kassa is opgedeeld in vlakken benadrukt dat de situatie.

In de auto barst ik in tranen uit. Leuk, al die nieuwe ideeen, met Ebooks en Online lessen, maar ik wil gewoon mijn leerlingen zien. Ik wil ze gewoon lekker bij mijn piano hebben staan. Ik wil repeteren met mijn gitarist en hem kunnen begroeten met een knuffel. En ik wil gewoon boodschappen doen zonder me te gedragen als een persoon met smetvrees.

Donderdag 19 Maart

Ik kijk terug naar de YouTube uitzending waar ik gisterenavond te gast was en trek daarna mijn sportkleding aan. Het stikt van de online-sport mogelijkheden en dus doe ik mee aan de live-stream van Prison-Escape-collega Sterre. Ik smokkel meer dan ooit, ze kan me toch niet zien. Maar hey, elke squat is er eentje, toch?!

s’Middags klopt mijn vriend op de deur.

“We hebben een vogel!”

In een netje heeft hij een vogel gered die verdrietig aan de zijkant van de flat lag. Mijn moestuin-meubel wordt leeggehaald en omgetoverd tot een tijdelijke vogelkooi waar de kat niet bij mag, en alle buurt-apps en groepen worden ingelicht.

Terwijl mijn vriend ‘em in de gaten houdt (ik ben niet zo’n vogel-persoon), besluit ik dat ik geen nieuwe ideeën meer mag uitvoeren. Mijn Corona-plannen zijn leuk, maar nog niks is af en ‘goed genoeg’. Sowieso probeer ik te voorkomen dat ik meegesleurd wordt door de ‘haal-alles-uit-Corona-wat-er-in-zit-en-gebruik-je-tijd-optimaal-movement’. Ik post daarover het volgende op Instagram:

Vrijdag 20 Maart

Op vrijdag kom ik met het briljante idee (al zeg ik het zelf) om de volgende afspraak te maken met mijn vriend: als een van ons productief wil werken en niet gestoord wil worden, zet-ie iets op z’n hoofd. Dan weet de ander dat-ie niet zomaar mag storen met leuke katteplaatjes en dergelijke.

Het idee werkt en ik hou een verrukkelijk Disney-uurtje achter de piano.

(Verder twijfel ik of ik jullie ga vertellen dat ik vrijdag zwaaiend met wierook door mijn huis heb gelopen, in een poging om mijn huis spiritueel te reinigen van alle negativiteit en eventuele ziekte. Maar, ja. Dat heb ik gedaan. Ik heb zelf woorden gebruikt als ‘ga naar het witte licht’ en dergelijke. Want je weet maar nooit.)

Zaterdag 21 Maart

Wanneer ik naar mijn lesruimte vertrek doe ik dat met tegenzin. Ik mis het lesgeven in het echt en wil gewoon mijn leerlingen aan de piano hebben. Maar, wanneer ik eenmaal verbinding heb met E., een leerling van jaren geleden in een stad hier ver vandaan, ben ik weer helemaal in mijn nopjes: het is ontzettend leuk om haar te zien, te spreken en te horen hoe ze gegroeid is, als zangeres en als mens. En daarnaast, ook op afstand blijk ik haar goed te kunnen helpen.

Met een voldaan gevoel neem ik s’avonds tevreden een hap van mijn eerste koekje na een maand zonder suiker.

Binnen 5 minuten voel ik me doodziek. Het volgende uur breng ik door in de badkamer. Ik bespaar je de details, maar het is vergelijkbaar met dit avontuur.

Zondag 22 Maart

In de middag breng ik mijn vriend naar het station. Wanneer ik daar weg rijd, rijdt mijn auto niet meer.

Hij start niet meer.

En hoewel dat reden is voor drama, reageer ik heel volwassen en nuchter.

“Je was ook al oud, ik dacht al dat je waarschijnlijk niet lang meer te leven had”, zeg ik, terwijl ik zachtjes het stuur aai, “Dankjewel voor alle mooie tijden.”

…wat een cliffhanger, even wat reclame zodat ik misschien weer een klein beetje extra inkomen heb in deze spannende tijd, en dan lees je hoe het afloopt…

Mijn vriend heeft gezien dat mijn auto niet startte en komt terug. Terwijl we wachten op de ANWB kijken we in de auto nog een aflevering Prison Break. Best gezellig eigenlijk.

En het wordt nog beter.

De ANWB komt, en een man genaamd Dave zet een nieuwe accu in mijn auto en, hij stelt zelfs de tijd op het dashboardkastje weer goed in! Wat een held!

Vrolijk vertrek ik naar Rijen, waar ik eindelijk mijn familie, inclusief mijn pasgeboren nichtjes – op een veilige 1,5e meter afstand – begroet en bewonder.

(En nu weet ik even niet hoe ik dit blokje moet afsluiten. Maar hier eindigt het stukje over zondag, aangezien ik geen foto’s heb gemaakt.)

Maar hoe liep het af met die vogel?

Ohja. Die vogel! Die is inmiddels naar de opvang. Dus dat zal wel goed komen. Kroepoek is in ieder geval blij dat ze het hele huis weer voor zichzelf heeft.

Tot volgende week!

Liefs,

Anne

P.S.

Toen ik deze blog terug las, merkte ik dat ik minder tevreden was normaal. Het was warriger en hak-op-de-tak-ker-ig-er. Daar baalde ik van. Tegelijkertijd weet ik ook, het is een gekke tijd en je kan nou eenmaal niet altijd dikke tienen halen. Hopelijk hebben jullie het alsnog met plezier gelezen!