Al eerder bekende ik dat ik een zwak heb voor Goodiebags, Verassingspakketten en dat soort ongein. Bij een afbeelding van een cadeauverpakking met daarbij een tekst als ’ter waarde van €150,-!’ begin ik nog net niet te kwijlen. Dus toen ik hoorde van een concept waarbij je voor een derde van de prijs een ‘Magic Box’ vol met eten kon halen bij restaurants en winkels, was mijn aandacht meteen getrokken.
Too Good To Go
Even een korte uitleg: om voedselverspilling tegen te gaan kan je via de TGTG-App zien in welke winkels en restaurants je die dag een ‘Magic Box’ met eten kan ophalen. Er zijn maar een beperkt aantal boxen beschikbaar, en je moet ze op een specifieke tijd ophalen bij het betreffende filiaal. Je weet van tevoren niet wat je krijgt, want dat hangt af van wat er overblijft.
De app werkt makkelijk en dus liet ik me binnen een mum van tijd verleiden voor mijn eerste Magic Box.
(Het verhaal over de eerste box is mega-lang, maar omdat het mijn eerste keer was heb ik dat ook als het meest intens ervaren. Je krijgt dus óók een verslag over mijn gevoelens, en niet alleen over het eten.)
1. Hotel Haarhuis
Op een vrijdagochtend vertrok ik om 09.30 naar Hotel Haarhuis voor een ontbijt. Fietsend door het zonnetje verheugde ik me er al helemaal op hoe ik heel hip en milieubewust mijn pakketje in ontvangst mocht nemen.
Plotseling bekroop me het gevoel van angst. In de TGTG-app werd gevraagd of je zelf een plastic bak mee wilde nemen. Voor het milieu natuurlijk.
Nou heb ik geen angst voor plastic bakken op zich, maar door die bakken kreeg ik een visioen. Ik zag voor me hoe ik zometeen met een aantal anderen als een stel aasgieren zou aanvallen op de overblijfselen van het ontbijtbuffet. Een beetje zoals hysterische, krabbende, haren-trekkende, vrouwelijke koopjesjagers op de Drie Dwaze Dagen van de Bijenkorf.
En van dat idee was ik toch niet zo gecharmeerd.
Toen ik binnenkwam
Toen ik binnenkwam bleek mijn angst terecht. Ik kreeg geen hip pakketje. Ik mocht mijn app laten zien en toen liep er iemand met me mee naar het buffet. Ik herhaal. TOEN LIEP ER IEMAND MET ME MEE NAAR HET BUFFET. Onder het toeziend oog van een medewerker mocht ik mijn plastic bak volscheppen met de restanten van het ontbijtbuffet en een papieren tas vullen met broodjes.
Speeddaten, buiten plassen, Tinderen; ik had dit jaar al veel ongemakkelijke momenten gehad, maar dit sloeg alles. Niet alleen de medewerker keek, ook de gasten van het hotel zouden kunnen zien hoe ik mijn bakken en tassen zou vullen.
Ik verstijfde ervan. Ik heb me vaker ‘arm’ gevoeld, maar nooit zo publiekelijk. Ik durfde gewoon niks te pakken omdat ik de mensen hoorde denken*: ‘ach kijk nou, die arme sloeber’ en ‘wat zielig, die jonge vrouw krijgt onze restjes’.
*Ken je het concept NIVEA? Dat staat voor Niet Invullen Voor Een Ander. Zou ik misschien eens wat mee moeten doen.
Echt waar.
Als ik geen blog had gehad dan had ik waarschijnlijk gezegd dat ik eigenlijk geen honger had. Dan was ik zo snel mogelijk weggegaan. Maar ik had zoveel zin om hierover te schrijven, en dus zette ik door.
“Goh, ik vind dit nogal ongemakkelijk” mompelde ik tegen de medewerker: “Stop jij er maar wat in want ik weet het eigenlijk ook allemaal niet.”
Het kan niet anders dan dat hij de paniek in mijn ogen zag. Heel vriendelijk deed hij wat ik van hem vroeg, terwijl de hotelgasten met hun gevulde borden vol interesse keken naar wat er zich afspeelde. Toen mijn hartslag opliep tot gevaarlijke hoogtes zei ik “Ja uhm, het is wel voldoende. Ik ga weer”, en vertrok ik, met gebogen hoofd.
Uiteindelijk ben ik denk ik maximaal 5 minuten binnen geweest maar het leek uren te duren. Ik kwam buiten als een ander mens. Maar wel eens mens met een tas vol ontbijt.
De buit: een zak met ontbijtproducten van €14,99 voor €4,99
Broodjes, croissantjes, roerei, zalm, boterkoek, krentenbollen, ik heb meer dan prima ontbeten. En dat terwijl ik nog niet eens alle kansen benut heb: de vleeswaren, kaas, sappen en zelfs soep heb ik in mijn paniek aan me voorbij laten gaan.* Het had echt een uitzonderlijk goede buit kunnen zijn, waar een heel gezin van had kunnen genieten.
*Eigenlijk best heftig: dat je je gevoelens meer prioriteit geeft dan je primaire behoefte aan voedsel.
Nawoord
Het eten smaakte me goed, het idee van de app is leuk, maar ik was nogal overdonderend door mijn gevoelens deze ochtend. Er was niemand, echt niemand, die iets concreets deed om mij een slecht gevoel te geven. Me het gevoel te geven dat ik minder waard was. Dat kwam vanuit mij!
Ja.
Wat zou het mooi zijn als ik nu toewerk naar een mooie conclusie of een diepzinnige quote, maar dat is niet zo. Helaas. Heb je zelf iets toe te voegen, een verklaring of een wijs inzicht, laat het me weten!
Enne, morgen lees je deel 2 van dit verhaal, met veel minder gevoelens en veel meer eten. Ook wel eens fijn.
Liefs,
Anne
Haha, ik kan me best voorstellen dat het ongemakkelijk is ja. Ik aas ook nog steeds op een hotelontbijtje, helaas kan ik dat doordeweeks niet ophalen, en in het weekend verlaten ze hier het tijdstip naar midden op de dag. Ik zou er dan ook gewoon schijt aan hebben en mijn bakje zo goed mogelijk vullen hoor. Doen mensen die daadwerkelijk aan het ontbijt zitten dat ook niet? Zoveel mogelijk bunkeren want het is onbeperkt? En als ze er iets over te zeggen hebben dan leg ik het met liefde uit. Leuke blog heb je!
Hey Jenn, wat heerlijk hoe nuchter je het omschrijft, je hebt ook echt helemaal gelijk. Hopelijk krijg je nog een keer de mogelijkheid om het zelf te gaan halen!
En dankjewel voor je compliment 🙂