2020, Week 20: Leerlingen, Bingo en een Gigolo

Je had nog een weekoverzicht van me tegoed! Hier is-tie.

Maandag 11 mei

Ik durf het bijna niet te typen, maar raad eens wat ik maandagochtend doe?

Huilen.

Niet omdat er iets ergs is, nee. Gewoon alle spanning, van het weer les mogen geven, corona, het missen van mijn laptop en van het flesje water dat ik scheef hou omdat ik niet oplet, waarna alles over me heen druipt. Ik voel me gewoon een mislukkeling.

(Dat is geen hardnekkige overtuiging hoor, dat ik een mislukkeling ben, dat zijn gewoon korte vlagen waarin ik dat dan even zo voel. Hoort bij het leven. Bij mijn leven in ieder geval.)

Ik raap mezelf bij elkaar om te gaan hardlopen en ik begin vol frisse tegenzin aan mijn eerste meters. Mijn collega’s van de gevangenis hebben een speciaal audiobestand opgenomen, waardoor het lijkt alsof ik al rennende moet vluchten voor bewakers en jachthonden en dat maakt het hardlopen stukken vermakelijker. (Vergelijkbaar met Zombies Run, begreep ik.)

De rest van de dag doe ik rustig aan (sinds kort is maandag mijn vrije dag), ik zit met de kat op het balkon, volg een online yogales en schrijf een blog.

Dinsdag 12 mei

Op LinkedIn krijg ik een berichtje. Van een man. Of ik even naar zijn website wil kijken.

Ik heb zo’n 1000 connecties op LinkedIn, dus ik antwoord vriendelijk dat ik niet iedere website kan gaan bekijken.

“Ik denk dat je het wel interessant vindt”, stuurt hij terug.

De rotzak. Nu wil ik alsnog weten wat het is.

Ik klik.

Een website van een gigolo.

Iemand die je betaalt om seksuele activiteiten mee te verichten.

Ik weet niet goed hoe ik dit verhaal af moet maken, maar wilde het toch delen. Vond het zo vreemd, marketingtechnisch soort van slim en ook gewoon raar. Sowieso is LinkedIn een beetje raar, ik heb laatst ook iemand aangesproken op het feit dat hij zei: “Dank je Anne voor de connectie.  Je kijkt me zo mooi aan met je ogen.” Het is LinkedIn! Geen Tinder, potverdorie.

Goed. Ik herstel redelijk vlot van deze onverwachte wending van mijn leven en dat is maar goed ook: er staat een leerling op de stoep! Eindelijk, na 2 maanden alleen maar online les geven, staat er weer een écht persoon van vlees en bloed voor mijn neus. Op veilige afstand uiteraard. Verrukkelijk is het, om eindelijk weer live leerlingen te kunnen begeleiden.

Over begeleiden gesproken: ik probeer ook mezelf te begeleiden. ’s Middags ga ik live op Instagram en laat ik mijn volgers meegluren in mijn leerproces op de ukelele. Dat gaat niet vlekkeloos, maar zo gaat dat als je dingen leert.

Woensdag 13 mei

Wanneer ik mijn laptop klaar wil zetten voor de online les van leerling K – die al tijden online les volgt omdat hij vanwege corona de grens van Belgie niet over kan- hoor ik de deurbel.

Daar staat-ie, K. met zijn stralende gezicht. Wat een verrassing!

“Als jij lied oefent met zingen, oefen ik het op ukelele. Dan hebben we allebei huiswerk!”, had ik met hem afgesproken. Daar kon ik niet meer onderuit en dus begeleidde ik voor het eerst een leerling op ukelele. Voor herhaling vatbaar, vond hij.

Ook leerling Y. komt me verrassen, ik krijg een reep chocola met een kaart erbij, omdat ze zo blij is dat de lessen weer beginnen.

“Dankjewel dat ik weer mocht komen”, zegt ze nog voor ze weggaat. Het ontroert me gewoon.

Donderdag 14 mei

Na een lief berichtje van een oudleerling – op een of andere manier heb ik altijd al lieve leerlingen gehad – duik ik s’ochtends in mijn plakboek. Ik word er helemaal warm en sentimenteel van en voel de behoefte om alle leerlingen die ik ooit les heb gegeven te gaan googlen. Om te kijken hoe het met ze is. (Ben ik de enige docent die dat doet? Nee toch?)

Ik doe het overigens niet, want ik ‘wil’ gaan hardlopen. Het lijkt me een goed idee.

Heel hard ren ik niet, maar ik ben oprecht trots op elke stap die ik zet.

Iets minder trots ben ik als ik aan het eind van de dag mijn Instagram Stories terug kijk. In de middag heb ik een filmpje gedeeld van de repetitie met mijn gitarist en we zitten te dicht bij elkaar. Shit.

Even twijfel ik om het offline te halen, dan kunnen mensen tenminste ook niet zeggen ‘dat ik het verkeerd doe’. Maar ik los het anders op:

Ik blijk dus niet de enige te zijn, maar liefst 85% vindt dat er nog wel verbetering mogelijk is in zijn coronagedrag.

Op donderdag lees ik trouwens ook het gratis ebook van Lianne Keemink: ‘Dingen anders doen als je niet naar buiten mag’. Ze schrijft ontzettend leuk en ik zet haar ‘echte boek’ meteen op mijn verlanglijstje.

Vrijdag 15 mei

Ik word een klein beetje nerveus wakker want: vanmiddag zit ik een de podcast van Ruud van Overdijk, genaamd ‘Generatie Q’. Vorig jaar was ik ook al te horen in een podcast, maar nu wordt-ie ook nog eens live uitgezonden op YouTube en Facebook.

Heb ik wel genoeg te vertellen, vraag ik me af.

Na anderhalf uur kappen we het gesprek met moeite af, ik had nog makkelijk uren door kunnen babbelen.

Wanneer ik klaar ben met lesgeven die dag en wat huishoudelijke klussen doe, luister ik terug. Ik schrik van de audiokwaliteit van mijn kant (vanwege mijn ontbrekende laptop moest ik het met mijn oortjes doen i.p.v. mijn studiomicrofoon). Daarnaast twijfel ik ineens: ik doe een beetje alsof ik word geinteriewd, maar had ik eigenlijk niet allerlei vragen terug moeten stellen?

Toch ben ik blij. Heel blij eigenlijk, ik vind mezelf reuze-gezellig om terug te luisteren. (Wat een arrogante gedachte, vind ik eerst, maar daarna probeer ik er maar gewoon van te genieten.)

Nog helemaal in een vrolijke bui trek ik mijn trouwjurk aan (nee, ik ga niet trouwen, nee, ik ben ook nog nooit getrouwd geweest, heb ‘m gewoon gekocht vorig jaar) en ga klaar zitten achter de laptop: er staat een bingo met verkleedwedstrijd op de planning met mijn collega-acteurs van ‘Prison Escape’.

Al snel haak ik af. 26 mensen in een online gesprek. Ik kan pillen slikken wat ik wil (ik slik medicatie voor ADHD zodat ik beter kan focussen), maar hier kan ik niet tegenop. Jammer, maar helaas.

Zaterdag 16 mei

Ik vertrek al vroeg (9.00 vind ik vroeg) naar het pittoreske Rijen om daar te helpen bij mijn zusje en haar reusachtige gezin. (Man, dochter van 1,5 en een tweeling van 2 maanden). Heel fijn om er te zijn en er voor ze te kunnen zijn, maar ook fijn om in de middag weer naar huis te gaan. Kinderen zijn echt heftig en baby’s helemaal.

s’Middags vind mijn lichaam het blijkbaar weer nodig om te huilen. Ik mis mijn laptop. Exact dat is de reden van mijn gesnik. Ik word gek van de slechte spellingscontrole van deze Windowslaptop, mis mijn bestanden en het belangrijkste: mijn systeem loopt niet lekker. (Ik heb een geweldig systeem waardoor ik productief kan werken, bestaand uit o.a. software die synchroniseert tussen al mijn apparaten, waaronder dus mijn laptop.)

Nadat ik een vriendin heb gebeld – zo fijn om vriendinnen te hebben waarbij je gewoon even mag huilen over iets stoms als je laptop – ben ik opgelucht. Als dan ook nog eens de deurbel gaat en er een pakketje met een appeltaart wordt bezorgd, voel ik me helemaal een stuk beter.

In de avond is het tijd voor de quiz, net als vorige weken. Dit keer met een ander team: we spelen met 4 meiden. Lekker overzichtelijk qua videobellen, heel erg gezellig maar: we falen keihard in de sportronde. We eindigen op de 1441e plek, van de 2306.

“Maar die andere teams hebben vast valsgespeeld”, houden we onszelf voor.

Zondag 17 mei

En de zondag, daar komt een losse blog over. Ik had namelijk een hele productieve dag en wil daar uitgebreid over vertellen 🙂

Dat was ‘m

Tot de volgende keer,

Liefs,

Anne