Dagboekstukjes, februari 2021

Toevoeging: als je dit leest, is het mei. Afgelopen maanden kon ik nog niet helemaal helder mijn schrijfsels teruglezen en heb ik ze dus ook niet gepubliceerd. Inmiddels is het ergste van het ‘overspannen zijn’ achter de rug en denk ik: nou, dit mag allemaal best online hoor. Veel leesplezier met de dagboekstukjes van februari 2021.

1 februari

Om 10.00 slaat het noodlot toe. Ik sta op mijn tenen om een mok uit het keukenkastje te pakken, leun een beetje tegen het aanrecht en dan ineens, uit het niets…

PFFFT.

Een windje. Mijn vriend hoort me voor het eerst in onze 1,5 jaar samen een windje laten. (Ik noem het ‘een windje’. Dan klinkt het in ieder geval nog een beetje schattig.)

Ja, ik ben ook maar eens mens, en ja, ik ben afgelopen jaren steeds feller – misschien zelfs activistisch te noemen – als het gaat om onrealistische verwachtingen van vrouwenlichamen, maar toch, mijn hoofd wordt knalrood.

3 februari

‘Ik ga je nu een vraag stellen die misschien niet relevant is voor een zangles. Maar het voelt alsof ik het tóch moet stellen. Heb jij broertjes en zusjes en moest je altijd je best doen om, tijdens het eten s’avonds aan tafel, jouw verhalen er tussen te proppen in het gesprek?’

Mijn leerling kijkt verrast en knikt uitbundig. Toen ze begon met zangles, had ze inderdaad niet het idee dat ik zou informeren naar de diner-situaties in haar jeugd. Ik moet zeggen dat ik dat zelf ook niet had bedacht, maar ineens was het er: terwijl ze zong en ik haar enorme teugen van lucht zag happen en hoorde hoe zeer ze de neiging had om alsmaar te versnellen, ‘kwam het inzicht tot me’. Of het intuïtie was, een spontane verbinding met een of andere god die me iets influisterde of gewoon een toevallige aanname, ik weet het niet.

De rest van de les zingt ze beter dan ooit. Alsof ze haar automatismes van vroeger los kan laten en ineens voelt hoe ze in haar lichaam en stem de ruimte en tijd mag nemen terwijl ze muziek maakt. Het is geweldig.

6 februari

Na het geven van weer een online workshop zang, ben ik helemaal in mijn nopjes. Hoewel de voorbereiding een pain-in-the-ass was – het maken van het ebook wat de deelnemers erbij kregen, was iets meer werk dan ik dacht, en ook qua marketing kosten dit soort dingen toch best wel wat tijd – WAS HET ZOOO LEUK! Wanneer ik mijn agenda erbij pak om te kijken wanneer ik wéér een workshop kan plannen, voel ik mijn hart kloppen. Het gaat nogal tekeer. Sowieso ben ik afgelopen weken niet helemaal optimaal en sprankelend.

Ik ga in de luie stoel op mijn werkplek zitten. Gewoon even zitten en voelen. Misschien moet ik me even niet door adrenaline laten leiden, en wat meer rust nemen. Ik ben best een beetje trots dat ik dat soort dingen goed aanvoel en stiekem ook al jaren overtuigd dat ik – in tegenstelling tot een hele hoop mensen om me heen – vast geen burn-out ga krijgen. (toevoeging: Little did I know.)

7 februari

‘Het sneeuwt’, lees ik op social media.

‘Aha, het gaat zo’n dag worden’, denk ik nors en sarcastisch, ‘zo’n dag waarop iedereen vergeet dat ik zelf ook gewoon ogen heb, en ramen en de mogelijkheid om te zien WAT VOOR WEER HET IS. Dat iedereen doet alsof sneeuw een wereldwonder is. En erger nog: doet alsof sneeuw ‘iets leuks’ is!!!’

Ik haat kou. Het gevoel van stijve spieren, opgetrokken schouders en dat bevroren gevoel in je keel als je ademt. De gevaren van een gladde weg. De wetenschap dat alles langer duurt omdat je niet eens normaal van de parkeerplaats naar de supermarkt kan lopen. Bah.

Maar uiteindelijk kan ik niet stoppen met naar buiten kijken en komt er geen einde aan mijn gescrol door alle foto’s en filmpjes. Ik zie kinderen vrolijk sleeën, mensen met rode wangen in de buitenlucht, volwassenen die sneeuwballen gooien… God, wat is het fijn om een de hele dag overspoeld te worden door mensen die weer gelukkig lijken te zijn. Die weer even spelen en stralen. Mijn norsheid verdwijnt als… tja.

Als sneeuw voor de zon.

10 februari

Na een zware dag – er waren andere mensen in het gebouw van mijn werkplek en door corona lijk ik mijn sociale vaardigheden kwijt te zijn, waardoor het allemaal erg ongemakkelijk was bij de waterkoker – rij ik naar huis. Ik zie een meisje stevig doorlopen richting het station.

Het is ijskoud, donker en ze is alleen.

Ik draai mijn raam open: ‘Kan ik je een lift geven?’

Dankbaar kruipt ze naast me. Ze werkt in de zorg, vertelt ze, het is enorm druk en zwaar, vandaag stond ze op een andere locatie dan normaal en door de avondklok rijden er minder treinen, waardoor ze een uur op het station moet wachten als ze haar trein niet haalt.

Ze bedankt me wel 40 keer. Ik bedank haar. Het was mijn allereerste ‘ik-neem-een-lifter-mee-ervaring’ en haar glunderende gezicht maakte mijn zware dag een stuk lichter.

(Misschien wel interessant om te weten: toen ik op Instagram vroeg of mensen zich laten beïnvloeden door het geslacht van de lifter voordat ze besluiten de persoon in kwestie wel of geen lift aan te bieden, zei maar liefst 90% van de mensen ‘ja’. Na micro-onderzoek – oftewel korte online chats – bleek dat je de meeste kans op een lift hebt als je een jonge vrouw bent. Dan weet je dat ook weer.)

12 februari

Met een kleine brok in mijn keel bewerk ik de afsluitende opname voor de aller-eerste leerling die het 90-dagen-traject bij me volgde. Drie maanden lang zagen we elkaar twee keer per week, werd hij zondagochtend wakker met een video en kreeg hij uitgebreide verslagen van wat we hadden gedaan, inclusief opnames om thuis mee te oefenen. Dat was intensief, niet alleen voor mij, maar ook voor hem. En dat was PRECIES de bedoeling.

Komende week breng ik de opname naar hem toe. Op een USB-stick in de vorm van een microfoon. En dan moet-ie z’n vleugels gaan spreiden. De muzikale en vocale wereld verder gaan ontdekken.*

Ik denk dat ik nu een beetje weet hoe het voelt als je kinderen uit huis gaan.

*Of af en toe nog eens lessen blijven volgen. Dat kan natuurlijk ook. Want als ik iets geleerd heb, is dat iedereen altijd ‘work-in-progress’ blijft. Niet alleen als zanger, maar ook als mens… Heel vermoeiend vind ik dat af en toe, want ik zou soms eerlijk gezegd liever ‘af zijn’ en dan lekker achterover leunen en genieten van het ‘af zijn’.

14 februari

Samen met mijn tante schaats ik op het ijs voor mijn flat. Geweldig, want toen ik hier kwam wonen vertelde ze al dat zij hier al kind altijd schaatste. En nu staan we er samen op! Zo cool!

Het ijs is overigens zo’n 12 cm dik. Dat weet ik omdat er een enthousiaste man de hele tijd in het ijs boort, iets wat ik overigens doodeng vind, want ik zie al helemaal voor me hoe er allerlei scheuren ontstaan en we er doorheen zakken.

17 februari

Een speciale dag. Iemand geeft een ‘Liedje bij de Lunch’ van me cadeau aan een vriendin die vorig jaar haar kindje is verloren. Da’s niet mis en dus ben ik al weken aan het studeren op het lied ‘Mijn Meisje’ van Simone Kleinsma, dat ik een beetje bewerkte.

Misschien klinkt het vreemd, maar het is fijn om te doen. Fijn om te zingen, om troost te kunnen en mogen geven bij een situatie die zo ontzettend intiem is. God, wat heb ik mooi werk zeg.

20 februari

Ik ontdek dat mensen me aan het nomineren zijn voor de titel ‘Beste Ondernemer van Breda’. Zo ontzettend cool! Wat me nog vrolijker maakt, is dat ik merk dat ik eigenlijk wel snap dat ik genomineerd ben, sterker nog: ik gun mezelf die titel wel! Want mijn hemel, wat heb ik een hoop gedaan dit jaar.

(Zal ik een opsomming maken? Is dat te opschepperig? Oké, hier komt een opsomming. Ik ben eigenlijk gewoon trots namelijk.)

• Vorig jaar begon ik met het geven van online zangles.
• Ik schreef een ebook over online muziekles (werd helaas geen bestseller, maar hey, ik heb het toch maar mooi gedaan!)
• Eind december werkte ik met een wethouder voor de ‘Baas van Breda’-quiz.
• Ik startte met het geven van online optredens voor een bedrijf wat verrassingen organiseert.
• Een maand lang kon je als speciale ‘corona-actie’ een zangles volgen in ruil voor een thuisbezorg-diner.
• Ik ontwikkelde online én offline workshops, waaronder ‘Zingen voor mensen die geen toon kunnen houden’.
• Mijn stem werd dé stem van een telefoonmenu.
• Ik ontwikkelde het 90-dagen-traject.
• Net toen ik dacht dat m’n ideeën op waren, bedacht ik ‘Liedje bij de Lunch’. (Blij dat ik het idee heb doorgezet want niet alleen ik, maar ook de verzenders én ontvangers én zelfs Flow Magazine zijn enthousiast!)
• En ondertussen ontwikkelde ik me verder in zangtechniek, werkte ik af en toe nog als actrice voor Prison Escape, schreef ik zo’n 60 blogs, leerde ik ukelele spelen, hield ik mijn eigen websites bij, inclusief plannings-en-betalings-mogelijkheden en ga zo maar door.

Ik ben eigenlijk moe als ik erover nadenk. Doodmoe.

25 februari

Wanneer ik een zakelijke afspraak een halfuurtje probeer te verschuiven, ontstaat er een miscommunicatie met ‘de tegenpartij’. ‘Het komt op mij over alsof je dit helemaal niet serieus neemt’, lees ik in een berichtje.

Even vraag ik me af of ze een grapje maakt. Maar nee. Ze meent het. Ze vindt me niet professioneel.

Het voelt alsof iemand me een stomp in mijn maag geeft en ik begin te snikken als een klein kind. Tranen met tuiten huil ik. Ik probeer dag in, dag uit niet alleen ‘de beste ondernemer van Breda’ te zijn, maar ook ‘de beste ondernemer van de wereld’, ‘de gezelligste vriendin’, ‘de leukste huisgenoot’, ‘de liefste geliefde’, kortom een soort ‘supermens’. Het lukt me niet meer. Als ik alles nóg serieuzer ga nemen dan ik al doe, ga ik eraan kapot.

27 februari

‘Hoe gaat het nou Anne?’, vraagt een vriendin terwijl we een glas ranja opdrinken op haar balkon.

Ik heb haar lang niet gezien en verheug me op een gezellige dag. Hoewel ik altijd eerlijk ben, overweeg ik toch even om gewoon breed te glimlachen en te zeggen dat het goed gaat en ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn. Om gewoon positief te doen.

Ze ziet hoe ik hakkelend naar woorden zoek. ‘Gaat het medium?’, vraagt ze.

‘Het gaat medium tot slecht.’

Ik vertel dat ik een afspraak wil maken bij de huisarts. Als ik – en daar vrees ik voor – toch stiekem van overprikkeld naar overspannen aan het afglijden ben, grijp ik het liefst zo snel mogelijk in om erger te voorkomen. Want ik heb geen tijd voor erger en geen zin in erger.

In de avond borrelen we met twee vrienden van haar. Terwijl ik aan een kaasje knabbel, knabbelt er een schuldgevoel aan mij: we zijn met z’n vieren en dat is tegen de corona-adviezen in.

Als ik het schuldgevoel heb losgelaten, geniet ik. ‘Misschien stel ik me aan en is er eigenlijk niks aan de hand’, bedenk ik me terwijl ik wat pulled chicken op een stokbroodje deponeer. De zon schijnt, het eten is heerlijk, het gezelschap voelt warm en veilig en laat me tevreden in mijn stoel zakken. Wat me ook staat te wachten, vanavond is het allemaal goed.

Houdoe en veel liefs,

Anne