Speeddaten | Deel 3: Daar gaan we dan

Het is maar goed dat het Speeddaten je beperkt in je tijd, anders zou ik er nu nog zitten. Het moge duidelijk zijn dat ik niet bepaald kort van stof ben. Inmiddels zijn we toch, na Deel 1 en Deel 2, aangekomen bij het Speeddaten zelf.

Overigens, ik kreeg heel veel reacties op mijn vorige blogs, via Facebook, maar ook via mail, Instagram, en privéberichtjes. Dat vind ik echt enorm leuk, en het motiveert me ook om deel 3 te gaan schrijven. (En daarmee andere dingen uit te stellen, zoals het strijken van mijn kleding.)

Goed, waar waren we…

Ik sta bij de bar en doe -net als de rest van de aanwezigen- alsof ik heel druk ben met het bestellen van een drankje. Mijn hart bonkt hevig en, terwijl ik heel nonchalant doe alsof deze situatie geen indruk op me maakt, probeer ik af en toe stiekem om me heen te kijken. Daar staan ze dan. Allemaal mannen en vrouwen. Allemaal Single. (Daar ga ik tenminste van uit.) En allemaal zo…zo…Volwassen!

Volwassen is natuurlijk niet erg. Toen ik laatst Gossip Girl keek (shame on me) ontdekte ik zelfs dat ik me meer aangetrokken voelde tot de volwassen Rufus (de vader) dan tot Dan (zijn zoon). Helaas zie ik om me heen alleen geen Rufus-sen. En eigenlijk ook geen Dan’s. ‘Kom op An’, spreek ik mezelf toe, ‘het leven is geen serie.’ Tijd om de realiteit aan te gaan.

Speeddaten, de uitleg

Een dame legt ons uit wat we gaan doen. Ik weet al precies wat we gaan doen, want heb al het een en ander op het Viva-forum en andere krochten van het internet opgezocht. Want, een slimme meid is op alles voorbereid.

Goed, iedereen heeft een formulier. Aan de linkerkant noteer je de namen van je dates, met daarnaast een kruisje bij de ‘ja’ of ‘nee’. Aan de rechterkant noteer je ook de namen van je dates, en is er ruimte om aantekeningen te maken. De linkerkant lever je het einde van de avond in, de rechterkant hou je, om thuis door te kunnen lezen. Een dag later ontvang je een mail met de gegevens van de mensen met wie je een match hebt, zodat je nog naar hartelust verder kan daten. De vrouwen nemen plaats, en de mannen verplaatsen zich elke vijf minuten bij het horen van een bel. Op die manier ontmoeten alle aanwezigen elkaar.

Ik neem plaats aan mijn tafel en de eerste man verschijnt. Van de spanning heb ik geen last meer, sterker nog, ik word een beetje moe en jolig van mijn lange dag en krijg zin om allemaal gekke dingen uit te halen. Zoals doen alsof ik Gilles de la Tourette heb. Of voetje vrijen. Of met een overdreven Roemeens accent praten. Gelukkig besef ik op tijd dat ik met echte mensen te maken heb, en niet met acteurs op een theatersportvereniging. En dat ik hier €35,- voor heb betaald.

3, 2, 1, GO!

De Eerste Man is aardig. We babbelen wat, over werk, over hobby’s en we besluiten dat we elkaar vast nooit meer zullen vergeten omdat we elkaars eerste Speeddate waren. Eigenlijk weet ik al niet meer hoe hij eruit ziet.

De Tweede Man is maakt meer indruk. Hij is leraar, en ja, dat vind ik een leuk beroep. En hij heeft wat extra’s. Ik weet nog niet helemaal wat, maar er is iets bijzonders aan hem. Hij is op zijn gemak, ik ben op mijn gemak en we hebben een leuk gesprek. Ik vertel zelfs dat ik eigenlijk in mijn eentje ben gekomen, dat mijn ‘soort van vriendin’ moest werken, maar eigenlijk ook al verliefd was geworden.

“Wel netjes dat ze dan sowieso twijfelde om te gaan, want het zou toch een beetje lullig zijn om te Speeddaten als je eigenlijk al iemand hebt!” zeg ik tegen hem, “Of heb jij toevallig ook gewoon al een vriendin thuis zitten?” Lachend stelt hij me gerust.

Wanneer ik De Tweede Man vertel dat ik bijna nooit reis, de behoefte (en *kuch* het geld) ook niet zo heb en ook gewoon heel tevreden ben thuis, vertelt hij dat hij dat anders ziet. Hij is dol op reizen. Een afknapper vind ik het niet perse, maar eerlijk gezegd zit ik er niet bepaald op te wachten elke vrije dag met een rugzak op de rimboe in te gaan.

Slecht Systeem

De bel gaat en de mannen verplaatsen zich. Ik zie de deelnemers driftig krabbelen op hun formulieren en realiseer me dat er nog geen woord staat. Shit. Welke mannen heb ik net gehad? Had de organisator de namen niet gewoon al kunnen afdrukken? En ons allemaal een leuke naam-sticker kunnen geven? Wat een slecht systeem.

Als Man Nummer Drie aanschuift probeer ik -als een spiekende middelbare scholier- op zijn papier te kijken. Ik ben gewoon nieuwsgierig. “Oooh, ik kan zien wat je hebt ingevuld bij de anderen!!!” roep ik, en hij lijkt een beetje in de war van deze opmerking. Snel vouwt hij zijn formulier dicht. Inmiddels heb ik een nieuw systeem bedacht. Ik ga alleen de namen opschrijven, en vertrouw erop dat ik de mannen die ik een ‘ja’ wil geven heus wel onthou, en in de pauze kan aankruisen.

De tel kwijt

Inmiddels duizelt het me allemaal een beetje. Al die mannen. Al die informatie. Er is nog geen enkele duidelijke ‘Ja’ geweest. Wel twee duidelijke ‘Nee’s’. Want een man valt niet op vrouwen, dat weet ik vrijwel zeker, en mijn ‘vriendinnen’ K. en C. zeiden ook al ze een homo hadden ontdekt. En een andere man kleedde me ongeveer uit met z’n ogen terwijl hij goedkeurend klakte met zijn tong. Nog net geen #metoo, maar zeker wel #fouteman.

Hoewel de gesprekken me makkelijk af gaan begin ik moe te worden van mijn eigen geklets. Daarom probeer ik het mezelf bij de volgende man wat makkelijker te maken.

Ik: “Poeh, ik word een beetje moe van mijn eigen gepraat! Wil jij beginnen?”

Hij: Ik ben X. (Voornaam) Pstrtertihdahwoiehohr (Ingewikkelde achternaam). Dat is geen Nederlands maar Russisch (of Pools/Zweeds/Tsjechisch). En dat komt omdat mijn overgrootopa in 1656 (of een ander jaartal) heeft gevochten in de oorlog. Hij heeft toen levens gered (of iets anders heldhaftigs) en…

Hij praat maar door. Ik knipper met mijn ogen. Is dit een spreekbeurt? Ben ik aan het werk en kan ik straks een factuur sturen?

Pauze

Ik heb nu een derde van de mannen ‘gehad’. Nog geen overduidelijke ‘Ja’, maar wel een twijfelgeval. Een symphatieke, nuchtere Hollander met een lekkere Hollandse naam a la Kees. Sowieso zie ik vanavond alleen maar Hollandse mensen om me heen (behalve misschien de man van Russiche afkomst ). Ik heb daar niet perse een mening over, maar vind het wel opvallend. Wat óók opvalt is dat ik me duidelijk in Brabant bevind, zo is er al meerdere keren gevraagd naar mijn carnavalsplannen geïnformeerd. (En leer ik dat ze in Den Bosch geen leuke kostuums dragen, alleen een boerenkiel. Altijd goed om te weten.)

Naast de mannen evalueer ik ook even de hele organisatie. Ik zie verbeterpunten. Zoals de eerdergenoemde dichte deur, en het ‘Speedate-formulier’. Maar er is meer.

Als een soort extra uitdaging van de avond zijn er namelijk 17 mannen en 16 vrouwen, elke man moet dus een keer vijf minuten wachten voordat hij kan verder kan daten. Wanneer ik de Baas van het Speeddaten zou zijn zou ik dat wachtmoment creëren op een logische en comfortabele plek, zoals aan de bar, en hem daar een extra drankje aanbieden.

Helaas is dat niet zo geregeld en dus vindt het wachtmoment voor elke man plaats na zijn date met mij. Aan het tafeltje naast mij. Waar hij letterlijk elk woord van mijn nieuwe gesprek kan verstaan en nog vijf extra minuten de mogelijkheid heeft me te observeren. Een gek idee, maar als een soort Gastvrouw Van Het Jaar leg ik ze uit waarom de tafel naast de mijne leeg is. (En vul ik mijn uitleg aan met flauwe grapjes als “Zo, nu kan je even vijf minuten bijkomen van ons gesprek!”)

Hoewel ik me kostelijk vermaak vanavond zou ik het Speeddaten nog niet omschrijven als een doorslaand succes. Wie weet brengen de volgende rondes me meer… Binnenkort het 4e en (naar ik mag hopen) laatste deel van mijn blogs over het Speeddaten!

Liefs,

Anne