Deze blog is onderdeel van ‘De Crisis van 2019‘. Lees alsjeblieft deze blog eerst voor meer informatie.
Ik heb mijn muziek op shuffle en er knalt een tekst door mijn speakers. Ik word woedend. Vlug spring ik van de bank en duw agressief de powerknop van mijn audioset uit. In mijn hoofd herhaalt de tekst zich:
“My life ain’t worth living, if I can’t be with you…”
Wie schrijft die shit? ‘Het leven is niks waard zonder jou’. Gadver.
Michael Jackson schreef die shit. En hij was niet de enige.
“Baby I need you. For the rest of my life, girl I need you to make everything right girl…”
Van Marc Anthony. Zo romantisch. Ik heb het ik-weet-niet-hoe-vaak meegezongen rond mijn 14e, onderweg naar school. Mijn vriendje destijds had het hele album op CD gebrand en ik had expres een winterjas gekocht waar mijn discman inpaste, zodat ik ernaar kon luisteren.
(Overigens heeft Marcs ‘concullega’ Ricky Martin ook zo’n pareltje, getiteld ‘The Best Thing About Me Is You ‘.)
Per ongeluk geïndoctrineerd
Dit soort teksten heb ik dus al mijn hele leven meegebruld. Vol overgave, vol temperament, heerlijk vond ik het. Maar terwijl ik genoot van al die odes aan de liefde, heb ik mezelf onbewust geïndoctrineerd met afhankelijkheid. Ik heb mezelf per ongeluk gebrainwasht met het idee dat er dus iemand is. Een ander, een persoon die me compleet maakt en zonder wie het leven niks waard is. Iemand met wie ik, wanneer ik met hem samen ben, helemaal gelukkig zal worden.
En daar baal ik hard van
Ik zit helemaal niet te wachten op de overtuiging dat het ‘Echte Grote Geluk’ afhangt van ‘De Ander’. Want zoals men denk ik wel weet, heb ik ‘De Ander’ meerdere malen in mijn leven gehad. Meerdere Anderen dus. En de ‘Meerdere Anderen’ zijn ook weer allemaal verdwenen. Het leek soms sprookjesachtig, maar uiteindelijk is er weinig lang en gelukkig te ontdekken.
En dat is niet alleen voor mij het geval. Ook de mensen om me heen die een relatie hebben zijn niet allemaal 24/7 ‘lang en gelukkig’. Zelf in de meest perfect-functionerende relaties zie ik vrienden en vriendinnen zich soms intens klote voelen. Om werk. Om huisdieren. Om geld. Gezondheid. Kinderen. Noem maar op.
En dus ben ik boos
Ik voel me voor de gek gehouden. Door Disney en door Sex and the City waarin die lambal van een Mister Big tóch uiteindelijk ‘de ware’ blijkt te zijn. Door sprookjes en door Marc Anthony.
Ik ben ook een beetje boos op mezelf. Dat ik het toch altijd een beetje heb geloofd, dat goed van slecht wint, dat liefde wint, en dat ‘lang en gelukkig’ bestaat. Dat het iets is wat je vindt, als je maar hard genoeg werkt en ‘De Ware’ vindt. En dat het leven dan helemaal vanzelf gaat.
Rouw
Dat is het gewoon waar ik in zit. Het is misschien geen quarterlife-crisis. Het is misschien ‘gewoon rouw’. Rouw omdat ‘lang en gelukkig’ niet blijkt te bestaan:
Er komt geen moment waarop het ‘alleen nog maar leuk is’.
Er komt geen persoon die zorgt dat je altijd blij bent.
‘Lang en gelukkig’ blijkt in de realiteit gewoon te zijn ‘Je weet nooit hoelang, je moet er zelf wat moois van zien te maken en soms deel je dat met mensen die op je pad komen’.
Momenteel vind ik dat geen leuk idee. Ik ga liever gewoon op bed liggen en pizza eten en dat iemand anders dan iets moois maakt van mijn leven en ik daar niks voor hoef te doen. Lekker makkelijk.
Liefs,
Anne
P.S.
Aangezien ik dus meer dan bewust ben van het feit dat ‘niemand anders iets moois gaat maken van mijn leven’, ga ik niet op bed pizza liggen eten nu. Ik ga de Ibiza-truc doen. En daarna ga ik bedenken wat ik ga doen met die paar lopende gesprekken op Happn. (Happn ja. Die dating-app.) Waarom heb ik die app überhaupt gedownload eigenlijk?!
