Crisis #4, Waarin ik in paniek ben en zoek naar een zelfhulpboek

Deze blog is onderdeel van ‘De Crisis van 2019‘. Lees alsjeblieft deze blog eerst voor meer informatie.

Zo. Ik heb helaas geen concreet verhaal, geen gouden oplossingen, maar wél wat flarden van de afgelopen dagen:

Donderdag 18 Juli

Ik sta met vriendin S. in de boekenwinkel. “Welk boek zoek je An?”, vraagt ze me.

Met een exotische combinatie van schaamte en zelfspot antwoord ik. “Fuck de Quarterlife Crisis, van Femke Kamps”.

Ze is even stil. Dan kijkt ze me aan.

“Maar An, is het daar niet te laat voor? Ik bedoel, hoe oud ben je van plan om te worden? 120?”

Shitzooi. Ze heeft gelijk. Volgende maand word ik 31. Nu pas deze crisis, ik loop dus ook nog eens achter in mijn ontwikkeling.

Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, is het boek niet op voorraad.

Een uurtje later

We praten. Over crisissen en labiel zijn, over het feit dat ik ooit aan een psycholoog vroeg of ik misschien gek was en zij zei van niet. Over dat ik zelfs geen Theatrale Persoonlijkheidsstoornis heb en ik me afvraag hoe mensen met zo’n stoornis dan wel niet zijn. En over mijn oud-leerling, die blijkbaar bij TV werkt en me stuurde dat ze wel een date met een leuke vent kon regelen in het ‘First Dates’ hotel.

Vrijdag 19 Juli

Locatie: bibliotheek Breda. Ik heb net een abonnement afgesloten en wanneer de attente jongen achter de balie me vraagt of ik een rondleiding wil antwoord ik dramatisch:

“Nou, ik wil vooral weten waar de zelfhulpafdeling is. Ik heb een boek over de Quarterlife crisis nodig!”

Hij lijkt een beetje in de war door deze eerlijkheid. Schattig. Maar – hoewel mijn opmerking anders doet voorkomen – voel ik me alles behalve een treurig figuur. Ik ben vastberaden dat boek te verslinden en morgen deze fase van crisis te hebben afgerond.

Uitgeleend. Blijkbaar had iemand anders het ook nodig.

Ik baal, maar ben verrassend genoeg ook opgelucht. Nu kan ik fijn een ander boek meenemen, iets om gewoon ‘lekker’ te lezen. Met een songbook van Corinne Baily Rae en een boek van Roahl Dahl onder mijn arm fiets ik naar huis.

Zaterdag 20 Juli

Mijn vader komt me helpen klussen. Of nouja. Hij klust, terwijl ik vooral werk aan mijn blog over vrienden maken als je volwassen bent. De kast wordt in elkaar gezet, de plinten gelegd en de deur geverfd en met elke klusje wat hij doet voelt het alsof mijn leven weer een beetje makkelijker is geworden.

Paniek

Als ik op de WC zit raak ik ineens in lichte paniek. De badkamerdeur ging moeilijk op slot. Wat als ik alleen was geweest, de deur niet meer open was gegaan en er niemand was geweest om om hulp te vragen? Hoelang zou het duren voordat mensen erachter zouden komen?

Even krijg ik het bloedheet en word ik licht in mijn hoofd. Het duurt een paar minuten.

Pas later realiseer ik me, ik doe de deur nooit op slot als ik alleen ben. Ik doe ‘em niet eens dicht, hij gaat altijd op een kiertje zodat Kroepoek zich met haar pootje naar binnen kan wurmen en naar me kan zitten staren als een Schattige Stalker.

Ik schrik ervan dat ik mezelf even zo gek heb gemaakt. Vandaag was best een goede dag en eigenlijk dacht ik: ‘Ach, die crisis, daar ben ik alweer uit’. Blijkbaar gaat het toch niet helemaal ok.

Genoeg leuks

Toch is het niet allemaal mega-dramatisch. Er is genoeg leuks. De ontdekking dat het komende week 38 graden wordt bijvoorbeeld. Hoe mijn vader elke keer laat merken dat-ie het zo bijzonder vindt dat ik weer dichtbij woon. Dat ik aan hem zie dat hij trots op me is en hij dat ook nog eens tegen me zegt. Dat de pasta die ik s’avonds maak prima te eten is. En dat ik s’avonds lekker door het park fiets richting het terras.

Zondag 21 Juli

Ik word blij wakker. Vandaag ga ik naar de Lion King in de bioscoop en ik voel de dringende behoefte de wereld te verblijden met een ‘Kroepoek-versie’ van de openings-scene. Met mijn pyjama en badjas nog aan zet ik mijn telefoon in een statief, druk op ‘record’, post ik het filmpje een paar minuten later en kijk ik het nog minimaal twintig keer grijnzend terug.

In de avond kijk ik de TEDTalk van Brené Brown, die me afgelopen week voor de zoveelste keer is aangeraden. Terwijl ze praat over kwetsbaarheid denk ik: ‘Dit kan ik, dit doe ik al! Als kwetsbaar zijn een vak was geweest op school, was ik de beste leerling geweest!’

Ik voel me trots op een soort vreemde manier. Maar wel trots.

Een week verder

Precies een week geleden was ik een hoopje ellende. Dat ben ik nog steeds wel eigenlijk, maar toch zit er een vooruitgang in. Hoewel ik vind dat het niet snel genoeg gaat, weet ik ook dat ik tegen anderen in een soortgelijke situatie zou zeggen: “Neem de tijd, doe het stap voor stap. Je kan niet alles in een keer oplossen en elke stap is er eentje.”

Tja.

Liefs,

Anne

P.S. Over het beeldmateriaal in deze blog

Sorry dat er alleen maar beeldmateriaal van mijn kat in deze blog zit. Maar ik vind het niet leuk om vriendinnen op de foto te zetten als we diepe gesprekken hebben, mijn vader hoeft ook niet zo nodig op internet en een selfie maken met de jongen van de bieb leek me ook een beetje raar. Dus vandaar.