Deze blog is onderdeel van ‘De Crisis van 2019‘. Lees alsjeblieft deze blog eerst voor meer informatie.
Toen ik 16 jaar geleden uiteindelijk bij een psycholoog belandde zei zij tegen me: “Je zegt dat je dood wil. Maar kunnen we niet gewoon vaststellen dat je eigenlijk graag heel lang op vakantie wil naar een zonnige plek waar er niemand verwachtingen van je heeft?!”
Ik weet nog dat ik dat verwarrend vond. Dood zijn stond voor mij symbool voor ‘gewoon rust aan je kop’ en ‘niet kunnen falen’. Dus eigenlijk had ze wel gelijk.
Wat er daarna allemaal gebeurde weet ik niet meer precies. Het ging hoe dan ook steeds een beetje beter.
Pieken en Dalen
Toen ik mijn vader in juli 2019 vroeg of mijn moeder en hij dachten dat ik depressief was, zei hij: “Wij denken dat je gewoon zo bent. Dat was altijd al. Hoge pieken en diepe dalen.”
Hij had gelijk. Ik had – en heb – heel veel momenten van intens geluk. Maar ik had – en heb – ook momenten waarop het echt enorm shit ging en gaat. Nadat ik als puber de gesprekken bij de psycholoog afsloot heb ik gelukkig nooit meer concrete plannen gehad om er een einde aan te maken, maar dat wil niet zeggen dat de rest van het leven over rozen ging. En ja, ik heb nog wel eens gedachtes gehad als: ‘Goh, als ik nu met m’n auto van een brug zou rijden zou het lekker voorbij zijn allemaal. Lekker rustig.’
Ik maakte me dan geen echte zorgen. Want dat soort gedachtes zijn menselijk. Ik wist dat dat soort gedachtes eigenlijk gewoon betekenden: ‘Ik verlang ernaar om me beter te voelen dan dat ik nu doe’, en probeerde dan te kijken met welke acties ik me dan beter zou kunnen gaan voelen.
De Mensen die Wijze Dingen zeiden
Naast dat ik me inmiddels had aangeleerd me ‘pro-actief’ op te stellen in situaties waarin ik me zwaar belabberd voelde, waren er twee gesprekken die me altijd bijbleven. En die wil ik graag delen.
Het Gesprek met H. over de zin van het leven
H: “Waarom denk jij dan dat we hier zijn?”
Ik: “Ik denk dat we hier zijn om heel veel lessen te leren. En als je ze niet leert, dan reïncarneer je net zolang door tot je het wel leert.”
H. is stil.
Ik vervolg: “Maar ik ben dus doodmoe van al die lessen. En ik wil helemaal niet dat, áls ik een les geleerd heb, er elke keer weer een nieuwe komt. Het is dweilen met de kraan open. Ik heb daar helemaal geen zin in.”
H. lacht en beetje en zegt: “Wat klinkt dat zwaar allemaal. Ik zou er ook geen zin in hebben op die manier.”
Ik glimlach. Blij dat ze het begrijpt. Ik wacht, want waarschijnlijk gaat ze nu iets superslims zeggen. Dat doet H. altijd.
H: “Volgens heeft iedereen maar een ding te doen op deze aarde. 100% zichzelf zijn. Dus mijn taak is om te gaan uitzoeken hoe ik 100% H. kan zijn. En jouw taak is om 100% Anne te zijn.”
Het is of er een last van mijn schouders valt. 100% Anne zijn, dat moet ik wel voor elkaar krijgen!
Het Gesprek met A. over de ‘Zelfmoordpil’
Ik: “… het gaat dus eigenlijk best wel goed. Maar ik vraag me af wanneer het weer rot wordt. Want het wordt ook altijd weer rot. Dan heb ik een tegenvaller met werk, of stel ik iemand teleur, of er gaat iemand dood.”
A: “Ja, tegenslagen horen nou eenmaal ook bij het leven. Zonder licht geen donker.”
Ik: “Ja maar… dan denk ik wel eens: ‘Goh, zullen we niet gewoon allemaal een pil nemen zodat we doodgaan? Dan zijn we er gewoon helemaal van af. Hoeven we niet meer te piekeren over de opwarming van de aarde, geen discussies over vegan eten, geen Trump, gewoon helemaal niks meer om zorgen over te maken!’ Dat zou toch eigenlijk gewoon heel makkelijk zijn?”
A is even stil.
Ik moet lachen.
Ik: “Ik heb echt geen suïcidale plannen hoor…”
A: “Dat weet ik wel…”
Ik: “Denk je nu dat ik gek ben?”
A: “Nee hoor.”
Ik: “Gelukkig.”
A: “Maar Anne. Ik weet misschien ook niet perse waarom we op de aarde zijn en wat voor zin het allemaal heeft. Maar van alles opties die er zijn, denk ik niet dat ‘allemaal een pil innemen en doodgaan’ het doel is van het leven. Denk je niet?!
Dat heeft ze onwijs wijs aangepakt. Hier kan ik niks tegen inbrengen.
Depressief
Depressief, quarterlife-crisis, ongelukkig, labiel… het maakt voor mij even niet uit welk label ik kan plakken op hoe ik er afgelopen maanden aan toe ben. Het gaat langzaam maar zeker een stukje beter. Dat komt door mijn ouders en vrienden, die mij op het hart drukken dat ik dit soort periodes eerder ook heb ‘overwonnen’, en een onverwoestbaar vertrouwen hebben in mijn veerkracht. Dat komt door het ‘Anne-Behandel-Plan’: een gebruiksaanwijzing voor mezelf die ik jaren geleden schreef ter voorkoming van problemen in de toekomst. En dat komt doordat er eigenlijk geen andere optie is ‘er gewoon maar weer het beste van te maken’.
Liefs,
Anne
Gaat het niet goed met jou en is deze blog heel herkenbaar? Zoek dan alsjeblieft hulp. Door contact op te nemen met vrienden of familie, of door deze website te bezoeken.
