Dagboekstukjes, april 2021 (o.a. voetfetisj, zoenziekte en kleine Kroepoek)

Toevoeging: als je dit leest, is het mei. Afgelopen maanden kon ik nog niet helemaal helder mijn schrijfsels teruglezen en heb ik ze dus ook niet gepubliceerd. Inmiddels is het ergste van het ‘overspannen zijn’ achter de rug en denk ik: ‘nou, dit mag allemaal best online hoor!’ Een paar dagen terug kon je mijn verhalen over maart al lezen en hier zijn de dagboekstukjes van april 2021.

1 april 

Hehe, ik mag eindelijk – na 5 dagen ‘liegen’ – de waarheid vertellen. Ik poste namelijk dit op social media:

Een 1-april-grap natuurlijk, geïnspireerd op twee dingen:

• Afgelopen jaar waren er drie leerlingen van me die daadwerkelijk in het programma ‘First Dates’ van BNN te zien waren.
• Mijn terugkerende fantasieën tijdens 12 jaar zangles geven waarin ik twee leerlingen ‘per ongeluk expres’ op dezelfde tijd inplan, ze dan hopeloos verliefd worden op elkaar en lang en gelukkig samen leven. (Ik heb dit nooit gedaan, want uiteindelijk vind ik het professioneler me 100% op hun vocale ontwikkeling te focussen. )

Ik moet zeggen dat ik minder pret heb van mijn 1-april-grap dan ik hoopte. ‘De wereld’ wordt al een jaar lang teleurgesteld door corona en ik ben toch een beetje bang dat mensen niet denken ‘haha wat een leuke grap van Anne’, maar ‘kak, weer iets leuks wat niet doorgaat’.

En inderdaad, naast enthousiaste reacties (ik word zelfs genoemd in een artikel over beste 1-april-grappen) ontvang ik ook echt een paar berichten van mensen die het jammer vinden dat ‘First Duets’ niet echt is, mensen die serieus overwogen zich op te geven. Misschien na corona toch maar eens kijken of er iets mogelijk is.

2 april

Ik doe nog steeds rustig aan. Sinds begin vorige maand al. De psycholoog had me al gewaarschuwd dat het echt wel even zou duren voor ik weer de oude was, maar het valt me vies tegen.

Ergens is het wel goed. Sowieso was een van m’n doelen om dit jaar ‘mijn relatie met tijd te verbeteren’. Niet meer altijd het gevoel van ’te weinig tijd’ te hebben.

En dus probeer ik het bezoek aan de supermarkt niet meer te koppelen aan een andere activiteit, zodat ik alles zo snel en efficiënt mogelijk doe, maar wandel ik er gewoon rustig heen. In plaats van een nuttig boek te lezen (ik lees dus ook graag over dingen als timemanagement), ga ik nu zitten en kleuren. Alsof ik niet meer probeer van de tijd te winnen.

8 april

In plaats van nuttige boeken over zelfontwikkeling en dergelijke, lees ik sinds kort ook weer ‘niet-nuttige-boeken’. Boeken die – op het eerste gezicht in ieder geval – echt 0,0 toevoegen aan een betere toekomst voor de maatschappij of voor mezelf. Boeken waarvan je in het begin eigenlijk al weet hoe het afloopt.

Helaas zijn deze chicklits, die hieronder is ‘Huisje, Boompje, Feestje‘, van Jill Mansell, toch best wel doordrenkt met ouderwetse opvattingen. In vrijwel elk boek worden de mannen verheerlijkt omdat ze directeur zijn van een groot bedrijf en veel geld hebben en de vrouwen worden verheerlijkt omdat ze maatje 36 dragen. Om nog maar niet te spreken over de grappen als ‘oeh, als-ie maar geen travestiet wordt’ en opvattingen als ‘een vrouw die seks wil is een slet en dat is slecht’.

En dus krabbel ik mijn commentaar eronder. Dit soort boeken haal ik namelijk voor een euro bij de kringloop en na afloop leg ik ze in zo’n gratis buurtbibliotheek, of op het bankje in mijn flat waar iedereen z’n ‘wie-wil-dit-hebben-spullen’ weglegt. Ik zeg niet dat ik de wereld ermee verander, maar als er ook maar één volgende lezer tot nieuwe inzichten komt, is dat de moeite waard.

9 april

Als ik klaar ben met werk, zie ik berichtjes van O. mijn vriend. Het gaat niet goed. Da’s nieuw, want met hem gaat het eigenlijk altijd wél gewoon goed.

Ik bel hem en schrik. Nog nooit heb ik ‘em zo gedeprimeerd meegemaakt. Hij heeft keelpijn, al een paar dagen en inmiddels blijkt dat zijn keelamandelen zo reusachtig zijn opgezwollen, dat er eigenlijk geen ruimte meer is om wat dan ook door te slikken. (Da’s heftig, want je slikt zo’n 3000x per dag. Niet alleen eten en drinken, maar ook je eigen speeksel. Waarschijnlijk heb je, terwijl je deze blog las, al zo’n 5 keer geslikt.)

‘Ik had sushi besteld, omdat ik dacht dat ik dat makkelijk door zou kunnen slikken’, vertelt hij verdrietig. ‘Maar ik kan het gewoon niet eten van de pijn’.

Als ik ergens slecht tegen kan, zijn het medische kwaaltjes. Ik geloof heel erg in dokters en dat zij alles op kunnen lossen en dus vind ik dat we maar naar het ziekenhuis moeten en dat zijn amandelen er uit moeten worden gesneden. Hoppa. Aanpakken die handel. Wat betreft het ‘uitsnijden van de amandelen’ is hij het niet helemaal met me eens, maar een bezoekje aan de huisartsenpost krijg ik er gelukkig wel doorheen geduwd. (Voor de duidelijkheid, dit is geen aanstellerij, hij kon echt nog amper eten en drinken.)

Hoe zielig het ook voor hem is, ik heb een toffe avond. Niet alleen mag ik alle sushi opeten, door het bezoek aan de huisartsenpost om 23.30 – ik mag niet mee naar binnen, dus zit onder een dekentje in de auto – heb ik eindelijk weer een leuk avontuur! Vanwege de avondklok, corona überhaupt en het overspannen zijn, was elke dag een beetje hetzelfde en vandaag voelt het eindelijk alsof we weer herinneringen maken.

Ja. Ik besef me hoe onaardig dit klinkt. Uiteraard ben ik ook erg begaan met zijn gezondheid en vertroetel ik hem enorm.

14 april

Ik heb geen ondergoed aan, maar draag mijn bikini onder mijn kleding. Omdat ik de was niet goed genoeg heb bijgehouden. Ik zou willen dat ik kon zeggen: ‘hieraan merk ik dus dat ik overspannen ben’, maar dat is niet zo. Dit gebeurt me meerdere keren per jaar.

Er is nog meer onhandigs aan de hand: de dokter belde net en O. z’n amandelen-gedoe komt omdat hij Pfeiffer heeft. Je weet wel, de ‘kissing disease’, die ziekte die mensen rond hun 15e krijgen als ze onder invloed van hun puberhormonen lekker een potje staan te tongen in de plaatselijke discotheek.

Hoe is het mogelijk. O. wordt deze maand 32, houdt zich aan alle maatregelen én zoent – als het goed is – al 1,5 jaar lang alleen maar met mij.

Verder schrijf ik op 11 april ineens weer een blogje. Gewoon een korte luchtige, over waar ik naar uitkijk na corona.

15 april

Mijn drang naar avontuur is niet te stoppen en dus besluit ik op een huurscooter* naar mijn werk te gaan. Op de 10 meter na – die ik reed met mijn vriend achterop om te zorgen dat er geen ongelukken zouden gebeuren – heb ik geen ervaring, dus het is best een beetje spannend.

*Hier in Breda kan je een ‘GO sharing e-scooter’ huren, ze staan door de hele stad en je kan ze door middel van een app starten. Heel simpel. Mocht je het willen proberen, ze hebben dit systeem in meerdere steden in Nederland en met de code ‘AT5UIP’ krijg je 15 minuten gratis om te rijden. (En ik ook. Win-win-situatie dus.)

Uiteindelijk is dit mijn route. Ik ben 2 keer zo lang onderweg als nodig is omdat ik nog even moet wennen aan het maken van bochten, het richting aangeven, het oversteken bij een stoplicht, aan alles eigenlijk. En dus ga ik soms rechts als ik eigenlijk naar links moet, gewoon omdat dat makkelijker is.

16 april

Het is een topdag. In de middag werk ik met een leerling aan haar auditie voor K3 en dat is ontzettend leuk. Omdat ze niet alleen moet zingen, maar tegelijkertijd ook moet dansen, trek ik alles uit de kast en voor we het weten staan we springtouwend en zingend op de gang.

Na de lessen blijf ik hangen in mijn lesruimte. Ik pak wat snacks, zet de laptop aan en doe mee aan een bijeenkomst voor de ‘World Voice Day’ van een of andere Amerikaanse zangschool. Het is tof, mensen over de hele wereld doen mee en voor ik het weet speel ik ‘Happy’ op m’n ukelele van Pharrell Williams, terwijl ik vol overtuiging zing en alle andere deelnemers aanmoedig elke keer het woord ‘happy’ in het refrein mee te zingen en zich te unmuten, zodat we écht even met de hele wereld samen zingen.

Ik heb een streak van 5 goede dagen achter elkaar, besef ik me als ik ga slapen. Het begint écht weer beter te gaan.

19 april

In de podcast van Omdenken – een van m’n favoriete podcasts – stelt presentator Berthold een interessante vraag aan degene met wie hij in gesprek is: ‘Stel dat God op aarde zou komen en zou zeggen: “je hebt zo hard gewerkt tot nu toe, je bent klaar en je mag kiezen of ik je meeneem naar de hemel of dat je hier nog een beetje blijft leven”, wat zou je dan doen? Hoe zou je dan vanaf nu je leven gaan leiden?’

Het houdt me de hele dag bezig.

23 april

Een van mijn leerlingen heeft iets voor me, zegt ze.

Het is allerliefst. Ze heeft een klein katje voor me gehaakt, een klein Kroepoekje.

Die dag sta ik er nog zo’n 36 keer mee in mijn hand. Het ‘dingetje’ zelf is zo ontzettend schattig maar bovenal, ik ben ontroerd door het feit dat mensen dit soort attente dingen doen. (Dat geldt overigens ook voor alle lieve en onverwachte kaarten en berichten die ik heb ontvangen afgelopen tijd, heel veel dank daarvoor!)

26 april

O. is jarig! We huren een scooter, eten sushi, spelen spelletjes in het park en zien wat familie. Als kers op de taart ontdekken we deze foto van ons samen, via zijn social media felicitaties.

27 april

Het is koningsdag en dus is het tijd om mensen te informeren over het Wilhelmus. (Als je op het pijltje klikt, kan je zien hoe complex ons volkslied in elkaar zit qua maatsoorten.)

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Zangles in Breda (@zanglesinbreda)

Hoewel ik soort van vrolijk ben op de foto, begon de dag niet zo goed. Sterker nog, ik kwam snikkend en hyperventilerend aan op mijn werkplek. Want toen ik langs het park fietste, zag ik dat het hele park VOL met mensen zat. Maar echt voller dan vol. Terwijl de intensive cares ook echt vol liggen met coronapatienten. Voller dan vol. Dat weet ik niet alleen door het nieuws. Dat weet ik ook omdat mijn oom eerder deze maand van Breda naar Enschede overgeplaatst moest worden. Vanwege de drukte. ‘We zijn zo dichtbij het einde’, zet ik bijna smekend op mijn persoonlijke Instagram, ‘hou alsjeblieft nog even vol, alsjeblieft!’

28 april

Ik fiets naar mijn werk. Wat een verschil met gisteren. Er hangt geen agressieve, beangstigende sfeer van drukte, het park is ‘gewoon gezellig druk’ en in de binnenstad zie ik eindelijk, na al die maanden wachten, weer terrassen, gevuld met stralende mensen. Het ‘mag’ maar van 12.00 tot 18.00, maar het begin is er. Ik hoop zo, zó ontzettend dat de koningsdagbesmettingen mee vallen. Dat we vanaf nu toch echt weer terug op kunnen gaan bouwen naar ‘normaal’…

29 april

Gadverdarrie. Ik voel me vies en gebruikt. En naïef.

Sinds kort zit ik op ‘Vinted’, een app waar je heel makkelijk kleding kan verkopen. Ik heb er een aantal hoge hakken te koop staan, van die hakken die ik eigenlijk had voor optredens maar die ik nooit droeg omdat ze wel mooi en optreedwaardig waren maar vooral onmogelijk om op te lopen.

Een anoniem persoon reageerde enthousiast op die schoenen. En vroeg of ik misschien ook even een foto kon sturen, zodat ‘ze’ kon zien hoe ze op de voet aansloten.

Deze persoon reageerde altijd binnen een dag op mijn berichtjes, maar sinds mijn laatste berichtje heb ik al 5 dagen geen reactie meer gehad.

Bah.

En om af te sluiten…

Een foto van Kroepoek. Omdat jullie zo dol op haar zijn. Of nouja. Omdat ik zo dol op haar ben.

Dit was april 2021. Ik zie je heel graag bij een volgende blog!

Houdoe en veel liefs!

Anne