Persoon A: Ik zou graag een huis met een tuin willen, ik wil hier ook niet voor altijd blijven wonen.
Persoon B: Waar wil je dan wonen? Spanje, Limburg?
Persoon A: Ik bedoel in dit appartement 🙂
Persoon B: Aha! Wel in Duiven?
Persoon A: Haha, je bent in de war met een ander chatgesprek. Ik kom uit Arnhem lieve schat 😉
Ik ga maar meteen met de billen bloot. Ik zou willen dat in het bovenstaande gesprek ik persoon A. was. Maar nee. Ik was persoon B. En ja. Ik was in de war met een ander chatgesprek. Ik heb kanten van mezelf leren kennen waarvan ik hoopte dat ik ze niet had.
– Trouwens. Ook al is deze blog helemaal af als ik dit typ, ik heb echt overwogen nog snel iets anders tussendoor te schrijven zodat ik dat éérst kon plaatsen. Of de blog over mijn avontuurlijke solo-trip naar Parijs afmaken, waar ik weken geleden mee begon maar die maar niet wil vlotten. En dan zou deze blog pas volgende week verschijnen ofzo. Omdat ik het raar vind dat na dik 3 maanden radiostilte op mijn blog er wéér iets over daten online komt. Alsof ik niks anders doe dan de hele dag daten. Dat doe ik dus wel. Ik heb gewoon werk en ga naar de sportschool en heb een sociaal leven. Dat wilde ik toch graag rechtzetten. –
Wat vooraf ging
Na de Speeddate-blogs (en het ’teleurstellende einde’ daarvan) een paar maanden terug was het hek van de dam. Ik had net zo goed ‘Single’ op mijn voorhoofd kunnen tatoeëren of een contactadvertentie kunnen plaatsen, want jongens, wat een aandacht kreeg ik. Niet alleen in de vorm van ‘Hey Anne, leuke blog. Waarom hebben wij eigenlijk nog niet gedate?’ privé-berichten, maar ook in de vorm van heel veel adviezen. En een advies bleef terugkeren. Tinder.
Waarom ik eerst niet wilde maar het uiteindelijk ’toch maar deed’
Ik vond het eerlijk gezegd een beetje voor laffe, luie mensen. Mannen moeten gewoon op vrouwen af durven stappen in plaats van in hun joggingbroek op de bank te liggen swipen. Daarnaast, het is op basis van foto’s, en dat is toch wel oppervlakkig. (En trouwens, het klopt ook vaak niet met de werkelijkheid. Een foto is plat. Een mens is 3D. Sommige mensen zijn gewoon niet fotogeniek. Er is een reden dat ik niet vaak een selfie plaats. Meestel denk ik ‘Goh zo 2D, heb ik toch echt een beetje een raar hoofd. Dat doet me geen goed. Dat doet me geen eer aan.’)
Hoe dan ook. Tijdens een weekendje weg met ons gezin werden zij toch heel nieuwsgierig. “Je hebt toch niks te verliezen?” zeiden ze, en “Die vriendin die vorig jaar trouwde had de bruidegom toch ook van Tinder geplukt?”.
Tja, wie zou ik nou zijn om mijn lieve ouders, zusje en haar vriend de hoop op een leuke schoonbroer of schoonzoon te ontzeggen? En dus downloadde ik daar, op de trage verbinding van het Landal Greenparcs huisje, de Tinder app. Het klinkt net als het begin van een sprookje he?!
Er ging een wereld voor me open
Wat. Een. Hoop. Mannen. Stel je voor, alsof je nog nooit een supermarkt hebt gezien en dan ineens in een Albert Heijn XL wordt gedropt. Dat gevoel. Eindeloos veel mogelijkheden die naast een ‘pretpark-gevoel’ ook een soort paniek op leveren. Want je moet ook nog werken, sporten en hebt dus maar beperkte tijd om de verpakkingen te bekijken en etiketten te lezen.
Gelukkig kan je nog enigszins nadenken en probeer je eventuele risico’s te vermijden. Zoals ik in de supermarkt het idee heb dat ik energiedrank beter kan laten staan, denk ik ook te weten dat ik er goed aan doe sommige mannen te vermijden. (Kuch, mannen met een pistool op hun foto, kuch.) Op diezelfde manier weet ik ook dat ik me niet moet laten verleiden door extra’s, zoals verassingen bij een Kindersuprise, en in het geval van Tinder, schattige kittens op de foto.
Met dit in mijn achterhoofd, en het toeziend oog van mijn enorm betrokken gezinsleden swipete ik uiteindelijk een stuk of vijf mannen naar rechts en vulde daarmee voor het eerst mijn mandje in deze Mannenwinkel.
Binnen afzienbare tijd had ik mijn eerste match
Ik schrok me kapot en zette mijn telefoon uit.Tot nu toe leek dit in soort spelletje, maar ineens realiseerde ik me weer dat er echte mensen achter de foto’s zaten! Wat moest ik hiermee? Ik kende die hele kerel niet, waarom zou ik hem berichtjes gaan sturen? Hij woonde waarschijnlijk in de buurt van het Landal Greenparcs huisje (en dus niet bij mij in de buurt) en ik wist alleen dat hij een leuk gezicht had. Zou ik vanaf nu met iedereen met een leuk gezicht gaan chatten?Hier heeft toch niemand tijd voor? Hoe doen die Tinderaars dit?
Ik probeerde het los te laten maar kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen toen een *pling* me erop wees dat ik zojuist mijn eerste berichtje had ontvangen:
‘Hey mooie dame ;)’
Paniek. Dit was een aardig bericht. Maar wel meteen gericht op het uiterlijk. Precies wat ik verwachtte van deze oppervlakkige app. En meteen nam mijn Inner Bitch het over:
‘Ik weet niet of ik dit leuk moet vinden. Ergens hoor ik ook alarmbellen rinkelen die zeggen ‘Pas op, foute man!’, aangezien je meteen over mijn uiterlijk begint.’
Deze jongen heeft daarna nooit meer een reactie gestuurd. Terecht. Toen ik het aan een vriendin vertelde heeft ze me op mijn sodemieter gegeven. Ook terecht.
Het past weer niet in een Blog.
Ik zal er maar weer meerdere delen van maken. Wanneer het volgende online komt, geen idee, maar als je em wil lezen en geen Facebook meer hebt stuur me dan even een mailtje. Dat kan je trouwens ook doen als je het gênant vindt mijn Facebookpagina te liken – zoals R. en I -, wat ik overigens volkomen begrijp want ik volg best een aantal blogs en vind dat toch ook een beetje raar.
Dit was het voor nu, ik ga weer aan het werk!
Liefs,
Anne
