Nogmaals mijn Disclaimer: Mijn bedoeling was om tijdens Expeditie Breda een soort reisgids te maken voor op mijn blog. Maar zoals altijd dwaal ik snel af en ga ik toch weer vertellen over gevoelens en dergelijke. Het is niet anders. Ik vertel je alsnog over een selectie van mijn avonturen in het mooie Breda. Vandaag deel 2. (Het vorige deel vind je hier.)
Eerst nog een keer het kaartje wat ik heb gemaakt. Niet alleen omdat het handig is, vooral ook omdat ik er veel tijd in had gestoken. Het bevat Aanraders van de Lokale Bevolking gemixt met Eigen Ontdekkingen.
Dag 3: Op de Fiets naar Belcrum Beach
Het is ongeveer drie miljoen graden celsius op dag 3, maar ik besluit mezelf een schop onder de kont te geven en de fiets op te stappen. Waar ik Breda tot nu toe een beetje viezer, muffer en minder mooi vind dan Arnhem zie ik onderweg naar ‘het Ginneken’ steeds meer moois in de stad. Het blijkt dan ook een dure wijk te zijn, waardoor de kans vrij klein is dat ik daar een woning met lesruimte ga vinden. Maakt niet uit, dromen mag. De ‘Ginnekenmarkt’ ziet er gezellig uit, maar ik weet dat als ik nu ga zitten, ik nooit meer in beweging kom.
Ik wil wel nog wat foto’s maken voor ‘jullie’ maar kom niet verder dan dit met-gevaar-voor-eigen-leven-gemaakt-filmpje op de fiets.Vanuit de Ginnekenmarkt ga ik door naar ‘Stek’, wat een hippe plek zou zijn met allemaal creatieve ondernemers.
Daar aangekomen zie ik dit:
Het is leeg, en een beetje een bende. Wanneer ik aan de enige twee aanwezigen op het terrein vraag wat er precies zo bijzonder is aan deze plek vertellen ze me dat het normaal heel levendig en leuk is, maar iedereen op vakantie is. Ze zullen vast gelijk hebben, maar ik zie het niet zo. Ik voel me nogal een snob wanneer ik me in gedachten afvraag waarom mensen hun spullen niet gewoon opruimen. Het is toch jammer om overal winkelwagentjes en stukken hout te laten slingeren?
Gelukkig is mijn volgende bestemming dichtbij, op een paar minuten lopen zit Belcrum Beach. Ik verga van de honger en dorst en besluit er te dineren. Heel chique met een blikje ijsthee en een broodje zalm. Hoewel de locatie redelijk uitgestorven en enorm uitgedroogd is zak ik meer dan tevreden in mijn strandstoel. Nee, het is niet de meest indrukwekkende plek die ik ooit heb gezien – ik ben dan een wel heel erg verwend met bijvoorbeeld Brasserie De Boerderij in Arnhem -, het is alsnog heerlijk.
Wanneer ik terugfiets rij ik met mijn gare hoofd bijna iemand van zijn sokken. Geschrokken verontschuldig ik me. “Geen probleem, doe maar rustig aan joh!”, zegt mijn slachtoffer met een vriendelijke zacht ‘g’. Wat een hoop fijne mensen hier.
Dag 4: Niet zo interessant voor jullie
Deze vond ik toepasselijk. Omdat ik weet dat mijn probleem niet echt een probleem is. Maar toch lastig.
Het is te warm om te ademen. Ik ga mezelf niet meer dwingen om iets nuttigs te doen of een plek te bezoeken waarover ik interessant kan bloggen. Een groot deel van de dag breng ik door in het peuterbadje van een vriendin en verder lees ik, lig ik en schrijf ik wat aan mijn blog. Denkend aan de Arnhem/Breda verschillen realiseer ik me dat ik zelfs voor mijn mini-vakanties van een paar uur naar Duitsland een alternatief heb hier. België is om de hoek! Ik zou makkelijk een dagje naar Antwerpen kunnen om daar wat wafels te eten en te genieten van het ‘ik-ben-in-een-ander-land-gevoel’. En de taal is nog mooier ook!
Het is niet ontkennen. Ik heb het naar m’n zin hier. Maar wanneer een vriendin belt en vertelt dat ze me mist tijdens haar vakantie in Italië is het even slikken. Mijn echte familie mag dan wel hier zitten, in Arnhem en omgeving heb ik zulke fijne vrienden dat ze ook voelen als familie. ‘Waar wil ik wonen’, het is een luxe-probleem, maar ik worstel er wel mee.
Mocht je je afvragen waarom ik geen leuk eet-tentje review, ik ben te lui om te gaan. Mijn diner bestaat uit een quinoa-salade van de Appie. Omdat het makkelijk is. En misschien ook omdat ik het een beetje ongemakkelijk (en saai) vind ik om in mijn eentje te dineren.
Hier hou ik het bij voor vandaag
Ik heb besloten de laatste 2 dagen in een nieuwe blog te verwerken. Dankzij het Wereld Wijde Web hebben we namelijk het concentratievermogen van een courgette, en die lange lappen tekst zijn niet te doen. (Inmiddels staat dit derde deel online!)
Wat ik je nog wél wil laten zien is de ontdekking van Stoplicht 2.0 hier in Breda. Als je staat te wachten met je fiets hoef je je nooit meer af te vragen of diegene voor je wél of niet op het knopje heeft geduwd. Boven de rode lamp zit namelijk nóg een lampje met de tekst ‘gezien’! Hoe handig!
Houdoe,
Anne
