‘Oh ja, Anne, vergeet je bikini niet mee te nemen he?! Aangezien je er ’s ochtends ook bent, mag je gerust de hele dag blijven en dan kan je in de middag ook mee doen met het ijsbad!
Ik knipperde even met mijn ogen. Ik zat in gesprek. Een heel leuk gesprek, met misschien wel het tofste bedrijf van Nederland als het gaat om zelfontwikkeling. Zij hadden mij net geboekt voor een workshop zang, tijdens een speciale livedag voor hun deelnemers waarin het thema ‘comfortzone’ centraal stond.
In de ochtend, zou ik die dag starten. Want zingen, je podium pakken, van je laten horen, misschien zelfs door een microfoon, het zijn allemaal dingen die voor veel mensen uit hun comfortzone zijn. Sterker nog, tot 75% van de bevolking, geeft aan angstig te zijn wanneer ze in het openbaar hun stem moeten gebruiken.
Na mijn workshop, zou in de middag ‘het ijsbad zijn’. Natuurlijk met veilige voorbereiding vooraf, zoals ademwerk en een fysieke warming up.
In dat ijsbad, wat natuurlijk niet echt ‘ijs’ is, want je kan niet ‘in’ ijs gaan zitten (het is wel ijskoud water van zo’n 4 graden) zou je dan maximaal 2 minuten gaan zitten. Twee minuten. Ik lieg niet als ik je vertel dat ik, in de 2 weken voor de workshop, zo’n 3 tot 4 uur heb gepiekerd over deze ‘leuke mogelijkheid om uit mijn comfortzone te gaan’. Een mens lijdt het meest, door het lijden dat hij vreest, zo blijkt maar weer.
Ik heb een hekel aan kou. Mijn spieren verkrampen ervan, ademhalen lukt niet goed en als ik koude voeten heb, moet ik heel vaak plassen (?) en dat irriteert me ook mateloos. Waarom zou ik dan in godensnaam, in een wereld die sowieso al zwaar en moeilijk is, óók nog eens mezelf gaan kwellen door in een ijsbad te stappen? Aan de andere kant, ik wilde de mensen die bij mij uit hun comfortzone zouden gaan, ook een soort respect tonen. En dus ging de bikini mee.
Na een heerlijke workshop van mij – ik zeg het maar even onbescheiden – was het zover. Met een goede uitleg achter de rug, lieten we ons vallen op ons matje om te starten met wat ‘breathwork’. Je zou zeggen ‘echt iets voor Anne, want die doet met zingen natuurlijk ook allerlei ademhalingsdingen’.
Ja. Helaas. Je hebt het mis. Ik krijg er dus echt de kriebels van als iemand mij vertelt hoe ik moet ademen, hoeveel tellen in en hoeveel tellen uit, en hoeveel tellen vasthouden – of in dit geval – juist niet vasthouden. Terwijl om me heen een hoop emoties loskwamen, ontstond er bij mij een fascinerende innerlijke discussie tussen ‘wil mijn lichaam dit gewoon niet en luister ik goed naar mijn lijf als ik gewoon lekker mijn eigen ademhaling aanhou’ of ‘ben ik gewoon bang en doe ik niet hard genoeg mijn best?’ Inmiddels vertrouw ik maar gewoon op het eerste.
Een flinke work-out later, je wil namelijk met een opgewarmd lichaam het koude water in, liepen we naar de tuin. In onze winterjas, want het was december 2022 en ijskoud. Zo koud dat je ademhaling wolkjes maakt in de lucht.
Terwijl we jumping jacks deden om warm te blijven, trokken elke keer 2 mensen hun kleding uit om in bikini of zwempak het ijskoude badje in te duiken. Ik maakte stomme grappen – mijn strategie op spannende momenten, óf heel erg zeuren óf stomme grappen maken – en pelde mijn kleding van mijn lichaam, tot alleen mijn paarse bikini overbleef.
Hardop telde ik af. 5. 4. 3. 2. 1. RAKET! (Iemand zei me ooit dat dat helpt, hardop aftellen omdat je brein dan weet dat het ‘menens’ is en je dan daadwerkelijk dingen gaat doen.) En jawel, ik stapte met mijn voeten in het bad.
Koud. Ijskoud.
Onder begeleiding bleef ik diep ademen. Puffend hurkte ik en doopte mijn billen in het water. Koud. Ijskoud. Ik twijfelde. Zal ik verder gaan? Dieper? Gewoon het water tot mijn kin? Ik ademde. Fffff…. Fffff…Fff…
‘Het zou leuk zijn als ik me verder naar achter laat zakken he?!’, hoorde ik mezelf zeggen. ‘Dan doe je dat, dat kun je’, werd ik aangemoedigd.
Neh.
‘Ik kan wel verder, maar ik heb er echt geen zin in’, sprak ik zo’n 45 seconden later, en ik klauterde het water uit. Terwijl ik me afdroogde met een handdoek die me aangeboden werd, keek ik naar degene die in het bad naast me zat. Haar volledige lichaam zat onder het water, terwijl het bij mij niet eens tot mijn navel was gekomen. Zij leek in trance, compleet gefocust. Heel anders dan ik.
Ik stond erbij, keek ernaar en het deed me niks.
Ik was trots. Niet trots omdat ik het het langst volgehouden had, het diepste onderwater was gegaan. Niet omdat ik als eerste was gegaan, want dat was ik niet. En ook niet trots omdat ik de meest spirituele ervaring had gehad. Ik was trots op mij, los van de andere mensen. Ik was trots omdat ik wist wat goed voor mij werkt. Misschien was ik te voorzichtig in de ogen van anderen, maar ik vond mezelf precies voorzichtig genoeg. En precies dapper genoeg.
Dat was ‘em voor vandaag.
Na 2 weken kerstvakantie te hebben gehad, ga ik weer lekker aan het werk: ik heb even gekeken en ik werk deze week met 15 mensen aan hun stem, waaronder met iemand die vanuit Arnhem naar Breda komt voor een extra lange zangles, iemand met wie ik een lied ga opnemen om te draaien op de begrafenis van een familielid én een stelletje met wie ik ga werken aan een lied wat ze op hun bruiloft willen zingen.
Kortom, ik mag weer prachtige dingen doen én er staan deze week ook nog eens twee interviews op de planning, voor een podcast over ADHD waarin ik te gast ben én eentje voor een artikel in een Nederlands tijdschrift. Genoeg te doen dus, aan de slag!
Houdoe en veel liefs,
Anne
P.S.
- Misschien leuk om te weten: tijdens mijn vakantie schreef ik een blog over het Meest Romantische Cadeau ooit dat ik dit jaar kreeg met kerst én over nog 9 andere favorieten van 2022. Je kan ‘em hier lezen.
- Enne, zo’n workshop zang om uit je comfortzone te gaan, of om gewoon een leuke middag te hebben, die kan je gewoon boeken! Meer daarover lees je hier, of stuur gerust onderstaande flyer door naar je baas!
