In 2020 liet ik je wekelijks een kijkje in mijn leven nemen. Laatst had ik daar weer zin in en ruimte voor. Het werd onverwachts een vreemde week vanwege een overlijden, maar aangezien de persoon om wie het ging mijn blogs altijd las en me enorm toejuichte om mijn ‘eerlijke delen’, heb ik na een week bedenktijd, besloten dat ik ’em toch online knal.
Maandag 11 september
Ik word om 08.11 wakker met uitzicht op Kroepoek die lekker naast het bed heeft geslapen.
Er was een tijd dat ik vond dat dieren in je slaapkamer vies waren, maar ehm… ja. Ze is zo lief. Zodra ze merkt dat ik een beetje wakker word, springt ze ook vrolijk op bed om zich lekker te laten kroelen. Dit zijn echt geluksmomentjes. Vooral omdat ik lekker kan blijven liggen; er staat vandaag maar 1 hele belangrijke afspraak op de planning en die is pas in de avond.
Uiteindelijk kom ik uit bed, draai wat wasjes, douche en reageer op wat berichtjes. Zoals die van mijn leerling T. Hij heeft dit weekend opgetreden op een familiefeest, iets waar hij al maanden naar uitkeek. Aan zijn video’s in m’n WhatsApp gezien, was het een groot feest en ik raak ontroerd wanneer ik zijn berichtje erbij lees: “Dank je wel voor ………….. het mooiste cadeau dat ik ooit heb gegeven.”
God, wat hou ik van mijn werk.
Terwijl ik naar een livesessie van Celine Charlotte van ’t Wout luister (gaat o.a. over online cursussen maken), maak ik in de middag warm eten klaar. Vegan dahl met rode linzen. Mijn favoriete recept omdat het makkelijk is, lekker, gezond én omdat er altijd veel overblijft waardoor ik er de rest van de week nog van kan eten tussen mijn zanglessen door.
De premiere van ‘de Vuurlinie’
Na het eten, is het tijd om me om te kleden want… IK GA VOOR HET EERST NAAR EEN BIOSCOOPFILM-PREMIERE! Als ik dat als kind had geweten, had ik gedacht dat het zou zijn omdat IK een rol zou spelen. Maar niks is minder waar: mijn vriend speelt in de film. (Hij werkt als stuntman en wordt in deze film – de Vuurlinie – in elkaar geslagen. Het went, zullen we maar zeggen.)
In de auto naar Tuschinski toe, slaat mijn fantasie op hol. Ik fantaseer over hoe prinses Amalia er misschien ook is, naast me zit en we vriendinnen worden. Over hoe mijn vriend me ten huwelijk zal vragen op de rode loper. Over hoe journalisten ons allemaal vragen gaan stellen en ik heel charmant zal verschijnen in hart van Nederland en op RTL Bouvevard en dat heel Nederlands dan denkt ‘God, wat een leuke vrouw’. (Niet zaniken mensen, een van de belangrijkste basisbehoeften van de mens is ‘waardering en erkenning’. Dus dit is normaal.)
Mijn vriend zit in ieder geval glunderend van de pret in zijn pak naast me in de auto, hij vindt het duidelijk heeeeeel leuk dat ik in m’n mooie jurk met hem meega. Dus de belangrijkste waardering is in the pocket.
Ik vraag hem nog: ‘hadden we niet even een goede foto van ons samen moeten maken?’ maar hij drukt me op het hart dat er nog meneer dan genoeg foto’s van ons worden gemaakt als we over de rode loper gaan.
Eenmaal aangekomen, zie ik de rode loper. Vrij kort is-ie eigenlijk. Er staan BN’ers op die ik niet meteen kan plaatsen, maar achteraf blijkt een van hen bijvoorbeeld Angela Schijf te zijn. O. – mijn vriend – en ik en nog een hele hoop anderen wordt gevraagd te wachten.
Hét moment…
Uiteindelijk mogen we ‘erop’, de rode loper. Daar gaan we dan…dit is hét moment!
‘Jullie kunnen gewoon doorlopen hoor’, zegt het meisje van de productie. Welja. Wij zijn blijkbaar het plebs. Geen enkele klik van de camera, geen gejoel, geen handtekeningen, helemaal niks. Een tikkie beduusd loop ik naar binnen, waar we een glaasje champagne in handen gedrukt krijgen.
Even later nemen we – na iemand gevraagd te hebben tóch een foto van ons te maken – plaats in de praaaaachtige zaal waar, ik zeg het maar eerlijk, de volgende teleurstelling staat te wachten. Niks geen goodiebags, chique hapjes en drankjes, maar gewoon 1 kartonnetje water en 1 zakje M&M’s ligt er op de stoel.
Nou moet ik zeggen dat dit misschien ook niet een Goodiebag-achtige film is hoor, hij gaat over oorlog en drugs en rechtszaken enzo. Een goodiebag met kogels en ponypacks is ook zo wat.
Na een inleiding door Anita Witzier start de film. Het is zoals verwacht niet mijn type film, want ik hou vooral van gezelligheid, zingende dieren en grappige mensen. Gelukkig valt het aantal momenten dat ik als een angstige kleuter – met mijn handen voor mijn ogen en duimen in mijn oren zit – mee. Én, de scene van mijn vriend zit ook daadwerkelijk ín de film. (Dat is altijd maar afwachten, soms kunnen ze er ook scenes uitknippen.)
Na afloop zijn er nog speeches, moet ik vooral heel erg plassen en hoop ik dat er hapjes zijn. Half kauwend geef ik een kwartiertje later zowel Waldemar Torenstra als Sallie Harmsen mijn complimenten en klets ik met Nandi van Beurden, die ik een beetje ken omdat we op dezelfde musicalopleiding zaten.
Het is verder druk en hoewel ik van mensen hou, word ik chagrijnig van situaties waarop het alleen maar ‘hey, hoe is het – goed – wat voor succesvolle dingen doe jij met je leven -blablabla’- gesprekken zijn. Mijn vriend merkt ook dat het niet van toegevoegde waarde is om te blijven. Niet veel later vertrekken we.
(Bij de uitgang spreek ik Jeroen Spitzenberger nog wel even aan, om hem toe te fluisteren dat ‘Alles is Liefde‘ een van mijn lievelingsfilms is en ik die elk jaar kijk onder het genot van een pepernotenbuffet. Ik geloof niet dat hij dat had verwacht, aangezien het logischer was geweest als ik hem een compliment had gegeven over zijn spel in de Vuurlinie. Maar dat heb ik niet gedaan omdat ehm… ik hem en een ander personage door elkaar had gehaald en dingen niet goed had begrepen.)
Dinsdag 12 september
Na dinsdag een beetje te hebben uitgeslapen, heb ik een ‘gewone’ lesdag. Ik vertrek rond 12.00 uur naar mijn werkplek, waar ik gemiddeld zo’n 3 dagen per week individuele zangles geef.
Voordat de leerlingen komen – 5 stuks vandaag, waaronder 1 dubbele les en een online les – bereid ik hun lessen voor en vink ik nog wat andere klusjes af. Ik gaf afgelopen weekend een zangworkshop – voor het eerst in het Engels trouwens, heel vet – en in de dagen na zo’n workshop maak ik onder andere de factuur en edit ik bijvoorbeeld ook de video die ik meestal maak met de deelnemers, zodat ik ze nog een leuke herinnering kan sturen. Ook maak ik voor een andere workshop – die met Ukelele & Zang – een nieuwe flyer en stuur die naar de drukker.
Woensdag 13 september
Schoon, fris en ontspannen na een lesje yoga, ben ik weer klaar om een ‘gewone’ lesdag te starten. Ik schrijf even een SMS n.a.v. een gemiste oproep van een nummer wat ik niet herken. Dat doe ik heel slim – vind ik – want ik stuur dan bijvoorbeeld ‘Hey, ik herken je nummer niet, maar vind je het ok als ik je om tijdstip X even terug bel?’ Met een beetje geluk, stuurt iemand dan terug wie die is en waar het om gaat en zo word ik niet overvallen tijdens een telefoongesprek. Met een zelfingenomen grijns, druk ik op ‘verzenden’.
Die grijns is binnen een paar seconde van mijn smoel. Ik krijg een SMSje terug, van de dochter van leerling T. – met wie ik op maandag nog appte – om me te vertellen dat hij plotseling is overleden.
Ik start met huilen en geloof niet dat het nog stopt. Ik huil als ik mijn leerlingen van die dag bericht dat ik hun les annuleer. Ik huil terwijl ik mijn moeder bel, als iemand uit het gebouw me komt troosten, als mijn vriend langskomt om me te troosten, als ik naar de MacDonalds rij en als ik aankom in het hotel waar ik die nacht slaap.
Zoals altijd kan ik mijn gevoelens niet gewoon in stilte en eenzaamheid verwerken. Die avond deel ik online:
Een van mijn zangleerlingen is er plots niet meer.
‘Tot vrijdag, dan zal ik je (weer) een leuk verhaal vertellen’, appte hij eergisteren nog. Ik zal nooit weten waar dat over ging.
Het zette me aan het denken. Hoe mijn leerlingen zoveel meer zijn dan ‘mijn klanten’. Dat er zo vreselijk veel mensen zijn, om wie ik geef. Mensen van nu, mensen van vroeger, mensen van ver en van dichtbij. Ik hoop dat ze weten hoe ze van betekenis zijn, of zijn geweest.
Met rode ogen en een brok in m’n keel kan ik alleen maar heel cliché zeggen: ‘Vertel je geliefden hoe lief je ze hebt. Deel met de mensen om je heen dat je je verheugt op hun aanwezigheid. Misschien heb je morgen de kans niet meer.’
En bovendien. Vergeet andersom ook niet; er zijn mensen die om je geven. Ook al spreken ze het niet uit.
Jij bent de reden dat iemand in z’n agenda kijkt en denkt ‘hoera, vandaag heb ik een afspraak met persoon X’.
Je bent onderdeel van heel veel mooie herinneringen voor heel veel mensen.
Misschien heb je het zelf niet door, maar je hand op iemands schouder, je glimlach, je grap, je woorden, je aanwezigheid, je berichtje. Je maakt het verschil. X
Donderdag 14 september
Mijn wekker gaat om 07.00. Er staat iets tofs op de planning: ik ben geboekt als opening van ‘Profitcon’, oftewel – zoals zij zelf zeggen – ‘Dé Winstconferentie voor accountants, boekhouders en business-experts die zich willen onderscheiden!’
Met rode ogen en een schorre keel van het huilen, spreek ik mijn spiegelbeeld liefdevol en streng toe: ‘An, je mag rouwen en verdrietig zijn om je leerling, maar komende uren ga je dat even op pauze zetten. Je gaat mensen met alles wat je in je hebt verblijden met het cadeau wat muziek is. Je gaat ze in 20 minuten laten zingen en laten dansen, laten voelen hoe ze én leiding kunnen nemen én samen kunnen werken. Dus hup, ga een frisse neus halen, pak een voedzaam ontbijtje, föhn je haren, trek je leuke pak aan en doe waar je goed in bent. Maak de mensen blij.’
Een paar uur later loop ik klappend, stampend, zingend en high-fivend over het podium heen en weer terwijl ik zo’n 100 mensen de ‘Profitconcanon’ die ik voor ze schreef, laat zingen. (Als ik LinkedIn mag geloven, zijn er nog steeds mensen die het de hele tijd neuriën, hoe leuk.)
Nadat de technici mijn microfoon hebben losgemaakt, neem ik enthousiast een enorme doos chocola als bedankje aan (ik krijg gewoon betaald, dus dat soort dingen hoeven niet, maar zijn toch leuk) én krijg onverwacht tóch nog een goodiebag.
Vrij vlot vertrek ik naar de auto. En ik huil weer. De rest van de dag zou ik volgens mijn agenda video’s voor mijn training (‘Beter Zingen in 10 Dagen‘) maken, maar ik vind het wel welletjes. Ik rij langs vriendin Lonneke (die speciaal voor mij ‘Spookjeschips’ heeft meegenomen uit Frankrijk, hoe lief) en vervolg mijn dag met het knuffelen van familie en appen aan mensen dat ik van ze hou en dat ze voorzichtig moeten rijden.
Vrijdag 15 september
Ondanks het voornemen om te gaan sporten, begin ik de dag met ehm… 3 afleveringen B&B Vol Liefde. Ik hou mezelf voor dat ik daarmee misschien niet mijn lichaams-spieren train, maar wel de geluksspieren in mijn brein. En die zijn natuurlijk ook belangrijk. Bovendien ben ik ongesteld – een belangrijk detail, want ik stopte vorige maand met de pil, daarover schreef ik uitgebreid – en ik ben echt blij en opgelucht dat mijn lichaam nog snapt ‘hoe een cyclus werkt’ en niet per ongeluk al in de overgang is beland ofzo. Hoe dan ook, nog een extra reden om niet te sporten.
Weer een beetje uitgerust, ga ik naar mijn lesruimte. Na de eerste zangles, waarin ik heerlijk werk aan ‘Touch the Sky’, uit Disney-film ‘Brave’, staat om 15.45 de zangles van T. op de planning. In gedachten roep ik zoals ik afgelopen 4 jaar al zo vaak roep ‘T. kom maar binnen’. Maar hij komt niet opdagen. Geen stralende lach, geen enthousiaste anekdotes en geen franse chansons.
Tijdens zijn les schrijf ik, met nog meer tranen (ik wist niet dat ik het nog in me had), een brief aan zijn familie.
Daarna herpak ik mezelf weer en geef nog 5 mensen zangles.
Het jaarlijkse leerlingenconcertje komt eraan en dat is duidelijk te merken: iedereen is erg gemotiveerd en druk aan het oefenen.
(Overigens, als er iets bij me speelt, zoals vandaag, dan zeg ik dat ook tegen leerlingen. Niet altijd in detail natuurlijk, maar dan weten zij waarom bijvoorbeeld ik minder energiek oog, mijn stem was aangeslagen klinkt en ik wat minder sprankelend ben dan ze gewend zijn. Andersom vertellen zij mij ook dingen en op die manier weet iedereen: we hoeven ons niet te verzetten tegen wat er nu is. Want verzet is vaak je grootste vijand, vind ik. Verzet pakt ruimte af, zet je klem en dimt je stem. Klinkt heel zwaar allemaal, maar juist als mensen hun maskers laten vallen, ontstaat er ruimte en verbinding en heb we vaak de grootste lol.)
Zaterdag 16 september
Op zaterdag werk ik me helemaal de tering. Ik kan het niet anders zeggen. Ik schrijf, ik film, zing, speel, edit, maak een instructie-video voor mijn team (ik heb inmiddels 2 virtual assistents die voor me werken, daar vertel ik nog wel eens) en ben gewoon niet te stoppen. En dat is maar goed ook: mijn online training over zingen start op 2 oktober, dus heeeel veel tijd heb ik ook niet meer.
Laat in de avond de avond kijken mijn vriend en ik ‘Elemental’, de nieuwste Disneyfilm. Hij is…mwoah. Prachtig vormgegeven, maar het doet me minder dan ik had verwacht. Als je inspiratie zoekt voor films, zou ik eerder gaan voor ‘Coco’ als je per se Disney wil – die vond ik top – of ‘Man called Otto’, een mooi drama dat ik eerder deze maand zag.
Zondag 17 september
Mijn week sluit ik af in de radiostudio. Iets voor 09.00 sta ik op de stoep bij de Omroep Brabant studio in Breda. Niet voor een optreden, niet voor het inzingen van een jingle, zelfs niet voor een interview. Maar wel minstens zo leuk: ik ga mijn vader – die als geluidstechnicus werkt – de hele dag gezelschap houden. Normaal werkt-ie in Son, maar omdat-ie nu zo in de buurt is én omdat hij over een paar maanden met pensioen gaat, maak ik mooi gebruik van deze kans.
Mijn idee hierbij was: ik neem mijn laptop mee en werk terwijl ‘ons pap’ ook werkt. Van 09.00 tot 18.00 zou ik het voor elkaar krijgen om mijn volle privé mailbox helemaal weg kunnen werken, 5 blogs te tikken, me voor te bereiden op het aankomende optreden van de Zingende Zeemeerminnen, mijn administratie bijwerken, gescreenshotte reviews op mijn site te zetten, video’s te editten en de online leeromgeving van mijn cursussen en trainingen te verbeteren.
Uiteindelijk kan ik misschien 2 klusjes afvinken. That’s it. En het is helemaal prima. Ik geniet met volle teugen van mijn vader die vrolijk aan de knoppen zit te draaien en honderduit kletst over ja… waarover eigenlijk niet. Ook ‘ons pap’ geniet zichtbaar en hij kan het niet laten om over de geheime verbinding tegen alle presentatoren die dag te noemen ‘doedegij wel extra oew best, want ons An is hier’.
Moe en voldaan kruip ik s’avonds m’n bed in. Wat een week.
En dat was ‘em
Het was niet de week die ik had gehoopt te hebben, maar het leven loopt nou eenmaal niet altijd zoals gepland. Hopelijk kan je het waarderen dat je een eerlijk kijkje hebt gekregen!
Houdoe en veel liefs,
Anne
P.S. Dingen die ik noemde in dit weekoverzicht
- Online training ‘Beter Zingen in 10 Dagen‘, start op 2 oktober.
- Workshop Ukelele & Zang (eerstvolgende is 13 oktober, maar er staan er nog meer in de planning).
- Online training ‘Schaamteloos & Slim Spreken‘, start weer op 16 oktober.
- Workshops voor bedrijven en particulieren.
