Liefdesbrief

Vooraf

Ooit las ik over een soort methode waarbij je je eigen problemen oplost, door er als een buitenstaander naar te kijken. Door bijvoorbeeld eerst op de ene stoel te zitten en te benoemen wat je dwars zit, en dan in de stoel daartegenover te zitten, waarbij je doet alsof je je eigen coach bent en dan goede adviezen geeft. Snappie?

Nou ben ik nogal van de goede adviezen en überhaupt het praten over gevoelens, dus toen een situatie (situatie: ik voelde vlinders in mijn buik en raakte daarvan in paniek) zich voordeed werd het tijd om dit in de praktijk te brengen.

Nouja. Niet meteen. Eerst probeerde ik de verwarrende gevoelens te onderdrukken met chips. Daarna met een aflevering Desperate Housewives. Daarna met het scrollen door Instagram. En daarna met het willekeurig klikken op YouTube filmpjes. Maar uiteindelijk gaf ik mezelf een schop onder de kont en probeerde ik te schrijven. Te schrijven, alsof het voor een ander was. En dat werd het volgende. Een soort Liefdesbrief.

Het was destijds niet de bedoeling erover te bloggen. Het was puur voor mij. Maar vandaag besluit ik het te plaatsen. Want als ik ook maar één iemand met een bang, gebroken of verbitterd hart een beetje hoop, bewustzijn of vertrouwen kan geven, dan is dat de moeite waard.

Komt ie, m’n brief aan mezelf:

Anne, 

Je krijgt kriebels in je buik en voelt weerstand. Dat snap ik. Liefde heeft altijd veel met je gedaan. Je onzeker en soms een beetje afhankelijk gemaakt. Het heeft je in paniek gemaakt tot je er soms zelfs van flauwviel.

Het is dus niet gek dat de er een soort beschermengeltje in je hoofd zit dat zegt:

“Waarom zou je het risico lopen ook maar iets kwijt te raken van hoe je je nu voelt? Je zit zo lekker in je vel, bent blij met wie je bent, weet wat je wil en kan zo genieten van het volgen van je eigen pad. Laat die liefde lekker zitten. Je bent al gelukkig.”

Ontzettend attent dat je jezelf zo wil beschermen. Je bent bezorgd. Overbezorgd. En dat is niet meer nodig.

Het is tijd is om afscheid te nemen van wie je probeert te beschermen. Het meisje dat in groep 6 opkeek tegen die twee mooie meiden uit groep 8, omdat zij wél steeds geplaagd werden door die jongen met het ‘Jack-uit-de-Titanic-kapsel’. De puber die begon te twijfelen aan zichzelf, omdat die ene ‘Hockey-jongen’ wel aardig deed op de MSN-chat, maar op school net deed alsof hij haar niet kende.

Het is tijd om afscheid te nemen van de student die in blinde paniek de bus pakte naar haar vriend die niet af wilde spreken, omdat ze al haarfijn aanvoelde dat er iets aan de hand was en het mis zou gaan lopen. Om afscheid te nemen van de twintiger, die totaal uit het veld geslagen kon zijn als haar s’ochtends voor een dagje Efteling verteld werd ‘die lelijke Birkenstocks maar niet meer te dragen’ want ‘in je bruine laarsjes met hak vind ik je veel sexier.’

Ja. Het is tijd om afscheid te nemen van diegene die gekwetst was toen haar idee met een grapje werd weggewuifd. Haar idee om eens een keer de telefoons uit te zetten en in plaats van Marktplaats, Dumpert en WhatsApp gewoon aandacht te hebben voor elkaar.Diegene die toch nog moest huilen toen ze zag dat haar ex ging trouwen. Niet omdat zij zelf zo graag met hem wilde trouwen. Gewoon omdat ze dan dus niet meer de ‘Meest Bijzondere Persoon’ zou zijn.

Vanaf nu mag je vertrouwen. Op het feit dat je knopen doorhakte, ook al deed je daar soms lang over. Dat je tijdens het daten afgelopen jaar hebt gezegd: “Ik ga me niet ambitieuzer of wilder voor doen dan dat ik ben, ook al heb ik het idee dat jij daar misschien naar zoekt.” Dat je na het huilen om je getrouwde ex in staat was nuchter naar jezelf te kijken. Uiteindelijk hardop moest lachen omdat je besefte dat je ego gewoon een beetje gekrenkt was. En dat je weet dat je gelijk hebt wanneer je een leerling zegt: “Jongens zijn soms gewoon stom. Zeker in de puberteit. Sta niet toe dat jij aan jezelf gaat twijfelen door zo’n oelewapper.”

Al dat liefdesverdriet, alle tranen en twijfels, ze zijn niets voor niets geweest. Ze waren er niet om te leren dat liefde gevaarlijk is, of je te waarschuwen er nooit aan te beginnen. Ze waren er om je te leren eerst een fatsoenlijke relatie met jezelf op te bouwen. En die relatie is zo belangrijk dat ik zeker weet dat je ‘em nooit meer zal verwaarlozen.

Ben minstens net zo lief voor jezelf als je voor al die anderen bent geweest.

Anne

Disclaimer

Mijn ‘Vriendjes uit het Verleden’ waren echt geen slechte jongens. Het lijkt wellicht alsof sommigen me tekort hebben gedaan, maar daar heb ik ook een aandeel in gehad: ik ben niet altijd genoeg opgekomen voor mezelf. Ik neem in ieder geval niemand iets kwalijk, ook mezelf niet, en kan – en  vooral, wil – nu alleen maar dankbaar zijn dat ik er van heb mogen leren.