24 juni 2024
Dit is de 2e blog in deze reeks, heb je de vorige niet gelezen en doe je dingen graag op chronologische volgorde? Begin dan bij ‘Miskraam dag 1, Bloed in mijn Ondergoed’. Een overzicht van ál mijn blogs rondom het onderwerp ‘miskraam’ vind je hier.
8.20. Het echo-centrum belt. We kunnen al om 8.55 terecht.
‘Als het slecht nieuws is, is het ook ok’, probeer ik mezelf wijs te maken. ‘We weten in ieder geval dat we zwanger hebben kunnen worden. Het is dan, met zo’n 9,5 weken, gelukkig nog vroeg in de zwangerschap. En hoe fijn en bijzonder, dat mijn lichaam me probeert te beschermen tegen een baby die stuk is, een kindje dat misschien echt een heel naar leven zou hebben gehad als het wél geboren zou worden.’
We zijn te vroeg. Dat zijn we anders nooit. Het is duidelijk een kwestie van leven of dood.
‘Als je het goed vindt, spring ik meteen op de tafel’, zeg ik tegen de echo-mevrouw. Ik hou van kletsen, maar nu wil ik geen seconde verliezen. Ik wil weten waar we aan toe zijn.
De gel – nog ijskoud, volgens mij ben ik de eerste van vandaag – wordt op mijn buik geflubberd.
We kijken naar het scherm, zoekend naar ons ‘Vlekje’.
Geen voetjes, geen handjes, geen hoofd… het is weer zo’n zelfde teleurstellende vage vertoning als tijdens de eerste echo.
Mijn hart klopt in mijn keel.
‘Hmm, je baarmoeder is wel gegroeid,’ zegt de echo-mevrouw. Ergens stelt me dat gerust. Niet alleen omdat het een goed teken zou zijn, maar ook omdat ik de afgelopen weken écht een bollere buik kreeg en me afvroeg of ik niet veel te ongezond had gegeten. (Dat deed ik ook trouwens, ongezond eten. Ik hoopte dat de zwangerschap voor een verlangen naar groenten zou zorgen, maar helaas.)
‘Het kindje zou nu echt groter en veel duidelijker zichtbaar moeten zijn,’ vervolgt de echo-mevrouw. ‘En ik zie ook geen hartje meer kloppen.’
Ze windt er geen doekjes om. Het is duidelijk.
Onze Vlekje is stuk.
‘Oké, bedankt,’ piep ik beleefd met dichtgeknepen keel.
Ze praat nog wat. Het gaat langs me heen. Ik krijg geen lucht.
‘Ik wil naar huis,’ zeg ik.
Mijn moeder komt langs. Ik leg mijn hoofd op haar borst en huil als een kleuter.
Ik bel verlamd en uitgeput van het huilen met mijn vriendin en maak slechte grappen als ‘misschien is het Gods wil, misschien was het kindje een soort Hitler of Joran van de Sloot en heeft het Universum me beschermd voor een slecht kind’.
De ouders van mijn vriend brengen aardbeien en ijs en mijn 3 nichtjes brengen een tekening en stickers.
‘Nou weten we niet of het een jongen of meisje was’, zegt mijn nichtje van 4. ‘Of een non-binair’, voegt ze er wijs aan toe. Ze vragen of de baby nu weg is en ik leg uit dat dat niet zo is.
‘De baby zit nog in mijn lichaam, maar mijn lichaam snapt nog niet dat de baby stuk is. Als mijn lichaam dat begrijpt, dan komt de baby eruit. Als dat te lang duurt, helpt de dokter daarbij.
Maar meiden, als-ie eruit komt, ziet het niet uit als een baby hè… Weten jullie nog, het plaatje op mijn telefoon? Zo klein is de baby, in de vorm van een soort garnaal of gekke dino. Ik vind het best spannend dat-ie er nog uit komt, spannend en eng en verdrietig en een beetje vies.’
Hopelijk krijgen ze geen nachtmerries.
‘Mag ik het delen,’ vraag ik mijn vriend O. ‘Mag ik alsjeblieft delen?’
Al vanaf 16 mei hou ik het stil. Tenminste. Online openbaar hou ik het stil. Maar er zijn al tientallen mensen aan wie ik het heb verteld.
Omdat ze zangles bij me hadden, omdat ik hun hoofd op Insta zag en ineens dacht ‘jou wil ik het vertellen’ of omdat ze het personeel van de H&M waren of de vrouw met de kinderwagen in de supermarkt en ik zin had om het te delen. Ik heb zelfs ‘Oma Miep’ – niet mijn oma, maar een soort BN’er oma op Instagram – een berichtje gestuurd om het te delen. Oh, en mijn leerling C. die ik al 10 jaar niet meer gezien heb, maar die ik toch wilde laten weten omdat zij als allereerste persoon ooit tegen me zei dat ik echt een goede moeder zou worden en ik dat nooit vergeten ben. (Want ze was destijds 13 en een rebelse puber die nooit zou liegen dus het heeft indruk gemaakt.)
Ik wil gewoon de pleister eraf rukken. Ja, het doet pijn, maar ik wil de wond niet verstoppen. Ik wil dat de wond kan luchten, kan genezen misschien.
Ik wil het kunnen overzien. Van een afstandje naar dit ‘hoofdstuk van mijn leven’ kunnen kijken.
En dus schrijf ik.
Vierhonderd. Een stuk of 400 reacties komen er. Het is onvoorstelbaar. Geen enkele klote-opmerking, niemand die het verdriet om Vlekje wegwuift, geen irritant advies.
Het voelt alsof er een reusachtige, liefdevolle arm om me heen geslagen wordt.
Nee, het neemt het verdriet niet weg. Dat doet de sushi ’s avonds ook niet. (We hadden dat al afgesproken: ‘Mocht het misgaan in de zwangerschap, dan eten we die avond nog sushi’.)
Maar ook als er veel verdriet is, is het fijn als de omstandigheden in ieder geval comfortabel zijn. Ik huil liever met een stuk sushi in mijn mond, dan met een stuk oud brood. Liever in onze eigen tuin, waar de rozen bloeien en de duif op haar nest zit te broeden, dan in een kleine flat. En liever met het gevoel van steun en troost, dan met eenzaamheid en onbegrip.
Houdoe en liefs,
Anne
Hey Anne, ik kom hier heel af en toe eens piepen en het was nu precies al een tijdje geleden. Verdrietig dat je dit ook hebt moeten meemaken. Ik ga niet al je stukjes lezen over je miskraam omdat ik er zelf ook een heb meegemaakt begin dit jaar en het niet meteen iets is waar ik nu behoefte aan heb om over te lezen, maar ik wou toch graag iets zeggen.
Ik heb een curettage laten uitvoeren omdat mijn lichaam niet goed doorhad dat het niet goed zat met de baby en er helemaal niets gebeurde. Ik heb me zelf heel eenzaam en héél verdrietig gevoeld, ook al had ik een goed opvangnet en wist ik ook dat het vaker voorkomt dan je zou denken. Ik had er eigenlijk wel ergens vrede mee, het was gewoon pech, maar toch. In mijn hoofd was de baby gewoon een feit en ik was uiteraard al volop aan het dromen en babykleertjes aan het uitzoeken. Ik ben alleszins “blij” te lezen dat jij die eenzaamheid niet zo ervaren hebt.
Bedankt voor het delen alleszins! Ondanks dat het taboe er wat af is, hoor en lees je er toch nog weinig over. Ik hoop dat het lukt om het – heel cliché – een plekje te geven, maakt niet uit hoe lang het duurt.
Hey Irene, wat rot om te horen… Inmiddels komen er bij mij nu ook wel andere gevoelens bij moet ik zeggen. Eenzaamheid niet echt, maar soort ongemak naar de buitenwereld toe. Ergens bang dat mensen vinden dat ik het er teveel over heb ofzo, dat ze hun ogen rollen en denken ‘is het nou nóg niet voorbij’? Maar dat is ook omdat ik zélf denk, ‘pff is het nou nóg niet voorbij?!’.
(Het gaat dan niet om de rouw hoor, ik reken erop dat er nog genoeg momenten komen waarbij ik word overvallen door verdriet. Het is nu meer dat het fysiek nog niet afgerond is.)
Hoe dan ook, een dikke knuffel voor jou en ik hoop heel erg dat – als je daar nog naar verlangt – er snel een nieuw kindje komt ❤️