Miskraam dag ‘En nu is het tijd voor medicatie’

5 juli

Deze blog, over de medicatie die ik gebruikte om mijn miskraam op gang te helpen, is de 6e blog in deze reeks. Heb je de vorige niet gelezen en doe je dingen graag op chronologische volgorde? Begin dan bij ‘Miskraam dag 1, Bloed in mijn Ondergoed’. Een overzicht van ál mijn blogs rondom het onderwerp ‘miskraam’ vind je hier.

Ik mis de witte poes van de achterbuurvrouw.

Want nadat we het nieuws over de miskraam kregen, troostte ik me met de twee duiveneieren in de boom in onze tuin.

En nadat de witte poes van de achterbuurvrouw de twee duiveneieren probeerde te jatten – en daarmee de hele duivenfamilie wegjoeg – troostte ik me met diezelfde witte poes. ‘Holly’. Die we vást zouden vangen en veilig terug zouden brengen naar haar baasje.

Een paar dagen geleden lukte dat. En nu mis ik haar. De witte poes.

‘Misschien was ze weggelopen omdat het haar zielenpad was,’ had de achterbuurvrouw gezegd. Ik moest toen inwendig erg giechelen, want een beetje spiritueel ben ik wel, maar dit ging me te ver.

Maar misschien was het wel mijn zielenpad dat de witte poes in míjn leven kwam om me af te leiden.

Ik had niet verwacht dat ik het zo zwaar zou vinden. Dit alles. Vanaf de 1e positieve zwangerschapstest was ik al voorzichtig blij. Ongeveer 1 op de 5 zwangerschappen eindigt in een miskraam en ‘op mijn leeftijd’ is de kans groter. ‘Er kan nog van alles misgaan,’ zei ik al vanaf het begin.

Maar blijkbaar doet het toch pijn, ook als je voorzichtig blij bent.

6 juli

We gaan naar de gynaecoloog. Bij de echo’s, ook inwendige, mocht ik tot nu toe gewoon comfortabel liggen op een bank, maar vandaag mag ik toch echt voor het eerst met m’n benen in de beugels.

Net als in de film.

Onderweg vind ik het spannend en voel ik me verdrietig, maar ik onderbreek mijn zoveelste monoloog over gevoelens omdat ik op de weg een foodtruck zie.

‘Schat, KIJK, die foodtruck heet Hupsaté!!! Is dat niet leuk bedacht?!’

Gelukkig kan ik ook in zware tijden rekenen op mijn AD(H)D-brein dat me altijd op de meest verrassende manieren weet af te leiden.

Als iemand me later appt hoe het gaat, vertel ik hoe deze tijd – ondanks huilbuien en verdriet – ook echt een tijd met verrassend veel warmte en verbinding is. Hoe speciaal het is dat mensen die je nooit hebt ontmoet, ineens brownies naar je sturen. Hoe bijzonder het is dat andere vrouwen open delen over hun ervaringen.

Naar omstandigheden zijn mijn omstandigheden heel erg goed en daar ben ik enorm dankbaar voor.

In die zin heb ik ‘geluk’, realiseer ik me. Ons kindje is al dood, dus er zijn weinig mensen die zeggen ‘je moet gewoon positief denken’ en ‘oh, maar misschien zou je therapie X moeten proberen’. En het is niet mijn keuze, dus mensen kunnen ook niet zaniken over… over wat dan ook. Het is gewoon stomme pech en de natuur die haar gang gaat.

Ik hoop met hart en ziel dat mensen die een abortus moet ondergaan vanwege een ongewenste zwangerschap, of juist een traject ingaan in de hoop op een gewenste zwangerschap, óók zoveel steun krijgen. Maar ik vrees dat zij veel vaker ‘zou je niet…’ en ‘had je niet…’ reacties krijgen en zich daar hartstikke eenzaam en rot door voelen. Ik hoop zo dat die dingen gaan veranderen…

7 juli

YEAH! Dit is DE DAG! Vandaag neem ik ‘de medicijn’.

Of nouja, eigenlijk gisteren al. Toen slikte ik een pil die… even googlen, ‘de baarmoeder moet verwijden en verzachten’. Vandaag breng ik 4 (!!!) pillen in om weeën op te wekken. Ja. Weeën opwekken.

Als het goed is beval ik vandaag van onze ‘Zombie-baby’. (Sorry, naast huilen en delen is humor mijn overlevingsstrategie in moeilijke situaties.)

En als ik het goed begrijp, ‘floepst’ het er dan gewoon uit. De hele vruchtzak. Alsof het een ei is.

Tenminste. Als het lukt met die pillen.

Ik lig op bed en alles ligt klaar. De laptop, om zometeen een film te kijken (de oude Aladdin animatie film – niet van Disney, maar die andere – die ik voor het laatst zag toen ik 12 was). Wat drinken. Bugles met kaas uit een tube. Vriend in de kamer naast me, klaar om al mijn ‘bevelen’ op te volgen, zoals het warm maken van de soep die mijn zusje gisteren speciaal kwam brengen.

Eigenlijk ben ik enthousiast en vastbesloten om van vandaag een hele speciale herinnering te maken.

Maar ik krijg een error.

Die pillen zijn formaat ‘Smintje’ en ineens weet ik niet hoe ik… hoe ik ze ‘erin’ krijg.

In paniek bel ik mijn vriendin en zij begeleidt me erdoorheen. ‘Leg anders een kussen onder je billen’, adviseert ze.

2 minuten later app ik haar dat het is gelukt.

Ik slik zoals geadviseerd meteen wat pijnstillers, start de film, zak achterover in mijn kussen en zit vol voorpret. Daarrrrrr gaan we dan!

Begrijp me goed. Ik vind mijn miskraam niet leuk. Maar, ik ben er zo ONTZETTEND aan toe om dit proces af te ronden. Zo klaar met het maandverband (tampons mogen niet en in menstruatieondergoed zie je niet goed wat er gebeurt). Ik wil in bad (mag – net als de tampons – ook niet, vanwege infectiegevaar). En ik wil ruimte maken in mijn lichaam voor een eventueel nieuw kindje.

Ik kijk ernaar uit dat het voltooid is. We weten al 2 weken dat het ‘stuk’ is en blijkbaar was het daarvoor ook al 4 weken ‘stuk’.

Kom maar met die weeën. Kom maar met het bloed. Ik kan niet wachten.

Het is niet niks én het valt me mee.

Tja, nu je me toch beter leert kennen – inmiddels ben ik hard op weg de minst mysterieuze persoon op aarde te worden – kan dit er ook nog wel bij.

Ik heb/had het Prikkelbare Darm Syndroom. Er zijn…

Ga ik dit delen?

Ja.

Er zijn momenten in mijn leven geweest waarop ik rillend, zwetend, half knock-out en met m’n ondergoed op mijn knieën op de badkamervloer lag van ellende. Zo extreem veel buikpijn dat mijn complete lichaam zich gewoon uit wilde schakelen. Zo heftig dat ik op de grond moest liggen, omdat ik anders van de wc kukelde.

(Nadat ik hypnotherapie heb gehad – ja, ik was ook sceptisch – heb ik deze aanvallen goddank niet meer.)

Maar deze weeën zijn… anders. Ja, ze doen zeker pijn, teringveel pijn ook, maar het is… plaatselijker.

Er zijn momenten dat ik met mijn warmtekussen op mijn buik en m’n massageapparaat in m’n nek alleen maar een beetje ‘zit te ademen’ met mijn ogen dichtgeknepen van de pijn, maar zo heftig als mijn PDS-aanvallen wordt het niet.

Het duurt alleen wel langer dan zo’n PDS-aanval. In totaal heb ik zo’n 16 uur kramp.

En bloed. Zoveel heb ik nog nooit gezien.

Hoewel ik als kind flauw ben gevallen toen ik 1 druppel bloed zag bij het wisselen van mijn tanden (ja, echt), ben ik nu gefascineerd. Het geeft voldoening om te zien dat er iets gebeurt. Maar…

‘Het ei is nog niet gelegd’, app ik naar mijn geliefden.

Er is ook diarree. Maar die details zijn niet voor online.

Blijkbaar heb ik toch een grens.

8 juli

We weten nog geen zak. Geen vruchtzak.

Haha.

Maar heel hard lach ik niet vandaag. Ik heb de vruchtzak niet opgemerkt, geen ‘ei’ gevoeld, geen reusachtig ‘iets’ gezien. Wat als het voor niks is?

Afwachten maar weer.

Mentaal is het zwaar.

Niet zo zwaar als liefdesverdriet – dat is tot nu toe mijn meest emotionele ervaring, gewoon ziek van het huilen en de twijfel en onzekerheid en ‘als ik dit, zou hij dan’-gedoe – maar alsnog tering-zwaar.

Ik wil zo graag weten waar ik aan toe ben. Dit hoofdstuk afsluiten. Het is alsof er iemand dood is – is ook – en de begrafenis elke keer een paar dagen wordt verplaatst.

10 juli

Ik app een internet-vriendin:

‘Wel echt bizar wat het doet voor je relatie hoor! Soort van ‘gezellig’ soms… Soort van avontuur. Een stripverhaal.

O. en Anne op zoek naar de Mysterieuze Vruchtzak

Zal ik het pitchen bij een uitgever?”

Ineens voel ik iets. En ik zie het ook. Meteen bel ik de leerling die op het punt staat naar Breda te rijden voor haar zangles. Ik annuleer de afspraak.

Maar nee.

Niet groot genoeg.

Terwijl Nederland voetbalt en mijn ouders en zijn ouders beneden naar de tv kijken, kijk ik in de badkamer nog eens in mijn ondergoed.

Ik denk dat we harder juichen wanneer ik ‘het ei leg’ als wanneer Nederland het EK zou winnen.

11 juli

Mijn vriend moet de telefoon overnemen omdat ik huil als een klein kind.

Dit is de zwaarste dag tot nu toe. Niet door het verdriet om ons ‘Vlekje’ (dat is er wel, maar voelt ergens ook al afgerond; ik denk dat ik morgen alle lieve kaarten in een plakboek stop). Niet door de pijn (ik heb af en toe nog een krampje, maar het stelt niet zo veel voor). En niet eens door dat irritante plakkerige en knisperende maandverband voor die paar druppels bloed die er soms ineens zijn.

Het is de onduidelijkheid. Het wachten.

Van álle dingen die je van me kan vragen, is ‘wachten’ het allerergste.

Ik wil het zo graag afronden. Zo graag figuurlijk, maar vooral letterlijk ruimte maken voor een eventuele nieuwe zwangerschap. En überhaupt, gewoon weer mijn leven leiden zonder bezig te zijn met… met mijn dode baby.

Deze week zou het duidelijk zijn, zo leek het.

In het ergste geval zou na een echo blijken dat een curettage nodig zou zijn. Die zou dan mooi begin volgende week kunnen, had ik al bedacht. Komt qua werk ook perfect uit, want eind volgende week geef ik een soort zangworkshop én ukelele workshop waar ik enorm naar uitkijk.

Linksom of rechtsom, het leek ideaal qua planning. Maar als ik het ziekenhuis bel…

4 tot 6 weken.

Pas over 4 tot 6 weken kunnen we kijken of de medicatie heeft gedaan wat-ie moest doen.

Pas over 4 tot 6 weken, is duidelijk of ‘de stofzuiger’ alsnog ingezet moet worden.

Ik staar voor me uit.

Volgende maand, rond mijn verjaardag op 8-8, zouden we horen wat het geslacht zou zijn. Nu is er kans dat ik op die dag nog steeds met deze ‘dode baby’ in mijn lichaam zit.

Hier lees je dag ‘Laatste Druppel’.

Houdoe en liefs,

Anne