Wat ik leerde van een waardeloze stad en een ontevreden leerling

In 2021 ging ik in m’n eentje naar Berlijn. Iedereen was razend enthousiast van tevoren: ‘Oooh, wat heerlijk Anne, Berlijn is echt geweldig’, ‘ECHT?! Berlijn is mijn LIEVELINGSSTAD, je gaat het ZO TOF hebben’, ‘Te gek zeg, ik heb daar altijd eens naartoe gewild!’

Ik vond het dus – ga ik dit woord echt gebruiken… ja, ik doe het gewoon – ik vond Berlijn compleet ruk.

Achteraf gezien ben ik gewoon weer in marketingtrucs getrapt. De ene na de andere website wist me te vertellen dat het zo’n mooie, rauwe, historische, industriële stad was. Nou, ik zal even voor je vertalen wat dat eigenlijk betekent: het is grauw, vies, je wordt er regelmatig herinnerd aan de oorlog en het is verrekte deprimerend allemaal.

Nou hielp het ook niet mee dat ik begin november ging. Er was dus absoluut geen sprake meer van een zwoele nazomer, of prachtige pompoenachtige herfst, maar een knusse kerstmarkt was er ook nog precies nergens te bekennen. Op een of andere manier zat ik ook in de fase dat alles met het OV verkeerd ging waardoor ik, die ene avond dat ik in m’n up naar een hippe jazzclub wilde, 90 minuten vertraging opliep en toen maar met m’n staart tussen m’n benen terugkeerde naar m’n AirB&B om daar te doen alsof ik interesse had in het leven van mijn veel te enthousiaste hostess. Daarnaast was het in die tijd nog helemaal corona-achtig en maakte het ge-ontsmet en op-en-af-doen van mondkapjes het er ook niet aanlokkelijker op om de misschien-wel-heel-gezellige-koffietentjes binnen te lopen. En als klap op de vuurpijl mocht je in Berlijn geen ‘mooi’ en ‘elegant’ mondkapje op, maar liep je de hele tijd met een soort witte snavel op je snufferd.

Nou zeg

Ik hoor het je denken: ‘Nou zeg, wat negatief, je kan ook gewoon probéren er wat van te maken.’

En dat probeerde ik echt. In een moedige poging om Berlijn door een spreekwoordelijke roze bril te bekijken, boekte ik een wandeltocht met Emma, een Berlijnse insider die oorspronkelijk uit Nederland kwam. Een superleuke meid/vrouw, die vol enthousiasme vertelde en die ons ook de tijd gaf om alle ‘street art’, oftewel de muurschilderingen waar iedereen in Nederland al razend enthousiast over was, te bewonderen.

Nou moet je weten, ik weet kunst echt wel te waarderen. De Waterlelies van Monet bijvoorbeeld, waar ik misschien wel 20 minuten ontroerd naar heb zitten staren toen ik in Parijs was. Of de adembenemende illustraties van de Nederlandse Iris Esther, waarin ik gewoon zou willen wónen als dat kon. 

Natuurlijk zag ik ook heus wel dat het heel knap was, wat sommige mensen op de muren hadden gekladderd. Maar al die ‘kunst’ stond op vieze muren, die soms naar urine roken. Het stond dicht op elkaar, over elkaar heen, visueel mega-onrustig en ook nog eens zonder lijstje erom. Hier kon ik niks mee. Terwijl ik me een slag in de rondte acteerde en een uitbundig enthousiast aura fakete, mompelde ik chagrijnig in mijn mondhoek: ‘maak verdomme de muren eens schoon joh’.

Mijn leukste moment in Berlijn, was het moment waarop ik in de avond met een soort van vriendin in een tapasbar at en daarna salsa ging dansen in een lekker warme club. Het hoogtepunt in Berlijn, was dus eigenlijk het moment dat ik deed alsof ik in Spanje was.

Kees

Een poosje voor Berlijn, had ik een leerlingenconcertje gegeven. (Voor wie niet weet wat ik daar mee bedoel: ik bedoel een avond waarop mijn leerlingen, die zangles bij me volgen, een liedje konden optreden met mijn live begeleiding, in een veilige setting, met als publiek de mensen die ze zelf hadden uitgenodigd.) Een van mijn leerlingen, ik noem hem even Kees maar dit natuurlijk heel erg geanonimiseerd, die had een prima prestatie  weggezet. Maar in de les na dat concertje vertelde hij beteuterd hoe zijn publiek had gereageerd:

‘Mijn vriendin vond het vals en schreeuwerig en zei dat het lied misschien te hoog voor me stond’, vertelde hij teleurgesteld. Ik vond dat bullshit. Natuurlijk konden er dingen beter, dat kan altijd, maar het was sowieso voor 90% zuiver, daar zou ik Kroepoek – mijn poes – om durven verwedden.

‘Goh, dat lijkt me niet leuk om te horen’, zei ik. ‘Maar heeft je vriendin diploma’s om dit soort dingen te beoordelen? Werkt ze in de platenstudio van Sony? Hoe weet je zo zeker dat ze gelijk heeft en je, zoals je zelf zegt, een hopeloze mislukking bent ?’ Hij grijnsde. ‘Zeg Kees, wat voor muziek luistert jouw vriendin normaal eigenlijk?’, voegde ik eraan toe.

Zijn vriendin luisterde normaal klassieke muziek. Zware, warme, diepe, zangerigere, vibrerende stemmen. Kees had een rocknummer gezongen. Luid, energiek en hoog. Zijn vriendin vragen wat ze van zijn zangprestatie vond, was te vergelijken met een veganist vragen naar zijn mening over een perfect gebakken biefstuk.

Kees was eigenlijk gewoon ‘Berlijn’ in de oren van zijn vriendin. 

Waar ik in Berlijn verlangde naar zon en palmbomen, had Kees zijn vriendin tijdens zijn optreden verlangd naar grootste, meeslepende melodieën en violen op de achtergrond. Als iets echt niet onze smaak is, weten we het gewoon niet goed te waarderen.

Moraal van het verhaal

Ga niet naar Berl… grapje. Ik denk dat je ‘em al wel door hebt toch? Zorg alsjeblieft dat je keuzes maakt die bij je passen en luister alleen naar mensen wiens adviezen relevant zijn.

Dan nog even 4 dingen die je echt moet weten.

1. Mocht je Berlijn een kans willen geven – zeker doen, trek je niks van mij aan – boek dan een wandeling bij ‘mijn’ Emma. Je vindt haar én heel veel blogs met haar tips over Berlijn op haar website ‘wattedoeninberlijn’.
2. Een paar weken terug was ik te gast in een podcast over ondernemen & AD(H)D. Inmiddels heb ik het hele gesprek teruggeluisterd en ik vond het – al zeg ik het zelf – helemaal de moeite waard om te luisteren. Als je nieuwsgierig bent, klik hier.
3. Ik heb nog kaartjes, maar niet zoveel meer, voor de zangavond in Breda in het thema ‘Kleffe Duetten’ en de workshop Ukelele & Zang in het thema ‘Kampvuurliedjes. Voor beide heb je geen ervaring, talent of voorbereiding nodig en voor de workshop met Ukelele heb je zelfs geen ukelele nodig: die heb ik gewoon voor je klaarliggen. In mijn webshop kan je kaartjes bestellen en meer lezen.
4. Denk je ‘ja hallooooo, ik ga niet helemaal naar Breda, dan heb je geluk: in maart haalt stichting VocalVibes me naar Arnhem om een workshop Kleinkunst én een workshop Ukelele & Zang te geven. Meer info lees je op hun site.

Houdoe en veel liefs,

Anne